ELLEN G. WHITE PROPHESIED JESUS WOULD RETURN IN 1843, 1844, 1845, AND 1851, BUT IT DIDN'T HAPPENED!

SEVENTH-DAY ADVENTISTS HAVE NO POWER TO KEEP THE LAW!

SDAs ARE NOT RECONCILED WITH GOD THROUGH THE ATONEMENT OF CHRIST!

FORMER ADVENTIST PHILIPPINES PODCAST: QUESTION & ANSWER | FEB 16 2025

THE ADVENTIST SANCTUARY DOCTRINE PROMOTE SALVATION BY WORKS!

SDA SANCTUARY DOCTRINE: SATAN AS THE ADVENTIST SIN BEARER!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA JUAN 14:15:"KUNG AKO'Y INYONG INIIBIG, AY TUTUPARIN NINYO ANG SAMPUNG UTOS?"

"Kung ako'y inyong iniibig, ay 
tutuparin ninyo ang aking mga utos."
Juan 14:15

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

"Ang mga tunay na Kristiyano ay nagmamahal kay Jesus bilang kanilang Panginoon at Tagapagligtas ay dapat sumunod sa Sampung Utos. Kung hindi ka sumusunod sa Sampung Utos, nangangahulugan ito na hindi mo tunay na mahal si Jesus."

Sagot:

Narito ang dalawang dahilan kung bakit mali ang pananaw ng mga Sabadista sa Juan 14:15 upang ipilit na ang mga Kristiyano ay kailangang sumunod pa rin sa Sampung Utos:

#1.) Ang salitang "utos" na tinukoy ni Jesus sa Juan 14:15 ay hindi tumutukoy sa "Sampung Utos," base sa salitang Griyego na "entole."

Isang karaniwang isyu sa interpretasyon ng Juan 14:15 ng mga Sabadista ay ang maling pag-unawa sa konteksto ng talata. Ang pangunahing pagkakamali ay ang kanilang pagpapalagay na ang "utos" sa bersikulong ito ay eksklusibong tumutukoy sa Sampung Utos. Ang ganitong maling paraan ng pagbibigay-kahulugan ay tinatawag na eisegesis, kung saan ipinapataw ang sariling ideya sa teksto, sa halip na exegesis, na kinukuha ang kahulugan mula mismo sa teksto. Sa madaling salita, gumagamit sila ng paraan ng proof-texting upang iakma ang talata sa kanilang paniniwala, na sinasabing ito ay tumutukoy sa Sampung Utos, na isang maling representasyon ng layunin ng Kasulatan.

Sa Griyegong teksto ng Juan 14:15, sinabi ni Jesus, “Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε” (transliterated: “Ean agapate me, tas entolas tas emas tērēsete”). Ang salitang ginamit para sa “mga utos” ay “ἐντολὰς” (entolas), plural ng 'entole', na hindi partikular na tumutukoy sa Sampung Utos dahil ang mas kilalang termino na kilala ng mga alagad ni Jesus para sa Greek ng Sampung Utos ay "Δέκα Λόγοι" [Deka Logoi=Ten words] o "Δέκα Ρήματα" [Deka Rhemata=Ten Sayings]. Nangangahulugan lamang ito ng “mga utos” o “mga tagubilin.” Kung layunin ni Jesus sa Juan 14:15 na tukuyin ang Sampung Utos, maaaring ginamit ang pariralang "Δέκα Λόγοι" [Deka Logoi=Ten words] o "Δέκα Ρήματα" [Deka Rhemata=Ten Sayings] at hindi "entolas". Gayunpaman, ang ginamit na salitang “entolas” ay mas malawak at maaaring sumaklaw sa iba’t ibang mga utos o tagubilin, hindi limitado sa Sampung Utos.  

Ipinaliliwanag ng Eerdman’s Exegetical Dictionary of the New Testament na sa Juan, ang usapan ay hindi nakasentro sa kautusan ni Moises sa Lumang Tipan; sa halip, ito’y tumutukoy sa banal na utos na tinanggap ni Jesus mula sa Ama at sa mga tiyak na tagubiling Kanyang ibinigay sa Kanyang mga tagasunod.

"Sa kaibahan sa iba pang mga sulatin sa Bagong Tipan, ang salitang ἐντολή ay hindi kailanman ginamit sa mga akda ni Juan upang tumukoy sa Kautusang Mosaiko. Sa halip, ang ἐντολή ay tumutukoy sa atas ng Ama na ibinigay sa Anak (Juan 10:18; 12:49, 50; 15:10) at sa utos ni Cristo para sa kanyang mga alagad (13:34; 14:15, 21; 15:10, 12)."(sa akin ang  pagsasalin sa Filipino) [1]

Ang mga sumusunod na mga talata ay naglalaman ng mga utos o mga tagubilin na ibinigay ni Jesus bilang "entole" sa kanyang mga alagad batay sa konteksto:

"Isang bagong utos [entole] ang sa inyo'y ibinibigay ko, na kayo'y mangagibigan sa isa't isa: na kung paanong iniibig ko kayo, ay mangagibigan naman kayo sa isa't isa." Juan 13:34

"Kung ako'y inyong iniibig [entole] ay tutuparin ninyo ang aking mga utos." Juan 14:15

"Ang mayroon ng aking mga utos [entole], at tinutupad ang mga yaon, ay siyang umiibig sa akin: at ang umiibig sa akin ay iibigin ng aking Ama, at siya'y iibigin ko, at ako'y magpapakahayag sa kaniya." Juan 14:21

"Kung tinutupad ninyo ang aking mga utos [entole], ay magsisipanahan kayo sa aking pagibig; gaya ng aking pagtupad sa mga utos ng aking Ama, at ako'y nananatili sa kaniyang pagibig." Juan 15:10

"Ito ang aking utos [entole], na kayo'y mangagibigan sa isa't isa, na gaya ng pagibig ko sa inyo." Juan 15:12

#2.) Ayon sa konteksto, ang “mga utos” na binanggit ni Jesus sa Juan 14:15 ay hindi ang “Sampung Utos,” kundi ang tagubilin na “mag-ibigan kayo tulad ng pag-ibig ko sa inyo.”

Ang tanging paraan upang matukoy kung  aling utos ang tinutukoy ni Jesus dito ay basahin at unawain ang agarang konteksto ng Juan 14:15. Ayon sa Handbook of Seventh-Day Adventist Theology (pahina 477), ang Ebanghelyo ni Juan ay gumagamit ng salitang “entole” ng sampung beses sa konteksto mula kabanata 10 hanggang 15. Gayunpaman, hindi ito tahasang nag-uugnay sa Sampung Utos. Sa halip, ang pinakamalapit na pagbanggit ng utos (entole) ay ang “bagong utos” (Juan 13:34) na ibinigay ni Jesus: “Mag-ibigan kayo tulad ng pag-ibig ko sa inyo.”

“Sa pagitan ng mga kabanata 10 at 15, ginamit ni Juan ang salitang *entolē* o “utos” ng sampung beses. Kabilang dito ang “bagong utos” sa Juan 13:34 at dalawang pagbanggit sa pagsunod sa mga utos ni Cristo (Juan 14:15; 15:10). Ang bahaging ito ng Ebanghelyo ay may pagkakapareho sa ilang aspeto ng paggamit ng *entolē* sa mga Epistola ni Juan.”(sa akin ang  pagsasalin sa Filipino)[2]

Ang turo ni Jesus, ayon sa pagkaunawa ng mga alagad, ay “mag-ibigan kayo tulad ng pag-ibig ko sa inyo” (13:34; 15:12; tingnan din sa 1 Juan 4:21; 2 Juan 6). Ayon sa 1 Juan 3:23, ang ἐντολή (entole = utos) ng Diyos ay may dalawang kahulugan: pananampalataya sa Anak, si Jesus Cristo, at ang pagmamahalan ng bawat isa.

"At ito ang kaniyang utos[entole] , na manampalataya tayo sa pangalan ng kaniyang Anak na si Jesucristo, at tayo'y mangagibigan, ayon sa ibinigay niyang utos [entole]  sa atin." I Juan 3:23

Bagaman hindi tinatalakay ng mga kabanatang ito ang Sampung Utos, ang mga turo ni Jesus ay sumasaklaw sa iba’t ibang tagubilin at mga prinsipyo ng etika. Ang pokus ay nasa pagmamahal, pagtalima, at matapat na pamumuhay. Ang mga utos ni Jesus ay ang mga tagubilin na ibinigay Niya sa atin sa mga Ebanghelyo at sa natitirang bahagi ng Bagong Tipan.

Kaya't ang Sampung Utos ay hindi nagsisilbing sukatan ng ating pag-ibig kay Panginoong Jesus. Ipinahayag mismo ni Jesus na ang Kanyang mga tunay na alagad ay makikilala sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang “bagong utos” na mag-ibigan kayo.

"Isang bagong utos ang sa inyo'y ibinibigay ko, na kayo'y mangagibigan sa isa't isa: na kung paanong iniibig ko kayo, ay mangagibigan naman kayo sa isa't isa. Sa ganito'y mangakikilala ng lahat ng mga tao na kayo ay aking mga alagad, kung kayo'y may pagibig sa isa't isa."Juan 13:34-35.

THE SDAs SANCTUARY DOCTRINE INSPIRED BY THE DEMONS!!!

Today's Topic: "Chapter 20: "Righteousness Beyond the Law"

THE ADVENTISTS' SANCTUARY DOCTRINE ARE NOT DERIVED FROM BIBLE STUDY!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA DANIEL 7:25: "BAKIT HINDI NATUPAD ANG LITTLE HORN SA PAPACY?"

Ang isang dahilan kung bakit komplikado ang interpretasyon ng mga Sabadista sa Daniel 7:25 ay ang kanilang pagtatangkang i-extend ang mga propesiya nito sa panahon ng Kristiyanismo.  Iniinterpret ng mga Sabadista ang literal na mga yugto ng panahon sa Daniel, yung mga prophetic time tulad ng "1,260 days" at "2,300 evening-morning", bilang kumakatawan sa mahahabang panahon ng mga taon na sumasaklaw sa maraming siglo hanggang sa panahon ng Kristiyano. Pero ang totoo, ang Daniel ay isang dokumentong Hudyo, isinulat ng isang Hudyo para sa mga Hudyo, na naghahatid ng mga propesiya ng Diyos tungkol sa Kanyang mga hinirang na bayan (Dan. 9:24). Ang focus ay sa mga kaganapang direktang nakakaapekto sa mga Hudyo at sa bansang Hudyo. Ang huling propesiya sa Daniel, yung propesiya ng "70 weeks", ay nagtatapos sa pagkawasak ng Jerusalem noong 70 AD. Maliban sa mga maiikling pagbanggit sa mga hinaharap na kaganapan (halimbawa, ang pagpupuno ng kaharian ni Kristo sa lupa sa Dan. 2:34-35, at ang pagkabuhay na muli sa Dan. 12:1-3), ang buong aklat ng Daniel ay nakasentro sa bansang Hebreo at ang mga interaksyon nito sa mga kapangyarihang pandaigdig mula sa panahon ng Babilonia hanggang sa huling pagkawasak ng Jerusalem at ang pagtatapos ng Lumang Tipan noong 70 AD sa panahon ng Roman Empire.

Sa ating napag-usapan dati tungkol sa Daniel Kabanata 2, inalala natin yung confusing na panaginip na bumagabag kay Haring Nabucodonosor ng Babilonia. Yung panaginip na 'yon ay tungkol sa isang higanteng estatwa na ang ulo ay ginto, dibdib at braso ay pilak, tiyan at hita ay tanso, at ang binti ay bakal na may paa na bakal at putik. Ang bawat parte ay sumisimbolo sa iba't ibang kaharian na dadaan sa kasaysayan: Babilonia, Medo-Persia, Gresya, at Roma. Tapos, may nangyari na importante—isang bato, na hindi hinawakan ng tao, ang tumama sa estatwa, winasak ito, at kumalat ang mga piraso. Pagkatapos, yung bato ay naging bundok na pumuno sa buong lupa. Ito ay simbolo ng pagtatayo ng kaharian ng Diyos, na sisimulan ng Mesias pagkatapos ng kanyang pagkabuhay at pag-akyat sa langit. Itong kaharian na pinasimulan ng Mesias ay tatayo magpakailanman at walang makakatalo, na simbolo ng banal na paghahari na hindi masisira o malulupig.

Tututok tayo ngayon sa propesiya ni Daniel sa Daniel 7:25 tungkol sa "maliit na sungay". Para sa kanila, ito ay natupad sa mga ginawa ng Papacy, lalo na sa pagpapalit ng Sabbath sa Linggo at ang tagal ng awtoridad nito sa loob ng 3 1/2 panahon o 1,260 taon mula 538 AD hanggang 1798 AD.

Ginagamit ng Panginoon ang mga propesiya sa Biblia bilang isang pagsubok para malaman kung ang isang mangangaral na gumagamit ng pangalan ng Diyos ay tunay o hindi.

"Nguni't ang propeta na magsasalita ng salitang may pagpapalalo sa aking pangalan, na hindi ko iniutos sa kaniyang salitain o magsasalita sa pangalan ng ibang mga dios, ay papatayin nga ang propetang yaon. At kung iyong sasabihin sa iyong puso: Paanong malalaman namin ang salita na hindi sinalita ng Panginoon? Pagka ang isang propeta ay nagsasalita sa pangalan ng Panginoon, kung ang bagay na sinasabi ay hindi sumunod ni mangyari, ay hindi sinalita ng Panginoon ang bagay na yaon: ang propetang yaon ay nagsalita ng kahambugan, huwag mong katatakutan siya." (Deu 18:20-22)

Kung noon pa lang mahalaga na ang babalang ito, mas lalo na ngayon na ang dami-daming mangangaral na magagaling magsalita at magpaliwanag ng Bibliya, kahit na mali-mali naman ang interpretasyon nila, lalo na sa propesiya. Ako mismo ay naging biktima nito nung naimbitahan ako sa isang Daniel & Revelation Seminar na ginanap sa Manila Center Church ng mga Seventh-day Adventist sa Quezon City. Sa mga testimony ko noon bilang isang Seventh-day Adventist, lagi kong ipinagmamalaki na isa sa mga nakakumbinsi sa akin na lumipat mula sa mga Saksi ni Jehova patungong Seventh-day Adventist ay ang kanilang malinaw na paliwanag ng mga propesiya sa Daniel at Apocalipsis.

Ang isa sa mga nakatulong sa akin para magpabautismo bilang Seventh-day Adventist ay ang propesiya ni Daniel tungkol sa "maliit na sungay," na sabi nila ay napatunayan nila mula sa Bibliya at kasaysayan. Kinumbinsi nila ako sa loob ng 24 na taon na ang pagsamba sa Linggo ay imbensyon lang daw ng Papa sa Roma, na walang basehan sa Bibliya at walang blessing ng Diyos. Kaya naman, dahil sa paniniwala ko noon, naging masigasig akong tagapagtanggol at ebanghelista ng Seventh-day Adventist church. Pero sa huli, narealize ko na ang mga presentasyon nila at paghabi ng mga talata ay puro palabas lang, at ang tunay na history ay hindi tumutugma sa mga sinasabi nila. Nakaramdam ako ng pagkakanulo. Sana ang mga kaibigan kong Sabadista ay hindi magpatuloy sa maling samahan na iyon.

Ito ang ilan sa mga dahilan kung bakit ko napansin ang mga hindi pagkakapare-pareho at mga palihis na paliwanag ng mga Seventh-day Adventist tungkol sa propesiya ni Daniel:

Ang Panaginip ni Daniel

Nung unang taon ng paghahari ni Belsazar bilang hari ng Babilonia noong 555 BC, may bagong storyang nagsimula. Dito, si Daniel na ang bida, nagsasalaysay ng kanyang pangitain at ang interpretasyon nito. Hindi katulad nung Kabanata 2, kung saan si Daniel ang nagpaliwanag ng panaginip ni Nabucodonosor, dito sa Kabanata 7, klarong sinabi niya na ito ay kanyang sariling panaginip. Itinala lang ni Daniel ang mga detalye ng kanyang nakita, at hindi siya nagbigay ng interpretasyon. Pero, malinaw na ang interpretasyon ay tumutugma sa history ng apat na importanteng kaharian na nakasaad sa Kabanata 2.

Si Daniel ay nanaginip at nakakita ng mga pangitain na naglalarawan ng apat na hayop na lumalabas mula sa dagat, na sumisimbolo sa apat na malalakas na kaharian na huhubog sa kasaysayan ng mundo. Ang mga hayop na ito, na iba-iba ang anyo at lakas, ay naimpluwensyahan ng mga hangin ng langit, na gumagalaw sa malawak na dagat ng sangkatauhan.

Ang unang hayop ay parang leon na may pakpak ng agila, na sumisimbolo sa bongga at mabilis na imperyo ng Babilonia. Pero, pinutol ang mga pakpak nito, at tumayo ito sa dalawang paa na parang tao, na nagpapahiwatig ng pagbaba ng kanyang glory at lakas, na posibleng may kasamang kaliwanagan o pagpapakumbaba sa pamamagitan ng Diyos. (v.4)

Ang ikalawang hayop, isang oso na may tatlong tadyang sa bibig nito, ay sumisimbolo sa mabangis at sakim na imperyo ng Medo-Persia. Ang pagiging nakataas sa isang gilid ay nagpapahiwatig ng hindi pantay na lakas sa loob ng imperyo, at ang tatlong tadyang ay maaaring sumagisag sa mga nasakop na probinsiya: Babilonia, Lydia, at Ehipto. (v.5)

Ang ikatlong hayop, isang leopardo na may apat na pakpak at ulo, ay kumakatawan sa mabilis at tuso na imperyo ng Gresya. Ang mga pakpak ay nagpapahiwatig ng bilis, samantalang ang mga ulo ay sumasagisag sa pagkahati ng imperyo pagkatapos ng pagkamatay ni Alexander the Great: Macedonia, Syria, Egypt, at Asia Minor. (v.6)

Ang ikaapat na hayop, nakakatakot na may mga ngiping bakal at sampung sungay, ay sumasagisag sa walang awang imperyo ng Roma, na natatangi at walang kapareho. (vv.7-8):

"Pagkatapos nito'y may nakita ako sa pangitain sa gabi, at, narito, ang ikaapat na hayop, kakilakilabot at makapangyarihan, at totoong malakas; at may malaking mga ngiping bakal; nananakmal at lumuluray, at niyuyurakan ng kaniyang mga paa ang nalabi: at kaiba sa lahat na hayop na una sa kaniya; at siya'y may sangpung sungay. Aking pinagdilidili ang mga sungay, at, narito, sumibol sa gitna ng mga yaon ang ibang sungay, isang munti, na sa harap niyao'y tatlo sa mga unang sungay ay nabunot sa mga ugat: at, narito, sa sungay na ito ay may mga mata na parang mga mata ng tao, at isang bibig na nagsasalita ng mga dakilang bagay."(Dan 7:7-8)

Dito ulit natin makikita yung apat na makapangyarihang kaharian—Babilonia, Medo-Persia, Gresya, at ang Roman Empire.  Parang katulad din ito nung pangitain sa Kabanata 2 pero iba lang ang mga simbolo na ginamit.  Kahit may mga interpretasyon na nagsasabing yung ikaapat na hayop ay tumutukoy sa mga humalili kay Alexander, lalo na yung mga pinuno ng Seleucid at Ptolemaic sa Asia Minor, Syria, at Egypt, ang pangunahing mensahe ng propesiya ni Daniel ay tungkol sa Imperyong Romano nung unang pagparito ni Kristo.

Pagkakakilanlan ng Sampung Sungay

Tama na kinikilala ng mga Sabadista ang ikaapat na hayop bilang ang Imperyong Romano. Pero, hindi tama ang kanilang sinasabi na ang mga sungay na lumilitaw sa ulo ng hayop na 'yon ay kumakatawan sa sampung bansa na sumasalakay at sumasakop dito.

Dahil may sampung sungay sa ulo ng ikaapat na hayop, iginigiit ng mga Sabadista na pareho lang ang ibig sabihin nito at ng sampung daliri sa paa ng imahe sa Daniel 2. Kaya naman, sinasabi nila na ang sampung sungay ay sumisimbolo sa sampung tribo na responsable sa pagsakop sa ikaapat na hayop.  Ilan lang ang sampung ito sa mga tribong gumampan sa pagbagsak ng Kanlurang Imperyong Romano.

Si Uriah Smith [1], na isang kilalang Adventist pioneer, ay partikular na kinilala ang sampung tribo—mga Vandal, Ostrogoth, Heruli, Visigoth, Burgundian, Anglo-Saxon, Alamanni, Suevi, Lombard, at Frank—at sinabi na sila ang mga tribong kinakatawan ng sampung sungay. Ayon kay Smith, matagumpay na nasakop ng mga tribong ito ang Roma noong 476 AD. Ang dahilan kung bakit pinili ni Smith ang sampung tribong ito ay hindi malinaw, bukod sa kanyang sinabi na sila ang "pinakamahalaga" sa pagbagsak ng Roma.

Ang interpretasyong ito ay taliwas sa paulit-ulit na mensahe sa Daniel tungkol sa kahulugan ng mga sungay ng hayop. Malinaw na binibigyang diin sa Daniel 7:24 na ang sampung sungay ay hindi kumakatawan sa ibang mga bansa kundi mula sa Roman Empire mismo:

"And the ten horns out of this kingdom are ten kings that shall arise..." (KJV)

The ten horns are ten kings who shall arise from this kingdom... (NKJV)

Its ten horns are ten kings that will rule that empire. (NLT)

The ten horns are ten kings who will come from this kingdom. (NIV)

As for the ten horns, out of this kingdom ten kings shall arise... (ESV)

As for the ten horns, out of this kingdom ten kings will arise... (NASB)

As for the ten horns, out of this kingdom ten kings shall arise... (RSV)

Ang sampung sungay o "hari", ayon kay Daniel, ay magmumula sa loob ng Imperyong Romano. Ito ay kabaligtaran sa turo ng mga Sabadista na ang mga tribo ay nagmula sa labas nito. Hindi kailanman naghari ang mga tribong ito sa Roma; sa halip, sinakop nila ang ilang bahagi nito at doon nagtayo ng kanilang mga kaharian. Malinaw na hindi sila nagmula sa loob, at hindi rin sila namuno sa Imperyong Romano. Maling-mali talaga ang paliwanag ng mga Sabadista sa puntong ito!

Bukod pa rito, malinaw na itinutukoy ng Daniel na ang sampung sungay bilang "mga hari." Ang salitang Aramaic na ginamit, "melek," ay literal na isinasalin bilang "hari" at palaging ganito ang pagkakasalin sa Lumang Tipan, hindi kailanman bilang "bansa" o "kaharian." Sa kabaligtaran, ang sampung tribo ay mga bansa, hindi mga hari. Sa parehong talata, isang natatanging salita, מַלְכוּ"malku," ang ginamit upang tumukoy sa isang "kaharian." 

Halimbawa:

"At tungkol sa sangpung sungay, mula sa kahariang (מַלְכוּ"malku,") ito ay sangpung hari ang babangon: at ang isa'y babangong kasunod nila; at siya'y magiging kaiba kay sa mga una, at kaniyang ibabagsak ay tatlong hari."  (Dan 7:24)

Kung ang sampung sungay ay kumakatawan sa sampung tribo na sumakop sa Imperyong Romano, sana ay ginamit ni Daniel ang salitang מַלְכוּ"malku" (kaharian). Ngunit, sadyang pinili ni Daniel ang מֶ֫לֶךְ "melek" (hari) upang ilarawan ang mga sungay.

May isa pang simbolo sa Daniel na hindi napapansin ng mga Sabadista, ang dalawang binting bakal sa Daniel 2. Nahati ang Imperyong Romano sa dalawa: ang Western Rome, na ang sentro ay sa Roma, at ang Eastern Rome (Byzantine), na ang sentro ay sa Constantinople. Ang mga tribong barbaro ang sumakop sa Western Rome, pero ang Eastern Rome ay tumagal pa ng halos 1,000 taon pagkatapos bumagsak ang Kanluran. Kung ang mga daliri sa paa ay kumakatawan sa mga sumakop, sino sa limang tribo ang sumakop sa Silangang Imperyo? Ang totoo, hindi ang mga barbaro ang sumakop sa Silangang Imperyo kundi ang mga Ottoman Turks noong 1453. Kaya, mali talaga ang teorya ng mga Sabadista na ang sampung daliri ay sampung tribo na sumakop sa Imperyong Romano.

Isa pang problema sa interpretasyon ng mga Seventh-day Adventist ay ang dami ng mga tribong barbaro na sumalakay sa Roma. Sa Wikipedia [2], makikita ang lahat ng labanan ng Imperyong Romano at ng mga tribong ito, pati na ang listahan ng mga tribong kasama. Narito ang isang maikling listahan ng mga tribong nakipaglaban sa Roma:

1. Alamanni
2. Alans
3. Astingi
4. Batavi
5. Bructeri
6. Burgundians
7. Carpians
8. Celts (Irish)
9. Chamavi
10. Chatti
11. Chauci
12. Cherusci
13. Cimbri
14. Costoboci
15. Eburones
16. Franks
17. Frisii
18. Greuthungi
19. Goths
20. Helvetii
21. Heruli
22. Huns
23. Juthungi
24. Langobardi
25. Lacringi
26. Lombards
27. Lugii
28. Marcomanni
29. Marsi
30. Ostrogoths
31. Picts
32. Quadi
33. Rugii
34. Sarmatians
35. Saxons
36. Scirii
37. Scoti
38. Sicambri
39. Suevi
40. Teutones
41. Turcilingi
42. Ubii
43. Vandals
44. Visigoths

Walang basehan ang pagpili ni Uriah Smith ng sampung tribo. Pinili niya lang ang mga sa tingin niya ay importante. Kaya naman, maraming Adventist scholar ang sumalungat sa kanya. Ang totoo, walang dahilan para sa pagpili ng "10" kundi para lokohin ang mga tao na ang sampung sungay ay sampung tribo.

Ang sampung hari ay "mula sa kahariang ito" sabi ni Daniel. Kaya hindi sila dayuhan na sumakop sa Roma. Mula mismo sa loob sila! Ang sampung sungay ay sampung pinuno ng Roma. May sampung Cesar na namuno sa Roma bago nawasak ang Jerusalem, ayon sa kasaysayan. Si Julius Caesar ang una, siya ang nagtapos sa Republika at nagsimula ng Imperyo. Siya rin ang unang Romanong naging diyos, sabi ng Wikipedia.

Narito ang listahan ng sampung Cesar na namuno bago ang pagkawasak ng Jerusalem:

1. Julius Caeser 49-44BC
2. Augustus 31BC-14AD
3. Tiberius (Luke 3:1) 14-37AD
4. Gaius (aka. Caligula) 37-41AD
5. Claudius (Acts 17) 41-54AD
6. Nero 54-68AD
7. Galba 68-69AD
8. Otho 69AD
9. Vitellius 69AD
10. Vespasian 69-79AD

Sino ang tinutukoy na "Maliit na Sungay"?

Para sa mga Sabadista, ang "Papacy" ng Simbahang Katoliko ang "maliit na sungay" sa Daniel 7. Kadalasan nilang ginagamit ang Daniel 7:25 para patunayan ito, dahil sa tingin nila, ang mga nakasulat doon ay nangyari talaga, lalo na yung pag-uusig ng Pope sa mga banal noong Dark Ages. Narito ang Daniel 7:25:

"At siya'y magbabadya ng mga salita laban sa Kataastaasan, at lilipulin niya ang mga banal ng Kataastaasan; at kaniyang iisiping baguhin ang panahon at ang kautusan; at sila'y mangabibigay sa kaniyang kamay hanggang sa isang panahon, at mga panahon at kalahati ng isang panahon."  (Dan 7:25)

Ito ang isang sa mga talata na gustong-gusto ng mga Sabadista na ginagamit nila bilang patunay na ang Papa diumano ang magpapalit ng Sabbath tungo sa Linggo, dahil nakasulat doon: "kaniyang iisiping baguhin ang panahon at ang kautusan." Ito ay di-umano'y natupad sa pamamagitan ng pagbabago ng Papacy sa kautusan ng Sampung Utos at ang paglipat ng pagdiriwang ng Sabbath mula Sabado patugong Linggo. Ang propetisa ng mga Sabadista, si Ellen White, ay sumulat sa Great Controversy p.446:

"Sabi ni Daniel, tungkol sa maliit na sungay, ang papacy: 'Kaniyang iisipin na baguhin ang mga panahon at ang kautusan.' Daniel 7:25, R.V. ... Tinangka ng papacy na baguhin ang kautusan ng Diyos. Ang ikalawang utos, na nagbabawal sa pagsamba sa mga imahen, ay inalis sa kautusan, at ang ikaapat na utos ay binago upang pahintulutan ang pagdiriwang ng unang araw sa halip na ang ikapitong araw bilang Sabbath." 

Sinusubukan ding patunayan ng mga Sabadista na ang "maliit na sungay" ay tumutukoy sa Papacy sa pamamagitan ng pagbibigay diin sa paggamit nito ng isang prophetic time period, na tumutukoy sa yugto kung saan isasagawa ng Papacy ang kapangyarihan nito bilang "isang panahon at mga panahon at kalahating panahon."

Kanilang binibigyang kahulugan ang panahon (isang taon), mga panahon (dalawang taon), at kalahati ng panahon na binanggit sa Bibliya bilang kumakatawan sa tatlo at kalahating taon, o 1260 prophetic days.  Sa pamamagitan ng paglalapat ng prinsipyo ng isang araw na katumbas ng isang taon sa propesiya, kinokonvert ng mga Sabadista ang mga araw na ito sa 1260 taon.  Ikinakatwiran nila na ang panahong ito ay nagsimula noong 538 AD nang palayasin ang mga Ostrogoth mula sa Roma.

Pero si Dr. Samuele Bacchiocchi, isang Adventist scholar at historian, ay nagduda kung tama ba talaga ang paniniwala ng SDA tungkol dito. Sa kanyang newsletter, End Time Issues #86, “Islam and the Papacy in Prophecy” noong July 6, 2002, pp. 22-23, sinabi niya:

"Ang tradisyonal na interpretasyon ng mga Adventista na matatagpuan sa SDA Bible Commentary at sa God Cares ni Merwyn Maxwell ay nagsasaad na ang tatlong sungay na inalis ay tumutukoy sa pagkalipol ng mga Heruli noong 493, ng mga Vandal noong 534, at ng mga Ostrogoth noong 538. Ang problema sa interpretasyong ito ay wala sa tatlong tribong Germanic na ito ang talagang nalipol. Bukod pa rito, hindi kailanman nakontrol ng Papacy ang kanilang mga teritoryo. Ang tagumpay ni Justinian laban sa mga Ostrogoth sa Italya ay panandalian lamang. Una, dahil sa ilalim ng kanilang bagong pinuno, si Totila, mabilis na nabawi ng mga Ostrogoth ang karamihan sa kanilang mga nawalang teritoryo. Ikalawa, dahil tatlong taon pagkatapos ng pagkamatay ni Justinian noong 565, isa pang tribong Germanic, ang mga Lombard, ang sumalakay sa peninsula ng Italya at humina ang kapangyarihan ng Papa. Sa madaling salita, hindi talaga inalis ng Papacy ang tatlong kaharian o bansa upang itatag ang kanyang kapangyarihan."

Si Bacchiocchi ay sumama sa hanay ng mga Sabadistang historyador na nagpahayag ng pagdududa tungkol sa katumpakan ng petsang 538 AD. Matagal nang sinubukan ng mga Sabadistang historyador at theologians na maghanap ng katibayan na sumusuporta sa kahalagahan ng 538 AD kaugnay ng Papacy, ngunit sa ngayon, wala pang makabuluhang pangyayari sa kasaysayan ang natukoy na magpapatunay sa kahalagahan ng tiyak na petsang iyon. Gayunpaman, malinaw na hindi itinatag ang Papacy noong 538.

Itinuturo ni Bacchiocchi ang isa pang isyu sa propetikong panahon mula 538 hanggang 1798, na binibigyang diin na ang pag-uusig sa simbahan ay hindi tumutugma sa mga taong ito:

"Ang pangalawang problema sa tradisyunal na interpretasyon ay ang pagkabigo nitong ipaliwanag ang pangunahing kahulugan ng propetikong panahong ito. Ang pag-uusig at proteksyon ng simbahan ay hindi nagsimula noong 538, ni natapos noong 1798. Ito ay mga realidad na naglalarawan sa buong kasaysayan ng simbahan ng Diyos sa lahat ng mga siglo. Ang ilan sa mga pinakamadugong pag-uusig ng mga emperador ng Roma ay naganap noong unang apat na siglo."[3]

Malinaw na ipinakita ni Bacchiocchi na ang petsang 538 AD ay hindi tumutugma sa anumang makabuluhang pangyayari sa kasaysayan at ang authority ng Papacy ay nagsimula ilang siglo bago pa nito. Ngayon, ano naman ang tungkol sa pagtatapos ng propesiya ng 1260 araw? Nawala ba ang Papacy noong 1798 AD? Kumpara sa taong 538 AD, ang 1798 AD ay mayroong ilang kahalagahan para sa Papacy. Gayunpaman, ang mga pangyayari sa taong iyon ay hindi tiyak na tumuturo sa "pag-aalis" o kahit na sa "pagbagsak" ng Papacy. Noong 1798 AD, nang dalhin ni Heneral Berthier ng Pransya si Pope Pius VI bilang isang bilanggo, ang Papacy ay naharap sa kahihiyan. Ang paglalarawan sa pangyayaring ito bilang "pagbagsak" ng Papacy ay isang malaking panlilinlang. Sa kanyang newsletter, ipinapaliwanag ni Bacchiocchi ang mga pangyayaring naganap pagkatapos ng pagkakadakip sa Papa noong 1798:

"Ang pagkakabilanggo kay Pope Paul VI ay kinondena ng Russia at Austria. Nagpasya ang dalawang bansa na pagsamahin ang kanilang mga puwersa upang ibalik ang Papa sa kanyang trono ng Pontifical sa Roma. Nang harapin ng pamahalaang Pranses ang bagong koalisyong ito at ang mga popular na pag-aalsa, nagpasya itong ilipat ang Papa sa Valence, sa Pransya, kung saan siya namatay 40 araw pagkaraan, noong Agosto 29, 1799."

"Ang pagkamatay ni Pius VI ay hindi maituturing na 'pag-aalis' o 'pagbagsak ng Papacy.' Ito ay simpleng pansamantalang kahihiyan lamang ng prestihiyo ng Papacy. Sa katunayan, nakapagbigay si Pius VI ng mga direktiba para sa paghalal ng kanyang kahalili. Ilang buwan pagkatapos ng kanyang kamatayan, nagpulong ang mga Kardinal sa Venice noong Disyembre 8, 1799, at inihalal si Barnaba Chiaramonti, na kumuha ng pangalang Pious VII, bilang paggalang sa kanyang hinalinhan."

"Ang bagong Papa ay nakipag-negosasyon kay Napoleon para sa Concordat noong 1801 at sa Organic Articles noong 1802. Ang mga kasunduang ito ay nagbalik sa Papa ang ilan sa mga teritoryo ng Estado ng Simbahan at nagsaayos sa saklaw ng awtoridad ng Papa sa Pransya."

"Ang mga sumunod na taon ay minarkahan, hindi ng pagbagsak, kundi ng muling pagkabuhay ng awtoridad ng papa, lalo na sa ilalim ng Pontificate ni Pius IX (1846-1878). Noong 1854, ipinahayag ni Pius IX ang Dogma ng Immaculate Conception ni Maria. ...

"Ang pinakahuling pangyayari sa pontificate ni Pius IX ay ang pagpupulong ng Unang Konseho ng Vatican noong Disyembre 8, 1869. Nagkaroon ito ng napakalaking bilang ng mga dumalo mula sa buong mundo ng Romano at noong Hulyo 18, 1870, ipinahayag ng Konseho ang dogma ng Papal Infallibility. Ang dogmang ito ay lubos na nagpataas sa awtoridad ng Papa, at nagpapawalang bisa sa anumang pagtatangka na iugnay ang pagbagsak ng papacysa 1798."

Sinomang may alam sa history ng Kristiyanismo, masasabi na hindi eksaktong simula at dulo ng kapangyarihan ng Papa ang 538 AD at 1798 AD. Matagal nang nag-iipon ng lakas ang Obispo ng Roma bago pa ang 538 AD, at kahit nagkaroon sila ng problema ang papacy noong 1798 AD, tuloy pa rin ang paglakas ng Simbahang Katoliko.  Pinili ng mga Sabadista ang mga petsang 'yon kasi sakto sa mga paniniwala nila. Mas importante sa kanila na magtugma ang mga petsa sa hula nila kaysa maging tama sa history ng Papacy upang makapanlinlang!

Isa pang bagay na hindi mapatunayan ng mga Sabadista sa history ay yung sinasabing paglipat ng Sabbath sa Linggo nung panahon diumano ng kapangyarihan ng Papa mula 538 hanggang 1798 AD. Matagal ko nang tinatanong ito sa mga tagapagtanggol ng mga Sabadista pero wala pa ring sumasagot:

1. Kung talagang totoo ang sinasabi niyo, ano ang pangalan ng Papa ang nagpalit ng Sabbath sa Linggo pagitan ng 538-1798 AD?

2. Saang ecumenical council ng Simbahang Katoliko opisyal na idineklara ang pagpalit ng Sabbath mula 538 AD hanggang 1798 AD kung nagsasabi kayo ng totoo?

Nakakainip na kasi hanggang ngayon, ni isa sa kanila, pati mga pastor at theologian ng mga Sabadista, walang makasagot. May mga sumubok sumagot, pero puro sila magkakasalungat.  May nagsabi na hindi daw nangyari yung pagpalit ng Sabbath sa Linggo sa pagitan ng 538 AD at 1798 AD, tapos yung isa naman, sabi, dun daw sa pagitan ng 538 at 1798 nangyari!  May isa pang Sabadistang defender na nagsabi na si Pope Sylvester daw ang nagpalit, tapos kinontra naman ng iba, pati mga ordinaryong miyembro, na si Constantine daw ang nagpalit, na nangyari pa bago pa ang 538-1798 AD! Ano ba talaga? Ibig sabihin lang, nagsisinungaling ang mga Sabadista, at walang isa man sa kanila ang nagsasabi ng totoo—isang bagay na dapat pag-isipang mabuti ng bawat isang Sabadista.

Okay, so, pag-usapan naman natin yung "maliit na sungay" sa Daniel 7.  Sa history, si Caesar Nero ang kinikilalang "maliit na sungay" na 'yon.  Ang tunay niyang pangalan ay Lucius, at sa Latin, ang Lucius ay ibig sabihin ay "Tagadala ng Liwanag," parang katunog ng Lucifer.  Nakakatuwa pa, maraming Kristiyano nung mga unang siglo ang tingin kay Nero Caesar ay ang anti-Kristo.  Ang mas nakakaintriga pa, siya lang ang Caesar na ang pangalan sa Hebrew ay katumbas ng 666.

Tingnan mo naman yung mga similarities ni Nero at nung maliit na sungay sa Daniel 7:

"At kaniyang ibabagsak ay tatlong hari." (7:24) - Tatlong Emperador, sina Tiberius, Caligula, at Claudius, ang pinatay para masigurado na si Nero, na wala naman sa linya ng mga susunod na emperador, ang makaupo. Gaya ng nabanggit kanina, sina Uriah Smith at iba pang mga Sabadista ay nagsasabi na ang mga Vandal, Ostrogoth, at Heruli ay winasak ng Papa ng Roma. Ito ay gawa-gawa lang.  Hindi totoo na ang mga tribong ito ay direktang winasak ng Papa.  Sabi ng mga history books, ang mga Heruli ay tinalo ng mga Lombard, at ang mga Vandal at Ostrogoth naman ay bumagsak sa mga Byzantine.  Baka may naitulong ang Papa sa pagkatalo ng mga Vandal at Ostrogoth, pero hindi sigurado kung gaano kalaki ang naitulong niya.

Ang importante, ang mga Heruli ay natalo ng mga Lombard, na si Smith mismo ang nagsabing isa sa sampung sungay.  Kung ituturing ngang mga sungay ang mga tribo, ibig sabihin, ayon na rin kay Smith, isa sa sampung sungay (mga Lombard) ang tumalo sa isa pang sungay (mga Heruli), dalawang sungay ang inalis ng ibang pwersa (mga Byzantine), at yung maliit na sungay mismo ay walang inalis na sungay.  

"At siya'y magbabadya ng mga salita laban sa Kataastaasan"(7:25) -  Si Nero ay nagtaguyod ng pagsamba sa emperador at nagpatayo ng napakalaking estatwa niya sa Roma.  Sa mga nakasulat sa Ephesus, tinawag siya na "Makapangyarihang Diyos" at "Tagapagligtas."

"At lilipulin niya ang mga banal ng Kataastaasan (7:25) - Si Nero ang nagsimula ng pag-uusig sa mga Judio at Kristiyano, na sobrang brutal.  Kasama sa mga pinatay na mga banal ang mga importanteng tao tulad ng mga apostol na sina Pablo at Pedro, sa tinawag ng mga historyador na "ang pinakamalupit na pag-uusig."

"At sila'y mangabibigay sa kaniyang kamay hanggang sa isang panahon, at mga panahon at kalahati ng isang panahon." (7:25) - Ang pag-uusig ni Nero ay nagsimula noong Nobyembre ng 64 AD at natapos sa kanyang kamatayan noong Hunyo ng AD 68, eksaktong 42 buwan (1260 araw). Totoong nag-usig ang mga Katoliko, pero yung timeline na 538 hanggang 1798 ay hindi eksaktong tumutugma sa history.  Nagsimula ang pag-uusig bago pa ang 538 at tumagal pa ng halos kalahating siglo pagkatapos ng 1798.

"At kaniyang iisiping baguhin ang panahon at ang kautusan" (7:25) - Binago ni Nero ang mga utos at balak niya pang baguhin ang iba pa. Sa Daniel 7:25, ang salitang "kautusan" ay galing sa salitang "dat," na ang ibig sabihin ay "utos," hindi "Torah." Kaya, ang sinasabing pagbabago ng batas ng isang pinuno ay hindi tumutukoy sa Sampung Utos, at siguradong hindi kasama ang Sabbath doon. Nung nagdeklara ng giyera si Nero laban sa Jerusalem, opisyal niyang binago ang kasunduan sa pagitan ng Israel at Roma na matagal nang umiiral simula pa noong 161 BC.  Ipinadala ni Nero si Vespasian para wasakin ang Jerusalem noong Disyembre AD 66, na pormal na sumira sa kasunduan.

Totoo na binago ng Catholic Catechism yung Ten Commandments, pero nagsimula ito kay Augustine, nauna pa bago pa yung sinasabi ng mga Sabadista na simula ng "maliit na sungay" at ng kapangyarihan ng Papa. Kaya, mahirap na iugnay ang mga pagbabago ng kautusan sa Catechism na kagagawan ng Papacy.

Si Samuele Bacchiocchi, isang theologian ng Seventh-day Adventist church, na nakapasok pa sa Vatican vaults, ay nag-aral ng mga pinakamatandang dokumento tungkol sa Sabbath.  Ang naging conclusion niya, matagal na palang nangingibabaw ang Sunday-keeping bago pa lumitaw ang unang Papa.

"Hindi ako sumasang-ayon kay Ellen White, halimbawa, tungkol sa pinagmulan ng Linggo. Itinuturo niya na noong mga unang siglo, lahat ng mga Kristiyano ay nag-ingat ng Sabbath at higit sa lahat ay sa pamamagitan ng mga pagsisikap ni Constantine kaya't ang pag-iingat ng Linggo ay pinagtibay ng maraming mga Kristiyano noong ika-apat na siglo. Iba ang ipinapakita ng aking pananaliksik. Kung babasahin mo ang aking sanaysay na PAANO NAGSIMULA ANG PAG-IINGAT NG LINGGO? na nagbubuod sa aking disertasyon, mapapansin mo na inilalagay ko ang pinagmulan ng pag-iingat ng Linggo sa panahon ni Emperador Hadrian, noong A.D. 135."[4]

"At kanilang aalisin ang kaniyang kapangyarihan(7:26) -  Sa huli, ibinoto ng Senado ng Roma ang pagpatay kay Nero, na talagang nag-alis sa kanya ng kanyang kapangyarihan.

"Mabibigay sa bayan ng mga banal ng Kataastaasan: ang kaniyang kaharian ay walang hanggang kaharian" (7:27) - Ang talatang ito ay hindi tumutukoy sa walang hanggang kaharian ng Diyos sa hinaharap kundi sa Kanyang espirituwal na kaharian na itinatag mula pa noong 30 AD.  Unti-unti itong lumawak, hanggang sa naging dominanteng relihiyon ang Kristiyanismo sa Imperyo ng Roma.

Lahat ng detalye sa Daniel 7 ay nangyari exactly gaya ng inihula.  Sobrang precise nito kaya yung mga atheist at agnostic, dati, ay nagsasabing ang aklat ni Daniel ay sinulat daw pagkatapos mamatay ni Nero.  Sinabi nila ito nung ang pinakamatandang kopya daw ng Daniel ay isang libong taon after Christ. Pero, natahimik sila nung natuklasan ang aklat ni Daniel sa Dead Sea Scrolls.  Walong kopya ang natagpuan, at ang pinakamatanda ay carbon-dated sa 165 BC—matagal pa bago pa si Nero at kahit sino sa sampung Caesar. Ang komplikadong kaalaman tungkol sa mangyayari sa Imperyo ng Roma, ilang siglo pa ang hinaharap, ay patunay talaga ng divine insight. Purihin ang Diyos!

SDAs SANCTUARY DOCTRINE: A PRODUCT OF HIRAM EDSON'S DELUSION, NOT BIBLICAL EXEGESIS!

ANG KATOTOHANAN KUNG BAKIT CHRISTIAN ANG ORIGIN NG VALENTINE'S DAY?

HAPPY VALENTINE'S DAY! Iyan ang temang umaalingawngaw ngayon saanman tayo magpunta. Maging mahirap man o mayaman, tuwing sumasapit ang Pebrero, sabi nga ng iba, “nangangamoy pag-ibig na.” Nagkakalat sa social media ang mga post na nagpapahiwatig na maraming tao na naman ang “pumapag-ibig.”

Mas pinagtutuunan ng pansin ng karamihan ang mga ganitong kaganapan na matagal nang nakaukit sa kultura, lalo na sa puso ng maraming Pilipino, maging sa ibang bansa. Ngunit kakaunti lamang ang naglalaan ng panahon upang pag-isipan ang tunay na kasaysayan ng Araw ng mga Puso.

Saan, kailan, at paano nga ba ito nagsimula? Sino ba si Valentine, at ano ang mayroon sa kanya upang ipangalan sa kanya ang araw na ito? Bakit nga ba tinatawag itong Valentine’s Day? Ano ang espesyal sa kanyang “araw” at higit sa lahat, bakit “Maligayang” Araw ng mga Puso? Bakit kailangang maging masaya tuwing Pebrero 14? Bakit hindi na lang gawin itong araw-araw?

Isa pang mahalagang tanong: bakit ito nagiging isang kontrobersyal na isyu sa ilang relihiyon? May mga nagsasabing hindi dapat ito ipagdiwang ng mga Kristiyano dahil wala naman ito sa Bibliya. Mas nakalulungkot pa, may mga nagsasabing nagmula ito sa paniniwala ng mga pagano—mga taong hindi naniniwala sa Bibliya at sa Diyos ng mga Kristiyano.

Sa artikulong ito, aking sisikaping sagutin ang mga mahahalagang tanong na ito—hindi lang para sa kasiyahan ng mga mausisa, kundi para sa paghahanap ng katotohanan.

Sino si Valentine?

Sa katunayan, wala talaga sa Bibliya, mula Genesis hanggang Pahayag, ang pangalang Valentine. Mas nakilala ang pangalang ito sa labas ng Kasulatan. Dahil dito, ang tanging batayan natin upang makilala kung sino si Valentine ay hindi ang Bibliya, kundi ang mga tala ng kasaysayan.

May iba't ibang taong nagngangalang Valentine na naitala sa kasaysayan ng Simbahan, na kinilala dahil sa kanilang pagpapakasakit para sa pananampalatayang Kristiyano. Upang matukoy kung aling Valentine ang pinagmulan ng okasyong ito, kailangang hanapin natin ang isa na may kaugnayan sa pag-ibig—partikular na isang taong nagbuwis ng buhay para sa romantikong pag-ibig at may koneksyon sa petsang Pebrero 14. 

Ang tala ng Kasaysayan na makakatulong sa atin upang mahanap ang kaugnayan ng pangalang Valentine, na nauugnay sa romatikong pag-ibig at petsa na February 14 ay walang iba kundi sa listahan ng names ng mga Christians na pinatay o naging martir alang-alang sa kanilang magagandang halimbawa na naging modelo para sa pamumuhay ng mga Christians at paninindigan sa pananampalataya. Ang listahan na ito ay tinatawag na Martyrologium Romanum o Roman Martyrology.

Ang Martyrologium Romanum ay unang inilathala noong 1583 sa ilalim ng awtoridad ni Pope Gregory XIII. Ang edisyong ito ay bahagi ng mas malawak na pagsisikap na baguhin ang Julian Calendar at likhain ang Gregorian Calendar noong 1582. Simula ng unang paglalathala nito, dumaan na ito sa ilang rebisyon, kabilang ang mahahalagang pagbabago noong 1584, 1630, 1748, at pinakahuli noong 2001.[1]

Narito ang mababasa natin sa edisyon ng Roman Martyrology noong 1961 para sa February 14 na may kaugnayan sa dalawang tao na nagngangalang Valentine:

"At Rome, on the Via Flaminia, the birthday of St. Valentine, Priest and Martyr, who, after many wondrous works of healing and teaching, was scourged with rods and beheaded under Claudius Caesar.

At Terni, St. Valentine, Bishop and Martyr, who, after lengthy ill-treatment was imprisoned; and since he could not be overcome, he was brought out of his prison in the silence of midnight and beheaded, at the command of Placidus, prefect of the city." (The Roman Martyrology, February 14th) [2]

Para sa karagdagang detalye ganito naman ang sinasabi ng Encyclopedia Brittanica tungkol sa sanhi ng kanilang kamatayan:

"Although there were several Christian martyrs named Valentine, the day may have taken its name from a priest who was martyred about 270 CE by the emperor Claudius II Gothicus. According to legend, the priest signed a letter “from your Valentine” to his jailer’s daughter, whom he had befriended and, by some accounts, healed from blindness. Other accounts hold that it was St. Valentine of Terni, a bishop, for whom the holiday was named, though it is possible the two saints were actually one person. Another common legend states that St. Valentine defied the emperor’s orders and secretly married couples to spare their husbands from war. It is for this reason that his feast day is associated with love." [3]

Ayon sa tala ng kasaysayan, may dalawang taong nagngangalang Valentine na parehong naging martir ng pananampalataya noong 270 AD. Pareho rin ang petsa ng kanilang kamatayan, at parehong pinugutan ng ulo noong Pebrero 14.

Dahil sa kanilang pagkakatulad, binanggit din ng Britannica na maaaring ang dalawang Valentine na ito—na parehong namatay noong Pebrero 14, 270 AD—ay iisang tao lamang. Bukod dito, pareho rin ang sanhi ng kanilang kamatayan: pinugutan sila ng ulo.

Ang pinakamahalagang impormasyon na makakatulong sa ating pagsusuri ay ang dahilan ng pagkabilanggo at pagbitay kay Valentine sa Roma—na may kaugnayan sa pag-ibig. Ayon sa tala ng Roman Martyrology na nabanggit kanina, kung iisang tao lamang ang tinutukoy na Valentine, ganito ang maaaring magtugma ang dalawang kuwento mula sa Roman Martyrology:

Ayon sa isang salaysay, ipinagbawal ni Emperador Claudius II ng Roma ang pag-aasawa dahil maraming kabataang lalaki ang umiiwas sa sapilitang pagsali sa hukbo sa pamamagitan ng pagpapakasal (sapagkat tanging mga walang asawa lamang ang maaaring maglingkod sa hukbo). Isang paring Kristiyano na nagngangalang Valentine ang nahuli habang palihim na nagsasagawa ng kasal at hinatulan ng kamatayan. Habang naghihintay ng kanyang pagbitay, dinadalaw siya ng mga magkasintahan na may dalang liham na nagpapatunay na mas mahalaga ang pag-ibig kaysa digmaan. Iniisip ng ilan na ang mga liham na ito ang pinakaunang "Valentine."

Habang nasa bilangguan, umibig siya sa anak ng tagapagbilanggo at nagpapadala ng mga liham na may lagdang "Mula sa iyong Valentine." Sa huli, siya ay pinugutan ng ulo at inilibing sa Via Flaminia. Pinatay si Valentinus noong Pebrero 14, taong 270 AD. Ayon sa ulat, ipinagpatayo ni Papa Julius I ng isang basilika sa kanyang libingan.Noong AD 469, idineklara ni Pope Gelasius ang February14 bilang isang araw na parangal kay Valentine o Valentinus, kapalit ng pagdiriwang para sa paganong diyos na si Lupercus. Tinutuwid din niya ang ilang paganong pagdiriwang ng pag-ibig upang higitan ng pananampalatayang Kristiyano. Halimbawa, sa ritwal ng Juno Februata, sa halip na bunutin ang pangalan ng mga dalaga mula sa kahon, parehong mga binata at dalaga ang pumipili ng pangalan ng isang martir na santo.

Noon lamang panahon ng Renaissance noong ika-14 na siglo muling naging pagdiriwang ng pag-ibig at buhay ang mga kaugalian, sa halip na pananampalataya at kamatayan. Unti-unting kumawala ang mga tao sa ilang limitasyong ipinataw ng Simbahan at nagsimulang yakapin ang maka-sanlibutang pananaw sa kalikasan, lipunan, at indibidwalidad. Parami nang paraming makata at manunulat ang nag-uugnay sa pagsisimula ng tagsibol sa pag-ibig, pagnanasa, at paglikha ng bagong buhay.

Conclusion:

Batay sa mga naitalang kasaysayan, hindi totoo na mula sa paganismo ang pinagmulan ng Araw ng mga Puso, na pormal ding tinatawag na Saint Valentine’s Day o Feast of Saint Valentine. Ayon sa church history, ang pangalang Valentine ay iniuugnay sa mga tapat na martir na Kristiyano na nag-alay ng kanilang buhay para sa pananampalataya kay Cristo—hindi sa anumang paganong diyos-diyosan.

Ang madalas na pag-uugnay nito sa Lupercalia Festival ng mga pagano ay wala ring katotohanan. Ayon sa kasaysayan, noong AD 469, idineklara ni Papa Gelasius ang Pebrero 14 bilang araw ng parangal kay Valentine o Valentinus, kapalit ng pagdiriwang para sa paganong diyos na si Lupercus. Maliwanag na ang Valentine’s Day ay ipinalit sa pistang pagano na Lupercalia—hindi ito pagpapatuloy ng nasabing paganong selebrasyon.

Dapat bang ipagdiwang ito ng mga Christians? Hindi naman cumpolsary na ipqagdiwang ito ng mga Christians at hindi din makakasama kung hindi ito ipagdiwang at ituring lamang na isasng ordinarong araw. Kung ikaw ay isang Christian na tinuruan ng Panginoong Jesus na ibigin mo ang iyong kapwa ay mas maganda na gawin mo ito araw-araw hindi lang tuwing February 14. Kung ikaw ay isang Christian at gusto mo magdiwang ng Valentines day upang maglaan ng special na araw sa iyong nga mahal sa buhay tulad ng pagbibigay ng bulaklak or regalo na nababagay sa okasyong ito ay hindi ka naman nagkakasala sa Panginoon. Ayon nga sa payo ni apostol Pablo:

"May mga taong naniniwala na mas mahalaga ang isang araw kaysa sa ibang mga araw. May tao namang pare-pareho lang para sa kanya ang lahat ng araw. Ang bawat tao ang bahalang magpasya para sa kanyang sarili tungkol sa bagay na iyan." Roma 14:5

References:

[1]https://en.wikipedia.org/wiki/Roman_Martyrology

[2] https://www.newliturgicalmovement.org/2010/02/st-valentine.html

[3] https://www.britannica.com/topic/Valentines-Day

HEBREWS CHAPTERS 3 & 4: "THE REST THAT REMAINS | FAP GOSPEL TRANSFORMATION BIBLE STUDY

SEVENTH-DAY ADVENTISM: KALIGTASAN SA PAMAMAGITAN NG PANANAMPALATAYA LAMANG O KALIGTASAN SA PAMAMAGITAN NG PANANAMPALATAYA?

Kamakailan lang, nabasa ko sa Facebook ang trending na mga post ng dalawang panig ng mga Sabadista na magkakaiba ang pananaw tungkol sa doktrina ng kaligtasan. Parehong Sabadista at sumusunod sa Sampung Utos ang dalawang grupong ito. Ang hindi nila pinagkakasunduan ay kung paano nga ba inililigtas ng Diyos ang isang makasalanan, ayon sa Bibliya. Ang pagtatalo ng mga Sabadista tungkol sa doktrina ng kaligtasan ay nagsimula pa noong huling bahagi ng dekada '60 at nagpapatuloy hanggang ngayon. Ang dalawang kampong nagtatalo ay sa pagitan ng mga "Tradisyunal na SDA" at "Progresibong SDA."

Ano ang pagkakaiba nila? Ang mga "Tradisyunal na SDA" ay yaong may mga konserbatibong pananaw sa mga itinuro ng mga orihinal na tagapagtatag ng SDA Church noong 1800s, lalo na ang kanilang katapatan at dedikasyon sa lahat ng mga isinulat ni Ellen G. White. Samantala, ang mga "Progresibong SDA" ay hindi na gaanong tapat sa mga isinulat ni Ellen G. White dahil para sa kanila, hindi siya isang inspiradong propeta kundi isa lamang inspirational author tulad ng iba pang mga ordinaryong at kilalang awtor. Kaya't ang doktrina ng kaligtasan ay apektado dahil sa magkaibang pananaw tungkol sa awtoridad ni Ellen G. White.

Mas idinidiin ng mga "Tradisyunal" ang perpektong pagsunod sa Kautusan dahil ito naman talaga ang mababasa sa ibang mga pahayag ni Mrs. White kung saan itinuturo niya na ang perpektong pagsunod sa kautusan ay isang kinakailangan upang maligtas. Narito ang ilan sa mga pahayag ni Mrs. White sa pananaw na ito:

Exhibit 1:

Tagalog: 

"Ang pagsunod sa kautusan ng sampung utos ang siyang kailangan upang maligtas. Ito ang mismong hinihingi ng Diyos." (The Advent Review and Sabbath Herald, May 5, 1898)

Exhibit 2: 

Tagalog:

"Kapag dumating na ang paghuhukom, at ang mga aklat ay ibinuklat, at ang bawat tao ay hahatulan ayon sa mga bagay na nakasulat sa mga aklat, kung gayon ang mga tapyas na bato, na itinago ng Diyos hanggang sa araw na iyon, ay ihaharap sa mundo bilang pamantayan ng katuwiran. Sa oras na iyon, makikita ng mga lalaki at babae na ang kinakailangan para sa kanilang kaligtasan ay ang pagsunod sa perpektong kautusan ng Diyos. Walang sinuman ang makakakita ng dahilan para sa kasalanan. Sa pamamagitan ng mga matuwid na prinsipyo ng kautusang iyon, tatanggapin ng mga tao ang kanilang hatol ng buhay o kamatayan." (The Advent Review and Sabbath Herald, January 28, 1909)

Napakaliwanag ng statements ni Ellen G. White na ang pagsunod sa Sampung Utos ay requirement PARA sa kaligtasan hindi bunga ng kaligtasan na tulad ng ating naririnig nating pagpapanggap ng mga Pastors at layman ngayon sa mha social media. Binabayaran sila ng kanilang mga Conferences sa Pilipinas upang pagtakpan ang cultic doctrine ng kanilang minamahal na propetang si Mrs. White upang magtunog evangelical ang kanilang church pero sa totoo ay hindi naman. Kailangan nilang gumamit ng deception upang tanggapin ng orthodox Christianity na Christians din sila na kailanman ay impossibleng mangyari unless itakwil nila si Ellen G. White at mag repent in public tulad ng ginawa ng Worldwide Church of God noong 1990's kaya sila ngayon ay tanggap na bilang mga evangelical Christians. Napakahalaga din na bigyan ng pansin ng mga nagsusuri ang petsa ng mga statements ni Ellen G. White tungkol sa pananaw na itinuturo niya sa mga Sabadista. Ang mga petsa ng ating sinipi sa itaas ay 1898 at 1909. Ito ang mas later na pahayag ni Mrs. White ilang taon lamang bago siya mamatay noong July 16, 1915. Kung mayroon man sipiin ang mga "Progressive SDAs" na tila papabor sa kanilang view ay dapat muna malaman kung kailan ba sinabi ito: before 1898/1909 o after? Dahil karaniwan na ang mas papaburan ng sinuman ay kung ano ang mas latest na statement kesa yung nauna.

Samantala, ang mga "Progresibong SDA" naman ay pumipili lamang ng mga sipi mula sa mga isinulat ni Mrs. White na papabor sa kanilang pananaw na ang pagsunod sa kautusan ay bunga lamang ng kaligtasan at hindi para maligtas. Itinatago nila ang ibang statements ni Ellen G. White tulad ng mga halimbawa sa itaas upang palabasin na evangelical Christians din sila. Narito ang isas trending na quote na madalas gamitin ng mga Sabadista sa social media upang ikubli na kulto ang kanilang church.

Exhibit 1.

Tagalog:

"Bagamat tayo ay pinapayuhang sumunod, hindi natin dapat isipin na makakamit natin ang kaligtasan sa pamamagitan ng ating mabubuting gawa. Ang kaligtasan ay libreng kaloob ng Diyos, at ito ay tatanggapin sa pamamagitan ng pananampalataya. Ito ay ipinagkaloob para sa nagsisising kaluluwa sa pamamagitan ni Kristo sa dakilang plano ng pagtubos. Ngunit ang patunay ng ating pag-ibig sa kanya, ang katibayan ng ating pananampalataya, ay matatagpuan sa ating pagsunod sa banal na kautusan ng Diyos." (Signs of the Time, May 16, 1895)

Sinubukan kong hanapin sa Adventist Archives website ang original na photo scan copy ng Signs of the Times noong May 16, 1895, pero hindi ko ito makita. Pero nakita ko naman ito sa Ellen G. White apps kaya naniniwala akong legit ang quotation na ito. Pansinin na ang petsa ng mga pahayag na ito ni Ellen G. White ay 1895, mas nauna ng kaunting taon kaysa sa sinipi natin na mga pahayag niya noong 1898 at 1906. Kaya mas latest (1898, 1906) yung naunang sinipi natin na sumasalungat sa ikalawang pahayag ni Mrs. White noong 1895.

So alin ba ang mas paniniwalaan natin sa magkasalungat na mga statements ni Ellen G. White tungkol sa kaligtasan? Yung 1895 na "hindi natin dapat isipin na makakamit natin ang kaligtasan sa pamamagitan ng ating mabubuting gawa. Ang kaligtasan ay libreng kaloob ng Diyos, at ito ay tatanggapin sa pamamagitan ng pananampalataya" o yaong mas latest niyang mga sinabi na "Ang pagsunod sa kautusan ng sampung utos ang siyang kailangan upang maligtas" at "kinakailangan para sa kanilang kaligtasan ay ang pagsunod sa perpektong kautusan ng Diyos." Ang dalawang phrase na ito ay nagpapahiwatig na ang pagsunod sa kautusan ay hindi bunga ng kaligtasan kundi sa halip, ang pagsunod sa kautusan ay "upang maligtas" at "para sa kanilang kaligtasan." Isa pa, pansinin din na sa pahayag na ito ni Mrs. White never niyang sinabi na ""ito ay tatanggapin sa pamamagitan ng pananampalataya LAMANG" kundi ang sinabi lang niya "ito ay tatanggapin sa pamamagitan ng pananampalataya." Dahil lamang dito sa simpleng pagkakaiba ng "pananampalataya" versus "pananampalastaya LAMANG" ay marami din sa mga Protestante ang nailigaw ng Roman Catholic church at nag akalang pareho lang ang doktrina ng kaligtasan ng Roman Catholic church at Protestante kaya hindi na nakapagtatakang maraming mga Protestante ang umipat sa Catholic. Kaya ganyan din kung bakit maraming mga born again na nagiging Sabadista dahil sa hindi maingat na pagsasaalang-alang ng mga terminong biblical.

Paano kaya haharapin ito ng mga Sabadista na naghahanap talaga ng katotohanan?

Mayroon akong tatlong mungkahi para makatulong sa mga Sabadistang seryosong naghahanap ng katotohanan at tunay na kaligtasan sa biyaya ng Diyos:

#1. Manatili sa SDA Church: Kahit nahihirapan dahil sa pamilya at trabaho, at alam niyang may mga mali sa aral at bulaang propeta si Ellen G. White, maaaring piliin niyang manatili na lang sa SDA Church kahit malabo ang kanyang kaligtasan.

#2. Magpikit-mata: Maaari niyang ipagpatuloy ang pagtanggi sa mga ebidensyang kanyang nakikita para sa kanyang kapayapaan at kaginhawahan. Ngunit sa totoo lang walang kapayapaan sa isang tao na alam niyang may mali ngunit nananatili pa din sa mali.

#3. Umalis sa SDA Church: Dahil sa mga malinaw na ebidensya na may mali sa aral ng mga Sabadista tungkol sa doktrina ng kaligtasan at marami pang hindi na niya sinasangayunan, maaari siyang magpasyang umalis na sa SDA Church dahil para saan pa ang pananatili sa mali. Ito sy isang kasalanan (Sant. 4:17). Una, ang kanilang kinikilalang sugo ay sumasalungat sa aral, lalo na sa napaka importanteng doktrina ng kaligtasan, kaya hindi mula sa Diyos si Mrs. White. Ayon sa Bibliya, ang tunay na simbahan ng Panginoon ay hindi niya papayagang pangunahan ng isang bulaang propeta.

Panawagan:

Para sa mga Pastor at SDA defenders: Na itigil niyo na ang pagpapanggap na kayo ay evangelical Christians dahil napakarami ng former Adventists na tulad ko na kabisado na ang mga propaganda niyo para lamang makarami ng mga aanib sa inyo. Tunay nga na sapul kayo sa babala ni Cristo na kayo ay nag dadamit tupa para kunwari at totoong Christians kayo at hindi kulto kaya gumagamit kayo ng mga Christian terms tulad ng "salvation by faith", "saved by grace" "keeping the law as fruit of salvation" para lag mapaniwala niyo ang mga walang malay na mga tao.

"Mangagingat kayo sa mga bulaang propeta, na nagsisilapit sa inyo na may damit tupa, datapuwa't sa loob ay mga lobong maninila." (Mat 7:15)

Para sa mga nagpaplano pa at Bible students ng SDA church: Ipanalangin niyo ng taus-puso sa Panginoon na bukod sa mga nakikita nyong mga evidences na sumasalungat sa aral n mga Sabadista, na bigyan kayo ng karunugan ng Diyos upang malabanan ang deception ng SDA church na nanlilinlang ng nga walang malay na tao. At kung ikaw at malapit nang pabaustismuhan sa SDA church ay huwag mo na ituloy hangga't maaga pa dahil bandang huli if maisipan mo din umalis ay baka mahirapan ka na dahil kinain ka na ng sistema ng kultong Sabadistabukod pa sa mga hindi makataong mararanasan mo sa mga pag-uusig na gagawin nila sa iyo.

"Sapagka't ang mga gayon ay hindi nagsisipaglingkod sa Cristong Panginoon, kundi sa kanilang sariling tiyan; at sa pamamagitan ng kanilang mabuting pananalita at maiinam na mga talumpati ay dinadaya ang mga puso ng mga walang malay."  (Rom 16:18)

Q&A FORMER ADVENTIST PHILIPPINES PODCAST | FEBRUARY 02, 2025

LISTS OF QUESTION AND ANSWER

1.) Ellery Sembrano:

"Buti pa nga si Judas nagsisi, nagpakamatay nga lang. Pero yung iba pagkatapos malaman na mali pinaniniwalaan nila pero ayaw aminin at kung ano-anong palusot pa ginagawa. Lalabas mas matindi pa sila kesa kay Judas?"

2.) Retchel Lim Andoy: 

"Kaya cguro hindi dumating sa time ni Miller kasi hindi pa sila nag oobserve ng Sampung Utos?

3.) Ellery Sembrano: 

"Ang palusot ng SDA hindi naman daw si Ellen G. White ang humula kundi si William Miller. Inendorse nga ni Ellen G. White yung sinabi ni Miller, kaya damay talaga si Ellen G. White. Hindi makita ng SDA yan? O malamang pumipikit na lang sila?

4.) Mark Jason Lobaton Salas:

"Di naman kasi po gospel ang book of Revelation na favorite gamitin ng SDA. Dapat matuto na sila gamitin ng tama ang Bible.

Retchel Lim Andoy:

5.) Recommend a prophet sa true church kung meron?

6.) Ellery Sembrano:

"2022 kasagsagan ng Covid 19 noon hindi ako nagkakamali isa siyang pastor ng SDA, nag preach siya na kung hindi 2024, ay 2025 darating na raw si Cristo. Yon ang message miya for the encouragement ng mga members. Pero baka natauhan na kasi last time na hinanap ko yun hindi ko na makita malamang binura niya na.

7.) Shaun Mertalla:

"Doc thought experiment lang. Kung makakadebate mo ang dating SDA na Ronald Obidos anong gagamitin mo as best argument against investigative judgment?

8.) Mark Jason Lobaton Salas:

"Ako for me bago ako umalis sa SDA po yung Sabbath kasi ang parang nagging stronghold kaya parang Kahit nalaman ko na din po dati mali si Ellen G. White di agad ako umalis. Umalis lang po ako nung na born again na po ako sa Spirit.

GOD MUST REPENT INSTEAD OF ELLEN G. WHITE!

ELLEN G. WHITE PROFANED THE NAME OF GOD!

IS ELLEN G. WHITE REALLY A MESSENGER OF GOD?

THE BIBLE COMMANDS US TO TEST ELLEN G. WHITE!

QUESTION & ANSWER | FORMER ADVENTIST PHILIPPINES PODCAST | JAN. 19, 2025

Lists of Questions:

1. Ariel Balajadia: 

"Totoo po bang ang Diyos ay namatay sa kalagayang tao?" 

2. Reynaldo Gajopo Abesar:
"Hinulaan ba ni Ellen White yung nagyaring sunog sa Las Angeles, California?"

3. Geruel Sedino:
"Bible lang ang ginagamit ko hindi writings ni Ellen White kaya Adventist pa din ako."

4. Reynaldo Gajopo Abesar:
"Si Ellen White ba ang nag prophecy ng 2300 days sa Daniel 8:14?"

5. Wendel Javier Chozas:
 "Si bro. Rey Moncada po ay nagising na po sa katotohanan at hindi naninindigan sa mali maganda po ang prinsipyo niya like Doc. Obidos.

6. Geruel Sedino:
"Si Ellen White ba ay tunay na lesser light tungo sa greater light na ang Bible?