ELLEN G. WHITE PROPHESIED JESUS WOULD RETURN IN 1843, 1844, 1845, AND 1851, BUT IT DIDN'T HAPPENED!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA MATEO 5:43-47: "PUMALPAK NA SHUT-DOOR PROPHECY NI ELLEN G. WHITE: ANG CAMDEN VISION NOONG JUNE 29, 1851!"

Ang Tungkol sa "Camden Vision":

Yung "pangitain" daw ni Ellen G. White na tinatawag na Camden Vision, na sinasabing nangyari noong June 29, 1851, grabe ang sinasabi tungkol sa "Shut-Door" o pagsasara ng pintuan ng awa sa langit. Ibig sabihin daw, tapos na ang panahon para magbago ang mga taong hindi sumuporta sa mga Millerites noong "Great Disappointment" noong 1844. Sa pangitain na yun, mali ang intindi ni Ellen G. White sa Matthew 5:43–47. Akala niya, wala nang makukumbinsi na magbagong-buhay at tapos na ang pangangaral. Kaya naman, maraming Sabadista ang ayaw maniwala na si Ellen G. White talaga ang sumulat nun. Sabi nila, baka kalaban daw ang gumawa at pinalabas lamang na siya ang sumulat nito. Pero kung mapapatunayan na si Ellen G. White talaga ang sumulat nun, malinaw na katibayan ito na bulaang propeta talaga siya.  Ipapakita sa article na ito na yung 1851 Camden Vision ay galing mismo kay Ellen G. White at hindi gawa-gawa lamang ng mga kalaban.

Yung dokumentong Manuscripts. 1a, 1851—June 29, 1851, na gawa ni Ellen G. White sa Camden, New York, parte yan ng mga sulat at manuskrito na hawak ng Ellen G. White Estate. Sila yung nag-iingat ng lahat ng sinulat niya, mapa-published man o hindi. Eto ang buong nilalaman ng Camden Vision ni Ellen G. White noong June 29, 1851:

Camden, N.Y. June 29, 1851:

"Ipinakita ng Panginoon na, bilang tugon sa panalangin, inalis Niya ang Kanyang galit mula sa pangkat na ito, at maaari nilang makamtan ang mga ngiti ni Jesus kung sila'y mamumuhay nang may kababaang-loob at lalakad nang maingat sa harap ng Panginoon, at titiyakin sa bawat hakbang na kanilang gagawin na ang Diyos ang gumagabay sa kanila. Kapag ganito, ang pangkat ay magiging malakas at magiging sindak sa kanilang mga kaaway; at kailangang manatiling nagkakaisa ang pangkat.

Pagkatapos, nakita ko sina Kapatid na Wing at Kapatid na Hyatt—na sinusubukan ng kaaway na wasakin sila. Sila ay nananalangin para sa liwanag hinggil sa ilang mga talata ng Kasulatan, ngunit habang lalo silang nananalangin, lalo namang dumidilim ang kanilang paligid, at ang kaaway ay nagpapalaganap ng isang lambat ng kadiliman sa kanila. At nang halos lubos na silang masakop, sila ay napalaya—ang lambat ay nabasag, at sila ay nakatakas.

Nakita ko ang tunay na liwanag tungkol sa mga talatang ito atbp. Nakita ko na ang panunuyang ito ay ibinigay ni Jesus sa mga Pariseo at mga Hudyo, na puno ng pagpapakabanal sa sarili, at ang nais lamang nilang kausapin o batiin ay yaong mga katulad din nila sa pagpapakabanal at pagkukunwari; at lubos nilang pinapabayaan at nilalampasan ang mga hindi umaabot sa kanilang pamantayan, at ang mga hindi nakakatanggap ng pagbati sa pamilihan tulad nila.

Nakita ko na ito ay hindi naaangkop sa panahon natin ngayon. Pagkatapos, nakita ko na si Jesus ay nanalangin para sa Kanyang mga kaaway; ngunit hindi ito nangangahulugang tayo rin ay dapat manalangin para sa masamang mundo na itinakwil na ng Diyos—noong Siya ay nanalangin para sa Kanyang mga kaaway, may pag-asa pa para sa kanila, at sila ay maaaring makinabang at maligtas sa Kanyang mga panalangin, at maging pagkatapos ng Kanyang pagiging tagapamagitan sa panlabas na silid para sa buong mundo. Ngunit ngayon, ang Kanyang espiritu at simpatiya ay binawi na mula sa mundo; at ang ating simpatiya ay dapat makiisa kay Jesus, at dapat ding bawiin mula sa mga di-makadiyos.

Nakita ko na mahal ng Diyos ang Kanyang bayan—at bilang tugon sa mga panalangin, magpapadala Siya ng ulan sa mga matuwid at sa mga di-matuwid. Nakita ko na ngayon, sa panahong ito, dinidiligan Niya ang lupa at pinasisikat ang araw para sa mga banal at sa mga makasalanan sa pamamagitan ng ating mga panalangin, sa pamamagitan ng ating Amang nagpapadala ng ulan sa mga di-matuwid, habang ipinadadala rin Niya ito sa mga matuwid.

Nakita ko na ang mga masama ay hindi na maaaring makinabang sa ating mga panalangin ngayon—at kahit na ipinapadala Niya ito sa mga di-matuwid, darating pa rin ang kanilang araw ng paghuhukom. Pagkatapos, nakita ko na ang talatang iyon sa Kasulatan ay hindi tumutukoy sa mga masamang itinakwil na ng Diyos na dapat nating mahalin, kundi tumutukoy ito sa ating mga kapitbahay sa sambahayan at hindi lumalampas sa hangganan ng sambahayan.

Ngunit, nakita ko na hindi natin dapat gawan ng anumang kasamaan ang mga masama sa ating paligid—ngunit ang ating mga kapitbahay na dapat nating mahalin ay yaong mga nagmamahal sa Diyos at naglilingkod sa Kanya."

(Nilagdaan) E. G. White.

Kinopya ni R. R. Chapin

(sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)

Pag-usapan natin yung sinasabing panguitaing ito at hatiin natin sa tatlong parte:

1.) Grabe ang Sabi Tungkol sa Shut-Door o Pagsasara ng Pintuan ng Awa ng Langit:

Ayon sa pangitain ni Ellen G. White, hindi na daw kailangan sundin ng mga Adventists yung panalangin ni Jesus para sa mga kaaway niya. Kasi daw, yung mga hindi nila kasama sa pananampalataya, hinusgahan na sila ng Diyos dahil sa mga kasalanan nila nung nagsara na ang "pintuan ng awa" noong October 22, 1844. Sabi ni Ellen White sa panaginip niya, inalis na ni Jesus yung "espiritu at awa" niya sa mundo nung araw na yun, kaya daw hindi na makikinabang yung mga "masasamang tao" sa mga panalangin ng mga Adventists.

2.) Maling Pag-Intindi sa Matthew 5:43-47:

Sa pangitain din na 'to, sinabi ni Ellen G. White na hindi na daw applicable sa panahon niya yung pag-saway ni Kristo sa mga Hudyo at Pariseo sa Matthew 23. Sinabi niya 'to para hindi isipin na nagmamataas ang mga Adventists noon, kasi nga hiwalay sila at hindi nakikisama sa mga tinatawag nilang "masama" at "hinusgahan ng Diyos" nung nagsara ang pinto ng awa noong October 22, 1844.

Nagbigay din ng paliwanag ang pangitaing na 'to kung sino yung tinutukoy na "kapwa" sa Matthew 5:43 ("Ibigin mo ang iyong kapwa"). Sabi ni Ellen G. White, "Ang ating mga kapwa na dapat nating mahalin ay yung mga nagmamahal sa Diyos at naglilingkod sa Kanya," at ang ibig niyang sabihin ay ang ating mga "kapwa sa loob ng sambahayan at hindi lumalampas sa sambahayan." Pero, tandaan natin na yung pag-intindi niya sa Matthew 5:43 ay galing sa pangitain niya, hindi sa mismong konteksto ng Bibliya, na iba ang sinasabi. Sa Matthew 5:47, sinabi ni Jesus, At kung ang mga kapatid lamang ninyo ang inyong babatiin, ano ang kalabisan ng inyong ginagawa? hindi baga gayon din ang ginagawa ng mga Gentil?" Ang mga salitang ito ni Jesus ay direktang sumasalungat sa isang bulaang propetang tulad ni Ellen G. White, na nagtuturo na ang "kapwa" ay tumutukoy lamang sa mga nasa loob ng kanilang sambahayan at hindi lumalampas dito. Dahil hindi siya tunay na propeta ng Diyos at ang kanyang panaginip ay produkto lamang ng kanyang imahinasyon, humahantong ito sa isang mapanganib na maling interpretasyon ng Salita ng Diyos. Nagbabala ang Diyos sa atin sa Jeremias 23:16:

"Ganito ang sabi ng Panginoon ng mga hukbo, Huwag ninyong dinggin ang mga salita ng mga propeta na nanganghuhula sa inyo: sila'y nangagtuturo sa inyo ng walang kabuluhan; sila'y nangagsasalita ng pangitain ng kanilang sariling puso, at hindi mula sa bibig ng Panginoon."  (Jer 23:16)

Dahil sa pangitain ni Ellen G. White, sinabi niya na yung pag-saway ni Kristo sa mga mapagpanggap na Hudyo ay hindi na daw uso sa panahon niya. Kaya ang nangyari, pwede nang maging katulad ng mga mapagpanggap na Pariseo ang mga Adventists noon, na nagmamahal lang sa mga kasama nila sa relihiyon. Sabi din ilan ngayon, ganito pa rin daw ang mindset ng karamihan sa mga Sabadista ngayon.

3.) Inangkin ni Ellen G. White na Galing sa Diyos na Pangitain:

Sa pangitain na 'to, 10 beses niyang sinabi na "Nakita ko," na madalas niyang gamitin kapag sinasabing may pangitain siya galing sa Panginoon, at pinapakita niya na propeta siya. Yung kapalpakan niya sa pangitain na 'to, ay nakakaduda talaga sa totoong mensahero siya mula sa Diyos, tulad ng ipapakita natin mamaya. Yung babala ni Propeta Jeremias, tugma sa mga duda natin kay Ellen G. White bilang bulaang propeta.

"Nang magkagayo'y sinabi ng Panginoon sa akin, Ang mga propeta ay nanghuhula ng kasinungalingan sa aking pangalan; hindi ko sila sinugo, o inutusan ko man sila, o nagsalita man ako sa kanila: sila'y nanganghuhula sa iyo ng sinungaling na pangitain, at ng panghuhula, at ng bagay na wala, at ng daya ng kanilang sariling puso."  (Jer 14:14)

Usap-usapan Kung Totoo Ba Talaga

Hindi hawak ng Ellen G. White Estate yung mismong original na sulat ng pangitain, mga kopya lang meron sila. Kahit may pirma na "E. G. White," sabi ng Estate, hindi daw totoo 'yon, parang hindi daw nakita o nailathala ni Ellen G. White. Sa kopya na nasa E. G. White Research Center sa Andrews University, may nakasulat na "spurious" (peke) sa harap na pahina, naka-red pencil pa. Tapos, may sulat-kamay na note pagkatapos ng "R.R. Chapin," sabi, "Iniwan niya ang paniniwala niya at naging matinding kritiko, at may mga parte ng pangitain na nagpapaniwala sa amin na hindi ito tumpak na salaysay - A. L. White."

Yung paliwanag ni Arthur L. White, ginagamit niya yung "genetic fallacy," ibig sabihin, binabasura o tinatanggap yung argumento o impormasyon dahil lang sa pinanggalingan nito, at hindi sa mismong nilalaman nito. Dapat nating suriin yung 1851 Camden Vision batay sa nilalaman nito, hindi kung sino ang nagsabi. Sa tagal ng panahon, kapag may nagtatanong tungkol sa pangitaing ito sa Estate, ang sagot ng mga trustees ay peke daw 'yon. Ginawa ni D. E. Robinson yung mga paliwanag na 'yon bilang standard na sagot [1], at ganun din ang sagot ni F. L. Wilcox noong 1941.

Ang paliwanag nila ay ganito:

• Sabi nila, si R. R. Chapin daw ang gumawa ng pangitain, yung lalaking umalis sa Adventist church noong 1854.
  
  
• Wala daw ibang "grabe" na sinabi si Ellen G. White tungkol sa Shut-Door noong October 22, 1844 sa kahit anong sulat niya na nailathala.
  
  
• Ayon kay D. E. Robinson, yung dokumento daw ay may petsang 1851, taon kung kelan wala na si Ellen White sa Camden, New York.
  
  
• Nung nasa Camden, New York si Ellen G. White noong 1850, nagkaroon siya ng pangitain, pero tungkol yun sa isang babaeng imoral.

• Si Brother Preston, na nakasaksi nung pangitain noong 1850, sabi niya, tungkol lang yun sa babaeng yun, hindi tungkol sa mga makasalanan sa pangkalahatan.
  
  
• Noong 1885, binanggit ni J. N. Loughborough ang isang dokumento na sinasabing Camden Vision, sinasabi niya na hindi niya ito tinuturing na totoo.

Binanggit din ni F. D. Nichol yung pangitain, nagbigay ng paliwanag tungkol sa pagkalito sa dalawang beses pagbisita ni Ellen G. White sa Camden, New York. Yung pangitain noong 1850 sa Camden ay tungkol sa isang imoral na babae. Noong June 21, 1851, nagkaroon ng pangitain si Ellen G. White tungkol sa pagtatakda ng oras, at hawak ng Estate ang original na sulat nun. Yung pinagtatalunang panaginip ay may petsang June 29. [2]

Totoo ang June 29, 1851 Camden Vision

May dalawang mapagkakatiwalaang saksi na makakapagpatunay na totoo ang June 29, 1851 Camden Vision ni Ellen G. White, at hanggang ngayon, hindi pa rin 'to pinapabulaanan ng Ellen G. White Estate. Hindi sila mga kritiko, kundi mga tapat na mga Sabadista at respetadong tao sa loob ng organisasyon. Sila ay sina Uriah Smith at Dr. Gilbert Valentine.

Uriah Smith

Si Uriah Smith ay isang kilalang Seventh-day Adventist na manunulat, editor, at pioneer. Respetado siya sa simbahan, lalo na dahil sa trabaho niya bilang editor at manunulat ng "Review and Herald" magazine. Sumulat din siya ng ilang libro at malaki ang naging papel niya sa pagbuo ng mga paniniwala at aral ng Seventh-day Adventist noong unang panahon. Ang pakikipagtulungan niya kay Ellen G. White at ang impluwensya niya sa simbahan ang dahilan kung bakit siya naging mahalagang tao sa paghubog ng mga paniniwala at literatura ng denominasyon.

Dr. Gilbert Valentine

Si Dr. Gilbert Valentine naman ay malaki ang naitulong sa edukasyon at pananaliksik sa kasaysayan ng Adventist. Nagturo at nagkaroon siya ng posisyon sa administrasyon sa mga bansa tulad ng New Zealand, Australia, Pakistan, England, Thailand, at United States. Kilala si Dr. Valentine bilang magaling na manunulat at historian. Propesor at chairman siya ng Department of Administration and Leadership sa La Sierra University sa Riverside, California, at isa rin sa mga nag-ambag sa The Ellen White Encyclopedia. Kasama sa mga kilalang gawa niya ang biography ng Adventist pioneer na si J. N. Andrews at mga libro tungkol sa iba pang kilalang Adventist figures, tulad ni W. W. Prescott. Malaki ang naitulong ni Dr. Valentine sa pagpapaliwanag ng mga myths at maling akala tungkol kay Ellen G. White at sa pag-unlad ng simbahang Sabadista. Ang dedikasyon niya sa kasaysayan ng Adventist ay nakakatulong para maintindihan natin ang nakaraan at magkaroon ng pagpapahalaga at respeto sa loob ng komunidad ng simbahan.

Ang pananaw nila tungkol kay Ellen G. White ay hindi galing sa bias o galit laban sa kanya o sa SDA Church. Kaya ang posisyon nila na totoo ang June 29, 1851 Camden vision ay napakahalaga at mapagkakatiwalaan. Dahil sila ay tapat at objective, kahit pa ang paninindigan nila ay salungat sa posisyon ng SDA Church tungkol sa June 29, 1851 Camden Vision.

Noong 1868, sumulat si Uriah Smith ng librong tinatawag na "The Visions of Mrs. E. G. White" para ipagtanggol ang ministeryo ni Ellen G. White bilang propetang sa Diyos. Sinagot ni Smith ang iba't ibang objections sa mga pangitain ni Mrs. White sa libro at nagbigay ng detalyadong sagot. Isa sa mga objections na sinagot niya ay ang tungkol sa Shut Door, at tinalakay niya ang mga sinabi ni Ellen White tungkol sa paksa. Sa pahina 27-40 ng libro niya, tinalakay ni Smith ang ilang sinabi na nagpapahiwatig ng pagtanggap sa Shut Door doctrine. Pero, sinabi niya na hindi malinaw na sinusuportahan ng mga sinabi na 'yon ang doctrine.

Ipinaliwanag din ni Smith ang dahilan kung bakit niya pinili ang pitong sinabi sa ibaba. Sinabi niya na sasagutin lang niya ang mga totoong dokumento na may mga sumusunod na criteria:

"Maraming kumakalat na sinasabing galing daw sa mga pangitain, pero wala talaga silang kinalaman doon... Kaya ang tamang gawin lang talaga natin ay mag-stick sa mga isinapubliko mismo ni Sister White, yung may pahintulot niya, at yung mga manuscript na siya mismo ang lumagda at sumulat."[3]

Isa-isa niyang pinabulaanan ang mga sumusunod na punto:  

• "Nakita ko na natapos na ni Jesus ang kanyang pagiging tagapamagitan sa banal na lugar noong 1844."
  
  
• "Pumasok na siya sa kabanal-banalan, kung saan umaabot ngayon ang pananampalataya ng Israel."
    
• "Binawi na niya ang kanyang Espiritu at simpatiya mula sa mundo, at dapat sumang-ayon ang ating simpatiya sa kanya."
  
  
• "Hindi na mapapakinabangan ng mga makasalanan ang ating mga panalangin ngayon."
  
  
• "Ang masamang mundo na itinakwil na ng Diyos."
  
  
• "Parang buong mundo ay nahulog na sa patibong ng Spiritualism, na parang wala nang matitira ni isa man."

Para ipagtanggol na totoo yung pangitain, sinabi ni Smith na kampante siya na totoo yung June 29, 1851 Camden Vision, na Gtiwala siyang gawa talaga ni Ellen G. White yun, at nakita niya talaga yung mga sinasabi dun. Kaso, yung mga kritiko niya, mali ang intindi sa tatlong sinabi sa taas na galing sa June 29, 1851 Camden Vision. Kaya, para kay Uriah Smith, yung Camden Vision ni Ellen G. White noong June 29, 1851 sa Camden, New York, ay totoong dokumento. Sa pitong punto na sinabi niyang dapat meron para masabing totoo, kasama niya yung tatlong sinabi ni Ellen G. White na galing lang sa 1851 Camden Vision. Narito ang tatlong criteria niya:

a.) "nailathala sa ilalim ng sariling pangangasiwa ni Sister White"

b.) "sa kanyang sariling awtoridad"

c.) "kung ano ang lumalabas sa manuskrito na may sarili niyang pirma sa sarili niyang sulat-kamay."

Kung peke talaga ang June 29, 1851 Camden Vision, hindi niya isasama yung apat na sinabi na galing dun! May iba pang ebidensya sa libro ni Smith na nagpapakita na noong buhay pa si Ellen G. White, tinanggap ng mga pioneers ang pangitaing ito  bilang totoo. Yung libro ni Smith, nagsimula bilang mga serye ng artikulo sa Review and Herald. Malinaw sa artikulo niya tungkol sa Shut Door na akala ni Smith, alam ng mga nagbabasa ng Review na totoo ang Camden Vision. Bago nailathala ang mga artikulo, pinag-aralan ng mabuti ng mga kilalang kapatid yung mga artikulo ni Smith. Ang sabi nila:

"Ang manuskripong ito ay inihanda bago ang ating huling kumperensya, ngunit hindi agad ito inilathala hangga't hindi muna naipapasa sa mga kapatid na ministro... upang sila ang magpasya kung ito ba ay may kabuluhan at kung ano ang dapat gawin dito. Sinuri nila ito at nakuha nito ang kanilang pagsang-ayon...

Karamihan ng manuskripto ay binasa rin sa isang pinagsamang sesyon ng General at Michigan State Conferences, kung saan ginawa ang sumusunod na hakbang:

Napagpasyahan: Na kami, mga miyembro ng General at Michigan State Conference, matapos marinig ang bahagi ng manuskripong binasa... ay taos-pusong nagpapahayag ng aming lubos na pagsang-ayon...

Napagpasyahan din: Na ipinaaabot namin ang aming pasasalamat kay Kapatid na Smith para sa kanyang mahusay na pagtatanggol sa mga pangitain...[4](sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)

Dahil hindi tumutol si Ellen G. White sa pagtatanggol ni Smith sa Camden Vision, tinanggap niya na nagkaroon talaga siya ng pangitain na yun. Tsaka, malamang na binasa niya yung Review, kasi nga kinopya niya yung mahabang parte ng sagot ni Smith tungkol sa Shut Door nung sinusulat niya yung Great Controversy.[5] Nung ipinagtatanggol ni Uriah Smith si Ellen G. White laban sa mga "grabe" na mga sinabi niya tungkol sa Shut Door galing sa Camden Vision, ang pinakamadaling gawin sana niya ay sabihin na lamang na hindi talaga nagkaroon ng ganoong pangitain si Ellen White. Pero hindi niya ginawa yun dahil naniniwala siyang totoo ang June 29, 1851Camden Vision.

Sa kanyang article na "The Camden Vision Genuine," si Dr. Gilbert Valentine, isang Australian SDA scholar at historian ng simbahan, nagbigay ng maraming matibay na argumento para patunayan na totoo ang June 29, 1851 Camden Vision ni Ellen G. White. Isa sa mga importanteng punto na binanggit ni Valentine ay yung pagtatanggol ni Uriah Smith, isang kilalang tao sa Seventh-day Adventist Church, sa pagiging totoo ng Camden Vision. Ang depensa ni Smith ay base sa mga specific criteria para masabi kung totoo ang mga panaginip, kasama na yung mga nailathala sa ilalim ng pangangasiwa ni Ellen White o yung mga sulat-kamay niya. Dagdag pa, sinama ni Smith ang mga sinabi mula sa Camden Vision sa kanyang mga diskusyon, na nagpapakita na kinikilala niya ang pagiging totoo nito. Binanggit din ni Valentine na ang Camden Vision ay tinanggap bilang totoo ni Ellen White at ng mga unang Adventist pioneers noong nabubuhay pa siya. Ang kawalan ng anumang public denial o pagtanggi sa pangitain ni Ellen White o ng mga kasabayan niya, kahit ginamit ito sa mga kritisismo laban sa kanya, ay nagpapatibay pa lalo sa pagiging totoo nito.

Bukod dito, parehong ang Camden Vision at ang depensa ni Smith dito ay dumaan sa masusing pagsusuri at nakakuha ng approval mula sa mga kilalang tao sa simbahan. Ang mga artikulo ni Smith, na unang nailathala sa Review and Herald, ay pinag-aralan ng mabuti ng mga ministering brethren at inaprubahan nila ito. Ipinapakita nito ang malawak na pagtanggap sa pagiging totoo ng pangitain sa mga lider ng simbahan ng Sabadista. Ang komprehensibong analysis ni Dr. Valentine at ang mga karagdagang ebidensya ay nagpapatunay na ang Camden Vision ay talagang itinuring na totoo ng mga maimpluwensyang tao sa loob ng Seventh-day Adventist Church at may historical significance.

Mga Pagtutol ng Ellen G. White Estate

Eto ang opisyal na sagot mula sa Ellen G. White Estate Inc., na makikita sa Ellen G. White Letters and Manuscripts, Volume 1, page 915, sa ilalim ng pamagat na Manuscriptss 1a, 1851—June 29, 1851, Camden, New York. Tungkol ito sa relasyon ng mga tao ng Diyos at ng mga hindi makadiyos.

Pagtutol#1: "Walang original na sulat ni Ellen White. Matagal nang pinagtatalunan ang pangitain dahil sa grabe nitong sinasabi tungkol sa Shut Door. Dalawang bersyon ang kinikilala."

Sagot:

Hindi sapat na dahilan ang kawalan ng original na kopya ng June 29, 1851 Camden Vision para sabihing peke ito. Kung ganyan ang iisipin natin, pati ang Bibliya ay mapagdududahan natin, kasi wala ring original na manuskrito nito ngayon. Inamin din ng Ellen G. White Estate na mahirap patunayan ang pagiging totoo ng kahit anong nawawalang original na kopya, kasama na ang Camden Vision.

Ayon sa opisyal nilang pahayag:

"Kinilala ng White Estate na ang kawalan ng orihinal na dokumento ni Ellen White ay hindi nangangahulugang peke na agad ang isang pangitain. Gayunpaman, napagdesisyunan na kung may maaasahang ebidensya upang tanggapin ang mahalagang nilalaman ng alinman sa mga pangitaing ito, dapat samahan ng isang disclaimer ang ulat patungkol sa katumpakan ng mga pahayag o salita, dahil tanging mga kopya na lamang ang mayroon—at madalas ay may iba't ibang bersyon pa."[EGW Letters and Manuscripts, Vol. 1, p. 914] (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)

Ipinaliwanag pa ng The Ellen White Encyclopedia:

"Bagaman kinikilala na ang kawalan ng orihinal na manuskripto ay hindi naman agad nangangahulugang peke ang isang pangitain ni Ellen White, nag-iingat pa rin sa pagtanggap sa nilalaman at mga salita ng mga kinopyang ulat."  [The Ellen White Encyclopedia, p. 795-796]

Katulad ng ginawa natin kanina, kinuha natin yung mga sinabi ni Uriah Smith mula sa libro niyang "The Visions of Mrs. E. G. White" bilang mapagkakatiwalaang ebidensya para tanggapin ang mahalagang laman ng kahit alin sa mga panaginip na ito. Nakakatulong ito para mapatunayan na totoo ang June 29, 1851 Camden Vision ni Ellen G. White. Dahil dito, napagdesisyunan natin na ang nilalaman ng Camden Vision ay talagang galing sa diumano ay pangitain ni Ellen G. White.

Pagtutol#2: "Mali ang petsa kasi hindi tugma sa schedule ni Ellen White. Ayon sa records, nasa Camden lang ang mga White mula June 18 hanggang June 23 (tingnan ang schedule na nailathala sa Review and Herald, June 9, 1851)."

Sagot:

Si Dr. Gilbert Valentine, isang historian ng simbahan, propesor, at chairman ng Department of Administration and Leadership sa La Sierra University sa Riverside, California, at contributor sa "The Ellen White Encyclopedia," sabi niya, hindi sapat na dahilan ang maling petsa ng June 29, 1851 Camden Vision para sabihing peke ito. Gumawa siya ng malalim na research na pinamagatang "Camden Vision Reconsidered," at malaki ang maitutulong nito para mas maintindihan natin ang tungkol dito.

"Ito ay nag-iiwan ng natitirang isyu tungkol sa petsang Hunyo 29, 1851. Dahil may mga iba pang dokumento sa mga White Estate files na kailangang muling itama ang petsa at i-refile dahil mali ang naitalang petsa kalaunan, maaaring hindi naman ito isang seryosong problema.n May dalawang posibleng paliwanag dito:  Una, dahil nasa Camden si Ellen White mula Hunyo 18-23, 1851, maaaring ang Hunyo 29 ay simpleng maling pagkopya ng mga numero 20, 21, o 22.  Pangalawa, maaaring isinulat lamang ang pangitain pagkatapos ng mismong pangyayari habang si Ellen White ay nasa kalapit na West Milton, at ang petsang Hunyo 29 ay naitala base sa kasalukuyang petsa noon, kahit na mas maaga pa talagang natanggap ang pangitain.”  [G.M. Valentine, Camden Vision Reconsidered, binanggit sa The Shut Door and the Sanctuary-Historical and Theological Problems]

Sa footnote #448 ng research paper ni Dr. Valentine, may binigay siyang example ng manuskrito ni Ellen White na may kaparehong problema sa petsa, pero tinanggap pa rin ng White Estate Inc. 

"Footnote #448: Halimbawa, tingnan ang isinulat ni Lyle Heise, “The Christology of Ellen G. White Letter 8, 1895: An Historical and Contextual Study”, isang term paper sa E. G. White Research Center, Andrews University.  Ang liham na nakalista bilang Letter 8, 1895 ay may petsang isinulat noong Pebrero 9, 1896, at kinopya noong Pebrero 12, 1896.”  [G.M. Valentine, Camden Vision Reconsidered, binanggit sa The Shut Door and the Sanctuary-Historical and Theological Problems]

Pagtutol #3: "Ang nag-iisang source lang ng panaginip ay kopya na galing kay R. R. Chapin, isa sa mga kalaban ni Ellen White."

Sagot:

Madalas 'tong argumentong ginagamit ng mga tagapagtanggol na mga Sabadista, lalo na yung mga hindi masyadong familiar sa Camden vision at sa mga sulat ni Ellen White. Pero, walang basehan 'tong argumentong 'to at minsan, pwede pa ngang ituring na "genetic fallacy" na argument, na pinag-usapan natin kanina. Napansin ni Dr. Gilbert Valentine na yung concern tungkol sa source nito, yung kinopya ni R. R. Chapin na kritiko ni Mrs. White, ay hindi lumutang noong panahon ng mga pioneers. 

"Kahit na alam ng mga 'ministering brethren' na ang aklat nina Snook at Brinkerhoff na nagbabanggit sa Camden vision, at kahit na ang tugon ni U. Smith na gumagamit din ng Camden vision ay sinuri nang maigi bago ilathala, wala namang binanggit na ang pangalan ni R. R. Chapin ay naging sanhi ng anumang problema. Mukhang may ilang mga pangunahing kapatid na alam ang pag-alis ni Chapin sa simbahan noong 1854 at ang kanyang mga pag-atake, ngunit hindi ito naging isyu. Kaya naman, maaaring ang pangalan ni Chapin na nakakabit sa pangitain ay hindi itinuturing na problema, o baka naman may iba pang mga kopya ng pangitain na wala ang pangalan ni Chapin."[G.M. Valentine, Camden Vision Reconsidered, binanggit sa The Shut Door and the Sanctuary-Historical and Theological Problems, Appendix XVIII]

Madalas sabihin ng mga nagtatanggol kay Ellen G. White na dahil walang original na kopya ng Camden vision sa archive ng White Estate Inc., ay peke daw yung sinasabing pangitain. Pero, may isa pang dahilan kung bakit hindi makita ang ilang kopya ng mga sulat ni Mrs. White: marami sa mga unang publikasyon niya ang nawala dahil sa palagi niyang paglalakbay.

Sabi ni Dr. Gilbert Valentine:

"Maaaring may tunay na teksto na kilala kung saan kinopya ni Chapin, at maaaring ipaliwanag ito ng katotohanang maraming mga naunang publikasyon ni Ellen White mula 1851 pababa ang nawala dahil sa palagian niyang paglalakbay. Tingnan ang MS 4, 1883. Ito rin marahil ang dahilan kung bakit ang orihinal na teksto ng pangitain ay hindi na matatagpuan sa White Estate." [G.M. Valentine, Camden Vision Reconsidered, binanggit sa The Shut Door and the Sanctuary-Historical and Theological Problems, Appendix XVIII, p.83]

Eto ang paliwanag ni Ellen G. White sa MS 4, 1883, na sinipi ni Dr. Valentine sa Footnote #445 ng "The Camden Vision Reconsidered":

"Dahil sa madalas naming paglilipat ng lokasyon noong mga unang taon ng aming gawain sa pagpapalathala, at dahil na rin sa halos walang tigil kong paglalakbay—mula Maine hanggang Texas, mula Michigan hanggang California—at hindi bababa sa labing-pitong beses na pagtawid ko sa mga kapatagan, nawala ang lahat ng bakas ng aking mga unang nailathalang akda... Dito, nais kong banggitin na kung sinuman sa ating mga kapatid ang may kopya ng alinman o lahat ng aking mga unang pangitain na nailathala bago ang 1851, malaking tulong ito sa akin kung ipapadala nila ito agad sa akin. Ipinapangako kong ibabalik ang mga ito sa lalong madaling panahon matapos makagawa ng kopya." [4LtMs, Ms 4, 1883]

Dapat nating tandaan na nung mga panahong yun, humihingi si Mrs. White sa mga kapatid ng kopya ng mga nawawala niyang sulat, kasama na yung mga "nailathala bago ang 1851." Dahil ang petsa ng Camden Vision ay June 29, 1851, posibleng mas maaga pa itong naisulat, o baka yung petsa na yun ang araw kung kailan ginawa ang kopya ng nawawalang original (na bago pa ang 1851)."

Pagtutol#4: "Sinagot ni Uriah Smith yung mga kontrobersyal na sinabi na galing daw sa 'Camden vision' sa librong The Visions: Objections Answered (1868). Parang sinasabi niya na tinanggap niya na totoo yung panaginip, pero medyo nag-alinlangan siya nung sinabi niyang sinama niya lahat ng sinabi tungkol sa 'Sht Door' na 'sinasabing galing sa kahit anong panaginip, nailathala man o hindi' (p. 28; may italics)."

Sagot:

Kahit sabihin pa ni Uriah Smith na yung mga kontrobersyal na sinabi na tinutukoy niya ay hindi galing sa Camden Vision, kundi sa lahat ng sinabi tungkol sa 'Shut Door' na 'sinasabing galing sa kahit anong pangitain, nailathala man o hindi,' hindi 'to matibay na dahilan para tanggalin ang 1851 Camden Vision ni Ellen G. White. May mga sinabi din tungkol sa 'Shut Door' sa Camden Vision; ang importante, si Ellen G. White mismo ang sumulat nito, at pinirmahan niya ito, nailathala man o hindi.

Noong nabubuhay pa siya, si Uriah Smith ay isa sa mga pinagkakatiwalaang katrabaho ni Ellen White at matinding tagasuporta ng kanyang halos 70 taong ministeryo. Ayon sa The Ellen White Encyclopedia p. 684:

"Sa buong buhay niya, matibay na ipinagtanggol ni Uriah Smith sa kanyang mga isinulat ang gawain ni Ellen White bilang espesyal na mensahero ng Diyos na may kaloob ng propesiya. Sa kanyang aklat noong 1868 na The Visions of Mrs. E. G. White, ipinakita niya ang mga dahilan ng kanyang tiwala sa banal na tawag ni Ellen White... Malapit ang koneksyon ni Uriah Smith kay Ellen White. Madalas silang magkasamang naglalakbay at nagtuturo sa mga pagtitipon ng mga Adventista sa iba't ibang lugar at pagkakataon. Kahit nagkaroon sila ng ilang hindi pagkakaunawaan, ipinahayag pa rin ni Ellen White ang kanyang tiwala kay Smith matapos ang kanyang mga pag-amin at sinabi niya na dapat manatili si Smith bilang editor ng Review hangga't kaya pa niyang magsulat."[The Ellen White Encyclopedia, p. 684]

Hindi maitatanggi na sumulat si Uriah Smith ng libro para ipagtanggol ang mga pangitain ni Ellen, at malawak ang paniniwala na mapagkakatiwalaan ito. Binanggit din sa Ellen White Encyclopedia ang titulo ng libro ni Uriah Smith noong 1868, "The Visions of Mrs. E.G. White, A Manifestation of Spiritual Gifts According to the Scriptures," kung saan isa-isa niyang sinagot ang lahat ng objections ng mga kritiko ni Ellen White noong panahon niya.

Pagtutol #5: "Tsaka, nung panahong 'to (June 1851), hindi na naniniwala si Ellen White na tapos na ang panahon para magbago ang mga hindi Millerites—ang 'Shut Door' ay para lang daw sa mga sinadyang tanggihan ang mensahe ng Ikalawang Pagdating (tingnan ang Lt 4, 1850 [Feb. 18], at ang introductory article na 'The ‘Shut Door’ and Ellen White's Visions')."

Sagot:

Sinalungat yan mismo ng June 29, 1851 Camden Vision, na nagpapakita na hanggang noong June 29, 1851, naniniwala pa rin si Ellen G. White sa 'Shut Door'(tapos na ang panahon para magbago noong 1844). Patuloy na nagkakanya-kanya ng opinyon ang mga SDA theologians tungkol dito, at isa 'to sa mga dahilan kung bakit tinanggal at binago ni James White ang ilang sinabi niya tungkol sa 'Shut Door'.

"Hanggang sa tag-araw ng 1851, itinuturing ng ating mga naunang pionero na ang kanilang gawain ay nakatuon lamang sa 'the little flock' habang ang mga hindi mananampalataya ay itinuturing na naiwan sa labas ng kadiliman mula nang magsara ang pintuan noong 1844. Noong 1851 at 1852, nang muling ilathala ni James White ang ilan sa kanyang mga naunang artikulo, inalis o binago niya ang ilang mga pahayag niya noon tungkol sa shut door."  [D. Ford, Daniel 8:14, The Day of Atonement and the Investigative Judgment, p. 372]

Pagtutol #6: "Sa ngayon, kulang pa raw ang ebidensya para masabi ng White Estate na totoo yung sinasabing panaginip."

Sagot:

Sabi nila kulang ang ebidensya, pero hindi 'yan totoo. Sa mga ebidensya na nabanggit natin, malinaw na marami silang hindi pinansin na ebidensya tungkol dito. Balikan natin ang konklusyon ni Dr. Gilbert Valentine:

"Bagaman ang Camden vision ay malinaw na isang dokumentong may malaking kaugnayan sa buong usapin ng 'Shut-door', ang pagiging tunay o peke nito ay hindi dapat batay sa kung mas madali o mas kumbinyente na ituring itong peke, kundi sa bigat ng mga ebidensya. Batay sa mga ebidensyang tinalakay dito, may sapat na dahilan upang tanggapin ang pangitain bilang tunay."

Basically, ang gusto ni Dr. Valentine, maging maingat tayo sa pag-aaral, na suriin natin nang mabuti ang mga ebidensya, imbes na magdesisyon agad-agad dahil lang sa gusto natin o sa kung ano ang paniniwala natin. Pinapakita niya na importante ang pag-iisip nang malalim sa mga usapan tungkol sa kasaysayan at teolohiya.

Conclusion:

Nagbabala si Apostol Pablo tungkol sa mga bulaang guro o propeta na nagtuturo ng ibang ebanghelyo sa Galacia 1:8:

"Datapuwa't kahima't kami, o isang anghel na mula sa langit, ang mangaral sa inyo ng anomang evangelio na iba sa aming ipinangangaral sa inyo, ay matakuwil."  (Gal 1:8)

Ang maling turo ni Ellen G. White tungkol sa pagtatapos ng panahon para magbago noong October 22, 1844, ay maituturing na "ibang ebanghelyo" dahil nagbibigay ito ng maling impormasyon tungkol sa tunay na katangian ng ating Panginoong Jesus. Binabaluktot nito ang tunay na mensahe ng kaligtasan at ipinapakita ang isang Diyos na walang awa at pagmamahal sa mga taong nasa ilalim ng impluwensya ng kasalanan. Salungat ito sa mapagmahal na Diyos na inilarawan sa Juan 3:16.

"Sapagka't gayon na lamang ang pagsinta ng Dios sa sanglibutan, na ibinigay niya ang kaniyang bugtong na Anak, upang ang sinomang sa kaniya'y sumampalataya ay huwag mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan."  (Joh 3:16)

Tandaan natin, ang pagmamahal ng Diyos ay hindi lang para sa mga "nagmamahal sa Diyos at naglilingkod sa Kanya," tulad ng turo ni Mrs. White, kundi para sa lahat ng "tao sa sanlibutan" (hindi lang sa mga kasama sa sambahayan ng Diyos) na ayon sa Kasulatan ay "mga kaaway ng Diyos" (Roma 5:10), habang tayo ay "mga makasalanan" pa (Roma 5:8) at "mga mahihina" (Roma 5:6). Hindi kailangan muna nating maging mabuting tao para mahalin tayo ng Diyos. Ito ay kakaibang uri ng pagmamahal na galing sa langit, at ito ang uri ng pagmamahal na gusto ni Kristo na makita sa bawat isa sa atin. Tinawag niya itong "sakdal na pag-ibig."

"Kayo nga'y mangagpakasakdal, na gaya ng inyong Ama sa kalangitan na sakdal."  (Mat 5:48)

Paano ipinakita ng Diyos Ama ang Kanyang sakdal na pag-ibig sa atin?

"Upang kayo'y maging mga anak ng inyong Ama na nasa langit: sapagka't pinasisikat niya ang kaniyang araw sa masasama at sa mabubuti, at nagpapaulan sa mga ganap at sa mga hindi ganap. Sapagka't kung kayo'y iibig sa nangagsisiibig lamang sa inyo, ano ang ganti na inyong kakamtin? hindi baga gayon din ang ginagawa ng mga maniningil ng buwis? At kung ang mga kapatid lamang ninyo ang inyong babatiin, ano ang kalabisan ng inyong ginagawa? hindi baga gayon din ang ginagawa ng mga Gentil? Kayo nga'y mangagpakasakdal, na gaya ng inyong Ama sa kalangitan na sakdal." (Mat 5:45-48)

Ito ang tunay na diwa ng ebanghelyo: ang pagmamahal ng Diyos sa atin ay walang hanggan at walang limitasyon sa oras o sa kalendaryo. Ito ang pundasyon ng tunay na ebanghelyo."

References:

[1] That Alleged Camden Vision. www.ministrymagazine.org/archive/1943/03/that-alleged-camden-vision.

[2] Nichol, F. D. "Ellen White, and Her Critics." USA, Review and Herald Publishing Association, 1951., p. 615-619).

[3] Smith, Uriah. The Visions of Mrs. E. G. White, Manifestations of Spiritual Gifts According to the Scriptures. USA, Battle Creek: Seventh-day Adventist Publishing Association, 1868, pp. 20-41

[4] Review and Herald, June 12, 1866, p. 16.

[5] Ellen White, Great Controversy, pp. 428 to 431.

SEVENTH-DAY ADVENTISTS HAVE NO POWER TO KEEP THE LAW!

SDAs ARE NOT RECONCILED WITH GOD THROUGH THE ATONEMENT OF CHRIST!

FORMER ADVENTIST PHILIPPINES PODCAST: QUESTION & ANSWER | FEB 16 2025

THE ADVENTIST SANCTUARY DOCTRINE PROMOTE SALVATION BY WORKS!

SDA SANCTUARY DOCTRINE: SATAN AS THE ADVENTIST SIN BEARER!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA JUAN 14:15:"KUNG AKO'Y INYONG INIIBIG, AY TUTUPARIN NINYO ANG SAMPUNG UTOS?"

"Kung ako'y inyong iniibig, ay 
tutuparin ninyo ang aking mga utos."
Juan 14:15

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

"Ang mga tunay na Kristiyano ay nagmamahal kay Jesus bilang kanilang Panginoon at Tagapagligtas ay dapat sumunod sa Sampung Utos. Kung hindi ka sumusunod sa Sampung Utos, nangangahulugan ito na hindi mo tunay na mahal si Jesus."

Sagot:

Narito ang dalawang dahilan kung bakit mali ang pananaw ng mga Sabadista sa Juan 14:15 upang ipilit na ang mga Kristiyano ay kailangang sumunod pa rin sa Sampung Utos:

#1.) Ang salitang "utos" na tinukoy ni Jesus sa Juan 14:15 ay hindi tumutukoy sa "Sampung Utos," base sa salitang Griyego na "entole."

Isang karaniwang isyu sa interpretasyon ng Juan 14:15 ng mga Sabadista ay ang maling pag-unawa sa konteksto ng talata. Ang pangunahing pagkakamali ay ang kanilang pagpapalagay na ang "utos" sa bersikulong ito ay eksklusibong tumutukoy sa Sampung Utos. Ang ganitong maling paraan ng pagbibigay-kahulugan ay tinatawag na eisegesis, kung saan ipinapataw ang sariling ideya sa teksto, sa halip na exegesis, na kinukuha ang kahulugan mula mismo sa teksto. Sa madaling salita, gumagamit sila ng paraan ng proof-texting upang iakma ang talata sa kanilang paniniwala, na sinasabing ito ay tumutukoy sa Sampung Utos, na isang maling representasyon ng layunin ng Kasulatan.

Sa Griyegong teksto ng Juan 14:15, sinabi ni Jesus, “Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε” (transliterated: “Ean agapate me, tas entolas tas emas tērēsete”). Ang salitang ginamit para sa “mga utos” ay “ἐντολὰς” (entolas), plural ng 'entole', na hindi partikular na tumutukoy sa Sampung Utos dahil ang mas kilalang termino na kilala ng mga alagad ni Jesus para sa Greek ng Sampung Utos ay "Δέκα Λόγοι" [Deka Logoi=Ten words] o "Δέκα Ρήματα" [Deka Rhemata=Ten Sayings]. Nangangahulugan lamang ito ng “mga utos” o “mga tagubilin.” Kung layunin ni Jesus sa Juan 14:15 na tukuyin ang Sampung Utos, maaaring ginamit ang pariralang "Δέκα Λόγοι" [Deka Logoi=Ten words] o "Δέκα Ρήματα" [Deka Rhemata=Ten Sayings] at hindi "entolas". Gayunpaman, ang ginamit na salitang “entolas” ay mas malawak at maaaring sumaklaw sa iba’t ibang mga utos o tagubilin, hindi limitado sa Sampung Utos.  

Ipinaliliwanag ng Eerdman’s Exegetical Dictionary of the New Testament na sa Juan, ang usapan ay hindi nakasentro sa kautusan ni Moises sa Lumang Tipan; sa halip, ito’y tumutukoy sa banal na utos na tinanggap ni Jesus mula sa Ama at sa mga tiyak na tagubiling Kanyang ibinigay sa Kanyang mga tagasunod.

"Sa kaibahan sa iba pang mga sulatin sa Bagong Tipan, ang salitang ἐντολή ay hindi kailanman ginamit sa mga akda ni Juan upang tumukoy sa Kautusang Mosaiko. Sa halip, ang ἐντολή ay tumutukoy sa atas ng Ama na ibinigay sa Anak (Juan 10:18; 12:49, 50; 15:10) at sa utos ni Cristo para sa kanyang mga alagad (13:34; 14:15, 21; 15:10, 12)."(sa akin ang  pagsasalin sa Filipino) [1]

Ang mga sumusunod na mga talata ay naglalaman ng mga utos o mga tagubilin na ibinigay ni Jesus bilang "entole" sa kanyang mga alagad batay sa konteksto:

"Isang bagong utos [entole] ang sa inyo'y ibinibigay ko, na kayo'y mangagibigan sa isa't isa: na kung paanong iniibig ko kayo, ay mangagibigan naman kayo sa isa't isa." Juan 13:34

"Kung ako'y inyong iniibig [entole] ay tutuparin ninyo ang aking mga utos." Juan 14:15

"Ang mayroon ng aking mga utos [entole], at tinutupad ang mga yaon, ay siyang umiibig sa akin: at ang umiibig sa akin ay iibigin ng aking Ama, at siya'y iibigin ko, at ako'y magpapakahayag sa kaniya." Juan 14:21

"Kung tinutupad ninyo ang aking mga utos [entole], ay magsisipanahan kayo sa aking pagibig; gaya ng aking pagtupad sa mga utos ng aking Ama, at ako'y nananatili sa kaniyang pagibig." Juan 15:10

"Ito ang aking utos [entole], na kayo'y mangagibigan sa isa't isa, na gaya ng pagibig ko sa inyo." Juan 15:12

#2.) Ayon sa konteksto, ang “mga utos” na binanggit ni Jesus sa Juan 14:15 ay hindi ang “Sampung Utos,” kundi ang tagubilin na “mag-ibigan kayo tulad ng pag-ibig ko sa inyo.”

Ang tanging paraan upang matukoy kung  aling utos ang tinutukoy ni Jesus dito ay basahin at unawain ang agarang konteksto ng Juan 14:15. Ayon sa Handbook of Seventh-Day Adventist Theology (pahina 477), ang Ebanghelyo ni Juan ay gumagamit ng salitang “entole” ng sampung beses sa konteksto mula kabanata 10 hanggang 15. Gayunpaman, hindi ito tahasang nag-uugnay sa Sampung Utos. Sa halip, ang pinakamalapit na pagbanggit ng utos (entole) ay ang “bagong utos” (Juan 13:34) na ibinigay ni Jesus: “Mag-ibigan kayo tulad ng pag-ibig ko sa inyo.”

“Sa pagitan ng mga kabanata 10 at 15, ginamit ni Juan ang salitang *entolē* o “utos” ng sampung beses. Kabilang dito ang “bagong utos” sa Juan 13:34 at dalawang pagbanggit sa pagsunod sa mga utos ni Cristo (Juan 14:15; 15:10). Ang bahaging ito ng Ebanghelyo ay may pagkakapareho sa ilang aspeto ng paggamit ng *entolē* sa mga Epistola ni Juan.”(sa akin ang  pagsasalin sa Filipino)[2]

Ang turo ni Jesus, ayon sa pagkaunawa ng mga alagad, ay “mag-ibigan kayo tulad ng pag-ibig ko sa inyo” (13:34; 15:12; tingnan din sa 1 Juan 4:21; 2 Juan 6). Ayon sa 1 Juan 3:23, ang ἐντολή (entole = utos) ng Diyos ay may dalawang kahulugan: pananampalataya sa Anak, si Jesus Cristo, at ang pagmamahalan ng bawat isa.

"At ito ang kaniyang utos[entole] , na manampalataya tayo sa pangalan ng kaniyang Anak na si Jesucristo, at tayo'y mangagibigan, ayon sa ibinigay niyang utos [entole]  sa atin." I Juan 3:23

Bagaman hindi tinatalakay ng mga kabanatang ito ang Sampung Utos, ang mga turo ni Jesus ay sumasaklaw sa iba’t ibang tagubilin at mga prinsipyo ng etika. Ang pokus ay nasa pagmamahal, pagtalima, at matapat na pamumuhay. Ang mga utos ni Jesus ay ang mga tagubilin na ibinigay Niya sa atin sa mga Ebanghelyo at sa natitirang bahagi ng Bagong Tipan.

Kaya't ang Sampung Utos ay hindi nagsisilbing sukatan ng ating pag-ibig kay Panginoong Jesus. Ipinahayag mismo ni Jesus na ang Kanyang mga tunay na alagad ay makikilala sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang “bagong utos” na mag-ibigan kayo.

"Isang bagong utos ang sa inyo'y ibinibigay ko, na kayo'y mangagibigan sa isa't isa: na kung paanong iniibig ko kayo, ay mangagibigan naman kayo sa isa't isa. Sa ganito'y mangakikilala ng lahat ng mga tao na kayo ay aking mga alagad, kung kayo'y may pagibig sa isa't isa."Juan 13:34-35.

THE SDAs SANCTUARY DOCTRINE INSPIRED BY THE DEMONS!!!

Today's Topic: "Chapter 20: "Righteousness Beyond the Law"

THE ADVENTISTS' SANCTUARY DOCTRINE ARE NOT DERIVED FROM BIBLE STUDY!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA DANIEL 7:25: "BAKIT HINDI NATUPAD ANG LITTLE HORN SA PAPACY?"

Ang isang dahilan kung bakit komplikado ang interpretasyon ng mga Sabadista sa Daniel 7:25 ay ang kanilang pagtatangkang i-extend ang mga propesiya nito sa panahon ng Kristiyanismo.  Iniinterpret ng mga Sabadista ang literal na mga yugto ng panahon sa Daniel, yung mga prophetic time tulad ng "1,260 days" at "2,300 evening-morning", bilang kumakatawan sa mahahabang panahon ng mga taon na sumasaklaw sa maraming siglo hanggang sa panahon ng Kristiyano. Pero ang totoo, ang Daniel ay isang dokumentong Hudyo, isinulat ng isang Hudyo para sa mga Hudyo, na naghahatid ng mga propesiya ng Diyos tungkol sa Kanyang mga hinirang na bayan (Dan. 9:24). Ang focus ay sa mga kaganapang direktang nakakaapekto sa mga Hudyo at sa bansang Hudyo. Ang huling propesiya sa Daniel, yung propesiya ng "70 weeks", ay nagtatapos sa pagkawasak ng Jerusalem noong 70 AD. Maliban sa mga maiikling pagbanggit sa mga hinaharap na kaganapan (halimbawa, ang pagpupuno ng kaharian ni Kristo sa lupa sa Dan. 2:34-35, at ang pagkabuhay na muli sa Dan. 12:1-3), ang buong aklat ng Daniel ay nakasentro sa bansang Hebreo at ang mga interaksyon nito sa mga kapangyarihang pandaigdig mula sa panahon ng Babilonia hanggang sa huling pagkawasak ng Jerusalem at ang pagtatapos ng Lumang Tipan noong 70 AD sa panahon ng Roman Empire.

Sa ating napag-usapan dati tungkol sa Daniel Kabanata 2, inalala natin yung confusing na panaginip na bumagabag kay Haring Nabucodonosor ng Babilonia. Yung panaginip na 'yon ay tungkol sa isang higanteng estatwa na ang ulo ay ginto, dibdib at braso ay pilak, tiyan at hita ay tanso, at ang binti ay bakal na may paa na bakal at putik. Ang bawat parte ay sumisimbolo sa iba't ibang kaharian na dadaan sa kasaysayan: Babilonia, Medo-Persia, Gresya, at Roma. Tapos, may nangyari na importante—isang bato, na hindi hinawakan ng tao, ang tumama sa estatwa, winasak ito, at kumalat ang mga piraso. Pagkatapos, yung bato ay naging bundok na pumuno sa buong lupa. Ito ay simbolo ng pagtatayo ng kaharian ng Diyos, na sisimulan ng Mesias pagkatapos ng kanyang pagkabuhay at pag-akyat sa langit. Itong kaharian na pinasimulan ng Mesias ay tatayo magpakailanman at walang makakatalo, na simbolo ng banal na paghahari na hindi masisira o malulupig.

Tututok tayo ngayon sa propesiya ni Daniel sa Daniel 7:25 tungkol sa "maliit na sungay". Para sa kanila, ito ay natupad sa mga ginawa ng Papacy, lalo na sa pagpapalit ng Sabbath sa Linggo at ang tagal ng awtoridad nito sa loob ng 3 1/2 panahon o 1,260 taon mula 538 AD hanggang 1798 AD.

Ginagamit ng Panginoon ang mga propesiya sa Biblia bilang isang pagsubok para malaman kung ang isang mangangaral na gumagamit ng pangalan ng Diyos ay tunay o hindi.

"Nguni't ang propeta na magsasalita ng salitang may pagpapalalo sa aking pangalan, na hindi ko iniutos sa kaniyang salitain o magsasalita sa pangalan ng ibang mga dios, ay papatayin nga ang propetang yaon. At kung iyong sasabihin sa iyong puso: Paanong malalaman namin ang salita na hindi sinalita ng Panginoon? Pagka ang isang propeta ay nagsasalita sa pangalan ng Panginoon, kung ang bagay na sinasabi ay hindi sumunod ni mangyari, ay hindi sinalita ng Panginoon ang bagay na yaon: ang propetang yaon ay nagsalita ng kahambugan, huwag mong katatakutan siya." (Deu 18:20-22)

Kung noon pa lang mahalaga na ang babalang ito, mas lalo na ngayon na ang dami-daming mangangaral na magagaling magsalita at magpaliwanag ng Bibliya, kahit na mali-mali naman ang interpretasyon nila, lalo na sa propesiya. Ako mismo ay naging biktima nito nung naimbitahan ako sa isang Daniel & Revelation Seminar na ginanap sa Manila Center Church ng mga Seventh-day Adventist sa Quezon City. Sa mga testimony ko noon bilang isang Seventh-day Adventist, lagi kong ipinagmamalaki na isa sa mga nakakumbinsi sa akin na lumipat mula sa mga Saksi ni Jehova patungong Seventh-day Adventist ay ang kanilang malinaw na paliwanag ng mga propesiya sa Daniel at Apocalipsis.

Ang isa sa mga nakatulong sa akin para magpabautismo bilang Seventh-day Adventist ay ang propesiya ni Daniel tungkol sa "maliit na sungay," na sabi nila ay napatunayan nila mula sa Bibliya at kasaysayan. Kinumbinsi nila ako sa loob ng 24 na taon na ang pagsamba sa Linggo ay imbensyon lang daw ng Papa sa Roma, na walang basehan sa Bibliya at walang blessing ng Diyos. Kaya naman, dahil sa paniniwala ko noon, naging masigasig akong tagapagtanggol at ebanghelista ng Seventh-day Adventist church. Pero sa huli, narealize ko na ang mga presentasyon nila at paghabi ng mga talata ay puro palabas lang, at ang tunay na history ay hindi tumutugma sa mga sinasabi nila. Nakaramdam ako ng pagkakanulo. Sana ang mga kaibigan kong Sabadista ay hindi magpatuloy sa maling samahan na iyon.

Ito ang ilan sa mga dahilan kung bakit ko napansin ang mga hindi pagkakapare-pareho at mga palihis na paliwanag ng mga Seventh-day Adventist tungkol sa propesiya ni Daniel:

Ang Panaginip ni Daniel

Nung unang taon ng paghahari ni Belsazar bilang hari ng Babilonia noong 555 BC, may bagong storyang nagsimula. Dito, si Daniel na ang bida, nagsasalaysay ng kanyang pangitain at ang interpretasyon nito. Hindi katulad nung Kabanata 2, kung saan si Daniel ang nagpaliwanag ng panaginip ni Nabucodonosor, dito sa Kabanata 7, klarong sinabi niya na ito ay kanyang sariling panaginip. Itinala lang ni Daniel ang mga detalye ng kanyang nakita, at hindi siya nagbigay ng interpretasyon. Pero, malinaw na ang interpretasyon ay tumutugma sa history ng apat na importanteng kaharian na nakasaad sa Kabanata 2.

Si Daniel ay nanaginip at nakakita ng mga pangitain na naglalarawan ng apat na hayop na lumalabas mula sa dagat, na sumisimbolo sa apat na malalakas na kaharian na huhubog sa kasaysayan ng mundo. Ang mga hayop na ito, na iba-iba ang anyo at lakas, ay naimpluwensyahan ng mga hangin ng langit, na gumagalaw sa malawak na dagat ng sangkatauhan.

Ang unang hayop ay parang leon na may pakpak ng agila, na sumisimbolo sa bongga at mabilis na imperyo ng Babilonia. Pero, pinutol ang mga pakpak nito, at tumayo ito sa dalawang paa na parang tao, na nagpapahiwatig ng pagbaba ng kanyang glory at lakas, na posibleng may kasamang kaliwanagan o pagpapakumbaba sa pamamagitan ng Diyos. (v.4)

Ang ikalawang hayop, isang oso na may tatlong tadyang sa bibig nito, ay sumisimbolo sa mabangis at sakim na imperyo ng Medo-Persia. Ang pagiging nakataas sa isang gilid ay nagpapahiwatig ng hindi pantay na lakas sa loob ng imperyo, at ang tatlong tadyang ay maaaring sumagisag sa mga nasakop na probinsiya: Babilonia, Lydia, at Ehipto. (v.5)

Ang ikatlong hayop, isang leopardo na may apat na pakpak at ulo, ay kumakatawan sa mabilis at tuso na imperyo ng Gresya. Ang mga pakpak ay nagpapahiwatig ng bilis, samantalang ang mga ulo ay sumasagisag sa pagkahati ng imperyo pagkatapos ng pagkamatay ni Alexander the Great: Macedonia, Syria, Egypt, at Asia Minor. (v.6)

Ang ikaapat na hayop, nakakatakot na may mga ngiping bakal at sampung sungay, ay sumasagisag sa walang awang imperyo ng Roma, na natatangi at walang kapareho. (vv.7-8):

"Pagkatapos nito'y may nakita ako sa pangitain sa gabi, at, narito, ang ikaapat na hayop, kakilakilabot at makapangyarihan, at totoong malakas; at may malaking mga ngiping bakal; nananakmal at lumuluray, at niyuyurakan ng kaniyang mga paa ang nalabi: at kaiba sa lahat na hayop na una sa kaniya; at siya'y may sangpung sungay. Aking pinagdilidili ang mga sungay, at, narito, sumibol sa gitna ng mga yaon ang ibang sungay, isang munti, na sa harap niyao'y tatlo sa mga unang sungay ay nabunot sa mga ugat: at, narito, sa sungay na ito ay may mga mata na parang mga mata ng tao, at isang bibig na nagsasalita ng mga dakilang bagay."(Dan 7:7-8)

Dito ulit natin makikita yung apat na makapangyarihang kaharian—Babilonia, Medo-Persia, Gresya, at ang Roman Empire.  Parang katulad din ito nung pangitain sa Kabanata 2 pero iba lang ang mga simbolo na ginamit.  Kahit may mga interpretasyon na nagsasabing yung ikaapat na hayop ay tumutukoy sa mga humalili kay Alexander, lalo na yung mga pinuno ng Seleucid at Ptolemaic sa Asia Minor, Syria, at Egypt, ang pangunahing mensahe ng propesiya ni Daniel ay tungkol sa Imperyong Romano nung unang pagparito ni Kristo.

Pagkakakilanlan ng Sampung Sungay

Tama na kinikilala ng mga Sabadista ang ikaapat na hayop bilang ang Imperyong Romano. Pero, hindi tama ang kanilang sinasabi na ang mga sungay na lumilitaw sa ulo ng hayop na 'yon ay kumakatawan sa sampung bansa na sumasalakay at sumasakop dito.

Dahil may sampung sungay sa ulo ng ikaapat na hayop, iginigiit ng mga Sabadista na pareho lang ang ibig sabihin nito at ng sampung daliri sa paa ng imahe sa Daniel 2. Kaya naman, sinasabi nila na ang sampung sungay ay sumisimbolo sa sampung tribo na responsable sa pagsakop sa ikaapat na hayop.  Ilan lang ang sampung ito sa mga tribong gumampan sa pagbagsak ng Kanlurang Imperyong Romano.

Si Uriah Smith [1], na isang kilalang Adventist pioneer, ay partikular na kinilala ang sampung tribo—mga Vandal, Ostrogoth, Heruli, Visigoth, Burgundian, Anglo-Saxon, Alamanni, Suevi, Lombard, at Frank—at sinabi na sila ang mga tribong kinakatawan ng sampung sungay. Ayon kay Smith, matagumpay na nasakop ng mga tribong ito ang Roma noong 476 AD. Ang dahilan kung bakit pinili ni Smith ang sampung tribong ito ay hindi malinaw, bukod sa kanyang sinabi na sila ang "pinakamahalaga" sa pagbagsak ng Roma.

Ang interpretasyong ito ay taliwas sa paulit-ulit na mensahe sa Daniel tungkol sa kahulugan ng mga sungay ng hayop. Malinaw na binibigyang diin sa Daniel 7:24 na ang sampung sungay ay hindi kumakatawan sa ibang mga bansa kundi mula sa Roman Empire mismo:

"And the ten horns out of this kingdom are ten kings that shall arise..." (KJV)

The ten horns are ten kings who shall arise from this kingdom... (NKJV)

Its ten horns are ten kings that will rule that empire. (NLT)

The ten horns are ten kings who will come from this kingdom. (NIV)

As for the ten horns, out of this kingdom ten kings shall arise... (ESV)

As for the ten horns, out of this kingdom ten kings will arise... (NASB)

As for the ten horns, out of this kingdom ten kings shall arise... (RSV)

Ang sampung sungay o "hari", ayon kay Daniel, ay magmumula sa loob ng Imperyong Romano. Ito ay kabaligtaran sa turo ng mga Sabadista na ang mga tribo ay nagmula sa labas nito. Hindi kailanman naghari ang mga tribong ito sa Roma; sa halip, sinakop nila ang ilang bahagi nito at doon nagtayo ng kanilang mga kaharian. Malinaw na hindi sila nagmula sa loob, at hindi rin sila namuno sa Imperyong Romano. Maling-mali talaga ang paliwanag ng mga Sabadista sa puntong ito!

Bukod pa rito, malinaw na itinutukoy ng Daniel na ang sampung sungay bilang "mga hari." Ang salitang Aramaic na ginamit, "melek," ay literal na isinasalin bilang "hari" at palaging ganito ang pagkakasalin sa Lumang Tipan, hindi kailanman bilang "bansa" o "kaharian." Sa kabaligtaran, ang sampung tribo ay mga bansa, hindi mga hari. Sa parehong talata, isang natatanging salita, מַלְכוּ"malku," ang ginamit upang tumukoy sa isang "kaharian." 

Halimbawa:

"At tungkol sa sangpung sungay, mula sa kahariang (מַלְכוּ"malku,") ito ay sangpung hari ang babangon: at ang isa'y babangong kasunod nila; at siya'y magiging kaiba kay sa mga una, at kaniyang ibabagsak ay tatlong hari."  (Dan 7:24)

Kung ang sampung sungay ay kumakatawan sa sampung tribo na sumakop sa Imperyong Romano, sana ay ginamit ni Daniel ang salitang מַלְכוּ"malku" (kaharian). Ngunit, sadyang pinili ni Daniel ang מֶ֫לֶךְ "melek" (hari) upang ilarawan ang mga sungay.

May isa pang simbolo sa Daniel na hindi napapansin ng mga Sabadista, ang dalawang binting bakal sa Daniel 2. Nahati ang Imperyong Romano sa dalawa: ang Western Rome, na ang sentro ay sa Roma, at ang Eastern Rome (Byzantine), na ang sentro ay sa Constantinople. Ang mga tribong barbaro ang sumakop sa Western Rome, pero ang Eastern Rome ay tumagal pa ng halos 1,000 taon pagkatapos bumagsak ang Kanluran. Kung ang mga daliri sa paa ay kumakatawan sa mga sumakop, sino sa limang tribo ang sumakop sa Silangang Imperyo? Ang totoo, hindi ang mga barbaro ang sumakop sa Silangang Imperyo kundi ang mga Ottoman Turks noong 1453. Kaya, mali talaga ang teorya ng mga Sabadista na ang sampung daliri ay sampung tribo na sumakop sa Imperyong Romano.

Isa pang problema sa interpretasyon ng mga Seventh-day Adventist ay ang dami ng mga tribong barbaro na sumalakay sa Roma. Sa Wikipedia [2], makikita ang lahat ng labanan ng Imperyong Romano at ng mga tribong ito, pati na ang listahan ng mga tribong kasama. Narito ang isang maikling listahan ng mga tribong nakipaglaban sa Roma:

1. Alamanni
2. Alans
3. Astingi
4. Batavi
5. Bructeri
6. Burgundians
7. Carpians
8. Celts (Irish)
9. Chamavi
10. Chatti
11. Chauci
12. Cherusci
13. Cimbri
14. Costoboci
15. Eburones
16. Franks
17. Frisii
18. Greuthungi
19. Goths
20. Helvetii
21. Heruli
22. Huns
23. Juthungi
24. Langobardi
25. Lacringi
26. Lombards
27. Lugii
28. Marcomanni
29. Marsi
30. Ostrogoths
31. Picts
32. Quadi
33. Rugii
34. Sarmatians
35. Saxons
36. Scirii
37. Scoti
38. Sicambri
39. Suevi
40. Teutones
41. Turcilingi
42. Ubii
43. Vandals
44. Visigoths

Walang basehan ang pagpili ni Uriah Smith ng sampung tribo. Pinili niya lang ang mga sa tingin niya ay importante. Kaya naman, maraming Adventist scholar ang sumalungat sa kanya. Ang totoo, walang dahilan para sa pagpili ng "10" kundi para lokohin ang mga tao na ang sampung sungay ay sampung tribo.

Ang sampung hari ay "mula sa kahariang ito" sabi ni Daniel. Kaya hindi sila dayuhan na sumakop sa Roma. Mula mismo sa loob sila! Ang sampung sungay ay sampung pinuno ng Roma. May sampung Cesar na namuno sa Roma bago nawasak ang Jerusalem, ayon sa kasaysayan. Si Julius Caesar ang una, siya ang nagtapos sa Republika at nagsimula ng Imperyo. Siya rin ang unang Romanong naging diyos, sabi ng Wikipedia.

Narito ang listahan ng sampung Cesar na namuno bago ang pagkawasak ng Jerusalem:

1. Julius Caeser 49-44BC
2. Augustus 31BC-14AD
3. Tiberius (Luke 3:1) 14-37AD
4. Gaius (aka. Caligula) 37-41AD
5. Claudius (Acts 17) 41-54AD
6. Nero 54-68AD
7. Galba 68-69AD
8. Otho 69AD
9. Vitellius 69AD
10. Vespasian 69-79AD

Sino ang tinutukoy na "Maliit na Sungay"?

Para sa mga Sabadista, ang "Papacy" ng Simbahang Katoliko ang "maliit na sungay" sa Daniel 7. Kadalasan nilang ginagamit ang Daniel 7:25 para patunayan ito, dahil sa tingin nila, ang mga nakasulat doon ay nangyari talaga, lalo na yung pag-uusig ng Pope sa mga banal noong Dark Ages. Narito ang Daniel 7:25:

"At siya'y magbabadya ng mga salita laban sa Kataastaasan, at lilipulin niya ang mga banal ng Kataastaasan; at kaniyang iisiping baguhin ang panahon at ang kautusan; at sila'y mangabibigay sa kaniyang kamay hanggang sa isang panahon, at mga panahon at kalahati ng isang panahon."  (Dan 7:25)

Ito ang isang sa mga talata na gustong-gusto ng mga Sabadista na ginagamit nila bilang patunay na ang Papa diumano ang magpapalit ng Sabbath tungo sa Linggo, dahil nakasulat doon: "kaniyang iisiping baguhin ang panahon at ang kautusan." Ito ay di-umano'y natupad sa pamamagitan ng pagbabago ng Papacy sa kautusan ng Sampung Utos at ang paglipat ng pagdiriwang ng Sabbath mula Sabado patugong Linggo. Ang propetisa ng mga Sabadista, si Ellen White, ay sumulat sa Great Controversy p.446:

"Sabi ni Daniel, tungkol sa maliit na sungay, ang papacy: 'Kaniyang iisipin na baguhin ang mga panahon at ang kautusan.' Daniel 7:25, R.V. ... Tinangka ng papacy na baguhin ang kautusan ng Diyos. Ang ikalawang utos, na nagbabawal sa pagsamba sa mga imahen, ay inalis sa kautusan, at ang ikaapat na utos ay binago upang pahintulutan ang pagdiriwang ng unang araw sa halip na ang ikapitong araw bilang Sabbath." 

Sinusubukan ding patunayan ng mga Sabadista na ang "maliit na sungay" ay tumutukoy sa Papacy sa pamamagitan ng pagbibigay diin sa paggamit nito ng isang prophetic time period, na tumutukoy sa yugto kung saan isasagawa ng Papacy ang kapangyarihan nito bilang "isang panahon at mga panahon at kalahating panahon."

Kanilang binibigyang kahulugan ang panahon (isang taon), mga panahon (dalawang taon), at kalahati ng panahon na binanggit sa Bibliya bilang kumakatawan sa tatlo at kalahating taon, o 1260 prophetic days.  Sa pamamagitan ng paglalapat ng prinsipyo ng isang araw na katumbas ng isang taon sa propesiya, kinokonvert ng mga Sabadista ang mga araw na ito sa 1260 taon.  Ikinakatwiran nila na ang panahong ito ay nagsimula noong 538 AD nang palayasin ang mga Ostrogoth mula sa Roma.

Pero si Dr. Samuele Bacchiocchi, isang Adventist scholar at historian, ay nagduda kung tama ba talaga ang paniniwala ng SDA tungkol dito. Sa kanyang newsletter, End Time Issues #86, “Islam and the Papacy in Prophecy” noong July 6, 2002, pp. 22-23, sinabi niya:

"Ang tradisyonal na interpretasyon ng mga Adventista na matatagpuan sa SDA Bible Commentary at sa God Cares ni Merwyn Maxwell ay nagsasaad na ang tatlong sungay na inalis ay tumutukoy sa pagkalipol ng mga Heruli noong 493, ng mga Vandal noong 534, at ng mga Ostrogoth noong 538. Ang problema sa interpretasyong ito ay wala sa tatlong tribong Germanic na ito ang talagang nalipol. Bukod pa rito, hindi kailanman nakontrol ng Papacy ang kanilang mga teritoryo. Ang tagumpay ni Justinian laban sa mga Ostrogoth sa Italya ay panandalian lamang. Una, dahil sa ilalim ng kanilang bagong pinuno, si Totila, mabilis na nabawi ng mga Ostrogoth ang karamihan sa kanilang mga nawalang teritoryo. Ikalawa, dahil tatlong taon pagkatapos ng pagkamatay ni Justinian noong 565, isa pang tribong Germanic, ang mga Lombard, ang sumalakay sa peninsula ng Italya at humina ang kapangyarihan ng Papa. Sa madaling salita, hindi talaga inalis ng Papacy ang tatlong kaharian o bansa upang itatag ang kanyang kapangyarihan."

Si Bacchiocchi ay sumama sa hanay ng mga Sabadistang historyador na nagpahayag ng pagdududa tungkol sa katumpakan ng petsang 538 AD. Matagal nang sinubukan ng mga Sabadistang historyador at theologians na maghanap ng katibayan na sumusuporta sa kahalagahan ng 538 AD kaugnay ng Papacy, ngunit sa ngayon, wala pang makabuluhang pangyayari sa kasaysayan ang natukoy na magpapatunay sa kahalagahan ng tiyak na petsang iyon. Gayunpaman, malinaw na hindi itinatag ang Papacy noong 538.

Itinuturo ni Bacchiocchi ang isa pang isyu sa propetikong panahon mula 538 hanggang 1798, na binibigyang diin na ang pag-uusig sa simbahan ay hindi tumutugma sa mga taong ito:

"Ang pangalawang problema sa tradisyunal na interpretasyon ay ang pagkabigo nitong ipaliwanag ang pangunahing kahulugan ng propetikong panahong ito. Ang pag-uusig at proteksyon ng simbahan ay hindi nagsimula noong 538, ni natapos noong 1798. Ito ay mga realidad na naglalarawan sa buong kasaysayan ng simbahan ng Diyos sa lahat ng mga siglo. Ang ilan sa mga pinakamadugong pag-uusig ng mga emperador ng Roma ay naganap noong unang apat na siglo."[3]

Malinaw na ipinakita ni Bacchiocchi na ang petsang 538 AD ay hindi tumutugma sa anumang makabuluhang pangyayari sa kasaysayan at ang authority ng Papacy ay nagsimula ilang siglo bago pa nito. Ngayon, ano naman ang tungkol sa pagtatapos ng propesiya ng 1260 araw? Nawala ba ang Papacy noong 1798 AD? Kumpara sa taong 538 AD, ang 1798 AD ay mayroong ilang kahalagahan para sa Papacy. Gayunpaman, ang mga pangyayari sa taong iyon ay hindi tiyak na tumuturo sa "pag-aalis" o kahit na sa "pagbagsak" ng Papacy. Noong 1798 AD, nang dalhin ni Heneral Berthier ng Pransya si Pope Pius VI bilang isang bilanggo, ang Papacy ay naharap sa kahihiyan. Ang paglalarawan sa pangyayaring ito bilang "pagbagsak" ng Papacy ay isang malaking panlilinlang. Sa kanyang newsletter, ipinapaliwanag ni Bacchiocchi ang mga pangyayaring naganap pagkatapos ng pagkakadakip sa Papa noong 1798:

"Ang pagkakabilanggo kay Pope Paul VI ay kinondena ng Russia at Austria. Nagpasya ang dalawang bansa na pagsamahin ang kanilang mga puwersa upang ibalik ang Papa sa kanyang trono ng Pontifical sa Roma. Nang harapin ng pamahalaang Pranses ang bagong koalisyong ito at ang mga popular na pag-aalsa, nagpasya itong ilipat ang Papa sa Valence, sa Pransya, kung saan siya namatay 40 araw pagkaraan, noong Agosto 29, 1799."

"Ang pagkamatay ni Pius VI ay hindi maituturing na 'pag-aalis' o 'pagbagsak ng Papacy.' Ito ay simpleng pansamantalang kahihiyan lamang ng prestihiyo ng Papacy. Sa katunayan, nakapagbigay si Pius VI ng mga direktiba para sa paghalal ng kanyang kahalili. Ilang buwan pagkatapos ng kanyang kamatayan, nagpulong ang mga Kardinal sa Venice noong Disyembre 8, 1799, at inihalal si Barnaba Chiaramonti, na kumuha ng pangalang Pious VII, bilang paggalang sa kanyang hinalinhan."

"Ang bagong Papa ay nakipag-negosasyon kay Napoleon para sa Concordat noong 1801 at sa Organic Articles noong 1802. Ang mga kasunduang ito ay nagbalik sa Papa ang ilan sa mga teritoryo ng Estado ng Simbahan at nagsaayos sa saklaw ng awtoridad ng Papa sa Pransya."

"Ang mga sumunod na taon ay minarkahan, hindi ng pagbagsak, kundi ng muling pagkabuhay ng awtoridad ng papa, lalo na sa ilalim ng Pontificate ni Pius IX (1846-1878). Noong 1854, ipinahayag ni Pius IX ang Dogma ng Immaculate Conception ni Maria. ...

"Ang pinakahuling pangyayari sa pontificate ni Pius IX ay ang pagpupulong ng Unang Konseho ng Vatican noong Disyembre 8, 1869. Nagkaroon ito ng napakalaking bilang ng mga dumalo mula sa buong mundo ng Romano at noong Hulyo 18, 1870, ipinahayag ng Konseho ang dogma ng Papal Infallibility. Ang dogmang ito ay lubos na nagpataas sa awtoridad ng Papa, at nagpapawalang bisa sa anumang pagtatangka na iugnay ang pagbagsak ng papacysa 1798."

Sinomang may alam sa history ng Kristiyanismo, masasabi na hindi eksaktong simula at dulo ng kapangyarihan ng Papa ang 538 AD at 1798 AD. Matagal nang nag-iipon ng lakas ang Obispo ng Roma bago pa ang 538 AD, at kahit nagkaroon sila ng problema ang papacy noong 1798 AD, tuloy pa rin ang paglakas ng Simbahang Katoliko.  Pinili ng mga Sabadista ang mga petsang 'yon kasi sakto sa mga paniniwala nila. Mas importante sa kanila na magtugma ang mga petsa sa hula nila kaysa maging tama sa history ng Papacy upang makapanlinlang!

Isa pang bagay na hindi mapatunayan ng mga Sabadista sa history ay yung sinasabing paglipat ng Sabbath sa Linggo nung panahon diumano ng kapangyarihan ng Papa mula 538 hanggang 1798 AD. Matagal ko nang tinatanong ito sa mga tagapagtanggol ng mga Sabadista pero wala pa ring sumasagot:

1. Kung talagang totoo ang sinasabi niyo, ano ang pangalan ng Papa ang nagpalit ng Sabbath sa Linggo pagitan ng 538-1798 AD?

2. Saang ecumenical council ng Simbahang Katoliko opisyal na idineklara ang pagpalit ng Sabbath mula 538 AD hanggang 1798 AD kung nagsasabi kayo ng totoo?

Nakakainip na kasi hanggang ngayon, ni isa sa kanila, pati mga pastor at theologian ng mga Sabadista, walang makasagot. May mga sumubok sumagot, pero puro sila magkakasalungat.  May nagsabi na hindi daw nangyari yung pagpalit ng Sabbath sa Linggo sa pagitan ng 538 AD at 1798 AD, tapos yung isa naman, sabi, dun daw sa pagitan ng 538 at 1798 nangyari!  May isa pang Sabadistang defender na nagsabi na si Pope Sylvester daw ang nagpalit, tapos kinontra naman ng iba, pati mga ordinaryong miyembro, na si Constantine daw ang nagpalit, na nangyari pa bago pa ang 538-1798 AD! Ano ba talaga? Ibig sabihin lang, nagsisinungaling ang mga Sabadista, at walang isa man sa kanila ang nagsasabi ng totoo—isang bagay na dapat pag-isipang mabuti ng bawat isang Sabadista.

Okay, so, pag-usapan naman natin yung "maliit na sungay" sa Daniel 7.  Sa history, si Caesar Nero ang kinikilalang "maliit na sungay" na 'yon.  Ang tunay niyang pangalan ay Lucius, at sa Latin, ang Lucius ay ibig sabihin ay "Tagadala ng Liwanag," parang katunog ng Lucifer.  Nakakatuwa pa, maraming Kristiyano nung mga unang siglo ang tingin kay Nero Caesar ay ang anti-Kristo.  Ang mas nakakaintriga pa, siya lang ang Caesar na ang pangalan sa Hebrew ay katumbas ng 666.

Tingnan mo naman yung mga similarities ni Nero at nung maliit na sungay sa Daniel 7:

"At kaniyang ibabagsak ay tatlong hari." (7:24) - Tatlong Emperador, sina Tiberius, Caligula, at Claudius, ang pinatay para masigurado na si Nero, na wala naman sa linya ng mga susunod na emperador, ang makaupo. Gaya ng nabanggit kanina, sina Uriah Smith at iba pang mga Sabadista ay nagsasabi na ang mga Vandal, Ostrogoth, at Heruli ay winasak ng Papa ng Roma. Ito ay gawa-gawa lang.  Hindi totoo na ang mga tribong ito ay direktang winasak ng Papa.  Sabi ng mga history books, ang mga Heruli ay tinalo ng mga Lombard, at ang mga Vandal at Ostrogoth naman ay bumagsak sa mga Byzantine.  Baka may naitulong ang Papa sa pagkatalo ng mga Vandal at Ostrogoth, pero hindi sigurado kung gaano kalaki ang naitulong niya.

Ang importante, ang mga Heruli ay natalo ng mga Lombard, na si Smith mismo ang nagsabing isa sa sampung sungay.  Kung ituturing ngang mga sungay ang mga tribo, ibig sabihin, ayon na rin kay Smith, isa sa sampung sungay (mga Lombard) ang tumalo sa isa pang sungay (mga Heruli), dalawang sungay ang inalis ng ibang pwersa (mga Byzantine), at yung maliit na sungay mismo ay walang inalis na sungay.  

"At siya'y magbabadya ng mga salita laban sa Kataastaasan"(7:25) -  Si Nero ay nagtaguyod ng pagsamba sa emperador at nagpatayo ng napakalaking estatwa niya sa Roma.  Sa mga nakasulat sa Ephesus, tinawag siya na "Makapangyarihang Diyos" at "Tagapagligtas."

"At lilipulin niya ang mga banal ng Kataastaasan (7:25) - Si Nero ang nagsimula ng pag-uusig sa mga Judio at Kristiyano, na sobrang brutal.  Kasama sa mga pinatay na mga banal ang mga importanteng tao tulad ng mga apostol na sina Pablo at Pedro, sa tinawag ng mga historyador na "ang pinakamalupit na pag-uusig."

"At sila'y mangabibigay sa kaniyang kamay hanggang sa isang panahon, at mga panahon at kalahati ng isang panahon." (7:25) - Ang pag-uusig ni Nero ay nagsimula noong Nobyembre ng 64 AD at natapos sa kanyang kamatayan noong Hunyo ng AD 68, eksaktong 42 buwan (1260 araw). Totoong nag-usig ang mga Katoliko, pero yung timeline na 538 hanggang 1798 ay hindi eksaktong tumutugma sa history.  Nagsimula ang pag-uusig bago pa ang 538 at tumagal pa ng halos kalahating siglo pagkatapos ng 1798.

"At kaniyang iisiping baguhin ang panahon at ang kautusan" (7:25) - Binago ni Nero ang mga utos at balak niya pang baguhin ang iba pa. Sa Daniel 7:25, ang salitang "kautusan" ay galing sa salitang "dat," na ang ibig sabihin ay "utos," hindi "Torah." Kaya, ang sinasabing pagbabago ng batas ng isang pinuno ay hindi tumutukoy sa Sampung Utos, at siguradong hindi kasama ang Sabbath doon. Nung nagdeklara ng giyera si Nero laban sa Jerusalem, opisyal niyang binago ang kasunduan sa pagitan ng Israel at Roma na matagal nang umiiral simula pa noong 161 BC.  Ipinadala ni Nero si Vespasian para wasakin ang Jerusalem noong Disyembre AD 66, na pormal na sumira sa kasunduan.

Totoo na binago ng Catholic Catechism yung Ten Commandments, pero nagsimula ito kay Augustine, nauna pa bago pa yung sinasabi ng mga Sabadista na simula ng "maliit na sungay" at ng kapangyarihan ng Papa. Kaya, mahirap na iugnay ang mga pagbabago ng kautusan sa Catechism na kagagawan ng Papacy.

Si Samuele Bacchiocchi, isang theologian ng Seventh-day Adventist church, na nakapasok pa sa Vatican vaults, ay nag-aral ng mga pinakamatandang dokumento tungkol sa Sabbath.  Ang naging conclusion niya, matagal na palang nangingibabaw ang Sunday-keeping bago pa lumitaw ang unang Papa.

"Hindi ako sumasang-ayon kay Ellen White, halimbawa, tungkol sa pinagmulan ng Linggo. Itinuturo niya na noong mga unang siglo, lahat ng mga Kristiyano ay nag-ingat ng Sabbath at higit sa lahat ay sa pamamagitan ng mga pagsisikap ni Constantine kaya't ang pag-iingat ng Linggo ay pinagtibay ng maraming mga Kristiyano noong ika-apat na siglo. Iba ang ipinapakita ng aking pananaliksik. Kung babasahin mo ang aking sanaysay na PAANO NAGSIMULA ANG PAG-IINGAT NG LINGGO? na nagbubuod sa aking disertasyon, mapapansin mo na inilalagay ko ang pinagmulan ng pag-iingat ng Linggo sa panahon ni Emperador Hadrian, noong A.D. 135."[4]

"At kanilang aalisin ang kaniyang kapangyarihan(7:26) -  Sa huli, ibinoto ng Senado ng Roma ang pagpatay kay Nero, na talagang nag-alis sa kanya ng kanyang kapangyarihan.

"Mabibigay sa bayan ng mga banal ng Kataastaasan: ang kaniyang kaharian ay walang hanggang kaharian" (7:27) - Ang talatang ito ay hindi tumutukoy sa walang hanggang kaharian ng Diyos sa hinaharap kundi sa Kanyang espirituwal na kaharian na itinatag mula pa noong 30 AD.  Unti-unti itong lumawak, hanggang sa naging dominanteng relihiyon ang Kristiyanismo sa Imperyo ng Roma.

Lahat ng detalye sa Daniel 7 ay nangyari exactly gaya ng inihula.  Sobrang precise nito kaya yung mga atheist at agnostic, dati, ay nagsasabing ang aklat ni Daniel ay sinulat daw pagkatapos mamatay ni Nero.  Sinabi nila ito nung ang pinakamatandang kopya daw ng Daniel ay isang libong taon after Christ. Pero, natahimik sila nung natuklasan ang aklat ni Daniel sa Dead Sea Scrolls.  Walong kopya ang natagpuan, at ang pinakamatanda ay carbon-dated sa 165 BC—matagal pa bago pa si Nero at kahit sino sa sampung Caesar. Ang komplikadong kaalaman tungkol sa mangyayari sa Imperyo ng Roma, ilang siglo pa ang hinaharap, ay patunay talaga ng divine insight. Purihin ang Diyos!

SDAs SANCTUARY DOCTRINE: A PRODUCT OF HIRAM EDSON'S DELUSION, NOT BIBLICAL EXEGESIS!

ANG KATOTOHANAN KUNG BAKIT CHRISTIAN ANG ORIGIN NG VALENTINE'S DAY?

HAPPY VALENTINE'S DAY! Iyan ang temang umaalingawngaw ngayon saanman tayo magpunta. Maging mahirap man o mayaman, tuwing sumasapit ang Pebrero, sabi nga ng iba, “nangangamoy pag-ibig na.” Nagkakalat sa social media ang mga post na nagpapahiwatig na maraming tao na naman ang “pumapag-ibig.”

Mas pinagtutuunan ng pansin ng karamihan ang mga ganitong kaganapan na matagal nang nakaukit sa kultura, lalo na sa puso ng maraming Pilipino, maging sa ibang bansa. Ngunit kakaunti lamang ang naglalaan ng panahon upang pag-isipan ang tunay na kasaysayan ng Araw ng mga Puso.

Saan, kailan, at paano nga ba ito nagsimula? Sino ba si Valentine, at ano ang mayroon sa kanya upang ipangalan sa kanya ang araw na ito? Bakit nga ba tinatawag itong Valentine’s Day? Ano ang espesyal sa kanyang “araw” at higit sa lahat, bakit “Maligayang” Araw ng mga Puso? Bakit kailangang maging masaya tuwing Pebrero 14? Bakit hindi na lang gawin itong araw-araw?

Isa pang mahalagang tanong: bakit ito nagiging isang kontrobersyal na isyu sa ilang relihiyon? May mga nagsasabing hindi dapat ito ipagdiwang ng mga Kristiyano dahil wala naman ito sa Bibliya. Mas nakalulungkot pa, may mga nagsasabing nagmula ito sa paniniwala ng mga pagano—mga taong hindi naniniwala sa Bibliya at sa Diyos ng mga Kristiyano.

Sa artikulong ito, aking sisikaping sagutin ang mga mahahalagang tanong na ito—hindi lang para sa kasiyahan ng mga mausisa, kundi para sa paghahanap ng katotohanan.

Sino si Valentine?

Sa katunayan, wala talaga sa Bibliya, mula Genesis hanggang Pahayag, ang pangalang Valentine. Mas nakilala ang pangalang ito sa labas ng Kasulatan. Dahil dito, ang tanging batayan natin upang makilala kung sino si Valentine ay hindi ang Bibliya, kundi ang mga tala ng kasaysayan.

May iba't ibang taong nagngangalang Valentine na naitala sa kasaysayan ng Simbahan, na kinilala dahil sa kanilang pagpapakasakit para sa pananampalatayang Kristiyano. Upang matukoy kung aling Valentine ang pinagmulan ng okasyong ito, kailangang hanapin natin ang isa na may kaugnayan sa pag-ibig—partikular na isang taong nagbuwis ng buhay para sa romantikong pag-ibig at may koneksyon sa petsang Pebrero 14. 

Ang tala ng Kasaysayan na makakatulong sa atin upang mahanap ang kaugnayan ng pangalang Valentine, na nauugnay sa romatikong pag-ibig at petsa na February 14 ay walang iba kundi sa listahan ng names ng mga Christians na pinatay o naging martir alang-alang sa kanilang magagandang halimbawa na naging modelo para sa pamumuhay ng mga Christians at paninindigan sa pananampalataya. Ang listahan na ito ay tinatawag na Martyrologium Romanum o Roman Martyrology.

Ang Martyrologium Romanum ay unang inilathala noong 1583 sa ilalim ng awtoridad ni Pope Gregory XIII. Ang edisyong ito ay bahagi ng mas malawak na pagsisikap na baguhin ang Julian Calendar at likhain ang Gregorian Calendar noong 1582. Simula ng unang paglalathala nito, dumaan na ito sa ilang rebisyon, kabilang ang mahahalagang pagbabago noong 1584, 1630, 1748, at pinakahuli noong 2001.[1]

Narito ang mababasa natin sa edisyon ng Roman Martyrology noong 1961 para sa February 14 na may kaugnayan sa dalawang tao na nagngangalang Valentine:

"At Rome, on the Via Flaminia, the birthday of St. Valentine, Priest and Martyr, who, after many wondrous works of healing and teaching, was scourged with rods and beheaded under Claudius Caesar.

At Terni, St. Valentine, Bishop and Martyr, who, after lengthy ill-treatment was imprisoned; and since he could not be overcome, he was brought out of his prison in the silence of midnight and beheaded, at the command of Placidus, prefect of the city." (The Roman Martyrology, February 14th) [2]

Para sa karagdagang detalye ganito naman ang sinasabi ng Encyclopedia Brittanica tungkol sa sanhi ng kanilang kamatayan:

"Although there were several Christian martyrs named Valentine, the day may have taken its name from a priest who was martyred about 270 CE by the emperor Claudius II Gothicus. According to legend, the priest signed a letter “from your Valentine” to his jailer’s daughter, whom he had befriended and, by some accounts, healed from blindness. Other accounts hold that it was St. Valentine of Terni, a bishop, for whom the holiday was named, though it is possible the two saints were actually one person. Another common legend states that St. Valentine defied the emperor’s orders and secretly married couples to spare their husbands from war. It is for this reason that his feast day is associated with love." [3]

Ayon sa tala ng kasaysayan, may dalawang taong nagngangalang Valentine na parehong naging martir ng pananampalataya noong 270 AD. Pareho rin ang petsa ng kanilang kamatayan, at parehong pinugutan ng ulo noong Pebrero 14.

Dahil sa kanilang pagkakatulad, binanggit din ng Britannica na maaaring ang dalawang Valentine na ito—na parehong namatay noong Pebrero 14, 270 AD—ay iisang tao lamang. Bukod dito, pareho rin ang sanhi ng kanilang kamatayan: pinugutan sila ng ulo.

Ang pinakamahalagang impormasyon na makakatulong sa ating pagsusuri ay ang dahilan ng pagkabilanggo at pagbitay kay Valentine sa Roma—na may kaugnayan sa pag-ibig. Ayon sa tala ng Roman Martyrology na nabanggit kanina, kung iisang tao lamang ang tinutukoy na Valentine, ganito ang maaaring magtugma ang dalawang kuwento mula sa Roman Martyrology:

Ayon sa isang salaysay, ipinagbawal ni Emperador Claudius II ng Roma ang pag-aasawa dahil maraming kabataang lalaki ang umiiwas sa sapilitang pagsali sa hukbo sa pamamagitan ng pagpapakasal (sapagkat tanging mga walang asawa lamang ang maaaring maglingkod sa hukbo). Isang paring Kristiyano na nagngangalang Valentine ang nahuli habang palihim na nagsasagawa ng kasal at hinatulan ng kamatayan. Habang naghihintay ng kanyang pagbitay, dinadalaw siya ng mga magkasintahan na may dalang liham na nagpapatunay na mas mahalaga ang pag-ibig kaysa digmaan. Iniisip ng ilan na ang mga liham na ito ang pinakaunang "Valentine."

Habang nasa bilangguan, umibig siya sa anak ng tagapagbilanggo at nagpapadala ng mga liham na may lagdang "Mula sa iyong Valentine." Sa huli, siya ay pinugutan ng ulo at inilibing sa Via Flaminia. Pinatay si Valentinus noong Pebrero 14, taong 270 AD. Ayon sa ulat, ipinagpatayo ni Papa Julius I ng isang basilika sa kanyang libingan.Noong AD 469, idineklara ni Pope Gelasius ang February14 bilang isang araw na parangal kay Valentine o Valentinus, kapalit ng pagdiriwang para sa paganong diyos na si Lupercus. Tinutuwid din niya ang ilang paganong pagdiriwang ng pag-ibig upang higitan ng pananampalatayang Kristiyano. Halimbawa, sa ritwal ng Juno Februata, sa halip na bunutin ang pangalan ng mga dalaga mula sa kahon, parehong mga binata at dalaga ang pumipili ng pangalan ng isang martir na santo.

Noon lamang panahon ng Renaissance noong ika-14 na siglo muling naging pagdiriwang ng pag-ibig at buhay ang mga kaugalian, sa halip na pananampalataya at kamatayan. Unti-unting kumawala ang mga tao sa ilang limitasyong ipinataw ng Simbahan at nagsimulang yakapin ang maka-sanlibutang pananaw sa kalikasan, lipunan, at indibidwalidad. Parami nang paraming makata at manunulat ang nag-uugnay sa pagsisimula ng tagsibol sa pag-ibig, pagnanasa, at paglikha ng bagong buhay.

Conclusion:

Batay sa mga naitalang kasaysayan, hindi totoo na mula sa paganismo ang pinagmulan ng Araw ng mga Puso, na pormal ding tinatawag na Saint Valentine’s Day o Feast of Saint Valentine. Ayon sa church history, ang pangalang Valentine ay iniuugnay sa mga tapat na martir na Kristiyano na nag-alay ng kanilang buhay para sa pananampalataya kay Cristo—hindi sa anumang paganong diyos-diyosan.

Ang madalas na pag-uugnay nito sa Lupercalia Festival ng mga pagano ay wala ring katotohanan. Ayon sa kasaysayan, noong AD 469, idineklara ni Papa Gelasius ang Pebrero 14 bilang araw ng parangal kay Valentine o Valentinus, kapalit ng pagdiriwang para sa paganong diyos na si Lupercus. Maliwanag na ang Valentine’s Day ay ipinalit sa pistang pagano na Lupercalia—hindi ito pagpapatuloy ng nasabing paganong selebrasyon.

Dapat bang ipagdiwang ito ng mga Christians? Hindi naman cumpolsary na ipqagdiwang ito ng mga Christians at hindi din makakasama kung hindi ito ipagdiwang at ituring lamang na isasng ordinarong araw. Kung ikaw ay isang Christian na tinuruan ng Panginoong Jesus na ibigin mo ang iyong kapwa ay mas maganda na gawin mo ito araw-araw hindi lang tuwing February 14. Kung ikaw ay isang Christian at gusto mo magdiwang ng Valentines day upang maglaan ng special na araw sa iyong nga mahal sa buhay tulad ng pagbibigay ng bulaklak or regalo na nababagay sa okasyong ito ay hindi ka naman nagkakasala sa Panginoon. Ayon nga sa payo ni apostol Pablo:

"May mga taong naniniwala na mas mahalaga ang isang araw kaysa sa ibang mga araw. May tao namang pare-pareho lang para sa kanya ang lahat ng araw. Ang bawat tao ang bahalang magpasya para sa kanyang sarili tungkol sa bagay na iyan." Roma 14:5

References:

[1]https://en.wikipedia.org/wiki/Roman_Martyrology

[2] https://www.newliturgicalmovement.org/2010/02/st-valentine.html

[3] https://www.britannica.com/topic/Valentines-Day