KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS SA MATEO 10:28 VERSE-BY-VERSE: "KAMATAYAN: MAY KALULUWA BANG HUMIHIWALAY O WALA?

 

Mateo 10:28

"At huwag kayong mangatakot sa mga nagsisipatay ng katawan, datapuwa't hindi nangakakapatay sa kaluluwa: kundi bagkus ang katakutan ninyo'y yaong makapupuksa sa kaluluwa at sa katawan sa impierno."

Challenge ng mga Sabadista:

#1. Seventh-Day Adventist Bible Commentary p. 379:

"Ang salitang 'psuchē' o 'kaluluwa' ay hindi nangangahulugang isang bagay na may malay na nakakabuhay pagkatapos mamatay ang katawan, at kaya't hindi ito nangangahulugan na walang kamatayan. Sa lahat ng pagkakataon na ginamit ito sa Bibliya, ang 'psuchē' o 'kaluluwa' ay hindi tumutukoy sa isang may malay na bagay na maaaring mabuhay nang hiwalay sa katawan. Walang itinuturo ang Bibliya tungkol sa isang buhay at may malay na kaluluwa na sinasabing nananatili pagkatapos mamatay ang katawan."(sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)[1]

#2. Seventh-Day Adventist's Andrews Study Bible notes p. 1263:

"Hindi sinusuportahan ni Jesus ang Griyegong kaisipan ng pagkakahiwalay ng kaluluwa at katawan bilang magkaibang entidad. Sa aral ng mga Hudyo, hindi itinuturing na may hiwalay na kaluluwa ang tao tulad ng itinuturo ng pilosopiyang Griyego. Sa halip, ginagamit ni Jesus dito ang salitang "kaluluwa" upang mangahulugan ng "buhay na walang hanggan": Huwag matakot sa mga maaaring bawiin ka mula sa buhay na ito (katawan), kundi matakot sa Kanya na maaaring mag-alis din ng buhay na walang hanggan (kaluluwa)."(sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [2]

#3. Seventh-Day Adventist's 28 Fundamental Beliefs p. 94:

"Pagkatapos, hiningahan ng Diyos ang walang-buhay na bagay na ito ng hininga ng buhay, at "ang tao ay naging kaluluwang may buhay." Ang paliwanag ng Kasulatan ay malinaw: ang alabok ng lupa (mga elemento ng lupa) + ang hininga ng buhay = isang buhay na nilalang, o buhay na kaluluwa. Ang pagsasama ng mga elemento ng lupa at ng hininga ng buhay ay nagresulta sa isang buhay na nilalang o kaluluwa. Mahalaga ring tandaan na sinasabi ng Bibliya na ang tao ay naging isang buhay na kaluluwa. Walang anumang pahiwatig sa salaysay ng paglikha na ang tao ay tumanggap ng isang kaluluwa — isang hiwalay na entidad na, sa Paglikha, ay pinag-isa sa katawan ng tao."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino) [3]

Sagot:

Ang usapin tungkol sa 'conditional immortality' (na ang kaluluwa ay nagiging immortal lamang kapag binago na ang katawan sa pagbabalik ni Kristo) ay hindi dapat pagmulan ng away ng mga Kristiyano. Ang mahalaga ay ang ating pananampalataya kay Hesu-Kristo at ang kaligtasan na ibinibigay niya. Hindi nakasalalay ang kaligtasan sa paniniwala sa usaping ito. Dapat tayong magkaisa sa pananampalataya kay Hesu-Kristo at sa pagmamahalan, tulad ng utos niya sa Juan 13:34-35.

Kahit sina Luther, Tyndale, at Wycliffe ay naniniwala sa 'conditional immortality', hindi ito sapat na patunay para maging dogmatic. Ang paniniwala ng mga Kristiyano ay dapat nakabatay sa mas malalim na pag-aaral ng Bibliya at kasaysayan, hindi lamang sa opinyon ng mga kilalang tao. Bilang dating miyembro ng mga Saksi ni Jehova (16 years) at Seventh-day Adventist (24 years), na parehong nagmula sa kilusang Millerite, nakita ko ang kanilang mga pagkakapareho at pagkakaiba, lalo na tungkol sa kalagayan ng mga patay. Ang aking karanasan mula sa paniniwala na walang immortal na kaluluwa, patungo sa mas biblical pag-unawa sa kaluluwa, ang nagbigay sa akin ng kakayahang ipagtanggol ang doktrina ng immortal na kaluluwa at ituwid ang ibang paniniwala.

Ang Pananaw ng mga Sabadista tungkol sa Kamatayan

Ayon sa aklat ng mga Sabadista:

"Dahil ang kamatayan ay tulad ng pagtulog, mananatili ang mga patay sa isang kalagayan ng walang malay sa libingan hanggang sa muling pagkabuhay, kung kailan ibibigay ng libingan (hades) ang mga patay nito (Apoc. 20:13)."(sa akin ang pagsasalin sa Filipino)[4]

Ang mga Sabadista ay naniniwala na ang tao ay iisa lang unit lamang, na ang pisikal na katawan ang kabuoan ng tao. Sa ganitong pananaw, ang 'kaluluwa' at 'espiritu' ay tumutukoy lang sa mismong tao o sa puwersa ng buhay na nagpapagalaw sa kanya. Pero, karamihan sa mga theologians ay hindi sumasang-ayon dito. Naniniwala sila na ipinapakita ng Bibliya na ang tao ay may dalawang bahagi: ang katawan at ang espiritu o kaluluwa, na maaaring mabuhay nang hiwalay. Ang kahulugan ng 'kaluluwa' at 'espiritu' ay depende kung naniniwala ka sa 'trichotomy' o 'dichotomy'. Ang 'trichotomy' ay nagsasabing magkaiba ang kaluluwa at espiritu, samantalang ang 'dichotomy' ay nagsasabing iisa lang sila.


Ang Kaluluwa at Espiritu ay Iisa

"Espiritu"

Sa Bibliya, ang 'kaluluwa' (nephesh sa Hebreo, psychē sa Griyego) at 'espiritu' (rûach sa Hebreo, pneuma sa Griyego) ay parang pareho lang ang ibig sabihin. Kaya, yung mga taong namatay na, at nasa langit o impyerno, pwede silang tawaging 'mga espiritu' o 'mga kaluluwa'."

Hebreo 12:23 "mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal"

1 Pedro 3:19 "mga espiritung nasa bilangguan"

"Kaluluwa"

Apocalypsis 6:9 "mga kaluluwa ng mga pinatay dahil sa salita ng Dios, at dahil sa patotoong sumakanila"

Apocalypsis 20:4 "mga kaluluwa ng mga pinugutan ng ulo dahil sa patotoo ni Jesus"

May malaking pagkakaiba ang kahulugan ng 'kaluluwa' at 'espiritu' sa Bibliya. Ang mga salitang Hebreo na 'nephesh' at Griyego na 'psychē,' na madalas isalin bilang 'kaluluwa,' ay hindi lang tumutukoy sa isang bahagi ng tao, kundi sa kabuoan ng pagka-tao mismo hindi lang sa pisikal na aspeto nito, gaya ng makikita sa Genesis 46:26 at Roma 13:1. Pero ang mga salitang 'ruach' (Hebreo) at 'pneuma' (Griyego), na isinasalin bilang 'espiritu,' ay hindi tumutukoy sa kabuoan ng pagka-tao, kundi sa isang partikular na aspeto lang ng pagkatao o non-physical aspect ng isang tao.

Kanina, pinatunayan natin na mas tama ang paniniwala na ang tao ay may dalawang bahagi (dichotomy) kaysa sa paniniwala na iisa lang ang tao (monism) ng mga Sabadista. Sa katunayan, maraming talata sa Bibliya, pati sa Lumang Tipan, ang nagpapatunay na naghihiwalay ang katawan at kaluluwa/espiritu. Narito ang ilang halimbawa:

"And it came to pass, as her soul was in departing, (for she died) that she called his name Benoni: but his father called him Benjamin." (Gen 35:18 KJV)

"And he stretched himself out on the child three times, and cried out to the LORD and said, “O LORD my God, I pray, let this child’s soul come back to him.” Then the LORD heard the voice of Elijah, and the soul of the child came back to him, and he revived." 1 Kings 17:21-22 (NKJV) 

"Then shall the dust return to the earth as it was: and the spirit shall return unto God who gave it." (Ecc 12:7 KJV)

Mapapansin din natin sa mga talatang nabanggit na kahit sa Lumang Tipan, ang 'kaluluwa' at 'espiritu' ay ginagamit na magkasingkahulugan kapag inilalarawan ang paghihiwalay ng kaluluwa sa oras ng kamatayan. Kung ganito, hindi matibay ang madalas na argumento ng mga Sabadista tungkol sa Genesis 2:7, na nagsasabing si Adan ay naging 'buhay na kaluluwa', kaya daw si Adan mismo ay tinawag na kaluluwa kahit may laman at buto siya. Gaya ng sinabi kanina, ang salitang Hebreo na 'nephesh' para sa 'kaluluwa' at ang salitang Griyego na 'psychē' ay minsan tumutukoy sa buong tao (Gen. 46:26; Rom. 13:1). Pero ang mga salitang para sa espiritu ('ruach' sa Hebreo, 'pneuma' sa Griyego) ay hindi ginagamit sa ganitong paraan. 

Kaya, hindi matibay ang argumento ng mga Sabadista na madalas ginagamit ang Genesis 2:7 para patunayan na walang buhay na kaluluwa pagkatapos ng kamatayan. Dahil ang salitang 'kaluluwa' sa talatang ito ay madalas tumutukoy sa buong tao, hindi lang sa pisikal na bahagi nito. 

Kamatayan: Paghihiwalay ng Katawan at Espiritu

Sa Bagong Tipan, mas malinaw ang turo tungkol sa dalawang bahagi ng tao (dichotomy/dualism) at sinabi sa atin kung ano talaga ang kamatayan. Kung tatanungin, karaniwang iniisip ng mga Sabadista na ang kamatayan ay paghinto lang ng paghinga. Pero, kapag sinuri natin ang Bibliya, lalo na ang Bagong Tipan, malinaw na ipinapaliwanag kung ano ang kamatayan. Ayon sa Santiago 2:26, ang kamatayan ay ang paghihiwalay ng katawan at kaluluwa/espiritu:

"Sapagka't kung paanong ang katawan na walang espiritu ay patay, ay gayon din ang pananampalataya na walang mga gawa ay patay." (Sant. 2:26)

Ang Santiago 2:26 ay muling nagpapatunay na tama ang paniniwala na ang tao ay may dalawang bahagi (dichotomy/dualism) at mali ang paniniwala ng mga Sabadista na iisa lang ang tao (monism). Kahit ang mga Sabadista ay naiintindihan ito, dahil madalas nilang ginagamit ang Santiago 2:26 sa ibang usapan para ipagtanggol na ang pagsunod sa Sampung Utos ay resulta ng pananampalataya. Pero, kailangan nilang tanggapin ang katotohanan na ang tao ay binubuo ng katawan at espiritu, dahil ang katawan ay walang buhay kung walang espiritu. Ito ay ilan lang sa mga talata sa Bibliya na nagpapakita na ang kamatayan ay ang paghihiwalay ng katawan at kaluluwa/espiritu.

"Mga Espiritu ng mga Taong ganap na Pinasakdal"

Ano ang nagtulak sa akin na maniwala na ang tao ay may dalawang bahagi: ang katawan, at ang kaluluwa o espiritu na hindi nakikita? Noong ako ay Sabadista pa, isang partikular na talata sa Bagong Tipan ang nagpaalab muli ng aking interes sa kung ano talaga ang nangyayari kapag namatay ang tao. Ito ay ang Hebreo 12:22-23, na nagsasabi...

"Datapuwa't nagsilapit kayo sa bundok ng Sion, at sa bayan ng Dios na buhay, ang Jerusalem sa kalangitan, at sa mga di mabilang na hukbo ng mga anghel, Sa pangkalahatang pulong at iglesia ng mga panganay na nangatatala sa langit, at sa Dios na Hukom ng lahat, at mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal," (Heb 12:22-23)

Inihahambing ng sumulat ng Hebreo ang takot at limitasyon ng lumang tipan sa Bundok Sinai sa kagalakan at pagiging malapit ng bagong tipan sa Bundok Zion. Sa presensya ng Diyos, tayo ay napapaligiran ng isang malaking pagtitipon kasama ang mga anghel at ang mga tinubos na mga mananampalataya. Sa pamamagitan ng pananampalataya, nakikita natin ang kahanga-hangang kaluwalhatian ng Diyos, at ang mga 'espiritu ng mga matuwid na pinasakdal,' na ayon sa mga dalubhasa sa Bibliya ay tumutukoy sa mga banal sa Lumang Tipan na binanggit sa Hebreo kabanata 11—ginawang matuwid sa pamamagitan ng pananampalataya at naghihintay ng muling pagkabuhay o ng muling pagsasama ng bagong katawan at espiritu. At si Hesus, na gumaganap bilang Tagapamagitan ng bagong tipan, ay naroroon sa pagtitipong iyon. Ipinaliwanag ng SDA Bible Commentary na "Ang sumulat dito ay nagsasalita sa makasagisag na paraan tungkol sa mga nabubuhay na Kristiyano bilang mga nagtitipon sa paligid ng trono ng Diyos sa langit, isang malaking pagtitipon ng invisible iglesia."

Kung ang 'pagtitipon ng invisible church' ay binanggit sa Hebreo 12:22-24, sigurado tayo na ang tinutukoy na 'espiritu ng mga matuwid na pinasakdal' ay ang mga espiritu o kaluluwa ng mga tapat na mananampalatayang namatay na at ngayon ay nasa presensya ng Panginoon sa langit. Hindi ito mahirap tanggapin para sa mga Sabadista dahil naniniwala sila na kapag ang isang tao ay namatay, ayon sa Ecclesiastes 12:7, ang kanyang espiritu ay humihiwalay at bumabalik sa Diyos na nagbigay nito, habang ang kanyang katawan ay bumabalik sa lupa.

"At ang alabok ay mauuwi sa lupa gaya ng una, at ang espiritu ay mababalik sa Dios na nagbigay sa kaniya." (Ecc 12:7)

Hindi ba't malinaw sa mga Sabadista na ang Ecclesiastes 12:7 ay labag sa kanilang paniniwala? Hindi ba't salungat ito sa kanilang paniniwala na walang espiritu na hiwalay sa katawan na patuloy na nabubuhay pagkatapos ng kamatayan? At hindi ba nila napapansin na sinasabi rin sa talata na ang espiritu ay galing sa Diyos na nagbigay nito? Kung gayon, ang tanong: kailan ibinigay ng Diyos ang espiritu sa tao? Ang espiritu ng tao na bumabalik sa Diyos kapag siya'y namatay ay siya din ang 'hininga ng buhay' na ibinigay ng Diyos kay Adan, na nagbigay-buhay sa kanya mula sa alabok (Gen. 2:7).

"At nilalang ng Panginoong Dios ang tao sa alabok ng lupa, at hiningahan ang kaniyang mga butas ng ilong ng hininga ng buhay; at ang tao ay naging kaluluwang may buhay." (Gen 2:7)

Sa Job 32:8, ang "espiritu" ng tao ay tinutukoy bilang "hininga" ng Diyos.

"Nguni't may espiritu sa tao, at ang hinga ng Makapangyarihan sa lahat ay nagbibigay sa kanila ng unawa." (Job 32:8)

Kahit ang opisyal na website ng mga Sabadista ay sumasang-ayon na ang 'espiritu' na humihiwalay kapag namatay ang tao ay katulad din ng 'hininga ng buhay' sa Genesis 2:7.

"Ang “espiritu” ng isang tao ay ang kanyang puwersa ng buhay. Ito ay tumutukoy sa hininga ng buhay na ibinuga ng Diyos kay Adan (Genesis 2:7) at sa bawat isa sa atin. Ang puwersa ng buhay na ito ay nagmumula sa Diyos (Isaias 42:5) at bumabalik sa Kanya kapag tayo ay namatay (Ecclesiastes 12:7; Awit 104:29; Gawa 7:59)." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)[7]

Kung gayon, bakit hirap tanggapin ng mga Sabadista na ang 'espiritu ng mga matuwid na pinasakdal' na binanggit sa Hebreo 12:23 ay tumutukoy rin sa 'espiritu' na bumabalik sa Diyos kapag namamatay ang tao, gaya ng sinasabi sa Ecclesiastes 12:7, at sa 'hininga ng buhay' na ibinigay ng Diyos kay Adan sa Genesis 2:7? Nakakahiya man sabihin, pero binabaluktot ng mga Sabadista ang paliwanag sa Hebreo 12:23 para umayon sa kanilang paniniwala at para hindi nila tanggapin na ang kaluluwa ay patuloy na nabubuhay pagkatapos mamatay ang katawan. Pinipilit nila ang ganitong interpretasyon kahit labag sa katotohanan, para lang hindi mapahiya. Tingnan natin ulit ang paliwanag ng SDA Bible Commentary tungkol sa kahulugan ng 'espiritu ng mga matuwid na pinasakdal' sa Hebreo 12:23 ayon sa kanila:

"Sa ganitong makasagisag na kahulugan, ang mga nabubuhay na Kristiyano ay natatagpuan ang “mga espiritu” ng lahat ng ibang “matuwid na pinasakdal” na nagtitipon doon sa espiritu, hindi sa isang imahinaryong kalagayan ng pagiging walang katawan. Ang pagpapakahulugan ng “mga espiritu ng matuwid na pinasakdal” bilang mga diumano’y walang katawan na “espiritu” ay magdudulot ng pagkakasalungat sa manunulat ng Hebreo sa malinaw na mga pahayag ng Banal na Kasulatan tungkol sa kalagayan ng tao sa kamatayan."[8]

Ayon sa kanilang paliwanag, ang 'mga espiritu ng mga matuwid na pinasakdal' ay hindi daw tumutukoy sa mga espiritu ng mga namatay na mananampalataya na walang katawan, kundi sa kanilang presensya lamang, na kahit hindi nila katawan ang naroroon, sa pamamagitan ng kanilang espiritwal na presensiya ay parang naroroon sa langit. Pero, hindi ito ang tunay na ibig sabihin ng talata. Binabaluktot ng mga theologians ng Sabadista ang tunay na kahulugan nito. Imbes na tanggapin ang mismong 'mga espiritu ng matuwid na pinasakdal,' binigyan nila ito ng bagong kahulugan bilang mga taong espiritwal na presensya lang ang naroroon at pinasakdal, pero hindi talaga literal na naroroon. Para hindi nila aminin na mali ang kanilang doktrina, binago nila ang salita ng Diyos imbes na tanggapin ang nakasulat na ipinahayag ng Banal na Espiritu. Pinalitan nila ang salitang 'espiritu' ng pang-abay na 'espiritwal.'

Ang Pagkakakilanlan ng "mga Espiritu ng mga Taong ganap na Pinasakdal"

Ang mga Sabadista ay may malaking problema sa kanilang paniniwala tungkol sa kaligtasan, na nagdudulot ng kalituhan sa kanilang mga miyembro. Tungkol sa pagpilipit nila sa kahulugan ng Hebreo 12:23, sinasabi nila na ang 'mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal' ay tumutukoy lang daw sa presensya ng mga taong nabubuhay pa sa lupa, kaya hindi nila tinatanggap na ito ay tumutukoy sa mga espiritu na walang katawan. Ayon din sa kanilang SDA Bible Commentary, ang 'mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal' ay tumutukoy daw sa mga 'espiritwal na mature na Kristiyano' na nabubuhay pa sa lupa. Ang ganitong paliwanag, na pagbaluktot sa katotohanan, ay magdudulot lang ng mas malaking kalituhan dahil kahit ang mga mature na Kristiyano sa lupa, kasama na ang mga Sabadista, ay hindi pa mga 'pinasakdal', sa halip ay nagkakasala pa rin. Kaya paano sila matatawag na 'mga taong ganap na pinasakdal'? Ang tamang turo ng Bibliya tungkol sa pagpapabanal sa mga evangelikal na Kristiyano ay hindi nagsasabi na ang mga mature na Kristiyano na nabubuhay pa sa lupa ay ganap na perpekto o matuwid o "ganap ng pinasakdal". Dagdag pa, ang salitang 'pinasakdal' sa Griyego ay, τετελειωμένων (teteleiōmenōn), ay isang passive na pandiwa, na ibig sabihin ang mga 'espiritu' na ito ay tumatanggap ng aksyon (pagpapasakdal) imbes na sila mismo ang active na nagsasagawa nito. Para sa mga Kristiyano na nabubuhay pa sa lupa, sila ay itinuturing lang na "matuwid", "pinatawad", "pinabanal", o "perpekto" sa isang relative na kahulugan, pero hindi pa sila actual at literal na perpekto. Ang pagiging perpekto ng mga Kristiyano ay nakadepende sa kanilang pakikiisa sa perpeksyon at katuwiran ni Kristo sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya sa kanya (1 Corinto 1:30). Nagbibigay ang Hebreo 10:14 ng paliwanag dito:

"Sapagka't sa pamamagitan ng isang paghahandog ay kaniyang pinasakdal magpakailan man ang mga pinapagiging-banal." (Heb 10:14)

Ayon sa talatang ito, ang mga Kristiyano ay itinuturing na 'ganap na magpakailanman' sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya at relasyon kay Hesus. Pero, hindi pa sila talagang 'ganap na pinasakdal' dahil nasa proseso pa sila ng 'pagpapabanal' at ang presensiya ng kasalanan ay nandun pa sa kanilang makasalanang katawang lupa (Rom. 7:15-17).

Kaya, mali ang paliwanag ng SDA Bible Commentary tungkol sa kung sino ang 'mga espiritu ng matuwid na pinasakdal'. Hindi ito maaaring tumukoy sa mga espiritwal na mature na Kristiyano na nabubuhay pa sa lupa na hindi pa talaga "ganap na pinasakdal". kundi sa mga kaluluwa o espiritu ng mga lingkod ng Diyos na noong nabubuhay pa sila lupa ay itinuring pa lang na matuwid ng Diyos batay sa kanilang pananampalataya kay Kristo, na pagkatapos mamatay ay bumalik ang kanilang espiritu/kaluluwa sa Diyos at sila ay 'ganap na pinasakdal' na dahil nasa langit na sila at nag aantay na lang ng resurrection sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng Diyos ng panibagong katawang maluwalhati (1 Cor. 15:53-54).

Batay sa ating pagsusuri, ang 'mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal' ay tiyak na tumutukoy sa mga kaluluwa/espiritu na walang katawan ng mga tapat na lingkod ng Diyos sa Lumang Tipan na nanatiling tapat sa Panginoon hanggang sa kanilang kamatayan (Ecclesiastes 12:7; Hebreo 11). Dito, napatunayan din natin na mali ang paniniwala ng mga Sabadista na iisang unit lang ang tao, dahil ang tao ay talagang binubuo ng dalawang magkaugnay na bahagi: ang pisikal na katawan, at ang kaluluwa o espiritu, na patuloy na nabubuhay pagkatapos mamatay ang katawan.

Ang Kaluluwang Walang Kamatayan Ayon sa Turo at Karanasan ni Hesus

Kung gusto nating malaman ang tiyak na sagot tungkol sa kalagayan ng tao pagkatapos mamatay, ang Diyos at si Hesu-Kristo lamang ang may pinakamataas na awtoridad. Higit pa rito, si Hesus mismo ang unang nakaranas ng kamatayan bilang Diyos na nagkatawang-tao, at nabuhay muli mula sa mga patay, at hindi na muling mamamatay (Apoc. 1:17-18). Nang mamatay siya sa krus, hindi niya naranasan ang 'soul sleep' o 'conditional immortality' na pinaniniwalaan ng mga Sabadista. Ang katawan niya lang ang namatay sa krus, habang ipinagkatiwala niya sa Diyos ang kanyang espiritu (Luc. 23:46; Eccl.12:7). Humiwalay ang katawan ni Kristo at ang kanyang kaluluwa/espiritu nang siya ay mamatay. Pero, salungat sa paniniwala ng mga Sabadista, ang kaluluwa/espiritu ni Kristo ay patuloy na nabuhay at may malay, ayon kay apostol Pedro:

"Sapagka't si Cristo man ay nagbata ring minsan dahil sa mga kasalanan, ang matuwid dahil sa mga di matuwid, upang tayo'y madala niya sa Dios; siyang pinatay sa laman, nguni't binuhay sa espiritu; Na iyan din ang kaniyang iniyaon at nangaral sa mga espiritung nasa bilangguan." (1Pe 3:18-19)

Kung tama ang turo ng mga Sabadista tungkol sa 'soul sleep,' o 'conditional immortality' dapat si Kristo ay 'natutulog' lang din sa kanyang libingan sa loob ng tatlong araw, at wala tayong mababasang ulat sa Bibliya na may activity pa siya habang nakahimlay ang kanyang katawan sa libingan. Pero ayon sa patotoo ni apostol Pedro, habang patay ang katawan ni Kristo, ang kanyang espiritu ay 'nangaral sa mga espiritung nasa bilangguan.' Kaya, magandang tanungin ang mga Sabadista: 'Kung totoo ang turo ninyo na ang patay ay walang malay at parang natutulog lang, at walang kaluluwa/espiritu na humihiwalay sa katawan, anong 'espiritu' ito na walang katawan na 'nangaral sa mga espiritung nasa bilangguan'?' Kung aaminin man ng mga Sabadista na ang kaluluwa/espiritu na ito ay kay Kristo, mali ang kanilang 'soul sleep' o 'conditional immortality' na turo. Hindi nila maipapaliwanag kung paano nangyari na habang patay at nakalibing ang katawan ni Kristo sa loob ng tatlong araw, ay kasabay nito ay abala naman ang kanyang espiritu sa pangangaral sa mga espiritung nasa bilangguan. Malaking hamon ito para sa mga Sabadista, maliban na lang kung iiwan nila ang kanilang relihiyon na puno ng kamalian ang mga aral.

Bago pa man mamatay si Jesus sa krus, alam na niya na ang katawan at kaluluwa/espiritu ay naghihiwalay kapag namamatay ang isang tao. Alam din niya na ang katawan lang ang nawawalan ng malay, hindi ang kaluluwa/espiritu. Ito ang sinabi ni Jesus:

"At huwag kayong mangatakot sa mga nagsisipatay ng katawan, datapuwa't hindi nangakakapatay sa kaluluwa: kundi bagkus ang katakutan ninyo'y yaong makapupuksa sa kaluluwa at sa katawan sa impierno." (Mat 10:28)

Ang talatang ito ay nagpapakita ng pagkakaiba ng katawan at kaluluwa, na nagpapahiwatig na ang kaluluwa ay patuloy na nabubuhay kahit mamatay ang katawan. Ipinapakita nito na ang kaluluwa ay may buhay na hindi natatapos sa pisikal na kamatayan, at nasa ilalim ito ng kapangyarihan ng Diyos.

Ganito naman ang sinabi ni Lucas tungkol sa pangako ni Jesus sa isang kriminal na katabi niya sa krus:

"At sinabi niya sa kaniya, Katotohanang sinasabi ko sa iyo, Ngayon ay kakasamahin kita sa Paraiso."(Luk 23:43)

Ang pangako ni Jesus sa kriminal sa krus ay nagpapakita na ang kaluluwa ay patuloy na nabubuhay at may malay pagkatapos ng kamatayan. Ipinapakita nito na pagkatapos mamatay, ang mga mananampalataya ay sa isang sandali lamang pagkamatay ay makakasama ni Cristo sa langit. Sabi ng mga Sabadista, yung sinabi ni Jesus sa kriminal, dapat daw yung "comma" ay nakalagay  pagkatapos ng salitang 'Ngayon'. Kaya ang meaning daw nun, yung 'Ngayon' ay yung time na nagpromise si Jesus, hindi yung pagpunta agad sa Paraiso pagkamatay.

Pero, mali ang kanilang argumento dahil walang mga "comma" sa orihinal na teksto sa Griyego. Kahit walang comma, malinaw na ang salitang 'Ngayon' ay tumutukoy sa pagpunta agad ng nagsising kriminal kasama ni Jesus sa Paraiso. Sa Griyego, kapag sinabi ni Jesus, 'Katotohanang sinasabi ko sa iyo,' binibigyang-diin niya ang katiyakan at kahalagahan ng kanyang sinasabi sa pamamagitan ng Griegong salita na “Ἀμήν λέγω σοι” (Amēn legō soi). Ang salitang “Ngayon,” o “σήμερον” (sēmeron), ay nagpapakita ng agarang pagganap ng pangako. Kaya, ang argumento ng paggamit ng comma na ginagamit ng mga Sabadista ay hindi mahalaga at nakaliligaw, at inililihis ang mga tao mula sa tunay na kahulugan ng pangako ni Jesus sa mga mananampalataya.Ang huling talata ay matatagpuan sa Juan 11:25-26:

"Sinabi sa kaniya ni Jesus, Ako ang pagkabuhay na maguli, at ang kabuhayan: ang sumasampalataya sa akin, bagama't siya'y mamatay, gayon ma'y mabubuhay siya; At ang sinomang nabubuhay at sumasampalataya sa akin ay hindi mamamatay magpakailan man. Sinasampalatayanan mo baga ito?" (Joh 11:25-26)

Sinabi ni Jesus na ang mga naniniwala sa kanya ay mabubuhay kahit mamatay sila, at hindi talaga sila mamamatay. Ang salitang Griyego na ginamit dito ay οὐ μή (ou mḗ), na isang paraan ng pagsasabi na 'talagang hindi, hindi kailanman'. Ipinapakita nito ang pangako ng buhay na walang hanggan at ang kaluluwang hindi namamatay para sa mga sumasampalataya at lubos na nagtitiwala sa kanya.

Si Moises at Elias:

Mateo 17:1-8: Ang pagbabagong-anyo ni Jesus, kung saan lumitaw sina Moises at Elias at nakipag-usap sa kanya, ay nagpapakita na ang mga taong ito ay may malay pa kahit patay na.

Si David at Jesus:

Si David ay nanalangin, katulad ng sinabi ni Jesus sa krus, 'Sa mga kamay mo, ipinagkakatiwala ko ang aking espiritu.'  (Awit 31:5; at Lucas 23:46)

Si Esteban:

"At kanilang pinagbatuhanan si Esteban, na tumatawag sa Panginoon at nagsasabi, Panginoong Jesus, tanggapin mo ang aking espiritu."(Gawa 7:59)

Nung binato si Esteban, nakita niya si Jesus na nakatayo sa kanan ng Diyos at nanalangin siya na kunin ang espiritu niya. Ipinapakita nito na may malay pa tayo pagkatapos mamatay. Mas tama ang paniniwala sa Bibliya na may dalawang bahagi ang tao (dichotomy/dualism) kaysa sa paniniwala ng mga Sabadista na iisa lang (monism).

Sagot sa Objections ng mga Sabadista

Maaaring sabihin ng mga Sabadista na tama, ang kaluluwa o espiritu ay humihiwalay sa katawan pag namatay ang tao, pero hindi ibig sabihin nito na may malay pa sila tulad ng mga taong buhay.

Para mas maintindihan natin ang usaping ito, balikan natin ang sinabing 'mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal' sa Hebreo 12:23. Kung sila nga ang mga espiritu ng mga namatay na tao, tulad ng sinasabi sa Ecclesiastes 12:7 na ang espiritu ng namatay ay bumabalik sa Diyos sa langit, ang tanong: may malay ba sila? May sarili ba silang isip? Nakakapag-isip at nakakapag-usap ba sila sa kalagayang iyon? Dahil pinatunayan natin kanina sa Bibliya na ang 'mga espiritu ng mga taong ganap na pinasakdal' sa Hebreo 12:23 ay tumutukoy sa mga espiritu ng mga lingkod ng Diyos sa Lumang Tipan na binanggit sa Hebreo 11, ang tanong ngayon ay: ano ang sinasabi ng Bibliya na patunay na sila ay may malay na nilalang na may isip at damdamin? May mga talata sa Bagong Tipan na nagpapakita na sila ay may malay, eto ang ilang halimbawa:

"At nang buksan niya ang ikalimang tatak, ay nakita ko sa ilalim ng dambana ang mga kaluluwa ng mga pinatay dahil sa salita ng Dios, at dahil sa patotoong sumakanila: At sila'y sumigaw ng tinig na malakas, na nagsasabi, Hanggang kailan, Oh Panginoong banal at totoo, hindi mo hahatulan at ipaghihiganti ang aming dugo, sa mga nananahan sa ibabaw ng lupa? At binigyan ang bawa't isa sa kanila ng isang maputing balabal; at sa kanila'y sinabi, na mangagpahinga pa ng kaunting panahon, hanggang sa maganap ang bilang ng kanilang mga kapuwa alipin at ng kanilang mga kapatid, na mga papatayin namang gaya nila." (Apoc. 6:9-11)

Ipinapakita ng talatang ito ang mga kaluluwa ng mga namatay dahil sa kanilang pananampalataya na nasa ilalim ng altar, na humihingi ng katarungan, na nagpapakita na may malay sila. Ang mga kaluluwa/espiritu na binanggit dito ay mga kaluluwa o espiritu na walang katawan na 'pinatay' dahil sa kanilang pananampalataya sa Diyos. Tiyak na iniwan nila ang kanilang mga patay na katawan sa lupa, pero ang mga kaluluwa/espiritu na ito ay patuloy na nabubuhay sa presensya ng Diyos sa langit. Siyempre, ang kanilang mga patay na katawan sa lupa ay walang malay, pero ang kanilang mga kaluluwa/espiritu ay buhay sa langit at may malay. Una, ang 'sila'y sumigaw ng tinig na malakas' ay nagpapakita ng tindi at pangangailangan ng kanilang hiling, na nagpapakita ng kanilang nararamdaman. Pangalawa, ang 'Hanggang kailan, Oh Panginoong banal at totoo, hindi mo hahatulan at ipaghihiganti ang aming dugo' ay nagpapakita ng pananabik ng mga namatay para sa katarungan ng Diyos, na nagpapakita ng kanilang alaala sa kanilang paghihirap at ang kanilang pagnanais para sa katarungan laban sa mga umusig sa kanila.

Paano natin ipaliliwanag ang Ecclesiastes 9:5, 10, na ginagamit ng mga Sabadista para suportahan ang 'soul sleep' nila, na nagsasabi na ang mga patay ay walang malay, walang kaalaman, at walang damdamin?

"Sapagka't nalalaman ng mga buhay, na sila'y mangamamatay: nguni't hindi nalalaman ng patay ang anomang bagay ni mayroon pa man silang kagantihan; sapagka't ang alaala sa kanila ay nakalimutan. Anomang masumpungang gawain ng iyong kamay, gawin mo ng iyong kapangyarihan; sapagka't walang gawa, ni katha man, ni kaalaman man, ni karunungan man, sa Sheol, na iyong pinaparunan." (Ecc. 9:10)

Parang tama ang mga Sabadista kung hindi natin titingnan ang buong konteksto ng talata. Pero pag binasa natin yung kasunod na talata, Eclesiastes 9:6, malinaw na ang pinag-uusapan ay yung katawan natin na babalik sa lupa, hindi yung espiritu na pupunta sa Diyos sa langit.

"Maging ang kanilang pagibig, gaya ng kanilang pagtatanim at ng kanilang pananaghili ay nawala ngayon; na wala man silang anomang bahagi pa na magpakailan man sa anomang bagay na nagawa sa ilalim ng araw." (Ecc 9:6)

Tandaan na ayon sa Bibliya, ang kamatayan ay ang paghihiwalay ng katawan at espiritu/kaluluwa (Santiago 2:26). Kaya’t kapag humiwalay na ang iyong espiritu sa katawan, wala ka nang nalalaman bilang bangkay na nakalibing.

Si Lazaro at ang Taong Mayaman: Lucas 16:19-31

Sunod, tingnan natin ang isa pang patunay sa Bibliya na nagpapakita na may malay ang kaluluwa/espiritu kahit hiwalay na ito sa katawan. Mababasa ito sa Lucas 16:19-31, ang kwento tungkol sa mayamang tao at kay Lazaro, kung saan parehong may malay ang dalawang taong ito matapos mamatay—ang mayaman ay nagdurusa, habang si Lazaro ay inaaliw. 

Madalas sinasabi ng mga Sabadista na kwento lang daw ito. Pero may malakas na argumentong nagsasabing hindi lang ito kwento, totoong nangyari. Una, binibigyang-diin nito ang paggamit ng pangalang "Lazaro," dahil karaniwan sa mga parabula ni Jesus ay walang mga pinangalanang tauhan, kaya't ang pangalang ito ay nagpapahiwatig ng totoong tao. Pangalawa, ang detalyadong paglalarawan ng kabilang buhay sa kwento ay patunay ng tunay na karanasan ito, na hindi isasama sa isang kathang-isip lang na parabula. Panghuli, para sa mga naniniwala sa awtoridad ni Jesus, ang kwento ay isang mapagkakatiwalaang paglalarawan ng kabilang buhay na tiyak na nalalaman ni Hesus bilang isang Diyos na nagkatawang tao, anuman ang genre nito.

Narito ang apat na punto na makikita natin sa kwento na malinaw na nagpapatunay na may kaluluwa/espiritu na patuloy na nabubuhay pagkatapos mamatay ang tao:

May kamalayan: Parehong may malay si Lazaro at ang mayamang lalaki sa kanilang paligid at kalagayan pagkatapos nilang mamatay. Si Lazaro ay komportable sa piling ni Abraham, habang ang mayamang lalaki ay nagdurusa sa Hades (Lucas 16:22-24).

Nakakapag-usap: Nag-usap ang mayamang lalaki at si Abraham, na nagpapakita na ang mga kaluluwang ito ay hindi lang may malay kundi nakakapag-usap din (Lucas 16:24-31).

May alaala at pagsisisi: Naalala ng mayamang lalaki ang buhay niya sa lupa at nagsisi sa mga ginawa niya, na nagpapakita na ang kaluluwa ay may kakayahang magtago ng alaala at makaramdam ng emosyon pagkatapos mamatay (Lucas 16:25, 27-28).

May Bunga ang mga gawa: Binibigyang-diin ng kwento ang bunga ng mga gawa ng tao noong nabubuhay pa siya, na nagpapakita na ang karanasan ng kaluluwa pagkatapos ng kamatayan ay tuloy-tuloy lang sa kanyang pamumuhay sa lupa.

Ang mga bagay na ito ay sama-samang nagpapakita na ang kaluluwa ay patuloy na may malay pagkatapos ng kamatayan, na salungat sa paniniwala ng mga Sabadista tungkol sa 'soul sleep' o walang malay na kalagayan. Isa pang dapat isipin ng mga Sabadista, kung ang mga espiritu na hiwalay sa katawan ay walang nalalaman at walang malay, paano nasabi ni Pablo na ang mamatay ay isang pakinabang?"

"Sapagka't sa ganang akin ang mabuhay ay si Cristo, at ang mamatay ay pakinabang. . . Sapagka't ako'y nagigipit sa magkabila, akong may nasang umalis at suma kay Cristo; sapagka't ito'y lalong mabuti." (Fil. 1:21, 23)

Kung ang kaluluwa o espiritu ay walang malay pagkatapos mamatay, bakit sinabi ni Pablo na mas mabuti pang mamatay at makasama ang Panginoon? Sinabi ni Pablo na gusto niyang umalis o mamatay at makasama si Cristo, na para sa kanya ay 'lalong mabuti,' na nagpapakita na naniniwala siyang may malay siyang presensya kasama ni Cristo pagkatapos ng kamatayan. Inulit din ni Pablo ang parehong ideya sa sulat niya sa mga taga-Corinto gamit ang mga salitang ito:

"Sapagka't nalalaman namin na kung masira ang aming bahay na tabernakulong ukol sa lupa, ay mayroong kaming isang gusaling mula sa Dios, bahay na hindi gawa ng mga kamay, walang hanggan, sa sangkalangitan. . . Kaya nga kami'y laging malakas ang loob, at nalalaman namin na, samantalang kami ay nangasa tahanan sa katawan, ay wala kami sa harapan ng Panginoon. . . Na malakas ang loob namin, ang sabi ko, at ibig pa nga namin ang mawala sa katawan, at mapasa tahanan na kasama ng Panginoon." (2 Cor. 5:1, 6, 8)

Kung walang malay ang mga kaluluwa/espiritu ng mga lingkod ng Diyos pagkatapos nilang mamatay, paano nila mararanasan ang saya at galak sa piling ng Diyos bilang gantimpala sa kanilang katapatan?

Pinagmulan ng Imortalidad ng Kaluluwa: Pilosopiyang Griyego Lang?

Madalas sabihin ng mga Sabadista na mali ang turo tungkol sa kaluluwang hindi namamatay. Para sa kanila, ito ay galing lang sa paganismo at sa pilosopiyang Griyego, lalo na kay Plato. Pero, mali ang paghahambing na ito dahil ang konsepto ng Bibliya tungkol sa imortalidad ay iba ang pinagmulan at kahulugan kumpara sa konsepto ni Plato.

Ipinaliwanag ni Dr. Norman Geisler ang mga mahahalagang pagkakaiba sa pagitan ng dalawang ito

“Magkaiba ang mga konsepto ng imortalidad sa Griyego at Kristiyano. Ayon sa isang sinaunang konsepto ng imortalidad ng mga Griyego (halimbawa, *Plato), ang tao ay isang kaluluwa at may katawan lamang. Ang kaluluwa ay katulad ng isang mangangabayo sa katawan, katulad ng isang mangangabayo sa kabayo. Ang kaligtasan ay bahagi ng pagkaligtas mula sa katawan, na itinuturing na bilang bilangguan ng kaluluwa. Mayroong pangunahing dualidad ng kaluluwa at soma (katawan).”(sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)[10]

Naniniwala si Plato na ang kaluluwa ay likas na walang kamatayan at hindi nasisira, nabubuhay bago ipanganak at patuloy na nabubuhay pagkatapos mamatay. Kasama sa kanyang paniniwala ang metempsychosis, o ang paglipat ng kaluluwa sa ibang katawan, kung saan ang kaluluwa ay muling ipinapanganak sa bagong katawan sa magkakasunod na buhay.[11]

Sa teolohiyang Kristiyano, ang kaluluwa ay hindi likas na walang kamatayan, kundi nilikha ng Diyos. Ang walang kamatayan ay isang regalo na ibinibigay ng Diyos sa mga nananampalataya sa pamamagitan ng muling pagkabuhay mula sa mga patay. Hindi tulad ng pilosopiya ni Plato na naghihiwalay sa katawan at kaluluwa bilang magkaaway, itinuturo ng Kristiyanismo na ang tao ay isang nagkakaisang nilalang. Ang kaluluwa at katawan ay muling magsasama sa isang maluwalhating kalagayan sa muling pagkabuhay.

Sa madaling salita, para kay Plato, ang kaluluwa ay likas na walang kamatayan, nabubuhay nang walang hanggan at paulit-ulit na ipinapanganak. Sa Kristiyanismo, ang walang kamatayan ng kaluluwa ay regalo mula sa Diyos.

Conclusion:

Ang ating pagsusuri ay nagpapatunay na totoo ang pangako ng Bibliya tungkol sa walang hanggang buhay na makukuha ng mga nananampalataya sa pamamagitan ng muling pagkabuhay at pagdating muli ng ating Panginoong Jesu-Cristo. Ang pagtatangka ng mga Sabadista na baguhin ang kahulugan ng katotohanang ito ay walang basehan at delikado. Habang ang iba't ibang relihiyon ay may magkakaibang pananaw tungkol sa kalagayan ng kaluluwa pagkatapos ng kamatayan, ang Kristiyanismo ay nagtuturo ng kakaibang doktrina tungkol sa walang hanggang buhay. Ayon sa Kristiyanismo, ang kaluluwa ay hindi lang patuloy na nabubuhay pagkatapos ng kamatayan, kundi mayroon itong posibilidad ng buhay na walang hanggan kasama ang Diyos magpakailanman.

Sana'y maging bukas ang isip ng mga kaibigan nating mga Sabadista para muling pag-aralan ang mga puntong ito. Nagpapasalamat ako sa Diyos sa pagbubukas ng aking mga mata sa katotohanan, at naniniwala akong kaya rin niyang gawin ito sa kaninuman.

References:

[1] Nichol, Francis D., editor. The Seventh-Day Adventist Bible Commentary. Review and Herald Publishing Association, 1980, p. 379.

[2] Dybdahl, Jon L., editor. Andrews Study Bible Notes. Andrews University Press, 2010, p. 1263.

[3] Ministerial Association General Conference of Seventh-day Adventists. Seventh-day Adventist Believe: A Biblical Exposition of Fundamental Doctrines. 2005 Second Edition, USA, Pacific Press Publishing Association, 2006, p. 94

[4] ibid., p. 391

[5] “What is the Difference Between Adventists and Jehovah’s Witnesses?” Adventist Guide, 1 Jan. 2021, adventistguide.com/adventist-and-jehovas-witness.

[6] Nichol, Francis D., editor. The Seventh-Day Adventist Bible Commentary. Review and Herald Publishing Association, 1980, p. 487.

[7] Beckett. “What Is Your Soul, According to the Bible?” Seventh-day Adventist Church, 24 Oct. 2021, www.adventist.org/death-and-resurrection/what-is-your-soul-according-to-the-bible.

[8] Nichol, Francis D., editor. The Seventh-Day Adventist Bible Commentary. Review and Herald Publishing Association, 1980, p. 487.

[9] ibid.

[10] Geisler, Norman. The Big Book of Christian Apologetics: An A to Z Guide. 2012th ed., USA, Baker Books, 2012, p. 938

[11] “Plato’s theory of the soul.” Wikipedia, 3 July 2024, en.wikipedia.org/wiki/Plato%27s_theory_of_soul.

SEVENTH-DAY ADVENTISTS: LIVING IN FEAR OF JUDGMENT | APRIL 13, 2025

THE ROOT OF ADVENTIST CONDEMNATION: THE 1844 INVESTIGATIVE JUDGMENT!

REWARDS, NOT SALVATION: A BELIEVER'S JUDGMENT!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTIST VERSE-BY-VERSE SA LUKAS 4:16: "PANGILIN NI JESUS NG SABBATH DAPAT BA TULARAN?"

 “At siya'y napasa Nazaret na kaniyang nilakhan: at ayon sa kaniyang kaugalian, siya'y pumasok sa sinagoga nang araw ng sabbath, at nagtindig upang bumasa.” (Luk 4:16)

Challenge ng mga Sabadista:

1.)  "Ayon sa Luke 4:16, ang araw ng pagsamba ni Jesus ay Sabado, hindi Linggo."

2.)  "Hindi katulad ng ibang mga nagsasabing mga Kristiyano daw na nagsisimba tuwing Linggo, ang mga Seventh-day Adventist lang ang sumusunod sa ginawa ni Jesus na regular na pagsamba tuwing Sabado."

Sagot:

#1: Dahil si Jesus ay isang Hudyo na "ipinanganak sa ilalim ng Kautusan", kaya't Sabado ang kanyang araw ng pagsamba.

May mga dahilan kung bakit hindi matibay na ebidensya ang Lucas 4:16 upang igiit na Sabado lamang ang tamang araw ng pagsamba noong panahon ni Jesus, sa halip na Linggo. Ang unang dahilan ay, bilang Hudyo, likas lang na ang Sabado ang araw ng pagsamba ni Hesus, dahil nga siya ay sumusunod sa mga kautusan ng Hudaismo dahil siya ay "ipinanganak sa ilalim ng kautusan."

“Datapuwa't nang dumating ang kapanahunan, ay sinugo ng Dios ang kaniyang Anak, na ipinanganak ng isang babae, na ipinanganak sa ilalim ng kautusan.” (Galacia 4:4)

Bilang isang Hudyo na ipinanganak sa ilalim ng Kautusan, si Hesus ay nakasanayang sumunod sa anomang sinasabi ng kautusan, kasama na ang pangilin ng Sabbath, mula noong bata pa siya.

“Ngayon ay nalalaman natin na ang anomang sinasabi ng kautusan, yaon ay sinasabi sa nangasa ilalim ng kautusan.” (Rom 3:19)

Dahil inutos ng Diyos sa mga Israelita, mula pa noong panahon ni Moises sa Bundok Sinai, na ipangilin ang Sabbath, at dahil si Hesus ay ipinanganak sa ilalim ng kautusang ito, tama lang na sundin niya ang Sabbath at lahat ng sinasabi ng kautusan. Kasama rito ang pagpapatuli sa ikawalong araw at ang pagsunod sa mga taunang kapistahan ng mga Hudyo. Kaya naman nakasulat sa Lucas 4:16 na 'ayon sa kaniyang kaugalian, siya'y pumasok sa sinagoga nang araw ng sabbath,' patunay na si Jesus ay isang tunay na Hudyo dahil dahil nga ipinanganak siya sa ilalim ng kautusan.

Parang sa mga Seventh-day Adventist, mayroon silang tinatawag na 'born Adventist.' Ibig sabihin lang nito, ang taong iyon ay galing sa pamilyang Adventist, kaya't mula nang ipanganak siya, nakasanayan na niyang magsimba tuwing Sabado, at ito na ang kanyang kaugalian hanggang sa pagtanda.

#2. Dahil noong panahon ni Hesus, hindi pa isyu kung Sabbath o Linggo ang tamang araw ng pagsamba.

Bago namatay at muling nabuhay si Hesus, hindi pa mahalaga ang araw ng Linggo para sa mga alagad Niya. Naging mahalaga lang ang Linggo nang muli Siyang mabuhay sa mga patay sa araw na ito (Mt. 28:1; Mk. 16:1, 2; Lk. 23:55-24:2) , at nang paulit-ulit siyang magpakita sa kanila tuwing araw ng Linggo sa loob ng apatnapung araw (Mt. 28:8−10; Mk. 16:9, 12-13; Lk. 24:13−33; Jn. 20:11−18). Dagdag pa rito, ang pagbaba ng Banal na Espiritu noong Pentecostes (Gawa 2), na inauguration ng Christian church, ay nangyari rin sa araw ng Linggo.

Simula pagkabata, nakasanayan na ni Hesus ang sumamba tuwing Sabado dahil ito ang araw ng pagsamba ng mga Hudyo sa sinagoga. Kaya natural lang at hindi nakapagtataka na Sabado ang araw ng pagsamba niya. Hindi dahil mali ang Linggo, kundi dahil hindi pa isyu ang pagkakaiba ng Sabado at Linggo noong panahon niya tulad sa panahon natin dahil wala pang sariling simbahan ang mga Kristiyano noon. Ang maling intindi ng mga Sabadista ay parang sinasabi nila na ang mga problema natin ngayon ay problema na rin noon kay Jesus, kahit hindi pa naman.

Hindi tama na gamitin ng mga Sabadista ang Lucas 4:16 para husgahan ang mga Kristiyanong nagsisimba tuwing Linggo dahil hindi raw sila sumusunod sa halimbawa ni Hesus. Binabaluktot lang nila ang tunay na kahulugan ng Lucas 4:16. At hindi rin tama na sabihing nagpupunta si Hesus sa 'church' tuwing Sabado, dahil magkaiba ang 'church' ng mga Kristiyano at ang sinagoga ng mga Hudyo. Hindi kailanman tinawag ng mga Hudyo na 'church' ang kanilang sinagoga.

#3. Dahil hindi layunin ni Jesus na ipagpatuloy ang pagsunod sa Kautusan sa pamamagitan ng pagsamba sa Sabbath. Sa halip, sumunod Siya sa Kautusan para palayain tayo mula rito, hindi para manatili tayo sa ilalim nito.

Ang Galacia 4:4-5 ay nagtuturo sa atin na hindi na tayo obligadong sumunod sa Kautusan, kasama na ang Sabbath. Kaya, mali ang sinasabi ng mga Sabadista na dapat nating sundin ang halimbawa ni Jesus sa pagsamba tuwing Sabado, imbes na Linggo. Ganito ang aral ni apostol Pablo sa sulat siya sa mga taga-Galacia ayon sa salin ng The Amplified Bible:

Galacia 4:4-5 (The Amplified Bible) "Ngunit nang dumating na ang tamang panahon, ipinadala ng Diyos ang Kanyang Anak, ipinanganak ng isang babae, ipinanganak na nasasakupan ng [mga regulasyon ng] Kautusan, upang bilhin ang kalayaan ng mga nasa ilalim ng Kautusan (upang tubusin, iligtas, at magbayad-sala para sa kanila), upang tayo'y maitangi at matanggap ang pagiging mga anak ng Diyos."(sa akin ang pagsasalin).

Ayon sa talata 5, ang pagsunod ni Hesus sa Kautusan ay may espesyal na layunin at hindi para sa habang-buhay. Sumunod Siya para 'tubusin' at 'iligtas' ang mga taong sakop ng mga kautusan ng Lumang Tipan. Hindi obligasyon ni Hesus na sundin ang Kautusan magpakailanman. Bahagi ito ng kanyang pansamantalang misyon dito sa lupa. Sa sakdal na pagsunod niya sa kautusan, ipinakita niya ang kanyang sakdal na katuwiran upang maging sakdal na handog para sa ating mga kasalanan, dahil alam niyang walang sinuman ang makakasunod dito ng perpekto hanggang kamatayan, tanging siya lang.

Kaya, natupad ni Hesus ang lahat ng hinihingi ng Kautusan para sa atin sa pamamagitan ng pagsunod sa kalooban ng kanyang Ama. Si Hesus lang ang nakasunod nang perpekto sa Kautusan ng Diyos, kaya Siya ay matuwid sa harap ng Diyos Ama. Ang kanyang sakdal na katuwirang ito ay ibinibigay sa lahat ng sumasampalataya sa kanyang ginawang pagliligtas. Kaya tayo rin ay nagiging matuwid sa harap ng Diyos, hindi dahil sa pagsunod natin sa Kautusan, kundi dahil sa sakdal na pagsunod ni Kristo sa pamamagitan ng ating pananampalataya. Narito ang patunay mula sa Banal na Kasulatan:

Roma 5:19 (The Living Bible) "Dahil sa pagsuway ni Adan sa Diyos, naging makasalanan ang marami, ngunit dahil sa pagsunod ni Cristo, maraming tao ang naging katanggap-tanggap sa Diyos."(sa akin ang pagsasalin).

Ang Roma 5:19 ay naglilinaw na hindi tayo naging katanggap-tanggap sa Diyos dahil sa sarili nating pagsunod, kundi dahil si Hesus ang sakdal na sumunod para sa atin.

Sa pamamagitan ng perpektong pagsunod ni Kristo sa Kautusan, bilang isang Hudyo, nakamit niya ang katuwiran. Tayo naman, bilang mga Kristiyano, ay itinuturing na matuwid sa pamamagitan ng pananampalataya kay Kristo, at hindi sa pamamagitan ng pagsunod natin sa Kautusan. Nilinaw ito ni Pablo sa Roma 8:4 na ganito ang sinasabi:

"Sapagka't ang hindi magawa ng kautusan, na mahina sa pamamagitan ng laman, sa pagsusugo ng Dios sa kaniyang sariling Anak na naganyong lamang salarin at dahil sa kasalanan, ay hinatulan ng Dios sa laman ang kasalanan: Upang ang kahilingan ng kautusan ay matupad sa atin, na hindi nangagsisilakad ayon sa laman, kundi ayon sa Espiritu." (Roma 8:3-4 Tagalog AB)

Dito, malinaw na makikita natin na may pagkakaiba ang aral ng Biblia at ng mga Sabadista. Pansinin ang malaking kaibahan:

a. ) Sabi ng mga Sabadista: "Upang ang kahilingan ng kautusan ay matupad NAMIN"

b.) Sabi ng Roma 8:4: "Upang ang kahilingan ng kautusan ay matupad SA ATIN"

Ang sinasabi sa a.) ay ang madalas ipagmalaki ng mga Seventh-day Adventist na sila lang daw ang nakakasunod sa Sampung Utos sa tulong ni Kristo. Sinasabi nila na sinusunod pa rin nila ang Kautusan, at tinutulungan lang sila ni Kristo para maging perpekto ang pagsunod nila. Pero tama ba 'yon? Sabi nila, tinutulungan sila ni Kristo para magtagumpay sa pagsunod sa Sampung Utos. Madalas ko silang tanungin kung may talata sa Bagong Tipan na nagtuturo na dapat nating pagsikapan sundin ang Sampung Utos sa tulong ni Hesus, pero wala silang maipakita. 

Ang letra b.) sa itaas ay ang katotohanan na talaga nais na ituro sa atin Panginoon. Dahil ang kautusan ay binigay ng Panginoon sa atin upang ipamukha sa mga tao na sila ay mga makasalanan:

"Walang taong mapapawalang-sala sa paningin ng Diyos sa pamamagitan ng pagsunod sa Kautusan, dahil ang gawain ng Kautusan ay ang ipamukha sa tao na siya'y nagkasala." Mga Taga-Roma 3:20, Revised Tagalog Popular Version)

Kaya makapal na lang talaga ang mga mukha ng sinumang Sabadista na nag-aangkin na naperfect na niya ang pagsunod ng Sampung Utos sa tulong ng Panginoon. Dahil una, walang aral ang Biblia na sa tulong ng Panginoon ay mapeperfect natin ang pagsunod sa Sampung Utos. Pangalawa, pinaliwanag na sa Roma 3:20 na walang nagiging perfect sa pagsunod sa Sampung Utos dahil kabaligtaran yan ng tunay na dahilan kung bakit ibinigay ng Diyos ang kautusan:  "ang gawain ng Kautusan ay ang ipamukha sa tao na siya'y nagkasala."

Iyan talaga ang pangunahing dahilan kung bakit kinailangang ipanganak si Hesus sa ilalim ng Kautusan, para tubusin ang mga tao na nasa Ilalim ng Kautusan, at para sila ay ituring na mga anak ng Diyos.

"Ngunit nang sumapit ang takdang panahon, isinugo ng Diyos ang kanyang Anak. Isinilang siya ng isang babae at namuhay sa ilalim ng Kautusan upang palayain ang mga nasa ilalim ng Kautusan. Sa gayon, tayo'y maibibilang sa mga anak ng Diyos." (Mga Taga-Galacia 4:4-5, Revised Tagalog Popular Version)

Kung gayon, hindi pala maituturing na mga anak ng Diyos ang sinumang nananatili pa sa ilalim ng pagsunod sa Kautusan (Roma 3:19). Ibig sabihin, hindi sila kasama sa haing pantubos ni Kristo sa krus. Hindi sila nakinabang dahil mali ang kanilang pag-unawa kung bakit ipinanganak si Hesus sa ilalim ng Kautusan. Akala nila, permanente pa ring nasa ilalim ng Kautusan si Hesus. Kaya naman ang mga taong tulad ng mga Seventh-day Adventist ay nagdesisyon na manatili rin sa ilalim ng Kautusan. Pero hindi nga ganun ang nais na mangyari ni Cristo. Kaya siya ipinanganak sa ilalim ng kautusan ay "upang palayain ang mga nasa ilalim ng Kautusan" upang sila ay "maibibilang sa mga anak ng Diyos."

Uulitin natin, ang dahilan kung bakit ipinanganak si Kristo sa 'ilalim ng Kautusan' ay dahil hindi kayang sundin nang perpekto ng mga makasalanang tao ang buong Kautusan. Kailangan ng Kautusan ang tuloy-tuloy at walang mintis na pagsunod, na imposible para sa mga Sabadistang nagsisikap maging matuwid sa pamamagitan ng pagsunod sa mga hinihingi ng Kautusan. Kaya para maligtas ang mga taong nasa ilalim ng Kautusan, na nagdulot ng sumpa dahil 'Sinusumpa ang bawa't hindi nananatili sa lahat ng mga bagay na nasusulat sa aklat ng kautusan' (Galacia 3:10), sa tamang 'Kapanahunan, ay sinugo ng Diyos ang kanyang Anak, na ipinanganak ng isang babae, na ipinanganak sa ilalim ng kautusan' (Galacia 4:4) 'upang palayain ang mga nasa ilalim ng Kautusan.' 

Paano ginawa ni Kristo ang pagpapalayang ito? 'Dahil sa pagsunod ng isang tao, marami ang itinuring ng Diyos na matuwid' (Roma 5:19). Paano naging matuwid ang mga makasalanang tao? Dahil ba sa pagsunod nila sa Kautusan? Hindi, kundi 'dahil sa pagsunod ng isa (Kristo)' (Roma 5:19). Ang magandang resulta ng sakdal na pagsunod ni Kristo sa Kautusan noong nabubuhay siya sa ilalim nito ay itinuring tayong matuwid ng Diyos dahil sa pananampalataya natin kay Kristo, na siyang tumupad ng perpekto sa Kautusan hanggang sa kamatayan niya sa krus. Sa huli, ang perpektong katuwiran ni Hesus ay ibibilang niya sa lahat ng sumasampalataya sa kanya. Kaya tumutugma ito sa sinasabi ng Roma 8:4 na 'ang kahilingan ng kautusan ay matupad sa atin,' hindi 'matutupad na natin sa tulong ni Kristo' gaya ng paulit-ulit na pag-aangkin ng mga Sabadista.

Pagtupad sa Kautusan sa Tulong ni Kristo?

May isang pagkakataon na may isang Sabadista na nagtangkang magbigay ng talata para patunayan na si Kristo ang nagpapalakas sa kanila para sumunod sa Sampung Utos. Ang talata ay Filipos 4:13, na nagsasabi: "Lahat ng mga bagay ay aking magagawa doon sa nagpapalakas sa akin."  

Pagkatapos, tinanong ko kung ang Sampung Utos ba ang tinutukoy ni Apostol Pablo doon. Ang sagot niya sa akin, 'Kasama na doon ang Sampung Utos, kaya nga sinabi niyang "lahat ng bagay," edi kasama na doon ang Sampung Utos!' Gaya na ng inaasahann nauwi na naman sa assumption ang Sabadista. Aral na naman nila ang nangibabaw hindi ang talagang aral ng Biblia. Pero kung hayaan lamangnatin ang context ng Filipos 4 ang mag-paliwanag hindi mga espirituwal na bagay ang tinutukoy ni Pablo doon, tulad ng pagsunod sa Sampung Utos na espirituwal (Roma 7:14). Sa halip, ang tinutukoy niya ay mga pisikal na kapighatian at materyal na pangangailangan, doon siya pinalalakas ni Kristo. Hindi kasama doon ang Sampung Utos. Basahin natin ang context o mga talatang nakapaligid lang sa Filipos 4:13 at talagang malinaw na hindi kasama ang Sampung Utos dito:

"Hindi sa sinasabi ko ang tungkol sa kailangan: sapagka't aking natutuhan ang masiyahan sa anomang kalagayang aking kinaroroonan. Marunong akong magpakababa, at marunong naman akong magpakasagana: sa bawa't bagay at sa lahat ng bagay ay natutuhan ko ang lihim maging sa kabusugan, at maging sa kagutuman, at maging sa kasaganaan at maging sa kasalatan. Lahat ng mga bagay ay aking magagawa doon sa nagpapalakas sa akin. Gayon man ay mabuti ang inyong ginawa na kayo'y nakiramay sa aking kapighatian." (Filipos 4:11-14 Tagalog AB)

Kung tatanungin natin si Apostol Pablo kung ano ang tinutukoy niyang 'sa lahat ng bagay' na kaya niyang gawin sa tulong ni Kristo, ang sagot niya ay hindi ang Sampung Utos. Kundi, 'sa lahat ng bagay ay natutuhan ko ang lihim, maging sa kabusugan, at maging sa kagutuman, maging sa kasaganaan at maging sa kasalatan.' Ibig sabihin, tinutulungan siya ni Kristo sa mga pisikal at materyal na pangangailangan, hindi sa pagsunod sa Sampung Utos na pang-espirituwal na bagay (Rom. 7:14). Mali na naman pala ang mga Seventh-day Adventist sa paggamit ng talatang ito. Naniniwala na talaga ako na ang pinakamabisang panlaban sa maling paggamit ng talata ng mga Sabadista ay ang konteksto. Iyan ang kahinaan ng mga Sabadista. Mahilig sila sa pagkuha ng talata nang hiwalay sa konteksto, basta may nababasa silang salita na sumusuporta sa kanila, wala silang pakialam sa konteksto. Wala silang pakialam sa tunay na mensahe at intensyon ng may-akda ng Biblia. Para na nilang sinasabi na mas marunong pa sila sa Diyos, na mismong may-akda ng Biblia.

Hindi na natin kailangang sundin ang kautusan ng Sabbath katulad ng ginawa ni Jesus noong narito siya sa lupa. Ang gusto niya, magpahinga tayo sa kanya—ang ating araw-araw na kapahingahan ng ating mga kaluluwa. Ang pinakamahalaga ay ang espirituwal na kapahingahan na makukuha natin kay Jesus, hindi ang pagtupad sa isang banal na araw. Sa Bagong Tipan, ang pinapabanal ng Diyos ay ang mga inaari ng matuwid na mga mananampalataya dahil sa kanilang pakikipag-isa kay Kristo, hindi na isang araw isang Linggo. Kaya't ang kapahingahan na iniaalok ni Kristo ay isang pang araw araw na kapahingahan ng ating kaluluwa. Ganito ang paanyaya ni Hesus sa lahat:

“Magsiparito sa akin, kayong lahat na nangapapagal at nangabibigatang lubha, at kayo'y aking papagpapahingahin. Pasanin ninyo ang aking pamatok, at magaral kayo sa akin; sapagka't ako'y maamo at mapagpakumbabang puso: at masusumpungan ninyo ang kapahingahan ng inyong mga kaluluwa. Sapagka't malambot ang aking pamatok, at magaan ang aking pasan.” (Mat 11:28-30)

Sagot sa mga Objections ng mga Sabadista

"Kapag sinabi nating sumunod si Kristo sa Kautusan para iligtas tayo, parang sinasabi rin ba natin na wala na tayong dapat sundin? Na pwede na tayong mabuhay nang walang mga alituntunin, na magdudulot ng buhay na walang moralidad na magiging dahilan ng kaguluhan?"

Sagot:

Kahit na pinalaya na tayo ni Kristo mula sa Kautusan, hindi tayo iniwan na walang mga pamantayang moral. Sa halip, tayo ay nasa ilalim na ng Bagong Tipan ng biyaya, at doon, ang 'Kautusan na ng Espiritu' ang gumagabay sa atin. Kaya "ngayon ay malaya na tayo sa Kautusan, dahil namatay na tayo sa Kautusang ito na dating umalipin sa atin. Ang ating paglilingkod ngayon sa Dios ay hindi na ayon sa dating buhay na dulot ng Kautusan kundi sa bagong buhay na dulot ng Banal na Espiritu." (Rom. 7:6, ASND) 

Ito ay nagpapakita na ang mga sumusunod kay Kristo ay pinapatnubayan na ng Banal na Espiritu sa kanilang pang-araw-araw na pamumuhay, at hindi na sila nasasakop ng Kautusan. Ang Espiritu ay nagbibigay ng kalayaan, ngunit hindi kalayaan upang gumawa ng kasamaan (Gal. 5:22-23)

Hindi pinapatnubayan ng Banal na Espiritu yung mga Sabadistang nagtuturo ngayon na maaari mong pagsamahin ang patnubay ng Banal na Espiritu at pagsunod sa ilalim ng kautusan o kaya ay makakasunod ka na sa Kautusan dahil papatnubayan ka naman ng Banal na Espiritu. Maling-mali po yan dahil ayon kay apostol Pablo ay hindi compatible ang Holy Spirit sa Bagong Tipan at Kautusan ng Lumang Tipan. Ayon kay Pablo:

“Datapuwa't kung kayo'y pinapatnubayan ng Espiritu, ay wala kayo sa ilalim ng kautusan.” (Gal 5:18)

Kaya, kung sinusunod mo pa rin ang Kautusan, hindi ka pinapatnubayan ng Espiritu Santo. Pero kung pinapatnubayan ka na ng Espiritu Santo, hindi mo na kailangang sumunod pa sa Kautusan. Pumili ka lang ng isa: patnubay ng Espiritu o pamumuhay sa ilalim ng Kautusan. Hindi mo pwedeng pagsabayin dahil magkaiba sila. Ang Kautusan ay paraan ng kaligtasan sa Lumang Tipan, at ang Espiritu Santo naman ay paraan ng kaligtasan sa Bagong Tipan.

Sabi nga ni Apostol Pablo, parang nagtataksil ka sa Diyos kung pagsasabayin mo sila. Kasi, ang Kautusan ay bahagi ng Lumang Tipan, yung dating relasyon ng Diyos sa Israel, na parang asawa Niya. Tapos, ang Bagong Tipan naman ay bagong relasyon ng Diyos sa Simbahan. Kaya magiging salawahan ka, kahit Sabadista ka man o hindi, kung pagsasabayin mo ang dalawang Tipan. Para hindi ka magkasala, dapat isa lang ang 'asawa' mo." Ganito ang pahayag ni apostol Pablo na kinasihan ng Banal na Espiritu:

"Kaya kung makikisama siya sa ibang lalaki habang buhay pa ang kanyang asawa, nagkakasala siya ng pangangalunya. Pero kung patay na ang kanyang asawa, malaya na siya sa batas tungkol sa mga mag-asawa. At kung mag-asawa man siyang muli, hindi siya nagkakasala ng pangangalunya. Ganyan din ang nangyari sa inyo, mga kapatid. Malaya na kayo sa Kautusan sa pamamagitan ng pagkamatay ni Cristo. Muli siyang nabuhay at kayoʼy pinag-isa sa kanya para maging kapaki-pakinabang sa paglilingkod sa Dios. Pero ngayon ay malaya na tayo sa Kautusan, dahil namatay na tayo sa Kautusang ito na dating umalipin sa atin. Ang ating paglilingkod ngayon sa Dios ay hindi na ayon sa dating buhay na dulot ng Kautusan kundi sa bagong buhay na dulot ng Banal na Espiritu." (Roma 7:3-4, 6, Ang Salita ng Diyos)

Dahil tinubos tayo ni Jesus, hindi na tayo sakop ng Kautusan. Kaya, tinatawag na tayong mga anak ng Diyos.

Galacia 4:5 (The Amplified Bible) "Upang tubusin ang mga nasa ilalim ng Kautusan, upang tayo ay maging mga anak."

Conclusion:

Kahit iniisip ng mga Sabadista na sinusunod nila ang halimbawa ni Kristo sa pamamagitan ng pagsunod sa Kautusan, nakakalungkot isipin na hindi pa sila kinikilala bilang mga anak ng Diyos habang nananatili sila sa ilalim ng Kautusan.

HOW ADVENTISTS TWIST THE MESSAGE OF 1 PETER 4:17

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA MARK 7:19: "NILINIS NA ANG MGA KARUMALDUMAL NA HAYOP O PAGKAIN NG TINAPAY NG HINDI NAHUGASANG KAMAY?"

 

“Sapagka't hindi pumapasok sa kaniyang puso, kundi sa kaniyang tiyan, at lumalabas sa dakong daanan ng dumi? Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain.” (Marcos 7:19)

Challenge ng mga Sabadista:

1.) Seventh-Day Adventist Bible Commentary:

"15. Walang nanggagaling sa labas. Kadalasan, hindi nauunawaan ng mga nagkokomentaryo ang kahulugan ng mga talata 15–23 sa pamamagitan ng pag-uugnay nito sa isyu ng malinis at di-malinis na pagkaing karne na tinukoy sa Lev. 11. Ang konteksto ay malinaw na nagpapakita na hindi kinukuwestiyon ni Jesus ang anumang utos mula sa Lumang Tipan. Sa halip, tinutuligsa Niya ang bisa ng mga oral tradition (tingnan sa Markos 7:3), at partikular dito ang tradisyon na nagsasabing ang pagkain gamit ang kamay na hindi tamang nahugasan (sa seremonyal na pananaw) ay nagiging sanhi ng karumihan (tingnan sa v. 2)."(akin ang pagsasalin) [1]

2.) Seventh-Day Adventist's Andrews Study Bible:

"Ang tinutuligsa ni Jesus ay ang paniniwala na ang pagsunod lamang ng mga maka-Diyos na Hudyo sa mga kautusang ritwal tungkol sa kalinisan ay magdudulot ng moral na kalinisan. Sa kabaligtaran, walang pagkain na, sa sarili nito, ay maaaring dumungis sa pagkatao ng isang tao. Ang talagang nagpaparumi nang moral ay ang masasamang kaisipan (na isinasakatuparan sa panlabas na gawa), na nagmumula sa kalooban ng isang tao."(akin ang pagsasalin) [2]

3.) Seventh-Day Adventist 28 Fundamental Beliefs book:

"Ang pahayag ni Marcos na si Jesus ay "idinideklarang malinis ang lahat ng pagkain" (Marcos 7:19, RSV) ay hindi nangangahulugang pinawalang-bisa Niya ang pagkakaiba ng malinis at di-malinis na pagkain. Ang talakayan sa pagitan ni Jesus at ng mga Pariseo at eskriba ay walang kinalaman sa uri ng pagkain kundi sa paraan ng pagkain ng mga alagad. Ang isyu ay kung kinakailangan ba ang ritwal na paghuhugas ng kamay bago kumain (Marcos 7:2-5). Sa diwa, sinabi ni Jesus na ang nagpaparumi sa tao ay hindi ang pagkain na kinain nang hindi naghuhugas ng kamay kundi ang masasamang bagay na nagmumula sa puso (Marcos 7:20-23), sapagkat ang pagkain ay "hindi pumapasok sa puso kundi sa tiyan, at inilalabas." Kaya’t idineklara ni Jesus na ang lahat ng pagkain na kinain nang hindi naghuhugas ng kamay ay "malinis" (Marcos 7:19). Ang salitang Griyego para sa "pagkain" (bromata) na ginamit dito ay pangkalahatang termino para sa pagkain na tumutukoy sa lahat ng uri ng pagkain para sa konsumo ng tao; hindi ito eksklusibong tumutukoy sa pagkaing karne." (akin ang pagsasalin) [3]

4.) Seventh-Day Adventist's The Clear Word Bible:

Mark 7:8-20 (The Clear Word)

"Sinabi Niya sa kanila, 'Ibig ninyong sabihin ay hindi ninyo nauunawaan ang sinabi ko sa mga tao? Hindi ba ninyo nakikita na anuman ang pumapasok sa tao mula sa labas, tulad ng dumi mula sa hindi paghuhugas ng kamay, ay hindi makapagpaparumi sa kanya sa moral na paraan? Hindi nito naaapektuhan ang kanyang relasyon sa Diyos, sapagkat ito’y pumapasok lamang sa tiyan, dumaraan sa bituka, at pagkatapos ay inilalabas ng katawan. Ang mga bagay na nagmumula sa puso at lumalabas sa bibig ang tunay na nakakaapekto sa moralidad ng tao.'"(akin ang pagsasalin) [4]

Sagot:

Ang Marcos 7:18-20 ay mga talata sa Bibliya na madalas hindi maintindihan ng mga Sabadista. Hindi nila pinapansin ang simpleng mensahe ni Jesus para sa mga Kristiyano sa Bagong Tipan. Ang simpleng mensaheng ito ay ipinaliwanag ni Marcos sa Marcos 7:19: "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain." Pero, agad itong binabale-wala ng mga Sabadista. Sa halip, sinasabi nilang ang pinag-uusapan sa Markos 7 ay hindi tungkol sa mga utos sa Lumang Tipan tungkol sa pagkain (Levitico 11 at Deuteronomio 14). Ang sabi nila, pinupuna lang ni Jesus ang tradisyon ng mga Judio na kailangang maghugas ng kamay bago kumain ng tinapay.

Context: Ang Susi sa Tamang Kahulugan

Para hindi tayo mailigaw ng mga Sabadista, na gustong palabuin ang sinabi ni Jesus na "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain," at ipilit ang maling paliwanag nila na hindi daw kinukuwestiyon ni Jesus ang mga utos sa Lumang Tipan tungkol sa pagkain ng mga karumaldumal na mga hayop tulad ng baboy, kundi ang tradisyon lang ng paghuhugas ng kamay bago kumain ng tinapay v. 5), kailangan muna nating maintindihan ang tunay na ibig sabihin ng "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain." Kapag naniwala tayo sa maling paliwanag nila, madalas mapupunta ang usapan sa pagkain ng tinapay nang hindi naghuhugas ng kamay (v. 5), imbes na sa mismong sinabi ni Jesus na "nilinis niya ang lahat ng pagkain." 

Sa madaling sabi, ang nilinis ni Hesus ay ang lahat ng pagkain, hindi tinapay lang! Kaya, nagmumukhang kakatwa ang pangangatwiran ng mga Sabadista dahil gusto nilang palabasin na tinapay lang ang kinakain ng mga Hudyo. Isa pa, parang ginagawa nilang ignorante si Hesus dahil ang nilinis niya ay mga pagkain, hindi yung mga pagkaing itinuturing nilang bawal! Madalas silang magpalusot na kesyo "walang mababasa sa Biblia na ang baboy ay pagkain, dahil hindi raw ito pagkain dahil karumal-dumal ito!" Kung ganoon lang pala kasimple, parang ginagawa nilang mangmang si Hesus. Bakit pa kasi kailangang sabihin ni Hesus sa Marcos 7:19 na nilinis na niya ang lahat ng 'pagkain' kung ayon sa kanila, kapag sinabing 'pagkain,' pwede na palang kainin? Hindi ba mas mukhang ang mga Sabadista ang mangmang sa ganitong pangangatwiran, imbes na si Hesus?

Pag sinabing "nilinis Niya ang lahat ng pagkain," ibig sabihin, hindi lang tinapay kundi lahat ng pagkaing bawal sa mga Hudyo ayon sa Levitico 11 at Deuteronomio 14. Iyon lang naman ang pinakamalaking problema nila sa pagkain. Gusto ko din idagdag na ang nilinis ni Jesus sa verse 19 ay hindi ang "kamay na hindi nahugasan," kundi ang lahat ng pagkain! Ang "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain" ay ang pagkakaintindi ni Marcos sa mga itinuro ni Jesus sa mga alagad niya pagkatapos nilang makipagtalo sa mga Pariseo kung ano ang nagpaparumi sa tao. Sumasang-ayon dito ang Seventh-Day Adventist Bible Commentary:

"Gayunpaman, malinaw sa Griyego na hindi ito mga salita ni Cristo, kundi mga salita ni Marcos, at ito ay kanyang komento sa ibig sabihin ni Cristo." (akin ang pagsasalin) [5] 

Kaya, sigurado tayong tama ang interpretasyon ni Marcos, na ginabayan ng Espiritu Santo, nang isulat niya ang konklusyong ito tungkol sa sinabi ni Jesus. Ang tanong ngayon: paano humantong sa ganitong konklusyon si Marcos mula sa mga sinabi ni Jesus? May tatlong posibleng sagot:

1.) Mula ba sa pakikipagtalo ni Jesus sa mga Pariseo tungkol sa pagkain ng tinapay nang hindi naghuhugas ng kamay? (Marcos 7:1-13)

2.) Mula ba sa pagtuturo ni Jesus sa mga tao sa publiko tungkol sa kung ano talaga ang nagpaparumi sa tao? (Marcos 7:14-15)

3.) Mula ba sa paliwanag ni Jesus sa Kanyang mga alagad sa isang pribadong bahay na sila-sila lang tungkol sa itinuro Niya sa mga tao sa publiko? (Marcos 7:17-19)

Ang pinakamalapit na pinagmulan ng "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain" ay hindi ang pakikipagtalo ni Jesus sa mga Pariseo tungkol sa hindi paghuhugas ng kamay (Marcos 7:1-13), kundi ang pakikipag-usap Niya sa Kanyang mga alagad sa pribadong bahay kung saan nilinaw Niya ang Kanyang mga turo (Marcos 7:17-19). Ang Marcos 7:1–23 ay tungkol sa kalinisan. Ginamit ni Jesus ang halimbawa ng hindi paghuhugas ng kamay para ituro kung ano talaga ang nagpaparumi sa tao, una sa mga Pariseo, pagkatapos sa mga tao, at huli sa Kanyang mga alagad.

Kaya, malinaw na ginagamit ng mga Sabadista ang panlilinlang para iwasan ang mas malaking isyu na hindi lang tungkol sa pagkain ng tinapay na may maruming kamay. Ang isyu ng hindi paghuhugas ng kamay ay hindi tugma sa konklusyon na "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain," dahil ang hindi paghuhugas ng kamay ay panlabas na kalinisan bago pa man kainin ang tinapay. Ang direktang konteksto ng "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain" ay tumutukoy sa mga pagkain na pumapasok sa loob ng katawan, hindi sa mga panlabas na bagay tulad ng hindi paghuhugas ng kamay. Balikan natin ang pinakamalapit na konteksto ng Mark 7:19 na matatagpuan sa mga talatang 14-18:

“At muling pinalapit niya sa kaniya ang karamihan, at sinabi sa kanila, Pakinggan ninyong lahat ako, at inyong unawain: Walang anomang nasa labas ng katawan ng tao, na pagpasok sa kaniya ay makakahawa sa kaniya; datapuwa't ang mga bagay na nagsisilabas sa tao yaon ang nangakakahawa sa tao. Kung ang sinoman ay may pakinig na ipakikinig ay makinig. At nang pumasok siya sa bahay na mula sa karamihan, ay itinanong sa kaniya ng kaniyang mga alagad ang talinghaga. At sinabi niya sa kanila, Kayo baga naman ay wala ring pagiisip? Hindi pa baga ninyo nalalaman, na anomang nasa labas na pumapasok sa tao, ay hindi nakakahawa sa kaniya;” (Marcos 7:14-18)

Ayon sa librong Basics of Biblical Greek Grammar, ang salitang Griyego para sa "wala" sa verse 15 ("WALANG anomang nasa labas ng katawan ng tao na pagpasok sa kaniya ay makakahawa sa kaniya") ay 'oudeis', na ang ibig sabihin ay "wala talaga, kahit isa." Ang ibig sabihin, walang kahit anong pumapasok sa tiyan ng tao, kahit anong pagkain o kung nahugasan man o hindi ang kamay, marumi man o hindi, ang makapagpaparumi talaga sa kanya. Ipinagpatuloy ni Jesus ang pagpapaliwanag niya tungkol sa malinis at marumi. Mula sa panlabas na dumi—tulad ng hindi paghuhugas ng kamay bago kumain, na sinabi niya sa mga Pariseo—ang pagkaing iyon ay napupunta sa loob at nagiging dumi. Inulit Niya ito sa verse 18, kung saan, sa gabay ng Espiritu Santo na gumamit ng ibang salita para idiin na kahit sabihin pang malinis o marumi ang pagkain para sa mga Hudyo o kung galing ito sa malinis o maruming kamay, hindi pa rin iyon ang nagpaparumi sa tao. Ganito ang sinasabi ng verse 18:

“At sinabi niya sa kanila, Kayo baga naman ay wala ring pagiisip? Hindi pa baga ninyo nalalaman, na ANOMANG nasa labas na pumapasok sa tao, ay hindi nakakahawa sa kaniya;” (Mark 7:18)

Kaya, malinaw na ang pinag-uusapan sa "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain" ay hindi ang debate ni Jesus sa mga Pariseo tungkol sa hindi paghuhugas ng kamay bago kumain. Kung sinasabi ng mga Sabadista na tungkol sa tinapay ang usapan, na malinis na para sa mga Hudyo, hindi na kailangan ang paliwanag ni Marcos tungkol sa sinabi ni Jesus sa talata 17 at 18. Para na rin kasing sinasabi ni Marcos, "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng malinis na pagkain!" Malinis na ang tinapay, kaya bakit pa kailangang sabihin ni Cristo na malinis ito?

Kaya, ang mga pagkaing sinabi ni Jesus na malinis ay yung itinuturing na bawal ng mga Hudyo noon ayon sa batas sa Lumang Tipan (Levitico 11 at Deuteronomio 14), at wala nang iba! Mali ang mga Sabadista na ang isyu dito ay tungkol sa hindi paghuhugas ng kamay bago kumain ng tinapay. Hindi ba nila alam na malinis na ang tinapay para sa mga Hudyo? Kung malinis na, bakit pa kailangang sabihin ni Jesus na malinis ito? Kung sinasabi nilang kailangang sabihin ni Jesus na malinis ang tinapay dahil hindi naghugas ang mga alagad, hindi pa rin ito tugma sa sinabing "Sa ganito'y idineklara Niya na malinis ang lahat ng pagkain," na hindi lang tungkol sa tinapay na kinain ng mga alagad. Ang orihinal na Griyego na καθαρίζων πάντα τὰ βρώματα (katharizon panta ta bromata) sa literal na salin ay "(Sa ganito'y idineklara) malinis ang lahat ng pagkain."


Kahulugan ng "Bromata"

Dapat tandaan ng mga Sabadista na ang konklusyong ito ay hindi lang tungkol sa tinapay kundi sa lahat ng uri ng pagkain, dahil pangmaraming anyo (plural) ang ginamit sa Griyego. Ang salitang Griyego para sa pagkain ay bromata, na ayon mismo sa depinisyon nila ayon sa kanilang aklat na SDA Fundamental Beliefs ay "hindi lang karne" kundi "lahat ng uri ng pagkaing kinakain ng tao."

"Ang Griyegong salita para sa 'pagkain' (bromata) na ginamit dito ay isang pangkalahatang termino para sa pagkain na tumutukoy sa lahat ng uri ng pagkain o konsumo ng tao; hindi ito tumutukoy lamang sa mga pagkaing karne."(akin ang pagsasalin) [6]

Kaya, kahit ang mga Sabadista mismo ay nagsasabing ang 'bromata' ay hindi lang tumutukoy sa  tinapay kundi pati karne! At saka, bilang mga Hudyo, agad nilang maiisip ang mga utos ni Moises tungkol sa malinis at maruming pagkain sa Levitico 11 at Deuteronomio 14. Ito lang ang mga talata sa Torah na malinaw na nag-uutos kung anong pagkain ang nagpaparumi sa mga Hudyo kapag kinain. Madali itong maaalala ng lahat ng mga Hudyo dahil matagal na itong ibinigay sa kanila, mula pa sa Bundok Sinai, at isinulat ni Moises sa Kautusan ng Lumang Tipan.

Kabaligtaran naman, ang tradisyon ng mga Pariseo tungkol sa paghuhugas ng kamay bago kumain ay hindi mula sa Kautusan ni Moises sa Lumang Tipan kundi sa kanilang mga tradisyon o sali't-saling sabi ng mga matatanda. Tinawag ito ni Jesus na tradisyon ng mga Pariseo, at binigyang-diin Niya ito para pagalitan sila dahil binabale-wala nila ang mga utos ng Diyos dahil sa mga tradisyon at sali't-saling kasabihang inimbento lang.

“At nakisama sa kanila ang mga Fariseo, at ilan sa mga eskriba, na nagsipanggaling sa Jerusalem, At kanilang nangakita ang ilan sa kaniyang mga alagad na nagsisikain ng kanilang tinapay ng mga kamay na marurumi, sa makatuwid baga'y mga kamay na hindi hinugasan. . . “At siya'y tinanong ng mga Fariseo at ng mga eskriba, Bakit ang iyong mga alagad ay hindi nagsisilakad ng ayon sa sali't-saling sabi ng matatanda, kundi nagsisikain sila ng kanilang tinapay ng mga kamay na karumaldumal? At sinabi niya sa kanila, Mabuti ang pagkahula ni Isaias tungkol sa inyong mga mapagpaimbabaw, ayon sa nasusulat, Ang bayang ito'y iginagalang ako ng kaniyang mga labi, Datapuwa't ang kanilang puso ay malayo sa akin. Datapuwa't walang kabuluhan ang pagsamba nila sa akin, Na nagtuturo ng kanilang pinakaaral ng mga utos ng mga tao. Nilisan ninyo ang utos ng Dios, at inyong pinanghahawakan ang sali't-saling sabi ng mga tao.” (Mrk 7:1-2,  5-8)

Ito ang tugon ni Jesus sa mga tradisyon ng mga Pariseo na may mga utos na gawa-gawa lang. 

Levitico 11 at Deuteronomio 14 ang Tinutukoy ni Hesus

Pinagalitan Niya sila sa pamamagitan ng sipi mula kay propeta Isaias, ipinakita ang kanilang pagpapaimbabaw, at doon natapos ang kanilang debate. Pagkatapos, nagturo si Jesus sa mga taong nakasaksi sa Kanyang pagpuna sa mga lider ng relihiyong Judaism. Sa pagtuturong ito, hindi Niya pinagalitan ang mga taong nagmamasid, kundi ipinaliwanag Niya kung ano talaga ang nagpaparumi sa tao. Hindi niya binanggit ang mga tradisyon ng tao dito, pero nilinaw ni Jesus sa kanyang mga tagapakinig ang kanilang nalalaman tungkol sa Kautusan ni Moises sa Levitico 11 at Deuteronomio 14, na nagsasabi kung aling mga hayop ang marumi o karumaldumal. Ayon sa utos na ito, kapag kumain ang isang Hudyo ng ganitong hayop at pumasok ito sa kanyang bibig at tiyan, at ito ay magpaparumi sa kanya.

“Huwag kayong magpakarumal sa anomang umuusad, o huwag kayong magpakalinis man sa mga iyan, na anopa't huwag kayong mangahawa riyan, Sapagka't ako ang Panginoon ninyong Dios: magpakabanal nga kayo at kayo'y maging mga banal; sapagka't ako'y banal: ni huwag kayong magpakahawa sa anomang umuusad na gumagalaw sa ibabaw ng lupa.” (Lev 11:43-44)

Pansinin ang mga salitang "huwag kayong mangahawa riyan" at "huwag kayong magpakahawa" at ikumpara ito sa sinabi ni Jesus sa Marcos 7:15 at 18:

“Walang anomang nasa labas ng katawan ng tao, na pagpasok sa kaniya ay makakahawa sa kaniya; datapuwa't ang mga bagay na nagsisilabas sa tao yaon ang nangakakahawa sa tao.” (Marcos 7:15)

“At sinabi niya sa kanila, Kayo baga naman ay wala ring pagiisip? Hindi pa baga ninyo nalalaman, na anomang nasa labas na pumapasok sa tao, ay hindi nakakahawa sa kaniya;” (Marcos 7:18)

Kung gayon, ang sinabi ni Jesus sa Marcos 7:15 at 18 ay patungkol sa Levitico 11, kaya labis na nagulat ang mga nakinig sa bagong turo Niya. Talagang naunawaan nila ang Kanyang punto, kaya maging ang mga alagad Niya ay nagtanong sa Kanya nang pribado tungkol dito. Nakakatiyak din ako na ang maraming Sabadista na makakabasa nito ay magugulat rin sa unang pagkakataon!

Ang Pangitain ni Pedro sa Gawa 10

Isa pang matibay na pruweba na ang malilinis na pagkain sa Marcos 7:19 ay hindi tumutukoy sa pagkain ng tinapay nang hindi naghuhugas ng kamay kundi sa mga hayop na itinuturing na marumi sa Levitico 11 at Deuteronomio 14 ay ang patotoo ng dalawang mahalagang saksi sa konklusyon ni Marcos: una, si Apostol Pedro at pangalawa, ang opisyal na pinagkaisahang aral ng mga apostol at mga elders sa Jerusalem council sa Bagong Tipan. Sumasang-ayon ang mga early church Fathers na si Marcos ay matagal nakasama ni apostol Pedro sa mga paglalakbay at pangangaral ng ebanghelyo. Nang isulat ni Marcos ang kanyang ebanghelyo, isinalaysay ni Pedro sa kanya ang mga pangyayaring kanyang nasaksihan at ang mga turong kanyang narinig tungkol kay Jesus. Ayon sa librong The Apostolic Fathers, Vol. II sa pahina 103, nakatala na noong 140 AD, iniulat ni Papias ng Hierapolis, Asia Minor, ang sumusunod:

"At ito ang sinabi ng matandang guro, 'Nang si Marcos ay maging tagapagsalinwika [O: tagasalin] ni Pedro, isinulat niya nang tumpak ang lahat ng naaalala niya tungkol sa mga salita at gawa ng Panginoon—ngunit hindi ayon sa pagkakasunod-sunod. Sapagkat hindi niya narinig ang Panginoon o sinamahan Siya; ngunit kalaunan, tulad ng aking sinabi, sinamahan niya si Pedro, na ang mga turo ay inaangkop ayon sa mga pangangailangan ng pagkakataon, hindi iniiayos, kumbaga, bilang isang maayos na komposisyon ng mga sinabi ng Panginoon." (akin ang pagsasalin) [7]

Kaya, ang pahayag na, " Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain. ," sa Marcos 7:19 ay mula kay Pedro, na siyang nagpasabi nito kay Marcos. Ito ay malinaw na katibayan na kung tatanungin, si Pedro mismo, base sa kanyang pag-unawa at sa nakita niyang pangitain ayon sa Gawa 10:9-16, ay tumutukoy sa pagkain ng mga hayop na nilinis na at hindi sa mga tao, na tinatanggihan ng mga Sabadista! Bakit nga ba ayon sa interpretasyon ni Pedro ay parang tumutukoy ito sa mga tao nang kausapin niya si Cornelio sa verse 28? Nais kong ipapansin sa mga Sabadista na sa pangitaing ito ni Pedro, ay hindi sinabi ng Diyos, "Nilinis ko na ang mga Hentil; huwag na silang tawaging marumi." Sa halip, ganito ang sinasabi sa Gawa 10:28:

"Datapuwa't sinabi ni Pedro, Hindi maaari, Panginoon; sapagka't kailan ma'y hindi ako kumain ng anomang bagay na marumi at karumaldumal. At muling dumating sa kaniya ang tinig sa ikalawa, Ang nilinis ng Dios, ay huwag mong ipalagay na marumi." (Gawa 10:14-15)

Ang tinutukoy ni Pedro dito na "kailan ma'y hindi ako kumain ng anomang bagay na marumi at karumaldumal" ay mga hayop ang nasa isip niya at hindi mga tao. At bilang pagtutuwid ng Panginoon sa iniisip ni Pedro tungkol sa karumaldumal na mga hayop na kailanman ay hindi siya kumain, tinuwid siya ng Diyos na sinabi kay Pedro" "Ang nilinis ng Dios, ay huwag mong ipalagay na marumi."

Ganito naman ang mababasa natin sa Gawa 10:28:

“At sinabi niya sa kanila, Nalalaman ninyo na hindi matuwid sa isang taong Judio na makisama lumapit sa isang taga ibang bansa; at gayon ma'y ipinakilala sa akin ng Dios, na sinomang tao'y huwag kong tawaging marumi o karumaldumal:” (Gawa 10:28)

Naunawaan ni Pedro ang resulta ng pag-alis sa kautusan tungkol sa mga pagkaing itinuturing na marumi. Ipinapakita nito na hindi lang inalis ng Diyos ang seremonyal na paghihiwalay ng malinis at maruming hayop sa Levitico 11 at Deuteronomio 14, kundi pinahintulutan din ang pakikitungo sa mga Hentil. Marahil hindi alam ng mga Sabadista na hindi itinuro sa Kautusan ni Moises na ang mga Hentil ay tinawag na "marumi" o "karumaldumal." Walang untos na ganito sa Torah. Kaya, ang nilinis ng Diyos sa Gawa 10 ay hindi ang mga Hentil—na hindi kailanman itinuring na "karumaldumal" ayon sa Kautusan—kundi ang mga hayop na itinuturing na karumal-dumal, tulad ng baboy, ayon sa Levitico 11 at Deuteronomio 14!

Ito ang paliwanag ng Word Studies in the New Testament kung bakit mali ang akala ng mga Sabadista na ang mga taong Hentil ang maruming nilinis ng Diyos at hindi ang maruruming hayop sa Levitico 11 at Deuteronomio 14:

"Ang mga Hudyo ay nag-aangkin na ang pagbabawal na ito ay nakabatay sa kautusan ni Moises, ngunit walang tuwirang utos sa kautusan ni Moises na nagbabawal sa mga Hudyo na makisama sa mga tao mula sa ibang mga bansa. Subalit ang pahayag ni Pedro ay pangkalahatan, tumutukoy sa karaniwang kaugalian ng mga Hudyo na ihiwalay ang kanilang sarili sa pang-araw-araw na buhay mula sa mga di-tuli."(sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)[8]

Ang salitang "hindi matuwid" ni Pedro sa Gawa 10:28 sa Greek ay hindi "nomos" (Kautusan ni Moises). Ito ay "athemitos," na ang ibig sabihin ay "karaniwang kaugalian ng mga Hudyo na ihiwalay ang kanilang sarili."

Kaya, walang utos sa Lumang Tipan na nagbabawal makisama sa mga Hentil; inimbento lamang ito ng mga Rabbi ng mga Hudyo bilang kaugalian o tradisyon. Kaya, hindi talaga "karumaldumal" ang mga taong Hentil para sa Diyos, kaya mali talaga na ituring silang ganoon. Ang mga Rabbi lang ang gumawa nito, na nakakalungkot tinanggap lang ng mga Sabadista kahit walang batayan sa Biblia.

Kung hindi "karumaldumal" ang mga taong Hentil para sa Diyos, ano ang tinuturing na "karumaldumal" sa Gawa 10:15 nang sabihin ng Diyos, "Ang nilinis ng Dios, ay huwag mong ipalagay na marumi"? Malinaw sa Levitico 11 at Deuteronomio 14 na ang "malinis" at "karumaldumal" ay tungkol lang sa mga hayop, hindi sa mga taong Hentil!

Makatuwiran lamang na isipin na ang sinabi sa Marcos, "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain," ay isang aral na direktang galing mismo kay apostol Pedro na resulta ng pangitain ni Pedro tungkol sa malinis at maruming hayop sa Gawa 10, kung saan naniwala siyang sinabi ng Diyos na malinis na ang mga hayop na nakita niya sa pangitain na magkasama ang malinis at karumaldumal na hayop sa isang kumot, sigurado tayong ito din ang kahulugan ni Marcos ng sabihin niyang: "Sa salitang ito'y nililinis niya ang lahat ng pagkain." (verse 19)

Ano ang Itinuturo ng Bagong Tipan

Sa katapusan, ang pinakamalakas nating katibayan na ang mga utos tungkol sa malinis at maruming pagkain sa Lumang Tipan na isinulat ni Moises sa Levitico 11 at Deuteronomio 14 ay wala nang bisa dahil kay Cristo ay nakabatay sa sinabi sa Marcos 7:19. Pagkatapos sabihin ni Jesus na hindi ang pumapasok sa katawan ang nagpaparumi kundi ang masasamang bagay na galing sa puso, sinabi ni Marcos: "Sa gayon ay nilinis niya ang lahat ng pagkain." Dagdag pa, pinatunayan ito ni Jesus sa pamamagitan ng pangitain kay Pedro tungkol sa kalinisan ng mga hayop na dati nating itinuturing na marumi sa Gawa 10. Ano ang maaasahan natin para sa mga mananampalataya sa Bagong Tipan, lalo na sa mga Hentil na naniwala kay Panginoong Jesus at naligtas? Itutuloy pa ba ng mga sumulat ng Bagong Tipan ang pagtuturo ng pagkakaiba ng malinis at maruming hayop sa Lumang Tipan? Inulit ba nila ang mga patakaran ng Levitico 11 at Deuteronomio 14 na bahagi lamang ng Kautusan ni Moises?

Ano ang sinasabi ng Bagong Tipan tungkol sa pagkain para sa mga Kristiyano? Tingnan natin.

"Dahil nakipag-isa na ako sa Panginoong Jesus, alam ko na wala talagang bawal na pagkain. Pero kung inaakala ng isang tao na bawal ang isang pagkain, dapat huwag niyang kainin." Roma 14:14 Ang Salita Ng Diyos

"Sapagkat ang kaharian ng Dios ay hindi tungkol sa pagkain o inumin, kundi tungkol sa matuwid na pamumuhay, magandang relasyon sa isaʼt isa, at kagalakan na mula sa Banal na Espiritu." Roma 14:17 Ang Salita Ng Diyos

"Huwag mong sirain ang pananampalataya ng isang iniligtas ng Dios nang dahil lang sa pagkain. Lahat ng pagkain ay maaaring kainin, pero ang pagkain nito ay masama kapag naging dahilan ito ng pagkakasala ng iba." Roma 14:20 Ang Salita Ng Diyos

"Kung sabagay, ang pagkain ay walang kinalaman sa ating kaugnayan sa Dios. Walang mawawala sa ating kaugnayan sa Dios kung hindi tayo kakain, at wala rin naman tayong mapapala kung kumain man tayo." 1 Corinto 8:8 Ang Salita Ng Diyos

"Kumain kayo ng anumang nabibili sa pamilihan ng karne at huwag nang magtanong kung ito baʼy inihandog sa mga dios-diosan o hindi , upang hindi na kayo usigin ng inyong konsensya. Sapagkat sinasabi ng Kasulatan , “Ang mundo at ang lahat ng naroroon ay pag-aari ng Panginoon.” Kung imbitahan kayo ng isang hindi mananampalataya sa isang salo-salo at gusto ninyong dumalo, kainin ninyo ang anumang ihain sa inyo nang hindi na nagtatanong kung ito baʼy inihandog sa mga dios-diosan o hindi , upang hindi na kayo usigin ng inyong konsensya." 1 Corinto 10:25-27 Ang Salita Ng Diyos

"Kaya nga, huwag na kayong padadala sa mga tao na nagsasabi sa inyo kung ano ang hindi dapat kainin o inumin, o kung ano ang dapat gawin tuwing kapistahan, Pista ng Pagsisimula ng Buwan, o Araw ng Pamamahinga." Colosas 2:16 Ang Salita Ng Diyos

"Malinaw ang sinasabi ng Banal na Espiritu na sa mga huling araw tatalikod ang iba sa pananampalataya nila sa Dios . Susunod sila sa mga mapanlinlang na mga espiritu at itinuturo ng mga demonyo. Ang mga aral na itoʼy itinuturo ng mga taong mandaraya, sinungaling at walang konsensya. Ipinagbabawal nila ang pag-aasawa at ang ilang uri ng pagkain, kahit na ginawa ng Dios ang mga pagkaing ito para tanggapin nang may pasasalamat ng mga mananampalataya at nakakaalam sa katotohanan. Lahat ng nilikha ng Dios ay mabuti, at dapat walang ituring na masama kung tinatanggap nang may pasasalamat, dahil nilinis ito ng salita ng Dios at ng panalangin." 1 Timoteo 4:1-5 Ang Salita Ng Diyos

"Ang Toldang iyon ay larawan lang ng kasalukuyang panahon. Sapagkat ang mga handog at kaloob na iniaalay doon ng mga tao ay hindi nakapaglilinis ng kanilang konsensya. Ang mga ginagawa nilang itoʼy nauukol lang sa mga pagkain at inumin at mga seremonya ng paglilinis. Mga tuntuning panlabas lamang ito na ipinapatupad hanggang sa dumating ang bagong pamamaraan ng Dios." Hebreo 9:9-10 Ang Salita Ng Diyos

Ayon sa mga nabanggit na aral sa Bagong Tipan, mayroon bang mga bersikulo na nagsasabi na ang mga sumulat nito ay patuloy na nagtuturo na dapat sundin ang mga kautusan tungkol sa malinis at maruming pagkain sa Lumang Tipan? Mayroon bang talatang nagsasabi na ang mga maruming hayop sa Levitico 11 at Deuteronomio 14 ay dapat pa ring ituring na karumaldumal? Ayon sa mga bersikulong nabanggit, ang pagbabawal ba sa ilang pagkain para sa mga Kristiyano ay aral na galing sa Diyos o sa aral ng demonyo (1 Timoteo 4:1-5)?

Conclusion:

Sa pag-aaral natin sa Marcos 7, makikita natin na hindi tama ang paliwanag ng mga Sabadista. Sa kanilang mga libro, pilit nilang binabago ang kahulugan ng Marcos 7 para umayon sa gusto nila, kahit na mali ito. Ipinapakita nito na kailangan nating ipanalangin ang mga Sabadisra dahil sa pagbaluktot nila sa Salita ng Diyos. 

Halimbawa, kahit mali na ang turo nila, mas pinipili pa rin nilang tanggihan ang katotohanan (Juan 8:32). Alam nilang ang mga utos sa pagkain ay bahagi ceremonial laws lang at hindi bahagi ng sampung utos, pero patuloy pa rin nilang sinusunod ito, kahit alam nilang ang mga ceremonial laws tulad ng pagbabawal sa maruming pagkain ay tapos na. Kung ganoon, bakit ipinagbabawal pa rin nila ang pagkain ng mga itinuturing na karumaldumal na hayop sa Levitico 11 at Deuteronomio 14? Akala ko ba ang Sampung Utos lang ang natira at ang ceremonial laws ay lipas na?

Isa pang mali ng mga Sabadista ay ang paniniwala nilang ang malinis at maruming pagkain ay tungkol sa kalusugan, pero sa Levitico 11, napakalinaw na ang dahilan ay ang kabanalan, at hindi kalusugan. Sa anong talata sa Bibliya nila mababasa na sinasabing kalusugan ang dahilan, gayong malinaw na kabanalan ang dahilan sa Levitico 11?

“Sapagka't ako ang Panginoon ninyong Dios: magpakabanal nga kayo at kayo'y maging mga banal; sapagka't ako'y banal: ni huwag kayong magpakahawa sa anomang umuusad na gumagalaw sa ibabaw ng lupa.” (Lev 11:44)

Ano ang sinasabi ng Panginoon sa talata kung bakit hindi dapat kainin ang mga maruming hayop? Sinasabi ba ng Panginoon, "Magpakalusog nga kayo at kayo'y maging mga malusog; sapagka't ako'y malusog" o "Magpakabanal nga kayo at kayo'y maging mga banal; sapagka't ako'y banal"? Alam kong alam ng mga Sabadista ang sago dyan huwag lang sana sumpungin ng pride, pero hanggang kailan kaya nila ipipikit ang kanilang mga mata sa katotohanan? Ngayon na ang araw ng kaligtasan na naghihintay sa para sa kanila (2 Corinto 6:2), panahon na para magsisi sa kanilang mga kasalanan at may pagpapakumbabang tanggapin si Jesus bilang kanilang sariling Panginoon at Tagapagligtas!