MAY KINALAMAN BA SA HULA NI ELLEN G. WHITE ANG WILDFIRE SA LOS ANGELES CALIFORNIA USA?

Trending ngayon sa balita ang nagaganap na wildfire sa Southern California, kung saan maraming buhay ang nawala at maraming tao ang nawalan ng mga bahay at ari-arian. Ngunit hindi iyan ang ating pag-uusapan ngayon, kundi ang mga trending na posts ng mga Sabadistang panatiko na kulang sa aral. Inaangkin at ipinagmamalaki nila na ang nagaganap na wildfire sa Los Angeles, California ay naihula na diumano ng kanilang kinikilalang propeta ng Seventh-day Adventist Church na si Ellen G. White.

TOTOO BA O FAKE NEWS?

Para sa akin, ito ay fake news na gawa lamang ng sobrang reaksyon ng ilang Sabadista, dala ng excitement at kakulangan sa kaalaman, at hindi bunga ng maingat at objective na pag-aaral.

Una sa lahat, hindi na bago ang ganitong usapin. Noong naganap ang September 11, 2001 attack ng mga Muslim extremist sa World Trade Center sa New York City, USA, muling kumalat ang tsismis mula sa ilang hindi aral at panatikong Sabadista na ito raw ay katuparan ng hula ni Ellen G. White. Sa kasamaang palad, ang fake news na ito ay kusang namatay nang lumabas ang pahayag mula sa Ellen White Estate—ang institusyong itinatag mismo ni Ellen G. White upang pangalagaan at suriin ang tamang interpretasyon ng kanyang mga isinulat. Tinanggihan ng Estate ang ganitong maling paliwanag ng mga excited at hindi aral na Sabadista, na pilit sinusubukang patunayan, sa limitadong antas ng kanilang pag-iisip, na si Ellen White ay tunay na propeta ng Diyos.

Narito ang opisyal na pahayag ng Ellen G. White Estate noon, sa pamamagitan ni William Fagal, dating Direktor ng institusyon, na binanggit niya sa aklat na 101 Questions - About Ellen White and Her Writings:

"Sa Volume 9 ng Testimonies for the Church, isinulat ni Ellen White ang tungkol sa pagsunog ng mga gusali, at pagkatapos ng 9/11, nakatagpo ang aking iglesia ng mga polyeto na nagsasabing nakita raw niya sa isang pangitain ang nangyari sa bansa noong araw na iyon... Mayroon akong kaibigan na labis kong nirerespeto—kabilang na ang malalim niyang kaalaman sa mga sulat ni Mrs. White—na naniniwala na nakita ni Mrs. White sa pangitain ang pagkawasak ng World Trade Center. Ngunit kailangan kong magkaiba kami ng opinyon. Bagamat may ilang kahalintulad na pangyayari sa pagitan ng mga kaganapan noong Setyembre 11 at ng isinulat ni Mrs. White sa mga pahina 12 at 13 ng volume 9 ng Testimonies, may mga malinaw ding pagkakaiba. ... Higit pa rito, hindi man lang inangkin ni Mrs. White na ang mga gusaling nakita niya sa pangitain ay matatagpuan sa New York; sinabi lamang niyang siya ay nasa New York nang magkaroon siya ng pangitain. Sa aking pananaw, ang mga ito ay mga piraso ng impormasyon na hindi umaayon sa mga kaganapan ng 9/11. Sa palagay ko, kinakailangan ng mga tao na maghanap ng malikhaing paliwanag upang maitugma ang mga pangyayaring iyon sa mga paglalarawan ni Mrs. White. [1]

Kahit Sabadista pa ako noong 2001 nang mangyari ito, hindi ko kaagad tinanggap ang mga fake news na ikinakalat ng ilan kong mga kaibigang Sabadista. Kinailangan ko munang suriin ito at hanapin ang opisyal na paliwanag ng Ellen G. White Estate. Kinikilala ko noon na sila ang mas may access sa mga isinulat ni Ellen G. White at mas may kaalaman at awtoridad na magpaliwanag, dahil sila ang tagapag-ingat ng kanyang mga akda.

At tama nga, hindi kinilala ng mga opisyal ng Sabadista na katuparan ito ng hula ni Ellen G. White. Sa huli, nanahimik na lang ang mga hindi aral at panatikong miyembro na nagpakalat ng mga maling impormasyon.

Sa kasamaang palad, hindi natututo ang ilang hindi aral at panatikong Sabadista. Paulit-ulit nilang ginagawa ang pagpapakalat ng fake news nang hindi nag-iisip at nag-iingat. Ang mas nakakalungkot pa, nang humupa na ang usapin tungkol sa fake news ng World Trade Center, nanahimik na lang sila nang walang kahit anong pag-amin o pagsisisi sa kanilang maling ginawa. Karaniwan na sa kanila ang maghintay lamang na makalimutan ng mga tao ang kahihiyang dulot ng kanilang mga maling pahayag. Kung gaano sila katapang sa pagpapalaganap ng balitang mali, ganoon naman sila kabilis tumahimik kapag napatunayang mali sila.

Mas maganda sana kung nagpakita sila ng katapatan at lakas ng loob na humarap sa publiko upang humingi ng paumanhin sa kanilang “false prophecy.” Ngunit, sa halip na magsisi, tila tradisyon na sa kanila ang pagtatakip sa kanilang mga pagkakamali.

Hindi na ito bago. Sa kanilang kasaysayan noong 1840s, matapos mabigo ang inaasahang pagbabalik ni Jesus noong October 22, 1844, hindi sila nagpakumbaba ni humingi ng tawad. Sa halip, pilit nilang tinakpan ang pagkakamali para lamang hindi aminin na nagkamali sila. Samantala, si William Miller, ang lider ng kilusang iyon, nagpakita ng tunay na Kristiyanong katangian—umamin siya sa kanyang maling kalkulasyon at interpretasyon ng Bibliya. Subalit si Ellen White at ang mga sumunod sa kanya ay piniling takpan ang pagkakamali kaysa aminin ito. Iyan ang malaking pagkakaiba ng isang mapagpakumbabang Kristiyano at ng mga panatikong tagasunod.

Ngayon, pagpasok ng taong 2025, isa na namang fake news ang ikinakampanya ng ilang hindi aral at panatikong Sabadista. Ito ay tungkol sa mga nagaganap na wildfire sa southern bahagi ng Los Angeles, California. Sunod-sunod ang mga post ng mga ito sa social media, na nagsasabing ang mga kaganapan daw na ito ay katuparan ng sinabi ni Ellen G. White noong 1906.

"Chicago at Los Angeles

Mga tagpong magaganap sa Chicago at iba pang malalaking lungsod ang ipinakita sa akin. Habang dumarami ang kasamaan at inalis ang nagpoprotektang kapangyarihan ng Diyos, nagkaroon ng mapanirang mga hangin at bagyo. Ang mga gusali ay nasira sa sunog at gumuho dahil sa lindol. . . Katulad na babala ang ibinigay patungkol sa pagtatayo sa Los Angeles. Paulit-ulit akong pinaalalahanan na hindi tayo dapat maglaan ng malaking pondo para sa pagpapatayo ng magagarang gusali sa mga lungsod." (The Paulson Collection of Ellen G. White Letters, 50 (1906)).

Ang tanong ko sa mga Sabadistang hindi aral at panatiko na mabilis magpost nang hindi muna nag-iisip o nagsusuri:

1. Nabasa mo ba nang maigi ang mga pangungusap na sinisipi mo diyan?

2. Inunawa mo ba nang mabuti ang bawat detalye tungkol sa mga maaaring maganap sa Los Angeles dahil sa kanilang marangyang pamumuhay?

3. Baka naman nagpadalos-dalos ka lang, kaibigang Sabadista, at dahil lang sa nabasa mong salitang “Los Angeles” at sa timing ng trending na wildfire ngayon sa Los Angeles, California, agad-agad mo nang ikinonekta ito sa sinabi ni Ellen G. White noong 1906?

Una sa lahat, hindi lamang sunog ang nabanggit sa siniping pahayag na maaaring magdulot ng kapahamakan. Kasama rin dito ang “mapanirang hangin” (ipo-ipo), “bagyo,” at “lindol.”

"nagkaroon ng mapanirang mga hangin at bagyo. Ang mga gusali ay nasira sa sunog at gumuho dahil sa lindol."

Ayon sa mga balita sa TV, apoy lamang ang tumupok sa southern part ng Los Angeles, California. Kahit may malakas na hangin, ito’y normal lamang dahil mataas ang lugar na tinamaan, sa bandang kabundukan kung saan karamihan ay mga mayayaman at artista ang nakatira. May nabalitaan ba tayo na nagkaroon ng ipo-ipo, bagyo, o lindol doon? Wala, di ba? Gising naman, mga Sabadista!

Pangalawa, ang binabanggit ni Ellen G. White na mapapahamak sa malakas na ipo-ipo, bagyo, apoy at lindol ay ang mga gusali o matataas na building sa lunsod ng Los Angeles hindi sa mga residential houses ng mga artista sa Hollywood na nasa kabundukan!

Katulad na babala ang ibinigay patungkol sa pagtatayo sa Los Angeles. Paulit-ulit akong pinaalalahanan na hindi tayo dapat maglaan ng malaking pondo para sa pagpapatayo ng magagarang gusali sa mga lungsod."

Pangatlo, isa na namang “Great Disappointment” ang nangyari para sa mga Sabadista. Damay ba pati ang mga lider, pastor, at maging ang Ellen G. White Estate sa kalokohang ito? Opo, damay din ang mga nakaluklok at nagpapayaman na pastor nila. Bakit? Kasi wala man lang silang ginagawang programa o hakbang para pigilan ang pagkalat ng kasinungalingan ng kanilang mga miyembro. Hinahayaan lang nila hanggang sa lumaki ang problema.

At kapag lumaki na nga ang problema, saka pa lang sila maglalabas ng opisyal na pahayag. Dapat sana, maagapan nila ito agad. Bigyan nila ng babala ang kanilang mga miyembro sa mga church gatherings at sa social media upang maiwasan ang ganitong mga kalokohan.

Sa totoo lang, kahit noong buhay pa si Ellen G. White, marami nang tsismoso at tsismosang Sabadista na kanyang sinasaway kaugnay sa maling interpretasyon at pagpapakalat ng mga pahayag niya tungkol sa mga mangyayari. Lalo na ngayon sa ating panahon, patuloy pa rin ang ganitong gawain. Ganito ang naging pagtutuwid ni Ellen G. White noon sa mga tsismosang Sabadista:

"Mula nang mangyari ang lindol sa San Francisco, maraming mga tsismis ang kumalat tungkol sa mga pahayag na ginawa ko. May mga nagsabi na habang nasa Los Angeles ako, sinabi ko raw na nahulaan ko ang lindol at sunog sa San Francisco, at ang Los Angeles ang susunod na magdurusa. Ito ay hindi totoo."[2] 

Sino ang dapat sisihin at managot sa Diyos sa Araw ng Paghuhukom dahil sa paulit-ulit na pagpapakalat ng mga kasinungalingang ito sa social media, sa layuning patunayan na si Ellen G. White ay tunay na propeta ng Diyos?

a.) Ellen G. White?

b.) Mga Pastors at Leadership?

c.) Mga hindi aral na mga ordinary members lamang?

Ang sagot para sa akin ay lahat ng nabanggit. Lahat sila ay mananagot sa Diyos sa Araw ng Paghuhukom. Una, si Ellen G. White, bilang isa sa mga nagtatag ng SDA Church, ay hindi kailanman nag-repent o humingi ng tawad mula sa kanyang mga kasalanan, tulad ng mga maling hula niya, tulad ng pagsasara ng pintuan ng awa noong October 22, 1844, at ang paniwala na wala nang kaligtasan para sa mga hindi naniwala sa kanilang aral. Kahit alam niyang nagkamali siya, hindi siya humingi ng paumanhin sa Diyos at sa mga napaniwala niya, bagkus pinagtakpan pa niya ito. Kasama na rito ang kanyang maling hula tungkol sa literal na pagdilim ng araw at buwan noong May 19, 1780, na ayon sa mga siyentipiko ay dulot ng mga historical forest wildfire sa Canada. Gayundin, ang kanyang pahayag tungkol sa paghulog ng mga bituin noong November 13, 1833, na tinatawag ng mga eksperto na “The Great Meteor Showers,” at hindi mga literal na bituin tulad ng inisip ni Mrs. White. Maraming SDA scholars din ang naniniwala rito, ngunit hindi ayon sa paliwanag ni Mrs. White.

Pangalawa, mananagot din ang mga lider ng SDA Church dahil kahit alam nilang maraming maling propesiya si Ellen G. White, patuloy pa rin nilang pinapalusot at tinatago ang mga kamalian sa mga aral niya. Ginagawa nila ito upang manatiling secure sa kanilang mga trabaho at kabuhayan. Dahil dito, madali nilang napapaniwala ang karamihan sa kanilang mga miyembro, na kadalasan ay hindi aral, at pinapaniwalaan nila na si Mrs. White ay tunay na propeta ng Diyos.

At pangatlo, mananagot din sa Diyos ang mga miyembro ng SDA Church dahil umaasa na lamang sila sa mga pag-aaral at turo ng kanilang mga pastor at lider. Hindi sila mahilig mag-aral ng Bibliya nang personal, hindi tulad ng mga Kristiyano sa Berea noong panahon ni Pablo. Bukod sa pakikinig sa mga turo ni Pablo, matiyaga pa silang nagsasaliksik sa Kasulatan at kinukumpara ito sa kanilang narinig na turo upang tiyakin kung tama nga ba ang kanilang natutunan (Acts 17:11).

Conclusion:

Pinopost ng mga hindi aral at panatikong Sabadista ang kakaunting kaalaman nila na sa pakiramdam lang nila ay totoo, ngunit sa huli, saka lang nila malalaman na fake news pala. Sa isang banda, maganda naman ang hangarin ng mga Sabadistang nagpapakalat ng fake news sa publiko, na layunin nilang magbalik-loob ang mga tao na nalulunod na sa mundong makasalanan. Ginagamit nila ang mga kasalukuyang pangyayari bilang scare tactics upang magbalik-loob na sa Diyos. Ngunit, hindi maikakaila na ang layunin ay hindi nagiging tama kung nakabatay ito sa kasinungalingan.w

Ang masasabi ko lang sa mga Sabadista, kung ang layunin nila ay magbigay-babala sa mga tao na magsisi sa kanilang mga kasalanan at magbalik-loob sa Diyos, sana’y mag-ingat din sila sa pagpapakalat ng kasinungalingan. Para sa akin, ang mga babala nilang ito ay maaaring magsilbing babala din sa mga hindi Sabadista na hinihikayat nilang maging miyembro ng SDA Church. Mag-isip nang mabuti bago sumama sa SDA Church dahil sa simula pa lang, kitang-kita na ang isa sa mga nagtatag nito, si Ellen G. White, ay napatunayan na isang bulaang propeta dahil sa kanyang mga maling propesiya. Ganun din, ang mga pastor at lider ng SDA Church ay kumikita ng salapi sa pamamagitan ng mga miyembro nila, at nagtutulungan sila upang itago at pagandahin ang imahe ni Ellen G. White, kaya pinipilit nilang paniwalaan ng mga tao na tunay na iglesia ang SDA Church. Ngunit sa katotohanan, hindi ito isang tunay na iglesia dahil ang kanilang gabay ay isang bulaang propeta. Mark my word mga kaibigan, may lalabas na statement muli ang Ellen White Estate na magtatanggi ulit sa fake news na ipinapakalat ng mga hindi aral na mga Sabadista tungkol diumano sa wildfire sa Los Angeles, California. Pag nangyari ito tiyak mananahimik na naman ang mga nag-iingay na ito ngayon sa social media pero hanggang kelan kaya nila lolokohin na lang ang kanilang mga sarili?

Sources: 

[1] William A. Fagal, 101 Questions - About Ellen White and Her Writings, (Pacific Press Publishing Association , 2010), 114.

[2] Ellen Gould White, Life Sketches of Ellen G. White, (Mountain View, CA: Pacific Press Publishing Association, 1915), 411.

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS SA MATEO 10:28 VERSE-BY-VERSE: "KAMATAYAN: MAY KALULUWA BANG HUMIHIWALAY O WALA?

 

Mateo 10:28

"At huwag kayong mangatakot sa mga nagsisipatay ng katawan, datapuwa't hindi nangakakapatay sa kaluluwa: kundi bagkus ang katakutan ninyo'y yaong makapupuksa sa kaluluwa at sa katawan sa impierno."

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

#1. From Seventh-Day Adventist Bible Commentary p. 379:

"Walang anumang nasa salitang psuchē (kaluluwa) na kahit papaano'y nagpapahiwatig ng isang mulat na entidad na kayang mabuhay matapos ang kamatayan ng katawan at sa gayon ay maging walang kamatayan. Sa alinmang pagkakataon ng paggamit nito sa Bibliya, ang psuchē (kaluluwa) ay hindi tumutukoy sa isang mulat na entidad na maaaring umiral nang hiwalay sa katawan. Wala sa Bibliya ang nagtuturo tungkol sa isang buhay, mulat na kaluluwa na sinasabing nananatili pagkatapos ng katawan."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino)[1]

#2. From Seventh-Day Adventist's Andrews Study Bible notes p. 1263:

"Hindi sinusuportahan ni Jesus ang Griyegong kaisipan ng pagkakahiwalay ng kaluluwa at katawan bilang magkaibang entidad. Sa aral ng mga Hudyo, hindi itinuturing na may hiwalay na kaluluwa ang tao tulad ng itinuturo ng pilosopiyang Griyego. Sa halip, ginagamit ni Jesus dito ang salitang "kaluluwa" upang mangahulugan ng "buhay na walang hanggan": Huwag matakot sa mga maaaring bawiin ka mula sa buhay na ito (katawan), kundi matakot sa Kanya na maaaring mag-alis din ng buhay na walang hanggan (kaluluwa)."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino) [2]

#3. From the Seventh-Day Adventist's 28 Fundamental Beliefs book p. 94 :

"Pagkatapos, hiningahan ng Diyos ang walang-buhay na bagay na ito ng hininga ng buhay, at "ang tao ay naging isang buhay na nilalang." Ang paliwanag ng Kasulatan ay malinaw: ang alabok ng lupa (mga elemento ng daigdig) + ang hininga ng buhay = isang buhay na nilalang, o buhay na kaluluwa. Ang pagsasama ng mga elemento ng lupa at ng hininga ng buhay ay nagresulta sa isang buhay na nilalang o kaluluwa. Mahalaga ring tandaan na sinasabi ng Bibliya na ang tao ay naging isang buhay na kaluluwa. Walang anumang pahiwatig sa salaysay ng paglikha na ang tao ay tumanggap ng isang kaluluwa — isang hiwalay na entidad na, sa Paglikha, ay pinag-isa sa katawan ng tao."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino) [3]

SAGOT:

Ang konsepto ng conditional immortality ay isang isyu sa theology na hindi dapat maging sanhi ng pagkakabahagi sa komunidad ng mga Kristiyano. Ang mga pangunahing doktrina ng pananampalataya at ang kaligtasan ng bawat mananampalataya ay hindi nakasalalay sa partikular na pananaw na ito. Ang pagkakaisa ng mga Kristiyano ay dapat nakaugat sa kanilang pagbabahagi sa pananampalataya kay Hesu-Kristo at sa pag-ibig sa isa't isa, gaya ng iniutos Niya sa Juan 13:34-35.

Kahit na sina Luther, Tyndale, at Wycliffe ay sumang-ayon sa ideya ng conditional immortality, hindi sapat ang kanilang opinyon upang patunayan ang isang doktrina. Ang mga paniniwala ng body of Christ ay batay sa mas malalim na pag-aaral ng Bibliya at kasaysayan, hindi lamang sa mga kilalang tao. Bilang isang dating miyembro ng mga samahan ng mga Saksi ni Jehova at ng Seventh-day Adventist, na parehong nagmula sa kilusang Millerite, nagkaroon ako ng pagkakataong masaksihan ang mga pagkakapareho at pagkakaiba sa kanilang mga paniniwala, partikular na tungkol sa kalagayan ng mga patay. Ang aking personal na paglalakbay mula sa paniniwala ng walang imortalidad ng kaluluwa patungo sa isang mas biblikal na pag-unawa sa kaluluwa ay nagbigay sa akin ng pundasyon upang ipagtanggol ang doktrina ng imortalidad ng kaluluwa at upang hamunin ang mga alternatibong pananaw, tulad ng 'soul sleep' na itinuturo ng mga Adventist.

Ang Pananaw ng Seventh-day Adventist sa Kamatayan

Ayon sa aklat ng mga Sabadista:

"Dahil ang kamatayan ay tulad ng pagtulog, mananatili ang mga patay sa isang kalagayan ng walang malay sa libingan hanggang sa muling pagkabuhay, kung kailan ibibigay ng libingan (hades) ang mga patay nito (Pahayag 20:13)."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino)[4]

Ang mga Sabadista ay naniniwala sa isang monistic view ng tao, kung saan ang pisikal na katawan ang siyang kabuuan na ng isang indibidwal. Sa pananaw na ito, ang 'kaluluwa' at 'espiritu' ay tumutukoy sa mismong tao o sa prinsipyong nagbibigay-buhay sa kanya. Gayunpaman, karamihan ng mga theologians ay hindi sumasang-ayon sa interpretasyong ito, sapagkat naniniwala silang ipinapakita ng mga talata sa Bibliya ang isang dualistic view ng tao, kung saan ang espiritu o kaluluwa ay maaaring magpatuloy nang hiwalay sa katawan. Ang kahulugan ng 'kaluluwa' at 'espiritu' ay depende sa kung naniniwala ka sa trichotomy o dichotomy. Ang trichotomy ay nagsasabing magkaiba ang kaluluwa at espiritu, habang ang dichotomy ay nagsasabing iisa lang sila.

Dualism vs. Monism

Ano ang nag-udyok sa aking paniniwala na ang tao ay may dalawang sangkap: ang pisikal na katawan at ang di-pisikal na kaluluwa o espiritu? Noong ako ay isang Adventist, isang partikular na talata sa Bagong Tipan ang muling nag-alab ng aking interes sa kalikasan ng kamatayan. Ito ay ang Hebreo 12:22-23, na nagsasaad ng...

"Datapuwa't nagsilapit kayo sa bundok ng Sion, at sa bayan ng Dios na buhay, ang Jerusalem sa kalangitan, at sa mga di mabilang na hukbo ng mga anghel, Sa pangkalahatang pulong at iglesia ng mga panganay na nangatatala sa langit, at sa Dios na Hukom ng lahat, at mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal," (Heb 12:22-23)

Inihahambing ng manunulat ng Hebreo ang takot at mga limitasyon ng lumang tipan sa Bundok Sinai sa kagalakan at pagiging malapit ng bagong tipan sa Bundok Zion. Sa presensya ng Diyos, tayo ay napapaligiran ng isang dakilang pagtitipon na kinabibilangan ng mga anghel at ng tinubos na iglesia ng mga panganay. Sa pamamagitan ng pananampalataya, nasisilayan natin ang kamangha-manghang kaluwalhatian ng Diyos, at ang mga "espiritu ng mga matuwid na pinasakdal," na ayon sa mga iskolar ng Biblia ay tumutukoy sa mga banal sa Lumang Tipan na binanggit sa Hebreo kabanata 11—ginawang matuwid sa pamamagitan ng pananampalataya at naghihintay ng muling pagkabuhay. At si Jesus, na tumutupad sa papel bilang Tagapamagitan ng bagong tipan, ay naroroon sa pagtitipong ito. Ipinaliwanag ng SDA Bible Commentary na "Ang manunulat dito ay nagsasalita sa makasagisag na paraan tungkol sa mga nabubuhay na Kristiyano bilang mga nagtitipon sa paligid ng trono ng Diyos sa langit, isang dakilang pagtitipon ng hindi nakikitang iglesia."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino)[6]

Kung ang "pagtitipon ng hindi nakikitang iglesia" ay binanggit sa Hebreo 12:22-24, makatitiyak tayo na ang tinutukoy na "espiritu ng mga matuwid na pinasakdal" ay walang iba kundi ang mga espiritu o kaluluwa ng mga tapat na mananampalatayang pumanaw na at ngayo’y nasa presensya ng Panginoon sa langit. Hindi ito mahirap tanggapin para sa mga Sabadista sapagkat naniniwala sila na kapag ang isang tao ay namatay, ayon sa Ecclesiastes 12:7, ang kanyang espiritu ay humihiwalay at bumabalik sa Diyos na nagbigay nito, habang ang kanyang katawang lupa ay bumabalik sa lupa.

"At ang alabok ay mauuwi sa lupa gaya ng una, at ang espiritu ay mababalik sa Dios na nagbigay sa kaniya." (Ecc 12:7)

Hindi ba’t malinaw sa mga Sabadista na ang Ecclesiastes12:7 ay sumasalungat sa kanilang paniniwala? Hindi ba’t taliwas ito sa kanilang paniniwala na walang di-materyal na espiritu ang nananatili matapos ang kamatayan? At hindi ba nila napapansin na sinasabi rin sa talata na ang espiritu ay nagmula sa Diyos na nagbigay nito? Ngayon, ang susunod na tanong ay: kailan ibinigay ng Diyos ang espiritu sa tao? Ang espiritu ng tao na bumabalik sa Diyos kapag siya’y namatay ay kapareho ng 'hininga ng buhay' na ihininga ng Diyos kay Adan, na nagbigay-buhay sa kanya mula sa alabok.

"At nilalang ng Panginoong Dios ang tao sa alabok ng lupa, at hiningahan ang kaniyang mga butas ng ilong ng hininga ng buhay; at ang tao ay naging kaluluwang may buhay." (Gen 2:7)

Sa Job 32:8, ang "espiritu" ng tao ay tinutukoy bilang "hininga" ng Diyos.

"Nguni't may espiritu sa tao, at ang hinga ng Makapangyarihan sa lahat ay nagbibigay sa kanila ng unawa." (Job 32:8)

Maging ang opisyal na website ng SDA church ay sumasang-ayon na ang "espiritu" na humihiwalay kapag ang isang tao ay namatay ay kapareho ng "hininga ng buhay" sa Genesis 2:7.

"Ang “espiritu” ng isang tao ay ang kanyang puwersa ng buhay. Ito ay tumutukoy sa hininga ng buhay na ibinuga ng Diyos kay Adan (Genesis 2:7) at sa bawat isa sa atin. Ang puwersa ng buhay na ito ay nagmumula sa Diyos (Isaias 42:5) at bumabalik sa Kanya kapag tayo ay namatay (Ecclesiastes 12:7; Awit 104:29; Gawa 7:59).[7]

Kung gayon, bakit nahihirapang tanggapin ng mga Sabadista na ang 'espiritu ng mga matuwid na pinasakdal' na binanggit sa Hebreo 12:23 ay tumutukoy din sa 'espiritu' na bumabalik sa Diyos kapag namamatay ang isang tao gaya ng binabanggit sa Ecclesiastes 12:7 at sa 'hininga ng buhay' na ibinigay ng Diyos kay Adan sa Genesis 2:7? Nakakahiya mang aminin, ngunit ang totoo ay binabaluktot ng mga Sabadista ang paliwanag sa Hebreo 12:23 upang umayon ito sa kanilang paniniwala at maiwasang kilalanin na ang kaluluwa ay nananatiling buhay matapos mamatay ang katawang lupa. Pinanghahawakan nila ang ganitong interpretasyon kahit pa ito'y sumasalungat sa katotohanan, upang maiwasan ang kahihiyan. Tingnan natin muli ang karagdagang paliwanag ng SDA Bible Commentary tungkol sa kung ano ang kahulugan ng "espiritu ng mga matuwid na pinasakdal" sa Hebreo 12:23 ayon sa kanila:

"Sa ganitong makasagisag na kahulugan, ang mga nabubuhay na Kristiyano ay natatagpuan ang “mga espiritu” ng lahat ng ibang “matuwid na pinasakdal” na nagtitipon doon sa espiritu, hindi sa isang imahinaryong kalagayan ng pagiging walang katawan. Ang pagpapakahulugan ng “mga espiritu ng matuwid na pinasakdal” bilang mga diumano’y walang katawan na “espiritu” ay magdudulot ng pagkakasalungat sa manunulat ng Hebreo sa malinaw na mga pahayag ng Banal na Kasulatan tungkol sa kalagayan ng tao sa kamatayan."[8]

Ayon sa interpretasyong ito, ang "mga espiritu ng mga matuwid na pinasakdal" ay diumano’y hindi tumutukoy sa mga espiritu ng mga namatay na mananampalataya na walang katawan, kundi sa kanilang presensya, na kahit hindi pisikal na naroroon, ay espiritwal na naroroon sa langit. Gayunpaman, hindi ito ang tunay na ibig sabihin ng talata. Binabaluktot ng mga theologians ng Sabadista ang tunay nitong kahulugan. Sa halip na tanggapin ang aktwal na "mga espiritu ng matuwid na pinasakdal," binigyan nila ito ng bagong interpretasyon bilang mga taong espiritwal na presensiya lamang ang naroroon at pinasakdal ngunit hindi literal talagang naroroon. Upang maiwasang aminin na mali ang kanilang doktrina, binago nila ang salita ng Diyos sa halip na tanggapin ang nakasulat na ipinagbigay-alam ng Banal na Espiritu. Pinalitan nila ang pangngalang "mga espiritu" ng pang-abay na "espiritwal."

Mga Espiritu ng mga Matuwid na Pinasakdal

Ang mga Sabadista ay nahaharap sa malalaking problema sa kanilang theology ng kaligtasan, na nagdudulot ng kalituhan sa mga miyembro nito. Kaugnay ng manipulasyon sa Hebreo 12:23, ipinahayag nila na ang "mga espiritu ng mga matuwid na pinasakdal" ay tumutukoy lamang spiritual presence ng mga nabubuhay pang mga tao sa lupa, kaya't tinatanggihan nila na ito ay tumutukoy sa mga espiritu na walang katawan. Ayon pa sa kanilang SDA Bible Commentary, ang "mga matuwid na pinasakdal" ay diumano’y tumutukoy sa mga espiritwal na "(spiritually)matured na Kristiyano"[9] na nabubuhay pa sa lupa. Ang ganitong interpretasyon, na sumasalungat sa katotohanan, ay magdudulot lamang ng higit pang kalituhan sapagkat kahit ang mga mature na Kristiyano sa lupa, kasama na ang mga Sabadista, ay patuloy pa ring nagkakasala. Kaya't paano sila matatawag na "mga matuwid na pinasakdal"? Ang tamang doktrina ng Banal na Kasulatan ukol sa pagpapaging-banal sa mga evangelikal na Kristiyano ay hindi nagtuturo na ang mga spiritualy matured na Kristiyano na nabubuhay pa sa lupa ay aktwal na naging ganap o matuwid. Dagdag pa, ang "pinasakdal" sa Griyego, τετελειωμένων (teteleiōmenōn), ay isang passive na pandiwa, na nangangahulugang ang mga "espiritu" na ito ay tumatanggap ng aksyon (pagpapasakdal) sa halip na sila mismo ang gumagawa nito. Para sa mga Kristiyano na nabubuhay pa sa lupa, sila ay itinuturing lamang na matuwid, pinawalang-sala, pinabanal, o perpekto sa isang posisyunal na kahulugan, ngunit hindi pa actual na perpekto. Ang pagiging perpekto ng mga Kristiyano ay ganap na nakasalalay sa kanilang pagkakaisa sa perpeksiyon at katuwiran ni Kristo sa pamamagitan ng pananampalataya (1 Corinto 1:30). Ibinibigay ng Hebreo 10:14 ang kalinawan ukol dito:

"Sapagka't sa pamamagitan ng isang paghahandog ay kaniyang pinasakdal magpakailan man ang mga pinapagiging-banal." (Heb 10:14)

Ayon sa tekstong ito, ang lahat ng mga Kristiyano ay itinuturing na "pinasakdal magpakailanman" sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya at pagkakaisa sa katuwiran ni Jesus, dahil sa kanilang relasyon kay Kristo. Gayunpaman, hindi pa sila aktwal na "ginawang perpekto" dahil sila ay nasa proseso pa ng "pagpapabanal.

Kaya't ang interpretasyon ng SDA Bible Commentary ukol sa pagkakakilanlan ng "mga espiritu ng matuwid na pinasakdal" ay mali. Hindi ito maaaring tumukoy sa mga spiritually matured na Kristiyano na nabubuhay pa sa lupa kundi sa mga hindi namamatay na kaluluwa ng mga lingkod ng Diyos na itinuring na matuwid ng Diyos batay sa kanilang pananampalataya na pagkatapos mamatay ay bumalik ang kanilang espiritu/kaluluwa sa Diyos ay aktuwal na "pinasakdal" na sila dahil nasa langit na sila. Batay sa ating pagsusuri, ang "mga espiritu ng matuwid na pinasakdal" ay tiyak na tumutukoy sa mga kaluluwang walang katawan o espiritu ng mga tapat na lingkod ng Diyos sa Lumang Tipan na nanatiling tapat sa Panginoon hanggang sa kanilang kamatayan (Ecclesiastes 12:7; Hebreo 11). Sa bahaging ito, napatunayan din natin na ang monism view ng mga Sabadista ay mali sapagkat ang tao ay talagang binubuo ng dalawang magkakaugnay na bahagi: ang materyal na pisikal na katawan at ang di-materyal na kaluluwa o espiritu, na patuloy na umiiral matapos mamatay ang pisikal na katawan. 

Ang Hindi Namamatay na Kaluluwa ayon sa Turo at Karanasan ni Jesus

Kung mayroong anumang tiyak na sagot tungkol sa kalagayan ng mga tao pagkatapos mamatay, ito ay nagmumula lamang sa pinakamataas na awtoridad: ang Diyos at ang Lumalang sa tao, si Jesu-Cristo. Bukod dito, Siya mismo ang unang nakaranas ng kamatayan bilang Diyos na nagkatawang-tao at muling pagkabuhay mula sa mga patay, at hindi na muling mamamatay pa (Apoc. 1:17-18). Sa kanyang kamatayan dahil sa pagkapako sa krus ay hindi niya naranasan ang "soul sleep" na gaya ng pinaniniwalaan ng mga Sabadista. Ang namatay lamang sa krus ay ang kanyang katawang-tao habang itinagubilin naman niya sa Diyos ang kanyang espiritu (Luc. 23:46; Eccl.12:7). Humiwalay ang katawan ni Kristo at kaluluwa/espiritu nang Siya ay namatay. Ngunit taliwas sa pananaw ng mga Sabadista, ang kaluluwa/espiritu ni Kristo ay nanatiling buhay at may kamalayan ayon kay apostol Pedro:

"Sapagka't si Cristo man ay nagbata ring minsan dahil sa mga kasalanan, ang matuwid dahil sa mga di matuwid, upang tayo'y madala niya sa Dios; siyang pinatay sa laman, nguni't binuhay sa espiritu; Na iyan din ang kaniyang iniyaon at nangaral sa mga espiritung nasa bilangguan." (1Pe 3:18-19)

Kung tama ang aral na "soul sleep" ng mga Sabadista, dapat si Kristo ay "natutulog" lamang sa Kanyang libingan sa loob ng tatlong araw at wala tayong mababasang ulat mula sa Bibliya na Siya ay may mga ginagawa habang nakahimlay ang Kanyang bangkay. Ngunit ayon sa patotoo ni apostol Pedro, habang patay ang pisikal na katawan ni Kristo, ang Kanyang espiritu ay "nangaral sa mga espiritung nasa bilangguan." Kung gayon, magandang itanong sa mga Sabadista: "Kung totoo ang aral ninyo na ang patay ay walang kamalayan at nakalibing lamang na parang natutulog at walang kaluluwa/espiritu na humihiwalay sa katawan, anong 'espiritu' ito na walang katawan na 'nangaral sa mga espiritung nasa bilangguan'?" Kung aminin man ng mga Sabadista na ang kaluluwa/espiritu na ito ay ang kay Kristo, mali ang kanilang "soul sleep" doctrine. Kailanman ay hindi maipapaliwanag ng mga Sabadista kung paano nangyari na habang patay at nakalibing si Kristo sa loob ng tatlong araw ay kasabay nito ay abala naman Siya sa "pangangaral sa mga espiritung nasa bilangguan." Isang malaking hamon ito para sa mga Sabadista maliban na lang kung iiwan nila ang kanilang relihiyon na puno ng maling aral.

Bago pa man mamatay si Jesus sa krus, tiyak na alam Niya na ang katawan at kaluluwa/espiritu ay naghihiwalay kapag ang isang tao ay namamatay. Bukod pa dito, alam din Niya na ang katawan lamang ng tao ang napapahamak at nawawalan ng malay, hindi ang kaluluwa/espiritu. Sinabi ni Jesus:

"At huwag kayong mangatakot sa mga nagsisipatay ng katawan, datapuwa't hindi nangakakapatay sa kaluluwa: kundi bagkus ang katakutan ninyo'y yaong makapupuksa sa kaluluwa at sa katawan sa impierno." (Mat 10:28)

Ang talatang ito ay nagtatangi sa pagitan ng katawan at kaluluwa, na nagpapahiwatig na ang kaluluwa ay patuloy na umiiral kahit na ang katawan ay mapatay. Ipinapakita nito na ang kaluluwa ay may pag-iral higit pa sa pisikal na kamatayan at nasa ilalim ng makapangyarihang kontrol ng Diyos.

Ganito naman ang ulat ni Lucas tungkol sa pangako ni Jesus sa isang kriminal na katabi niya sa krus:

"At sinabi niya sa kaniya, Katotohanang sinasabi ko sa iyo, Ngayon ay kakasamahin kita sa Paraiso."(Luk 23:43)

Ang pangako ni Jesus sa kriminal sa krus ay nagpapakita ng agarang pagpapatuloy ng pag-iral ng kaluluwa sa isang may kamalayang kalagayan pagkatapos ng kamatayan. Ipinapahiwatig nito na pagkatapos ng pisikal na kamatayan, ang mga mananampalataya ay kasama ni Cristo sa isang kalagayan ng pagpapala. Madalas nire-interpret ng mga Sabadista ang pangako ni Jesus sa kriminal na kasama Niya sa pamamagitan ng pagsasabing ang comma ay dapat ilagay pagkatapos ng salitang "ngayon" at hindi bago ito. Inaangkin nila na ang "ngayon" ay tumutukoy sa oras ng pangako ni Jesus, at hindi sa kaganapan ng pagdadala sa Paraiso agad pagkatapos ng kamatayan.

Gayunpaman, mali ang kanilang argumento dahil walang mga comma sa orihinal na teksto ng Griyego. Kahit na walang comma, malinaw na ang salitang "ngayon" ay tumutukoy sa kaganapan ng agad na pagdadala kay Jesus sa Paraiso. Sa Griyego, kapag sinabi ni Jesus, "Tunay, sinasabi Ko sa inyo," binibigyang-diin Niya ang katiyakan at kahalagahan ng Kanyang pahayag sa pamamagitan ng “Ἀμήν λέγω σοι” (Amēn legō soi). Ang salitang “ngayon,” o “σήμερον” (sēmeron), ay nagpapakita ng kagyat na pagganap ng pangako. Samakatuwid, ang argumento ng comma na ginagamit ng mga Sabadista ay hindi mahalaga at nakaliligaw, at inililihis ang mga tao mula sa tunay na kahulugan ng pangako ni Jesus sa mga mananampalataya.

Ang huling talata ay matatagpuan sa Juan 11:25-26:

"Sinabi sa kaniya ni Jesus, Ako ang pagkabuhay na maguli, at ang kabuhayan: ang sumasampalataya sa akin, bagama't siya'y mamatay, gayon ma'y mabubuhay siya; At ang sinomang nabubuhay at sumasampalataya sa akin ay hindi mamamatay magpakailan man. Sinasampalatayanan mo baga ito?" (Joh 11:25-26)

Ipinahayag ni Jesus na ang mga sumasampalataya sa Kanya ay mabubuhay kahit na mamatay at hindi sila tunay na mamamatay. Ang salitang Griyego na ginamit dito ay οὐ μή (ou mḗ), isang doble negatibong ekspresyon na pinapalakas ang pagtanggi, na nangangahulugang hindi kailanman, hindi talaga. [12] Tumutukoy ito sa pangako ng buhay na walang hanggan at imortalidad ng kaluluwa para sa mga mananampalataya.

Ang Bagong Tipan ay nagtuturo na ang mga mananampalataya ay nagtitiwala nang lubos sa Diyos sa panahon ng kamatayan, na iniiwan ang kanilang espiritu sa Kanyang pangangalaga.

Narito naman ang iba pang mga karagdagang patotoo sa Bagong Tipan na tumutugma sa katotohanan ng turo ni Kristo tungkol sa kamatayan.

Si Moises at Elias:

Mateo 17:1-8: Ang transfigurasyon ni Jesus, kung saan si Moises at Elias ay lumitaw at nakipag-usap sa Kanya, ay nagpapahiwatig na ang mga taong ito ay may kamalayan pagkatapos ng kamatayan.

Si David at Jesus:

Nanalangin si David, gamit ang mga salitang binanggit ni Jesus sa krus, "Sa iyong mga kamay, ipinagkakatiwala ko ang aking espiritu" (Awit 31:5; cf. Lucas 23:46).

Si Esteban:

"At kanilang pinagbatuhanan si Esteban, na tumatawag sa Panginoon at nagsasabi, Panginoong Jesus, tanggapin mo ang aking espiritu."(Gawa 7:59)

Ang pagbato kay Esteban, kung saan nakita niya si Jesus na nakatayo sa kanang kamay ng Diyos at nanalangin upang tanggapin ang kanyang espiritu, ay nagpapakita ng kamalayan pagkatapos ng kamatayan. Kaya't ang dichotomy/dualism ay mas ayon sa Biblia kaysa sa monism ng mga Sabadista.

Ang Kaluluwa at Espiritu ay Iisa

"Espiritu"

Ang mga terminong biblikal na "kaluluwa" (Hebreo: nephesh; Griyego: psychē) at "espiritu" (Hebreo: rûach; Griyego: pneuma) ay ginagamit nang palitan sa maraming mga pagkakataon sa Bibliya. Ang pagpapalit-palit na paggamit ng mga terminong ito ay nagpapaliwanag kung bakit ang mga indibidwal na pumanaw na at pumasok sa langit o impyerno ay maaaring tawaging "mga espiritu" o "kaluluwa."

Hebreo 12:23 "mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal"

1 Pedro 3:19 "mga espiritung nasa bilangguan"

"Kaluluwa"

Apocalypsis 6:9 "mga kaluluwa ng mga pinatay dahil sa salita ng Dios, at dahil sa patotoong sumakanila"

Apocalypsis 20:4 "mga kaluluwa ng mga pinugutan ng ulo dahil sa patotoo ni Jesus"

May malaking pagkakaiba ang kahulugan ng mga salitang 'kaluluwa' at 'espiritu' sa Bibliya. Ang mga salitang Hebreo na 'nephesh' at Griyego na 'psychē,' na kadalasang isinasalin bilang 'kaluluwa,' ay maaaring tumukoy hindi lamang sa isang bahagi ng tao, kundi sa buong tao mismo, gaya ng makikita sa Genesis 46:26 at Roma 13:1. Samantalang ang mga salitang 'ruach' (Hebreo) at 'pneuma' (Griyego), na isinasalin bilang 'espiritu,' ay hindi ginagamit upang tumukoy sa buong tao, kundi sa isang partikular na aspeto ng pagkatao.

Kanina, itinaguyod natin sa seksyon ng Argumento para sa Dichotomy laban sa Monismo na ang Dichotomy ay ayon sa Biblia. Sa katunayan, mayroong maraming mga talata sa Biblia, kabilang ang mga nasa Lumang Tipan, na nagpapatunay sa paghihiwalay ng katawan at kaluluwa/espiritu. Narito ang ilang mga halimbawa:

"And it came to pass, as her soul was in departing, (for she died) that she called his name Benoni: but his father called him Benjamin." (Gen 35:18 KJV)

"And he stretched himself out on the child three times, and cried out to the LORD and said, “O LORD my God, I pray, let this child’s soul come back to him.” Then the LORD heard the voice of Elijah, and the soul of the child came back to him, and he revived." 1 Kings 17:21-22 (NKJV) 

"Then shall the dust return to the earth as it was: and the spirit shall return unto God who gave it." (Ecc 12:7 KJV)

Maaari rin nating obserbahan sa mga nabanggit na talata na kahit sa Lumang Tipan, ang "kaluluwa" at "espiritu" ay ginagamit nang palitan kapag inilalarawan ang paghihiwalay ng kaluluwa sa oras ng kamatayan. Kung ganito ang kaso, ang argumento na madalas gamitin ng mga Sabadista sa Genesis 2:7 na naging "buhay na kaluluwa" si Adan, kaya't ipinapahiwatig na si Adan mismo ay tinawag na kaluluwa kahit na siya ay may laman at buto, ay hindi matibay. Gaya ng nabanggit kanina, ang salitang Hebreo na "nephesh" para sa "kaluluwa" at ang salitang Griyego na "psychē" ay minsang tumutukoy sa buong tao (Gen. 46:26; Rom. 13:1). Samantalang ang mga terminong para sa espiritu (Hebreo "ruach"; Griyego "pneuma") ay hindi ginagamit sa ganitong paraan. Ang argumento ng ilang Sabadista na gumagamit ng Genesis 2:7 upang patunayan na walang buhay na kaluluwa pagkatapos ng kamatayan ay hindi malakas. Ito ay dahil ang salitang 'kaluluwa' sa talatang ito ay kadalasang tumutukoy sa buong tao, at hindi lamang sa isang bahagi nito. Ang paggamit ng salitang 'kaluluwa' sa ganitong paraan ay makikita rin sa ibang mga talata sa Bibliya, tulad ng Genesis 46:26 at Roma 13:1.

Ang Kamatayan ay ang Paghihiwalay ng Katawan at Espiritu

Sa Bagong Tipan, mas naging malinaw ang turo ng dichotomy/dualism at tahasang itinuro sa atin ang kalikasan ng kamatayan. Kung tatanungin, karaniwang nauunawaan ng mga Sabadista ang kamatayan bilang paghinto lamang ng paghinga. Gayunpaman, sa pagsusuri ng mga Kasulatan, partikular na sa Bagong Tipan, ito ay nagpapaliwanag kung ano talaga ang kamatayan. Ayon sa Santiago 2:26, ang kamatayan ay ang paghihiwalay ng katawan at kaluluwa/espiritu:

"Sapagka't kung paanong ang katawan na walang espiritu ay patay, ay gayon din ang pananampalataya na walang mga gawa ay patay." (Sant. 2:26)

Ang Santiago 2:26 ay muling nagpapatibay sa konsepto ng dichotomy/dualism laban sa monism view. Kahit ang mga Sabadista ay mauunawaan ito, dahil madalas nilang binanggit ang Santiago 2:26 sa ibang mga konteksto upang ipagtanggol na ang pagsunod sa Sampung Utos ay bunga ng pananampalataya. Gayunpaman, mahalaga na kanilang kilalanin ang katotohanan na ang tao ay binubuo ng katawan at espiritu, sapagkat ang katawan ay walang buhay kung walang espiritu. Ito ay ilan lamang sa mga talata sa Biblia na nagpapakita na ang tao ay binubuo ng katawan at kaluluwa/espiritu.

Objections ng mga Sabadista

Maaaring mangatuwiran ang mga Sabadista na tama, ang kaluluwa o espiritu ay humihiwalay mula sa isang tao kapag namatay sila, ngunit hindi ibig sabihin nito ay patuloy itong may kamalayan tulad ng isang buhay na tao. 

Upang masusing pag-aralan ang isyung ito, maaari nating balikan ang pariralang "mga espiritu ng matuwid na pinasakdal" sa Hebreo 12:23 bilang ating case study. Kung ang mga ito nga ay mga espiritu ng mga pumanaw na tao, tulad ng sinusuportahan ng Ecclesiastes 12:7 na nagsasabing ang espiritu ng pumanaw ay bumabalik sa Diyos sa langit, nananatili ang tanong: may kamalayan ba sila? May sarili ba silang isipan? Maaari ba silang mag-isip at makipag-usap sa kalagayang iyon? Dahil itinatag natin kanina batay sa Kasulatan na ang "mga espiritu ng matuwid na pinasakdal" sa Hebreo 12:23 ay tumutukoy sa mga disembodied spirits ng mga lingkod ng Diyos sa Lumang Tipan na binanggit sa Hebreo 11, ang tanong ngayon ay: ano ang sinasabi ng Kasulatan bilang ebidensya na sila ay may kamalayan na nilalang na may isipan at emosyon? May mga talata sa Bagong Tipan na nagpapakita na sila ay may kamalayan, narito ang ilang mga halimbawa:

"At nang buksan niya ang ikalimang tatak, ay nakita ko sa ilalim ng dambana ang mga kaluluwa ng mga pinatay dahil sa salita ng Dios, at dahil sa patotoong sumakanila: At sila'y sumigaw ng tinig na malakas, na nagsasabi, Hanggang kailan, Oh Panginoong banal at totoo, hindi mo hahatulan at ipaghihiganti ang aming dugo, sa mga nananahan sa ibabaw ng lupa? At binigyan ang bawa't isa sa kanila ng isang maputing balabal; at sa kanila'y sinabi, na mangagpahinga pa ng kaunting panahon, hanggang sa maganap ang bilang ng kanilang mga kapuwa alipin at ng kanilang mga kapatid, na mga papatayin namang gaya nila." (Apoc. 6:9-11)

Ipinapakita ng talatang ito ang mga kaluluwa ng mga martir na nasa ilalim ng altar, na sumisigaw para sa katarungan, na nagpapahiwatig na sila ay may kamalayan. Ang mga kaluluwa/espiritu na binanggit dito ay mga disembodied na kaluluwa o espiritu "na pinatay" bilang mga martir ng Diyos. Tiyak nating iniwan nila ang kanilang mga pumanaw na katawan sa lupa, ngunit ang mga kaluluwa/espiritu na ito ay patuloy na nabubuhay sa presensya ng Diyos sa langit. Siyempre, ang kanilang mga patay na katawan sa lupa ay walang kamalayan, ngunit ang kanilang mga kaluluwa/espiritu ay buhay sa langit at may kamalayan. Una, "sila'y sumigaw ng tinig na malakas" ay nagpapakita ng tindi at pangangailangan ng kanilang panawagan, na nagpapakita ng kanilang emosyon o nararamdaman. Pangalawa, ang "Hanggang kailan ka maghuhukom at maghihiganti" ay nagpapakita ng pananabik ng mga martir para sa banal na katarungan at pagbabalik-loob, na nagpapakita ng kanilang alaala sa kanilang paghihirap at may kamalayang pagnanasa para sa katarungan laban sa kanilang mga mang-uusig.

Paano naman ang Eclesiastes 9:5, 10, na madalas gamitin ng mga Sabadista upang suportahan ang kanilang pananaw tungkol sa soul sleep, na nagtuturo na ang mga namatay ay walang malay, walang kaalaman, o damdamin?

"Sapagka't nalalaman ng mga buhay, na sila'y mangamamatay: nguni't hindi nalalaman ng patay ang anomang bagay ni mayroon pa man silang kagantihan; sapagka't ang alaala sa kanila ay nakalimutan. Anomang masumpungang gawain ng iyong kamay, gawin mo ng iyong kapangyarihan; sapagka't walang gawa, ni katha man, ni kaalaman man, ni karunungan man, sa Sheol, na iyong pinaparunan." (Ecc 9:10)

Kung hindi natin aalamin ang buong konteksto ng talata, parang tama ang mga Sabadista. Pero kapag tinignan natin yung sinasabi sa susunod na talata, Ecclesiastes 9:6, malinaw na ang pinag-uusapan ay yung katawang-lupa na nauuwi sa alabok sa lupa, hindi yung tungkol sa espiritu na pupunta sa Diyos sa langit.

"Maging ang kanilang pagibig, gaya ng kanilang pagtatanim at ng kanilang pananaghili ay nawala ngayon; na wala man silang anomang bahagi pa na magpakailan man sa anomang bagay na nagawa sa ilalim ng araw." (Ecc 9:6)

Tandaan na ayon sa Bibliya, ang kamatayan ay ang paghihiwalay ng katawan at espiritu/kaluluwa (Santiago 2:26). Kaya’t kapag humiwalay na ang iyong espiritu sa katawan, wala ka nang nalalaman bilang bangkay na nakalibing.

Si Lazaro at ang Taong Mayaman: Lucas 16:19-31

Susunod, suriin natin ang isa pang patotoo ng Bibliya na nagpapatunay ng kamalayan ng kaluluwa/espiritu kahit hiwalay na sa katawan. Mababasa ito sa Lucas 16:19-31, ang talinghaga tungkol sa mayamang tao at kay Lazaro, kung saan inilalarawan na parehong may kamalayan ang dalawang tauhang ito matapos ang kamatayan—ang mayaman ay nakararanas ng pagdurusa, samantalang si Lazaro ay inaaliw. Narito ang apat na punto na maoobserbahan natin batay sa kwento na ito na maliwanag na nagpapatunay na mayroong nabubuhay pa na kaluluwa/espiritu matapos mamatay ang isang tao:

1. Conscious Awareness: Parehong inilalarawan si Lazaro at ang mayamang lalaki na may kamalayan sa kanilang paligid at kalagayan matapos ang kamatayan. Si Lazaro ay nakakaranas ng kaaliwan sa piling ni Abraham, samantalang ang mayamang lalaki ay nagdurusa sa Hades (Lucas 16:22-24).

2. Communication: Ang mayamang lalaki at si Abraham ay nagkaroon ng pag-uusap, na nagpapakita na ang mga kaluluwang ito ay hindi lamang may kamalayan kundi kaya rin makipag-usap (Lucas 16:24-31).

3. Memory and Regret: Naalala ng mayamang lalaki ang kanyang buhay sa lupa at ipinahayag ang kanyang pagsisisi sa kanyang mga ginawa, na nagpapakita na ang kaluluwa ay may kakayahang magtago ng alaala at makaramdam ng emosyon pagkatapos ng kamatayan (Lucas 16:25, 27-28).

4. Moral Consequences: Binibigyang-diin ng talinghaga ang moral na bunga ng mga gawa ng isang tao sa noong nabububuhay pa sa lupa, na nagpapahiwatig na ang karanasan ng kaluluwa pagkatapos ng kamatayan ay pagpapatuloy ng kanyang makamundong pamumuhay.

Ang mga elementong ito ay sama-samang nagpapahiwatig na ang kaluluwa ay nananatiling may kamalayan at mulat pagkatapos ng kamatayan, na sumasalungat sa konsepto ng "soul sleep" o walang malay na kalagayan gaya ng paniniwala ng mga Sabadista. Isa pang dapat pag-isipan ng mga Sabadista ay, kung ang mga espiritu na hiwalay sa katawan ay walang nalalaman at walang malay, paano nasabi ni Pablo na ang mamatay ay isang pakinabang?

"Sapagka't sa ganang akin ang mabuhay ay si Cristo, at ang mamatay ay pakinabang. . . Sapagka't ako'y nagigipit sa magkabila, akong may nasang umalis at suma kay Cristo; sapagka't ito'y lalong mabuti." (Fil. 1:21, 23)

Bakit sinabi ni Pablo na mas mabuti pang mamatay at makasama ang Panginoon kung ang kaluluwa o espiritu ay walang kamalayan sa panahon ng kamatayan? Ipinahayag ni Pablo ang kanyang hangarin na umalis o mamatay at makasama si Cristo, na kanyang itinuturing na "mas mabuti," na nagpapahiwatig ng isang may kamalayang presensya kay Cristo pagkatapos ng kamatayan. Inulit din ni Pablo ang parehong ideya sa kanyang sulat sa mga taga-Corinto gamit ang mga salitang ito:

"Sapagka't nalalaman namin na kung masira ang aming bahay na tabernakulong ukol sa lupa, ay mayroong kaming isang gusaling mula sa Dios, bahay na hindi gawa ng mga kamay, walang hanggan, sa sangkalangitan. . . Kaya nga kami'y laging malakas ang loob, at nalalaman namin na, samantalang kami ay nangasa tahanan sa katawan, ay wala kami sa harapan ng Panginoon. . . Na malakas ang loob namin, ang sabi ko, at ibig pa nga namin ang mawala sa katawan, at mapasa tahanan na kasama ng Panginoon." (2 Cor. 5:1, 6, 8)

Paano mararanasan ng mga kaluluwa/espiritu na hiwalay sa katawan ng mga lingkod ng Diyos ang kagalakan at kaligayahan ng presensya ng Diyos bilang gantimpala sa kanilang katapatan sa langit kung sila ay walang malay?

Immortality of the Soul/Spirit Nagmula lamang sa Greek Philosophy?

Isang pangunahing argumento ng mga Sabadismo ay ang pagtanggi sa doktrina ng imortalidad ng kaluluwa, na kanilang itinuturing na isang konseptong hiniram mula sa paganismo at pilosopiyang Griyego, partikular kay Plato. Gayunpaman, ang paghahambing na ito ay hindi wasto dahil ang biblikal na konsepto ng imortalidad ay may ibang pinagmulan at kahulugan kumpara sa konsepto ng imortalidad sa pilosopiyang Platonic.

Ipinaliwanag ni Dr. Norman Geisler ang mga mahahalagang pagkakaiba sa pagitan ng dalawa:

“Magkaiba ang mga konsepto ng imortalidad sa Griyego at Kristiyano. Ayon sa isang sinaunang konsepto ng imortalidad ng mga Griyego (halimbawa, *Plato), ang tao ay isang kaluluwa at may katawan lamang. Ang kaluluwa ay katulad ng isang mangangabayo sa katawan, katulad ng isang mangangabayo sa kabayo. Ang kaligtasan ay bahagi ng pagkaligtas mula sa katawan, na itinuturing na bilang bilangguan ng kaluluwa. Mayroong pangunahing dualidad ng kaluluwa at soma (katawan).”[10]

Naniniwala si Plato na ang kaluluwa ay likas na imortal at hindi masisira, umiiral bago ipanganak at nagpapatuloy pagkatapos ng kamatayan. Kasama sa kanyang teorya ang metempsychosis, o ang transmigrasyon ng mga kaluluwa, kung saan ang kaluluwa ay muling ipinanganak sa bagong mga katawan sa mga sunod-sunod na buhay. [11]

Ayon sa teolohiyang Kristiyano, ang kaluluwa ay hindi likas na imortal, bagkus ito ay nilikha ng Diyos. Ang imortalidad ay isang biyaya na ipinagkakaloob ng Diyos sa mga mananampalataya sa pamamagitan ng pagkabuhay na muli. Hindi tulad ng pilosopiya ni Plato na naghahati sa tao sa katawan at kaluluwa bilang magkaaway, itinuturo ng Kristiyanismo na ang tao ay isang pinag-isang nilalang. Ang kaluluwa at katawan ay muling magsasama sa isang maluwalhating kalagayan sa panahon ng pagkabuhay na muli.

Sa kabuuan, para kay Plato, ang kaluluwa ay likas na imortal, umiiral ng walang hanggan at dumadaan sa mga siklo ng reincarnation. Sa Kristiyanismo, gayunpaman, ang imortalidad ng kaluluwa ay isang biyaya mula sa Diyos, na nakakamtan sa pamamagitan ng pagkabuhay-muli ng katawan at buhay na walang hanggan na ipinagkaloob sa pamamagitan ng pananampalataya kay JesuCristo.

CONCLUSION:

Ang ating pagsisiyasat ay nagpapatunay sa katotohanan ng pangako ng Bibliya tungkol sa imortalidad na makakamit ng mga mananapalatayavsa pamamagitan ng muling pagkabuhay pagdating muli ng ating Panginoong Jesu-Cristo. Ang mga pagtatangka ng mga Sabadista na ibahin ang kahulugan ng katotohanang ito ay hindi makatwiran. Habang ang iba't ibang relihiyon ay may magkakaibang pananaw tungkol sa kalagayan ng kaluluwa pagkatapos ng kamatayan, ang Kristiyanismo ay nagtuturo ng isang natatanging doktrina ng imortalidad. Ayon sa Kristiyanismo, ang kaluluwa ay hindi lamang patuloy na umiiral pagkatapos ng kamatayan, kundi ito ay mayroong posibilidad ng isang buhay na walang hanggan kasama ng Diyos.

Sana'y maging bukas ang isip ng mga kaibigan nating mga Sabadista upang muling pag-aralan ang mga puntong ito. Nagpapasalamat ako sa Diyos sa pagbubukas ng aking mga mata sa katotohanan, at naniniwala akong kaya Niyang gawin din ito sa kanila.

Sources:

[1] Nichol, Francis D., editor. The Seventh-Day Adventist Bible Commentary. Review and Herald Publishing Association, 1980, p. 379.

[2] Dybdahl, Jon L., editor. Andrews Study Bible Notes. Andrews University Press, 2010, p. 1263.

[3] Ministerial Association General Conference of Seventh-day Adventists. Seventh-day Adventist Believe: A Biblical Exposition of Fundamental Doctrines. 2005 Second Edition, USA, Pacific Press Publishing Association, 2006, p. 94

[4] ibid., p. 391

[5] “What is the Difference Between Adventists and Jehovah’s Witnesses?” Adventist Guide, 1 Jan. 2021, adventistguide.com/adventist-and-jehovas-witness.

[6] Nichol, Francis D., editor. The Seventh-Day Adventist Bible Commentary. Review and Herald Publishing Association, 1980, p. 487.

[7] Beckett. “Wha Is Your Soul, According to the Bible?” Seventh-day Adventist Church, 24 Oct. 2021, www.adventist.org/death-and-resurrection/what-is-your-soul-according-to-the-bible.

[8] Nichol, Francis D., editor. The Seventh-Day Adventist Bible Commentary. Review and Herald Publishing Association, 1980, p. 487.

[9] ibid.

[10] Geisler, Norman. The Big Book of Christian Apologetics: An A to Z Guide. 2012th ed., USA, Baker Books, 2012, p. 938

[11] “Plato’s theory of the soul.” Wikipedia, 3 July 2024, en.wikipedia.org/wiki/Plato%27s_theory_of_soul.

[12] Zodhiates, Spiros. The Complete Word Study Dictionary. Word Study, 1992, 

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA GAWA 10:28: "ANG NILINIS NG DIYOS: KARUMALDUMAL NA MGA HAYOP O MGA HENTIL?"

 "At sinabi niya sa kanila, Nalalaman ninyo na hindi matuwid sa isang taong Judio na makisama lumapit sa isang taga ibang bansa; at gayon ma'y ipinakilala sa akin ng Dios, na sinomang tao'y huwag kong tawaging marumi o karumaldumal." (Gawa10:28)

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

"Sa pangitain ni Pedro, ang mga paghihigpit sa pagkain ay may simbolikong kahulugan kaugnay ng mga pagkakaiba ng mga Hudyo sa pagitan ng mga tao—ang mga Hudyo at ang mga Hentil—at ang pag-aalis ng mga pagkakaibang ito ang siyang pangunahing paksa. . . Sa pag-unawa ng pangitain, kinakailangang kilalanin na, bagaman ito ay ibinigay sa konteksto ng pisikal na gutom (v. 10), hindi ito tungkol sa pagkain, kundi tungkol sa mga tao." (akin ang pagsasalin sa Filipino) [1]

SAGOT:

Ang mga Sabadista ay gumagawa ng pagkakaiba sa pagitan ng mga kautusan tungkol sa pagkain ng Israel at kung paano ito nakaaapekto sa relasyon ng mga Hudyo at mga Hentil. Ayon sa Kautusan ni Moises, may kaugnayan ang mga ugnayan sa pagitan ng mga tao at ang mga kaugalian sa pagkain. Sa kultura ng Near East, ang pakikibahagi at pakikisalamuha sa komunidad ay lubos na napapalakas sa pamamagitan ng pagsasalo ng pagkain at inumin (Lucas 11:5-8).

Ayon sa pag-aaral ng Anthropology Review, ang 'commensality' o ang pagsasama-sama sa pagkain ay isang pundamental na aspeto ng pakikipag-ugnayan ng tao. Ito ay isang tradisyon na nag-uugat sa ating kasaysayan at makikita sa lahat ng kultura. Ganito ang paliwanag ng Anthropology Review:

"Ang 'commensality', o ang pagsasalo ng pagkain kasama ang iba, ay isang mahalagang aspeto ng pakikisalamuha ng tao. Sa iba't ibang kultura at kasaysayan, ang sama-samang pagkain ay may mahalagang papel sa pagpapatibay ng relasyon at pagbuo ng komunidad. Ang pagkain at mga kaugalian sa pagkain ay mahalagang bahagi ng pagkakakilanlan ng kultura. Ang ating kinakain, paano tayo kumain, at kung sino ang ating kasalo ay naaapektuhan ng ating pinagmulan at tradisyon. Bukod sa pagpapanatili ng ating pangangatawan, ang pagkain ay may mahalagang papel din sa paghubog ng ating pagkatao. Ang **commensality**, o ang pagsasalo ng pagkain, ay hindi lamang isang pisikal na aktibidad kundi isang gawaing panlipunan din. Ang sama-samang pagkain ay tumutulong sa pagbuo ng relasyon at komunidad sa pamamagitan ng pagbibigay ng pagkakataon para magka-ugnay at magbahagi ng karanasan ang mga tao." (akin ang pagsasalin sa Filipino)[2]

Ipinaliwanag pa ng The Anthropology Review kung paano napalalakas ng mga piging at pagdiriwang ang koneksyon at ugnayan sa lipunan.

"Ang mga piging ay isa pang halimbawa kung paano nakapagpapalakas ng ugnayang panlipunan ang sama-samang pagkain. Sa maraming kultura, ang mga piging ay kaugnay ng pagdiriwang at mga natatanging okasyon. Sa pagsasalo ng pagkain at inumin, nagkakaroon ng pagkakataon ang mga tao na patibayin ang umiiral na relasyon at bumuo ng mga bagong ugnayan."  (akin ang pagsasalin sa Filipino). [3]

Ang bansang Israel ay naprotektahan at napigilan ng mga kautusan nito tungkol sa pagkakaiba ng karumaldumal at malinis na pagkain na matuksong makisalo sa mga bawal na piging ng mga Hentil, at makipag-ugnayan sa kanila sa di-makatarungang paraan, at malimutan ang kanilang tipan sa Diyos.

"Ni magaasawa sa kanila; ang iyong anak na babae ay huwag mong papag-aasawahin sa kaniyang anak na lalake, ni ang kaniyang anak na babae, ay huwag mong papag-aasawahin sa iyong anak na lalake. Sapagka't kaniyang ihihiwalay ang iyong anak na lalake sa pagsunod sa akin, upang sila'y maglingkod sa ibang mga dios: sa gayo'y magaalab ang galit ng Panginoon laban sa iyo, at kaniyang lilipulin kang madali. Kundi ganito ang inyong gagawin sa kanila; inyong igigiba ang kanilang mga dambana, at inyong pagpuputolputulin ang kanilang mga haligi na pinakaalaala at inyong ibubuwal ang kanilang mga Asera, at inyong susunugin sa apoy ang kanilang mga larawang inanyuan. Sapagka't ikaw ay isang banal na bayan sa Panginoon mong Dios; pinili ka ng Panginoon mong Dios upang maging bayan sa kaniyang sariling pag-aari, na higit sa lahat ng mga bayan na nasa ibabaw ng balat ng lupa." (Deu 7:3-6)

Sa kasamaang-palad, maraming mga Sabadista ang hindi lubos na nauunawaan ang mga kultura ng commensality na laganap noong panahon ng Bibliya. Maaaring ito ang dahilan kung bakit itinuturing nilang magkahiwalay at walang kaugnayan ang mga usapin tungkol sa pagkain at ang pakikisalamuha sa pagitan ng mga Judio at mga Hentil. Karaniwan, hinahati ng mga Sabadista ang mga turo ng Bibliya upang ipagtanggol ang kanilang paniniwala at gawing tugma ang Bibliya sa kanilang mga pananaw. Ganito rin ang ginawa nila sa paghahati sa nag-iisang Kautusan ng Diyos sa dalawa—ang isa’y tinawag nilang ceremonial at ang isa’y moral—upang ipilit na ang Sabbath ay walang hanggan at hindi nagbabago. Ngayon, kinakailangan nilang paghiwalayin ang usapin ng pagkain at ang epekto nito sa pakikisalamuha ng mga Judio at mga Hentil upang sumang-ayon sa kanilang sariling paniniwalang ang nilinis ng Diyos sa Gawa 10 ay tumutukoy sa mga tao at hindi sa mga hayop na marurumi. Ang katotohanan ay ang pangitain ni Pedro sa Gawa 10 ay may aplikasyon para sa parehong pagkain at tao.

Narito ang konklusyon mula sa New International Dictionary of Old Testament Theology and Exegesis, na ginagamit ng mga Sabadistang scholars sa loob ng maraming taon:

"Ang pangitain ni Pedro tungkol sa telang bumababa mula sa langit sa Gawa 10:9–16 ay nagpapakita na ang pambansang paghihiwalay na epekto ng mga kautusan tungkol sa malinis at maruming mga hayop ay naramdaman sa paglipas ng mga panahon." (akin ang pagsasalin sa Filipino) [4]

Maaaring ganap na ignorante ang mga Sabadista tungkol sa katotohanan na ito, o alam nila ito ngunit pinili nilang itago lang ito upang maiwasan ang kahihiyan na malaman ng mga members nila na nagkamali pala sila.

Mga Dahilan sa Pagkakaiba ng "Malinis" at "Marumi" sa Levitico 11 at Deuteronomio 14

Nalilito ang ilang mag-aaral ng Bibliya sa kadahilanan sa likod ng pagtawag ng ilang nilalang bilang "malinis" at ang iba naman bilang "marumi" para sa pagkain (Lev 11; tingnan din ang Dt 14:3–21). Ilan sa mga dahilan ay:

• Hygienic reasons: mga pagsasaalang-alang sa sanitasyon tulad ng posibilidad ng paglipat ng sakit at hindi pagiging malusog ng karne ng baboy, lalo na kung hindi ito lutong mabuti.
   
• Allegorical explanations: ang ideya na ang kalikasan ng isang hayop ang nagtatakda kung ito ay malinis o hindi; halimbawa, ang mga baboy ay itinuturing na marumi dahil itinuturing silang kumakatawan sa tamad, matakaw, at walang-galang na pag-uugali.
   
• Random testing: ang pananaw na ang Diyos ay nagtakda ng ilang hayop bilang marumi nang walang tiyak na dahilan upang subukin ang katapatan ng Kanyang mga tao. 
  
  
• Pagan association: ang ideya na ang mga hayop na itinuturing na "marumi" ay ang mga ginagamit sa mga seremonya ng mga hindi-Israelita; halimbawa, ang sakripisyo ng baboy ay bahagi ng ilang paganong ritwal. 
  
  
• Conformity to an ideal: ang paniniwala na ang isang hayop ay itinuturing lamang na "malinis" kung ito ay umaayon sa kahulugan ng "normal" para sa uri nito; halimbawa, ang mga nilalang sa dagat na walang palikpik o kaliskis ay itinuturing na abnormal at kaya't marumi.
   
• Heavenly analogy: ang ideya na ang "diyeta" ng Diyos ay binubuo ng mga "malinis" na hayop.

Ang ideya na ang mga pagkaing hindi maaaring kainin ng mga Israelita ay itinuturing na hindi rin "pagkain ng Diyos" ay isang bagong pananaw sa pag-unawa sa mga kautusan ukol sa pagkain sa Bibliya. Bagamat kawili-wili, mahirap ipaliwanag ang lahat ng mga pagkaing nasa listahan sa itaas gamit lamang ang isang teorya. Ang mas malinaw na layunin ng mga kautusan na ito ay tulungan ang mga Israelita na maging isang natatanging grupo ng mga tao na nakatuon sa Diyos. Ang mga kautusan sa pagkain ay isang paraan upang ipakita ang kanilang kaibahan sa ibang mga tao at upang manatiling malinis at banal ayon sa diwa ng Deuteronomio 14:1-3:

"Kayo'y mga anak ng Panginoon ninyong Dios: huwag kayong magkukudlit, ni magpapakakalbo sa pagitan ng inyong mga mata, ng dahil sa patay. Sapagka't ikaw ay isang banal na bayan sa Panginoon mong Dios, at ikaw ay pinili ng Panginoon upang maging bayan sa kaniyang sariling pag-aari, na higit sa lahat ng mga bayan na nasa ibabaw ng balat ng lupa. Huwag kang kakain ng anomang karumaldumal na bagay." (Deu 14:1-3)

Batay sa ating nabasa, ang mga kautusan tungkol sa pagkain sa Israel ay nagsilbing isang proteksyon sa lipunan; kaya't ipinapahayag ng Kautusan ni Moises na may koneksyon ang mga ugnayang panlipunan at mga kaugalian sa pagkain.

Dagdag pa rito, pinatutunayan ng Leviticus 11:45–47 ang ritwal na ito:

"Sapagka't ako ang Panginoon na nagsampa sa inyo mula sa lupain ng Egipto, upang ako'y inyong maging Dios: kayo nga'y magpakabanal, sapagka't ako'y banal. Ito ang kautusan tungkol sa hayop, at sa ibon, at sa lahat na may buhay na gumagalaw sa tubig, at sa lahat ng nilikha na umuusad sa ibabaw ng lupa; Upang lagyan ninyo ng pagkakaiba ang karumaldumal at ang malinis, at ang may buhay na makakain at ang may buhay na hindi makakain." (Lev 11:45-47)

Ipinapatupad ng Panginoon ang mga patakarang ito ukol sa malinis at maruming hayop pati na rin ang tinatawag na pariralang kabanalan, "Magpakabanal kayo, sapagkat Ako'y banal," (Lev 11:45b) upang ipakita ang paghihiwalay ng Israel mula sa mga gawain ng ibang mga bansa sa Leviticus 20:22–26:

"Ingatan nga ninyo ang lahat ng aking mga palatuntunan at ang lahat ng aking mga kahatulan, at inyong isasagawa: upang huwag kayong iluwa ng lupain na aking pinagdadalhan sa inyo na inyong tatahanan. At huwag kayong lalakad ng ayon sa mga kaugalian ng mga bansang aking palalayasin sa harap ninyo: sapagka't ang lahat ng kasamaang ito ay ginawa nila, at kaya ko kinapopootan. Datapuwa't sa inyo'y aking sinabi, Mamanahin ninyo ang lupain nila, at ibibigay ko sa inyo upang inyong manahin, na isang lupaing binubukalan ng gatas at pulot: ako ang Panginoon ninyong Dios na ibinukod ko kayo sa mga bayan. Inyo ngang lalagyan ng pagkakaiba ang hayop na malinis at ang karumaldumal, at ang ibong karumaldumal at ang malinis: at huwag ninyong gagawing karumaldumal ang inyong pagkatao, sa hayop o sa ibon, o sa anomang bagay na umuusad sa lupa, na inihiwalay ko sa inyo palibhasa'y mga karumaldumal. At kayo'y magpapakabanal sa akin: sapagka't akong, Panginoon, ay banal, at kayo'y ibinukod ko sa mga bayan, upang kayo'y maging akin." (Lev 20:22-26)

Mahalagang ipaalala sa mga Sabadista na, batay sa mga talatang nabanggit sa itaas, ang mga regulasyon sa pagkain na matatagpuan sa Leviticus 11 at Deuteronomio 14 ay iniutos batay sa ritwal ng paglilinis at hindi kinakailangang mga kautusan ukol sa kalusugan. "Kayo'y magpakabanal, sapagkat Ako'y banal," hindi sinabi ng Diyos,"Kayo'y magpakalusog, sapagkat Ako'y malusog."

Ang Tunay na Isyu sa Pangitain ni Pedro sa Mga Gawa 10

Kung babasahin natin ng maingat ang pangitain ni Pedro sa Mga Gawa 10:9-16, nakatuon lamang ito sa mga marumi at malinis na mga hayop na nakita niyang magkasama sa isang kumot na bumababa mula sa langit.

"Nang kinabukasan nga samantalang sila'y patuloy sa kanilang paglalakad, at nang malapit na sa bayan, si Pedro ay umakyat sa ibabaw ng bahay upang manalangin, nang may oras na ikaanim; At siya'y nagutom at nagnais kumain: datapuwa't samantalang nangaghahanda sila, ay nawalan siya ng diwa; At nakita niyang bukas ang langit, at may isang sisidlang bumababa, gaya ng isang malapad na kumot, na nakabitin sa apat na panulok na bumababa sa lupa: Na doo'y naroroon ang lahat ng uri ng mga hayop na may apat na paa at ang mga nagsisigapang sa lupa at ang mga ibon sa langit. At dumating sa kaniya ang isang tinig, Magtindig ka, Pedro; magpatay ka at kumain. Datapuwa't sinabi ni Pedro, Hindi maaari, Panginoon; sapagka't kailan ma'y hindi ako kumain ng anomang bagay na marumi at karumaldumal. At muling dumating sa kaniya ang tinig sa ikalawa, Ang nilinis ng Dios, ay huwag mong ipalagay na marumi. At ito'y nangyaring makaitlo: at pagdaka'y binatak sa langit ang sisidlan."(Gawa10:9-16)

Kailan nilinis ng Diyos ang mga maruruming hayop na nagpawalang-bisa sa pagkakaiba ng malinis at di-malinis na hayop sa Levitico 11 at Deuteronomio 14? Ang pagpapawalang-bisa na ito ay nangyari sa pamamagitan ng mga aral ni Cristo, na narinig ni apostol Pedro mga sampung taon na ang nakalilipas, ayon sa nakatala sa Ebanghelyo ni Marcos, lalo na sa Marcos 7:18-23:

"At sinabi niya sa kanila, Kayo baga naman ay wala ring pagiisip? Hindi pa baga ninyo nalalaman, na anomang nasa labas na pumapasok sa tao, ay hindi nakakahawa sa kaniya; Sapagka't hindi pumapasok sa kaniyang puso, kundi sa kaniyang tiyan, at lumalabas sa dakong daanan ng dumi? Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain. At sinabi niya, Ang lumalabas sa tao, yaon ang nakakahawa sa tao. Sapagka't mula sa loob, mula sa puso ng mga tao, lumalabas ang masasamang pagiisip, ang mga pakikiapid, ang mga pagnanakaw, ang mga pagpatay sa kapuwa-tao, ang mga pangangalunya, Ang mga kasakiman, ang mga kasamaan, ang pagdaraya, ang kalibugan, ang matang masama, ang kapusungan, ang kapalaluan, ang kamangmangan: Ang lahat ng masasamang bagay na ito ay sa loob nagsisipanggaling, at nangakakahawa sa tao." (Mar 7:18-23)

Sa pagnanais na ipakita ang unibersal na kahulugan ng mensahe ni Jesus, idinagdag ni Marcos ang pahayag na "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain." Layunin niyang alisin ang anumang pagkalito na maaaring sanhi ng mga dating kautusan tungkol sa pagkain, at upang bigyang-diin ang kalayaan na tinatamasa ng mga Kristiyano sa ilalim ng bagong tipan. Dahil sa kanyang malapit na ugnayan kay Pedro, isa sa mga unang alagad, nakasulat si Marcos ng kanyang ebanghelyo noong dekada 40 AD na may mas malalim na pag-unawa sa mga turo ni Jesus. Nagkaroon siya ng pagkakataong pag-aralan ang mga pangyayari sa buhay ni Jesus batay sa mga personal na karanasan at patotoo ni Pedro. Dahil dito, naipaliwanag ni Marcos nang mas malinaw ang mga konseptong mahirap unawain noon para sa mga alagad, tulad ng pagbabago sa mga kautusan tungkol sa pagkain na nagbigay-daan sa isang mas malayang pagsamba sa ilalim ng bagong tipan.

Ayon sa The Apostolic Fathers Vol. II sa Loeb Classical Library, sa pahina 103, itinatala na noong 140 AD, iniulat ni Bishop Papias ng Hierapolis, Asia Minor, ang mga sumusunod:

"At ito ang madalas na sabihin ng matandang pinuno, 'Nang si Marcos ang tagapagsalin [O: tagapag-interpret] ni Pedro, isinusulat niya nang tumpak ang lahat ng naaalala niyang mga salita at gawa ng Panginoon—ngunit hindi ayon sa pagkakasunod-sunod. Sapagkat hindi niya narinig ang Panginoon ni hindi siya sumunod sa Kanya; ngunit kalaunan, gaya ng aking itinuro, siya ay sumama kay Pedro, na nag-aangkop ng kanyang mga turo ayon sa pangangailangan sa kasalukuyan, hindi siya nag-aayos, na para bang bumuo ng isang maayos na pagkakasunod-sunod ng mga sinabi ng Panginoon."[5]

Samakatuwid, ang pahayag na, "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain" sa Marcos 7:19 ay nagmula kay Pedro, na ipinasa naman niya kay Marcos. Kung gayon, ang nilinis ng Diyos ay pagkain  hindi mga tao! Si Pedro na mismo ang ang naginterpret kay Marcos ng kahulugan vision niya sa Gawa 10 kaya ang naisulat ni Marcos na nasa ilalim ng gabay ng Holy Spirit ay:"Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain" at hindi "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng tao" na gustong mangyari ng mga Sabadista.
 

Hindi ba Sasalungat ang Marcos 7:19 sa Pahayag ni Pedro sa Gawa 10:28?

Kung ang Marcos 7:19 ay tumutukoy lamang sa malinis at maruruming hayop, bakit ito ipinaliwanag ni Pedro na tumutukoy sa mga "tao" nang makipag-usap siya kay Cornelio sa talata 28? Basahin ang Gawa 10:28 at ating suriin:

"At sinabi niya sa kanila, Nalalaman ninyo na hindi matuwid sa isang taong Judio na makisama lumapit sa isang taga ibang bansa; at gayon ma'y ipinakilala sa akin ng Dios, na sinomang tao'y huwag kong tawaging marumi o karumaldumal." (Gawa10:28)

Ang dahilan nito ay alam na ngayon ni Pedro ang mga kahihinatnan ng pag-aalis ng kautusan ukol sa pagkain ng mga Hudio. Ipinahihiwatig nito na hindi lamang tinanggal ng Diyos ang seremonyal na pagkakaiba ng malinis at maruming hayop, kundi pinahintulutan na din ang pakikisalamuha sa mga Hentil, lalo na sa mga mananampalataya. Maaaring hindi alam ng mga Sabadista na hindi kailanman sinabi sa Torah na ang mga Hentil ay "marumi." Ito ay isang katotohanang hindi ipinahayag ng Kautusan ni Moises saanman sa Old Testament.

Sangayon sa Word Studies in the New Testament:

"Ang mga Hudyo ay nagsasabing ibinabatay nila ang pagbabawal na ito sa batas ni Moises, ngunit walang direktang utos sa batas ni Moises na nagbabawal sa mga Hudyo na makisalamuha sa mga tao mula sa ibang mga bansa. Gayunpaman, ang pahayag ni Pedro ay pangkalahatan, na tumutukoy sa karaniwang gawain ng mga Hudyo na ihiwalay ang kanilang sarili sa pang-araw-araw na buhay mula sa mga hindi tuli." (akin ang pagsasalin sa Filipino) [6]

Ang paggamit ni Pedro ng salitang "huwag" sa Gawa 10:28 ay hindi mula sa salitang Griyegong "nomos," na tumutukoy sa kabuoan ng 613 kautusan ni Moises. Sa halip, ginamit niya ang salitang "athemitos," na nangangahulugang "paglabag sa tradisyon o sa karaniwang pagkilala kung ano ang angkop o tama."[7] Samakatuwid, ang Lumang Tipan ay walang anumang kautusan na nagbabawal sa pakikisalamuha sa mga Hentil; gayunpaman, ipinakilala ng mga rabbi ang ganitong mga alituntunin at ginawang sapilitan sa pamamagitan ng kaugalian.

Kung ganoon, ang mga Hentil ay hindi talaga itinuturing na marumi ng Diyos, kaya’t hindi sila dapat ituring na ganito. Ang mga Rabbi ng mga Hudyo ang gumawa ng patakarang ito, na pinaniwalaan naman ng mga Sabadista. Kung ang mga Hentil ay hindi itinuturing na marumi ng Diyos, ano ngayon ang tinutukoy na "marumi" sa Gawa 10:15 nang sinabi ng Diyos, "Ang nilinis ng Dios, ay huwag mong ipalagay na marumi."? Ito  ay tumutukoy sa mga karumaldumal na mga hayop sa Leviticus 11 at Deuteronomio 14 kung saan ginagamit ng Diyos ang mga kategoryang "malinis" at "marumi" para lamang sa mga hayop, at hindi para sa mga Hentil na tao.

Ang Turo ng mga Demonyo na Pagbabawal ng mga Pagkain na Nilinis na ng Diyos

Ipinapakita rin ng Bagong Tipan ang pagbabago sa pag-unawa ng mga Kristiyano, Hudyo man o Hentil, sa mga kautusan tungkol sa malinis at maruming pagkain sa ilalim ng Bagong Tipan. Sa ilalim ng Lumang Tipang Kautusan ni Moises, ang pag-iwas ng mga Israelita sa maruming pagkain ay itinuturing na paraan upang matanggap ang pagpapala at pagsang-ayon ng Diyos. Gayunpaman, sa Bagong Tipan, nagbago na ang pananaw na ito; hindi natin makakamit ang pagsang-ayon ng Diyos sa pamamagitan ng kung ano ang kinakain natin.

1 Corinto 8:8 (NLT) "Totoo na hindi natin makakamtan ang pagsang-ayon ng Diyos sa pamamagitan ng ating kinakain. Wala tayong nawawala kung hindi natin ito kakainin, at wala rin tayong makikinabang kung kakainin natin ito." (akin ang pagsasalin sa Filipino)

Isa pang pagbabago sa ilalim ng Bagong Tipan ay ang mga Kristiyano ay hindi na nagtatangi ng malinis at maruming pagkain. Nauunawaan nila na, hindi tulad sa ilalim ng Lumang Kautusan ni Moises, wala nang pagkain na likas na marumi sa kanyang sarili.

Roma 14:14 (AMP) "Alam ko at ako'y kumbinsido (nahikayat) bilang isa kay HesuKristo, na walang anumang bagay na [ipinagbabawal bilang] likas na marumi (dungis at hindi banal sa kanyang sarili). Ngunit [sa kabila nito] ito ay marumi (dungis at hindi banal) sa sinumang naniniwala na ito ay marumi." (akin ang pagsasalin sa Filipino)

Karagdagan pa, ang mga Kristiyano sa ilalim ng Bagong Tipan ay nauunawaan na ngayon na bilang mamamayan ng Kaharian ng Diyos, ang kanilang kinakain ay hindi na kasinghalaga sa pananampalataya gaya ng sa ilalim ng kautusan sa Lumang Tipan.

Roma 14:17, 20 (ERV) "Sa Kaharian ng Diyos, hindi mahalaga ang ating kinakain at iniinom. Narito ang mahalaga: ang tamang paraan ng pamumuhay, kapayapaan, at kagalakan—lahat mula sa Banal na Espiritu. Huwag hayaang sirain ng pagkain ang gawain ng Diyos. Lahat ng pagkain ay tama kainin, ngunit mali para sa sinuman na kumain ng bagay na nakakasama sa pananampalataya ng ibang tao." (akin ang pagsasalin sa Filipino)

Sa katunayan, itinuro sa mga Kristiyano sa Bagong Tipan na ang sinumang magpupumilit na may mga pagkaing hindi dapat kainin ay dapat ituring bilang isang huwad na guro, na nagkakalat ng mga turo ng mga demonyo.

1 Timoteo 4:1, 3-5 (Int'l English ERV) "Sinasabi ng Espiritu nang malinaw na sa mga huling araw, may mga tatalikod sa ating pananampalataya. Susundin nila ang mga espiritu na nagsisinungaling. At susundan nila ang mga turo ng mga demonyo. Sinasabi nila na mali ang mag-asawa. At sinasabi nila na may mga pagkaing hindi dapat kainin ng tao. Ngunit nilikha ng Diyos ang mga pagkaing ito, at ang mga naniniwala at nakauunawa ng katotohanan ay maaari itong kainin ng may pasasalamat. Ang lahat ng nilikha ng Diyos ay mabuti. Walang nilikha siya na dapat tanggihan kung ito ay tinanggap ng may pasasalamat sa Kanya. Ang lahat ng nilikha Niya ay ginagawang banal sa pamamagitan ng Kanyang sinabi at ng panalangin." (akin ang pagsasalin sa Filipino)

Umaasa at nananalangin ako na ang mga turo mula sa mga apostol ng Bagong Tipan ay magsilbing gabay sa ating mga kaibigang Sabadista, at sa biyaya ng Diyos, sila ay maituwid patungo sa mapagpakumbabang panalangin at pagsisisi sa pagpapalaganap ng doktrina ng mga demonyo, na nagbabawal sa pagkain ng lahat na mga nilinis na ng Diyos

CONCLUSION:

Ayon sa ating mga pag-aaral sa konteksto ng mga batas sa pagkain ng mga Hudyo, nagiging malinaw na ang pangitain ni Pedro sa Gawa 10:9-16 ay tumutukoy sa pagpapawalang-bisa ng Diyos sa pagkakaibang pagitan ng malinis at maruming mga hayop. Hindi ito direktang nauugnay sa mga Hentil, ngunit bilang isang implikasyon, naaapektuhan nito ang mga ugnayang panlipunan ng mga Hudyo sa mga bansa ng mga Hentil bilang resulta. Hindi maaaring tunay na magka-fellowship ang mga Hudyo at Hentil kung patuloy na susunod ang mga Hudyo sa mga batas sa pagkain ng mga Hudyo. Ipinapakita ng pangitain kay Pedro na ang paghahati ng Torah sa pagitan ng malinis at maruming mga hayop ay hindi na valid. Pinapayagan na siyang patayin at kainin ang mga hayop na dati ay itinuturing na ritwal na marumi. Sa pagninilay-nilay sa pangitain na ito, nauunawaan ni Pedro na isa sa mga implikasyon ng bagong utos ng Diyos ay na ang mga tao na dati ay tiningnan bilang ritwal na marumi ng mga Rabbi ng mga Hudyo dahil sa hindi pagsunod sa mga batas sa pagkain ng mga Hudyo ay hindi na dapat ituring na marumi.

Kaya't ang pahayag ng mga Seventh-day Adventists na ang pangitain ni Pedro sa Gawa 10:9-16 ay hindi tumutukoy sa pagkain kundi sa mga tao ay mali, walang basihang biblikal, makasaysayan, o kontekstwal. Isa lamang itong doktrinang nilikha ng tao na layuning maligaw ang mga tao upang paniwalaan ang kanilang maling ebanghelyo.