KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA GAWA 2:17-21: PINATUTUNAYAN BA NG GAWA 2:17-21 NA SI ELLEN WHITE AY PROPETA NG DIYOS SA HULING MGA ARAW?

Gawa 2:17-21

"At mangyayari sa mga huling araw, sabi ng Dios, Na ibubuhos ko ang aking Espiritu sa lahat ng laman: At ang inyong mga anak na lalake at babae ay manganghuhula, At ang inyong mga binata ay mangakakakita ng mga pangitain, Ang inyong mga matatanda ay magsisipanaginip ng mga panaginip: Oo't sa aking mga lingkod na lalake at sa aking mga lingkod na babae, sa mga araw na yaon Ibubuhos ko ang aking Espiritu; at magsisipanghula sila. At magpapakita ako ng mga kababalaghan sa langit sa itaas, At mga tanda sa lupa sa ibaba, Dugo, at apoy, at singaw ng usok: Ang araw ay magiging kadiliman, At ang buwan ay dugo, Bago dumating ang araw ng Panginoon, Yaong araw na dakila at tangi: At mangyayari na ang sinomang tumawag sa pangalan ng Panginoon, ay maliligtas.

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

Ang mga Sabadista ay naniniwala na ang hula sa Gawa 2:17-18, na mula sa Joel 2:28-32, ay bahagi ng katuparan ng propesiya ni Propeta Joel sa Lumang Tipan tungkol sa pagbuhos ng Espiritu Santo at pagpapanumbalik ng kaloob ng propesiya sa mga huling araw. Ayon sa mga Sabadista, ang Gawa 2 at Joel 2 ay parehong nagpapatunay na ang Seventh-day Adventist church, na hinulaang siyang nalabing iglesia sa huling araw, ay makakaranas ng mas higit na pagpapakita ng kaloob ng propesiya.

Para sa mga SDA, walang duda na ang hulang ito, sa kanyang kaganapan, ay natupad sa buhay at ministeryo ni Ellen G. White. Matibay ang kanilang paniniwala na ito ay isang malakas na katibayan na si Ellen G. White ay isang tunay na propeta ng Diyos para sa Iglesiang Seventh-day Adventist bago ang ikalawang pagdating ni Cristo.

Ang pananaw na ito ay pinagtibay ng aklat na A Critique of the Book Prophetess of Health, na inilathala ng Ellen White Estate.

"Espesipikong sinabi ni Joel na 'ang inyong mga anak na lalaki at ang inyong mga anak na babae ay manghuhula' bilang paghahanda sa 'dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon' (Joel 2:28-32). Naniniwala ang mga Seventh-day Adventist na ang kaloob na propetiko ay nahayag sa buhay at ministeryo ni Ellen G. White." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)[1]

Ang opisyal na aklat ng mga Sabadista, ang Seventh-day Adventist 28 Fundamental Beliefs, #18: The Gift of Prophecy, ay nagpapaliwanag ng kanilang pananaw sa pamamagitan ng mga sumusunod na pahayag:

"Ihinula ni propeta Joel ang isang espesyal na pagbuhos ng kaloob na propesiya bago mismo ang pagbabalik ni Cristo. Sinabi niya, 'At pagkatapos nito ay ibubuhos ko ang aking Espiritu sa lahat ng laman: at ang inyong mga anak na lalaki at ang inyong mga anak na babae ay manghuhula, ang inyong mga matatanda ay mangangarap ng mga panaginip, ang inyong mga binata ay makakakita ng mga pangitain: At gayon din sa aking mga lingkod na lalaki at sa aking mga lingkod na babae ay ibubuhos ko ang aking Espiritu sa mga araw na yaon. At ako'y magpapakita ng mga kababalaghan sa mga langit at sa lupa, dugo, at apoy, at mga haligi ng usok. Ang araw ay magiging kadiliman, at ang buwan ay magiging dugo, bago dumating ang dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon' (Joel 2:28-31). Nakita sa unang Pentecostes ang isang kahanga-hangang pagpapakita ng Espiritu. Si Pedro, na sumipi sa hula ni Joel, ay itinuro na ipinangako ng Diyos ang gayong mga pagpapala (Gawa 2:2-21). Gayunpaman, maaari tayong magtanong kung ang hula ni Joel ay umabot sa kanyang sukdulang katuparan sa Pentecostes o kung dapat pa bang magkaroon ng isa pang, mas kumpletong, katuparan. Wala tayong katibayan na ang mga phenomena sa araw at buwan na binanggit ni Joel ay nauna o sumunod sa pagbuhos ng Espiritu na iyon. Ang mga phenomena na ito ay hindi nangyari hanggang sa maraming siglo pagkatapos. Ang kumpleto at huling katuparan ng hula ni Joel ay tumutugma sa huling ulan, na, pagbagsak sa tagsibol, ay nagpahinog sa butil (Joel 2:23). Gayundin, ang huling pagkakaloob ng Espiritu ng Diyos ay magaganap bago mismo ang Ikalawang Pagparito, pagkatapos ng mga hinulang tanda sa araw, buwan, at mga bituin." (cf. Mat. 24:29; Apoc. 6:12-17; Joel 2:31)." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [2]

Sa buod, ang interpretasyon ng mga Sabadista sa Joel 2:28-31 ay ang mga sumusunod:

1.) Ang kaloob ng propesiya ay matutupad bago ang ikalawang pagdating ni Cristo.

2.) Ang propesiyang ito ay bahagyang natupad sa unang iglesia noong unang Pentecostes, gaya ng inilarawan sa Gawa 2:2-21.

3.) Ang mga pangyayaring kinasasangkutan ng araw, buwan, at mga bituin na binanggit sa Joel 2:30-31 ay hindi nangyari noong ibuhos ang Espiritu Santo noong unang siglo. Ikinakatwiran nila na ito ay nagpapahiwatig na ang buong katuparan ay nasa hinaharap pa at magaganap sa panahon ng mga Dark Ages. Ang kumpleto at huling katuparan ay magaganap pagkatapos ng mga hinulang tanda sa araw, buwan, at mga bituin, bago ang ikalawang pagdating ni Cristo.

Binibigyang diin pa ng isang SDA theologian na si Frank Holbrook ang kahalagahan ng hinaharap na katuparan ng hula ni Joel, na nagsasabing kung wala ito, ang pagpapakita ng kaloob ng propesiya sa huling panahon ay hindi magaganap.

"Nakita ni apostol Pedro ang katuparan ng hula ni Joel sa pagbuhos ng Espiritu noong Pentecostes na may kaloob na mga wika (Gawa 2). Gayunpaman, ang Pentecostes ay tila naging bahagyang katuparan lamang, sapagkat inilalagay ni Jesus ang mga tanda sa araw at buwan na binanggit ni Joel bilang darating pagkatapos ng Dark Ages ng pag-uusig at mas malapit sa pagdating ng "dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon" (Joel 2:31). Bukod pa rito, partikular na tinutukoy ni Joel ang isang pagpapakita ng kaloob ng propesiya. Kaya't ang isang kumpletong katuparan ng sinaunang hula ni Joel ay mangangailangan ng isang pagpapakita ng kaloob na propetiko sa huling panahon." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [3]

Ayon sa pananaw ng mga Sabadista, kailan naganap ang mga Dark Ages?

Sa kanyang aklat na Last Day Tokens, nilinaw ni J.N. Loughborough na ang mga Dark Ages, ang panahon ng malaking kapighatian at pag-uusig, ay naganap sa pagitan ng AD 538 at 1798.

"Ang kapighatian ay dumating sa mga pag-uusig noong "Dark Ages," ngunit ito ay dapat, at talaga ngang pinaikli, kung hindi ay wala sana sa mga hinirang ang natira. Ang panahong ito ng kapighatian ay mula A.D. 538 hanggang 1798." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [4]

Kaya, naniniwala ang mga Sabadista na ang mga pangyayari sa langit na kinasasangkutan ng araw, buwan, at mga bituin na binanggit sa hula ni Joel ay natupad noong panahon mula A.D. 538 hanggang 1798, na kilala bilang ang Madilim na Panahon ng 1260 taon.

SAGOT:

Ang katuparan ng hula sa Joel 2:28-32 ay limitado lamang ang buong katuparan sa panahon ni Apostol Pedro noong unang siglo.

Ang mga tanong na kailangang sagutin tungkol sa katuparan ng hula ni propeta Joel sa Joel 2:28-32:

1.) Natupad ba ito nang minsan lamang, partikular na noong unang Pentecostes gaya ng iniulat sa Gawa 2?

2.) O mayroon bang pangalawang katuparan sa hinaharap bago ang ikalawang pagdating ni Jesus, ayon sa paniniwala ng mga SDA?

Ang paghahanap ng tumpak na sagot sa tanong na ito ay mahalaga sapagkat ito ang magpapasya kung si Ellen G. White ay isang tunay na propeta o hindi. Ayon sa aklat ng mga Sabadista na The Biblical Basis for a Modern Prophet,

"Ang isang kumpletong katuparan ng sinaunang hula ni Joel ay mangangailangan ng isang pagpapakita ng kaloob na propetiko sa huling panahon."[5]

Ito ay nangangahulugan na kung ang hula ni Joel ay natupad lamang noong panahon ng mga apostol, gaya ng iniulat sa Gawa 2, at wala nang katuparan sa hinaharap, kung gayon ang pag-angkin ni Ellen G. White sa kaloob ng propesiya ay balewala. Ipapahiwatig nito na ang kanyang kaloob na propesiya ay hindi nauugnay sa kanyang panahon at hindi kinakailangan ang papel niya doon. Dahil dito, si Ellen G. White ay isang huwad na propeta at hindi dapat kilalanin ng mga Sabadista bilang isang propetang mula sa Diyos.

Ang kahulugan ni apostol Pedro ng pariralang "sa mga huling araw"

Una, pansinin na sinipi ni Pedro ang Joel 2 para ilarawan ang kanilang mga himalang nararanasan sa harap ng mga tao noong Pentecostes, at dinagdag dito ni Pedro ang mga salitang"mga huling araw," na isang pariralang hindi ginamit sa Joel 2:28-32. Ano ang ating katibayan mula sa kontexto na ang hula ni Joel sa Joel 2:28-32 ay hindi umabot sa panahon ni Ellen G. White at ng Seventh-day Adventist church? Basahin nating muli ang Gawa 2:16-17 ay saliksikin mabuti.

"Datapuwa't ito'y yaong sinalita na sa pamamagitan ng propeta Joel: At mangyayari sa mga huling araw, sabi ng Dios, Na ibubuhos ko ang aking Espiritu sa lahat ng laman: At ang inyong mga anak na lalake at babae ay manganghuhula, At ang inyong mga binata ay mangakakakita ng mga pangitain, Ang inyong mga matatanda ay magsisipanaginip ng mga panaginip." (Gawa 2:16-17)

Maraming mga talata sa Bibliya sa Bagong Tipan ang nagpapahiwatig na itinuring ng mga apostol noong unang siglo ang kanilang sarili na nabubuhay sa mga huling araw.

Halimbawa, sa kanyang sermon noong araw ng Pentecostes, sinipi ni Pedro ang aklat ni Joel, gamit ang terminong "mga huling araw" upang ilarawan ang sandali nang ibuhos ang Espiritu Santo sa kanila (Gawa 2:16–17). Nakatitiyak si Pedro na siya ay nabubuhay sa mga huling araw, na nagpapahayag ng gayong paniniwala ng sumipi siya ng isang talata mula kay Joel, na ipinapahayag ang katuparan nito sa kanyang kaarawan noong araw ng Pentecostes.

Sa kanyang unang sulat, ipinahayag din ni Pedro ang kanyang pagkaunawa na siya ay nabubuhay sa mga huling araw:

"Na nakilala nga nang una bago itinatag ang sanglibutan, nguni't inihayag sa mga huling panahon dahil sa inyo." (1Pe 1:20)

Pansinin kung paano tinukoy ni Pedro ang mga huling panahon bilang ang panahon kung saan nagpakita sa kanila si Jesus sa kanilang kapanahunan.

Gumamit din si Pablo ng katulad na pananalita nang ipaliwanag niya ang mga aral na dapat nating matutunan mula sa mga pangyayaring naitala sa Lumang Tipan:

"Ang mga bagay na ito nga'y nangyari sa kanila na pinakahalimbawa; at pawang nangasulat sa pagpapaalaala sa atin, na mga dinatnan ng katapusan ng mga panahon."  (1Co 10:11)

Mali ba sina Pablo at Pedro sa kanilang pagkaunawa? Nalilito ba sila? Kung susuriin natin ang mga turo ng iba pang mga manunulat ng Bagong Tipan, matutuklasan natin na naniniwala rin sila na sila ay nabubuhay sa mga huling araw.

Ang awtor ng Hebreo ay sumulat ng sumusunod:

"Ang Dios, na nagsalita nang unang panahon sa ating mga magulang sa iba't ibang panahon at sa iba't ibang paraan sa pamamagitan ng mga propeta, ay nagsalita sa atin sa mga huling araw na ito sa pamamagitan, ng kaniyang Anak, na siyang itinalaga na tagapagmana ng lahat ng mga bagay, na sa pamamagitan naman niya'y ginawa ang sanglibutan." (Heb 1:1-2)

Nakatitiyak ang awtor na siya ay nabubuhay sa mga huling araw, at kanyang inilarawan ang mga huling araw na ito bilang ang panahon kung kailan nakipag-usap ang Diyos sa pamamagitan ni Jesus noong Kanyang buhay sa lupa. Ang pananaw na ito ay inulit din ni Santiago nang mabasa natin kung paano niya pinayuhan ang ilang mayayamang indibidwal dahil sa kanilang kasakiman, na nagbabala sa kanila ng paparating na pagkawasak na naghihintay sa kanila:

“Ang inyong ginto at ang inyong pilak ay kinakalawang na; at ang mga kalawang na ito ay siyang magiging patotoo laban sa inyo, at gaya ng apoy na lalamunin ang inyong laman. Kayo'y nagtipon ng inyong mga kayamanan sa mga huling araw.” (Sant. 5:3)

Naniniwala si Santiago na ang "mga huling araw" ay naganap noong panahon niya noong unang siglo, isang tiyak na panahon sa kasaysayan.

Si apostol Juan ay lalong nagpatibay sa paniniwalang ito:

"Mumunting mga anak, ito ang huling oras: at gaya ng inyong narinig na darating ang anticristo, kahit ngayon ay lumitaw ang marami nang anticristo; kaya nga nalalaman natin na ito na ang huling oras." (1 Jn 2:18)

Naniniwala si Juan na siya ay nabubuhay sa huling oras dahil naroroon ang mga anticristo. Inaasahan ni Juan na mauunawaan din ito ng kanyang mga tagasunod.

Mali ba ang mga awtor ng Bagong Tipan? Naniniwala ba silang nabubuhay sila sa itinuring nilang mga huling araw, o ang mga araw na iyon ay nasa hinaharap pa? Posible ba na inaasahan ng mga apostol ang mga pangyayari 2,000 taon bago ang mga ito mangyari?

Naniniwala tayo sa literal na mga salita ng mga manunulat ng Bagong Tipan. Hindi nagkamali sina Pedro, Pablo, Santiago, at Juan. Ang kanilang mga isinulat ay kinasihan ng Banal na Espiritu na hindi maaaring magkamali. Ang mga apostol ay nabubuhay sa mga huling araw. Hindi tayo nabubuhay sa mga huling araw o sa mga huling panahon.

Noong unang siglo, ang mga debotong Hudyo ay nakasentro ang kanilang buhay sa pag-asa sa isang darating na Mesias, ang pagtatatag ng isang bagong kaharian, at ang pangako ng Diyos na makipagtipan ng isang bagong tipan sa Kanyang bayan. Ang mga pangakong ito ay napakahalaga kaya't patuloy nilang inaasahan ang katuparan ng mga araw na inihula sa kanila ng mga propeta sa Lumang Tipan.

Ang Kahalagahan ng Terminong "Mga Huling Araw" sa Hula ng Bibliya

Ang terminong "Mga Huling Araw" sa konteksto ng hula ng Bibliya, ay tumutukoy sa huling panahon bago ang katapusan ng dispensasyon ng mga Judio o ang panahon ng mga Judio. Ang panahong ito ay nagmamarka ng pagtatapos ng lumang tipan at ang mga kaugaliang nauugnay dito, na humahantong sa pagkawasak ng Templo noong AD 70.

Narito ang isang maikling paliwanag:

Panahon ng mga Judio o Jewish Age: Ito ay tumutukoy sa panahong ang mga Judio ay nasa ilalim ng lumang tipan na ibinigay ng Diyos sa pamamagitan ni Moises, na kinabibilangan ng Kautusan at ang mga kaugalian ng pagsamba sa Templo.

Mga Huling Araw: Ang "Mga Huling Araw" ay naiintindihan bilang ang panahon na humahantong sa katapusan ng panahong ito ng mga Judio. Hindi ito tungkol sa katapusan ng mundo kundi sa katapusan ng panahon ng lumang tipan.

Kahalagahan: Ang "Mga Huling Araw" ay nagpapahiwatig ng isang paglipat mula sa lumang tipan patungo sa bagong tipan na itinatag ni Jesus. Ang pagkawasak ng Templo noong AD 70 ay nakikita bilang isang tiyak na wakas sa panahon ng mga Judio, dahil minarkahan nito ang pagtigil ng mga sentral na relihiyosong gawain ng Judaismo sa panahong iyon.

Bagong Tipan: Sa pagdating ni Jesus, isang bagong tipan ang itinatag, na nag-aalok ng kaligtasan sa lahat ng mga naniniwala, Judio at Gentil. Ang bagong tipang ito ay nakikita bilang katuparan ng mga propesiya at ang simula ng isang bagong panahon sa plano ng Diyos.

Sa buod, ang "Mga Huling Araw" ay tumutukoy sa huling panahon ng dispensasyon ng mga Judio, na nagtatapos sa pagkawasak ng Templo noong AD 70, na nagtapos sa panahon ng mga Judio at ganap na nagpasimula sa bagong tipan na itinatag ni Jesus. Sa pagdating ni Jesus, isang bagong tipan ang ipinatupad, at isang bagong kaharian ang itinatag. Ang sinaunang relihiyosong sistema ng mga Judio ay umabot na sa kanyang konklusyon sa pagkawasak ng Templo. Ang "mga huling araw," na minarkahan ang paglipat mula sa luma patungo sa bago, ay natapos noong panahong ito ng unang siglo. Ang panahong ito ng paglipat ay umabot mula sa pagpapahayag ni Jesus bilang ang Mesias hanggang sa pagbagsak ng Templo ng Jerusalem noong AD 70. Tunay nga, tama ang mga apostol sa pagkilala sa kanilang mga panahon bilang 'mga huling araw.' Gayunpaman, ang mga Kristiyano ngayon ay nabubuhay na sa isang bagong panahon na nailalarawan ng isang bagong kaharian at bagong tipan.

Ang ideyang ito ay maaaring nakakagulat at nakakabahala sa ilan, lalo na sa mga Sabadista na naturuan na umasa ng mga bagay sa hinaharap. Kapag una nilang marinig ang katotohanang ito, maaaring mahirap para sa kanila na maunawaan dahil paulit-ulit nilang narinig ang mga pariralang "mga huling panahon" at "mga huling araw" na ginagamit, palaging tungkol sa katapusan ng mundo. Hindi nila maisip na maaaring nagkamali sila tungkol dito. Ngayong naiintindihan na natin na ang "mga huling araw" ay hindi tumutukoy sa ating panahon o sa katapusan ng mundo, ano ang ibig sabihin nito para sa hula ni Joel tungkol sa diumano'y papel ni Ellen G. White bilang isang propeta ng Diyos? Nalaman natin na ang katuparan ng hula sa Joel 2:27-32 ay naganap lamang noong unang siglo sa panahon ni apostol Pedro. Wala itong kaugnayan sa panahon ni Ellen G. White at sa kasaysayan ng Seventh-day Adventist church.

Ang mga Phenomena sa Araw at Buwan at mga Bituin

Ano naman ang argumento ng mga Sabadista tungkol sa mga pangyayari sa langit na kinasasangkutan ng "araw, buwan, at mga bituin"? Muli, babalikan natin ang kanilang pamantayang sangguniang aklat, ang Seventh-day Adventist 28 Fundamental Beliefs:

"Gayunpaman, maaari tayong magtanong kung ang hula ni Joel ay umabot sa kanyang sukdulang katuparan sa Pentecostes o kung dapat pa bang magkaroon ng isa pang, mas kumpletong, katuparan. Wala tayong katibayan na ang mga phenomena sa araw at buwan na binanggit ni Joel ay nauna o sumunod sa pagbuhos ng Espiritu na iyon. Ang mga phenomena na ito ay hindi nangyari hanggang sa maraming siglo pagkatapos." (akin ang pagsasalin sa Tagalog) [5]

Ang pag-angkin ng mga Sabadista na ang hula ni Joel ay hindi lubos na natupad noong panahon ni apostol Pedro ay batay sa isang maling pagkaunawa sa mga phenomena na binanggit tungkol sa Araw, Buwan, at mga Bituin. Kanilang binibigyang kahulugan ang mga pangyayaring ito nang literal, na inaasahan na ang araw ay literal na magdidilim, ang buwan ay literal na titigil sa pagbibigay ng liwanag, at ang mga bituin ay literal na mahuhulog. Tunay nga, hindi ito literal na nangyari noong panahon ni Pedro sa araw ng Pentecostes sa Jerusalem. Noong panahon ni Perdro ang araw ay hindi nagdilim, ang buwan ay hindi tumigil sa pagsikat, at ang mga bituin ay hindi literal na nahulog mula sa langit.

Narito ang detalyadong paliwanag mula sa kanilang opisyal na aklat, ang Seventh-day Adventist 28 Fundamental Beliefs, sa pahina 379, tungkol sa literal na interpretasyon ng hulang ito:

"Bilang katuparan ng propesiyang ito noong Mayo 19, 1780, isang di-pangkaraniwang kadiliman ang bumalot sa hilagang-silangan ng Hilagang Amerika... Ang malaking pag-ulan ng mga meteor noong Nobyembre 13, 1833—ang pinakamalawak na pagpapamalas ng mga nahuhulog na bituin na naitala—ay tumupad sa propesiyang ito." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [6]

Kinatigan din ito ni Ellen G. White sa kanyang aklat na The Great Controversy:

"Mayo 19, 1780, ay nakatala sa kasaysayan bilang “Dark Ages.” Simula pa noong panahon ni Moises, wala nang naitalang panahon ng kadiliman na mayroong katumbas na kapal, lawak, at tagal. Ang paglalarawan sa pangyayaring ito, gaya ng ibinigay ng makata at ng historyador, ay isang pag-uulit lamang ng mga salita ng Panginoon, na naitala ni propeta Joel, dalawang libo at limang daang taon bago pa ang katuparan nito: ‘Ang araw ay magiging kadiliman, at ang buwan ay magiging dugo, bago dumating ang dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon.’ [Joel 2:31.] [6]

Binanggit ni D.A. Delafield, isang awtor at ministro ng Seventh-day Adventist church, na nasaksihan ni Ellen G. White ang pagbagsak ng mga bituin noong Nobyembre 13, 1833, noong siya ay limang taong gulang pa lamang:

"Nang gabing iyon din na siya ay dumating sa Torre Pellice, nasaksihan ni Ellen White ang isang di-pangkaraniwang pangyayari, isang kahanga-hangang pag-ulan ng mga bituin. Siya ay isang batang babae pa lamang na limang taong gulang nang 'mahulog ang mga bituin' noong Nobyembre 13, 1833, at malamang na natulog sa buong pangyayari. Ngunit hindi niya pinalampas ang pag-ulan ng mga bituin na ito noong Nobyembre." [7]

Hanggang sa ngayon, ito pa rin ang paliwanag na ibinibigay ng ilang mga Sabadista tungkol sa mga pangyayaring ito sa langit. Bagamat marami sa kanila ang maaaring hindi nakakaalam nito, maraming mga SDA theologians ang hindi na sumusuporta sa interpretasyong ito.

Halimbawa, sa isyu ng Setyembre 1998 ng The Ministry Magazine, isang internasyonal na journal para sa mga pastor ng mga Sabadista, ipinaliwanag ng isang SDA theologian na si Dr. Hans LaRondelle sa kanyang artikulo, "Viewpoint: The Application of Cosmic Signs in the Adventist Tradition," na:

"Patuloy na itinuring ng mga tagapagpaliwanag ng Adventista ang pagdidilim ng araw at buwan noong 1780 bilang isang supernatural na tanda ng katapusan ng panahon. Gayunpaman, ang mga sumunod na ebidensya ay nagpahiwatig na ang pagdidilim ay maaaring nagmula bilang resulta ng mga sunog sa kagubatan. Ang usok ay tumakip sa araw, na sumasaklaw sa 25,000 square miles sa silangang bahagi ng Hilagang Amerika at Canada. Ang gayong rehiyonal na kaganapan na tumatagal lamang ng ilang oras ay bahagyang karapat-dapat bilang ang kosmikong pangyayari na inihula sa Bagong Tipan. Kinikilala ni C. Mervyn Maxwell at iba pa na ang tinatawag na "madilim na araw" ng Mayo 19, 1780, ay hindi pinasimulan ng isang direktang gawa ng makapangyarihang interbensyon kundi ng mga natural na sanhi... Noong gabi ng Nobyembre 13, 1833, sinabi ng isang tagamasid na "ang mga bituin ay nahuhulog na parang makapal na mga snowflake." Ang mga pagtatantya para sa pagkahulog ay mula 10,000 hanggang higit sa 60,000 meteors bawat oras. Ang taong 1833 ay itinuturing na ngayon bilang ang simula ng meteor astronomy. Napansin ng mga tagamasid na ang lahat ng mga meteor ay tila nagmumula sa konstelasyon ng Leo... Sa harap ng mga katotohanang ito, ang ilang mga konserbatibong tagapagpaliwanag ng Adventista ay kumbinsado na ang tradisyonal na interpretasyon ng Adventista sa mga makasaysayang phenomena na ito ay nawalan ng kanyang nakakakumbinsi na kapangyarihan. Si Samuele Bacchiocchi, sa The Advent Hope for Human Hopelessness (1986), ay hindi kasama ang tradisyonal na pananaw tungkol sa 1755, 1780, at 1833. Ang nagkakaisang tinig ng paniniwala sa Adventismo tungkol sa propetikong kahalagahan ng mga phenomena na ito ay nawala. Nawala ang pakiramdam ng katiyakan na dating kasama ng mga kaganapang ito bilang mga supernatural na tanda."

Samakatuwid, malinaw na ang tradisyonal na interpretasyon ng mga Sabadista sa tinatawag na "mga supernatural na kosmiko na tanda ng katapusan ng panahon" noong Mayo 19, 1780, at Nobyembre 13, 1833, ay mga bunga lamang ng imahinasyon ni Ellen G. White at ng mga Sabadista. Sa kabila ng maraming ebidensyang pang-agham at mga natural na paliwanag mula sa mga eksperto, maraming mga nalinlang na Sabadista ang patuloy na naniniwala sa mga tandang ito hanggang sa ngayon.

Ang pinakamahalagang punto dito ay hindi ang pag-amin ng pagkakamali ng mga SDA theologians, kundi ang kredibilidad ng mga pahayag ni Ellen G. White, na naniwalang siya ay kinasihan ng Espiritu Santo habang isinusulat ang mga kasinungalingang ito sa kanyang aklat, ang The Great Controversy. Kung ikaw, ang mambabasa, ay isang Seventh-day Adventist, paano papayagan ng iyong konsensya na ipamahagi ang isang aklat na naglalaman ng mga kasinungalingang ito sa publiko? Mayroon ka pa bang takot sa Diyos sa iyong puso? Bukod pa rito, paano mo ngayon maaangkin na ang Iglesiang Seventh-day Adventist ay ang tunay na nalabing iglesia ng mga huling araw gayong ang iyong propeta, si Ellen G. White, ay isang huwad na propeta? Mayroon bang tunay na iglesia na pinamumunuan at ginagabayan ng isang huwad na propeta? Ito ang iyong pagkakataon, mahal na kaibigang SDA, na muling isaalang-alang kung mananatili ka sa isang iglesia na may isang huwad na propeta hanggang sa katapusan ng iyong buhay o aalis.

Upang wastong maipakahulugan ang mga pangyayaring ito sa langit, mahalagang maunawaan ang ilang mga idyoma ng mga Judio. Sa kulturang Judio, ang mga pariralang "araw," "buwan," at "mga bituin" ay madalas na ginagamit bilang mga simbolikong representasyon ng mga kapangyarihang namamahala. Halimbawa, isinalaysay ni Jose ang isang panaginip kung saan ang araw, buwan, at mga bituin ay yumukod sa kanya (Genesis 37:9). Nang ibinahagi ni Jose ang panaginip na ito sa kanyang pamilya, hindi nila ito binigyang kahulugan bilang isang literal na pangyayari kung saan ang mga celestial body ay yumukod, kundi naunawaan nila ito na nangangahulugan na si Jose ay tataas sa mga kapangyarihang namamahala.

Sa wika ng Bibliya, madalas ipinapahayag na ang karangalan at katanyagan ng mga dakilang lungsod ay sumisikat na parang mga celestial body. Ang pagkamatay ng gayong lungsod ay inilalarawan bilang ang pagdidilim ng mga ilaw na ito sa langit.

Bilang isang halimbawa, inilalarawan ng aklat ni Ezekiel ang paghuhukom at paparating na pagbagsak ng Ehipto gamit ang parehong mga celestial phenomena.

"At pagka ikaw ay aking nautas, aking tatakpan ang langit, at padidilimin ko ang mga bituin niyaon; aking tatakpan ng alapaap ang araw, at ang buwan ay hindi magbibigay ng kaniyang liwanag. Lahat na maningning na liwanag sa langit ay aking padidilimin sa iyo, at tatakpan ko ng kadiliman ang iyong lupain, sabi ng Panginoong Dios." (Eze 32:7, 8)

Talagang naranasan ng Ehipto ang kalamidad na inihula ni Ezekiel, ngunit walang tala na nagpapahiwatig na ang araw, buwan, o mga bituin ay literal na nagdilim bilang bahagi ng pangyayaring ito. Pag-isipan kung paano ipinahayag ni Isaias ang pagkawasak sa rehiyon ng Edom, na matatagpuan sa timog ng Israel:

"At ang lahat na natatanaw sa langit ay malilipol, at ang langit ay mababalumbong parang isang ikid: at ang buo nilang hukbo ay mawawala na parang dahong nalalanta sa puno ng ubas, at gaya ng lantang dahon ng puno ng igos.Sapagka't ang aking tabak ay nalango sa langit: narito, yao'y bababa sa Edom, at sa bayan ng aking sumpa, sa kahatulan."  (Isa 34:4, 5)

Sa panahong iyon ng kasaysayan, ang mga hukbo ng langit ay hindi literal na bumaba sa lupa tulad ng mga dahon ng igos, ni ang langit ay tunay na lulukot na parang isang balumbon. Gayunpaman, ang Edom ay talagang nawasak.

Pag-isipan ang paghuhukom na ipinahayag ng Diyos sa pamamagitan ni Isaias laban sa Babilonia:

"Sapagka't ang mga bituin ng langit at ang mga gayak niyaon, hindi magbibigay ng kanilang liwanag: ang araw ay magdidilim sa kaniyang pagsikat, at hindi pasisilangin ng buwan ang kaniyang liwanag." (Isa 13:10)

Nang panahon ng paghuhukom sa Babilonia, ang mga bituin at mga konstelasyon ay patuloy na sumikat. Ang araw ay sumikat na walang kadiliman, at ang buwan ay nanatiling maliwanag. Gayunpaman, sumapit ang pagkawasak sa Babilonia.

Sa pamamagitan ng pagpapahintulot sa Bibliya na ipakahulugan ang sarili nito, mahihinuha natin na si Jesus ay humuhula ng kalamidad sa pamamagitan ng paggamit ng parehong apocalyptic language. Katulad ng kung paano hinula ng mga propeta tulad nina Isaias at Ezekiel ang mga paghuhukom sa Ehipto, Edom, at Babilonia, hinula rin ni Jesus ang pagkawasak ng Jerusalem.

"Datapuwa't karakarakang pagkatapos ng kapighatian sa mga araw na yaon ay magdidilim ang araw, at ang buwan ay hindi magbibigay ng kaniyang liwanag, at mangalalaglag ang mga bituin mula sa langit, at magsisipangatal ang mga kapangyarihan sa mga langit." (Mat 24:29)

Upang maunawaan ang kahulugan ng kabanatang ito, mahalagang isaalang-alang ang saklaw ng panahon. Dahil ang kapighatian, na tumutukoy sa pagkawasak ng Jerusalem, ay nangyari noong 70 AD, sumusunod na ang mga pangyayaring ito sa kalangitan ay mangyayari "karakarakang pagkatapos ng kapighatian sa mga araw na yaon." Kaya, dapat nating asahan ang katuparan ng talatang ito na mangyari ilang sandali pagkatapos ng 70 AD. Ito ang ating tugon sa argumento ng mga Sabadista na kung ang buong hula ni propeta Joel ay natupad lamang noong panahon ni apostol Pedro, bakit hindi nagdilim ang araw at buwan, at hindi nahulog ang mga bituin noong panahong iyon?  Ang dahilan ay mali ang inaasahan ng mga Sabadista kung paano ito matutupad, dahil naniniwala sila na ang araw, buwan, at mga bituin ay literal na magdidilim at mahuhulog mula sa langit, na, siyempre, ay hindi kailanman nangyari noong panahong iyon!

Gayunpaman, ang mga pangyayari sa kalangitan na inihula ni Joel ay talagang natupad sa isang makasagisag na kahulugan noong unang siglo nang wasakin ang Jerusalem noong 70 AD. Sa Joel 2, dalawang pangunahing pangyayari ang inihula: ang pagbuhos ng Espiritu Santo at ang paghuhukom sa Israel. Kinumpirma ni Pedro na ang hula tungkol sa Espiritu ay natupad na. Inaasahan din ni Pedro ang katuparan ng paghuhukom na inihula ni Joel. Nakita niya ang isang paghuhukom sa Israel na mangyayari kasabay ng pagbuhos ng Espiritu Santo. Sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, ang paghuhukom ay naantala ngunit sa kalaunan ay naganap noong AD 70 sa lubos na pagkawasak ng Jerusalem at ng sistema ng lumang tipan ng mga Judio.

Kailangan ding maunawaan ng mga Sabadista na ang katuparan ng pagbuhos ng Espiritu Santo ay hindi tumutugma sa na natupad sa ministeryo ni Ellen G. White. Una, dahil ang mga tumanggap ng kaloob ng Espiritu Santo ay hindi limitado sa isang indibidwal na tao lamang na tulad ni Ellen G. White. Ayon sa interpretasyon ni Pedro bilang katuparan ng hula ni Joel, hindi lamang isang tao kundi sa napakaraming mga mananampalataya, kapwa lalaki at babae ang tatanggap ng kaloob na ito:

"At mangyayari pagkatapos, na ibubuhos ko ang aking Espiritu sa lahat ng laman; at ang inyong mga anak na lalake at babae ay manganghuhula, ang inyong mga matanda ay magsisipanaginip ng mga panaginip, ang inyong mga binata ay mangakakakita ng mga pangitain: At sa mga lingkod na lalake at babae naman ay ibubuhos ko sa mga araw na yaon ang aking Espiritu." (Joe 2:28-29)

Kaya, isang napakalaking pandaraya para sa mga tao na iugnay ang katuparan ng hulang ito ni Joel kay Ellen G. White lamang. Sa puntong iyon pa lamang, masasabi na natin nang may katiyakan na si Ellen G. White ay isang huwad na propeta dahil dito. Balikan natin ang mapanlinlang na pag-aangkin ng mga Sabadista tungkol sa kanilang nag-iisang propeta na kanilang kinikilala:

"Espesipikong sinabi ni Joel na “ang inyong mga anak na lalaki at ang inyong mga anak na babae ay manghuhula” bilang paghahanda sa “dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon” (Joel 2:28-32). Naniniwala ang mga Seventh-day Adventist na ang kaloob na propetiko ay nahayag sa buhay at ministeryo ni Ellen G. White." [8]

Marami na ang sumubok na humalili kay Ellen G. White bilang propeta pagkatapos ng kanyang kamatayan, ngunit wala sa mga ito ang kinilala ng mga Sabadista bilang tunay, kahit na inaangkin nilang bukas sila sa posibilidad na may humalili sa kanya. Gayunpaman, hindi sila seryoso tungkol dito. Pinatutunayan din nito na ang hula ni propeta Joel ay hindi kailanman natupad sa SDA church dahil ayon kay Joel, lahat ng mga mananampalataya, lalaki at babae, bata at matanda, ay tatanggap ng kaloob ng Espiritu Santo. Ngunit sa kasaysayan ng SDA church, ang kanilang diumano'y propeta ay nag-iisa lamang. Nasaan ang iba? Bakit hindi pinalitan si Ellen G. White ng isa pang propeta? Ang tanging paliwanag ay ang SDA church ay hindi isang tunay na iglesia ng Panginoon dahil ito ay pinamumunuan at ginagabayan ng isang huwad na propeta.

Batay sa ating pagsusuri, napatunayan natin na si Ellen G. White ay isang huwad na propeta dahil sa mga sumusunod na katotohanan:

1.) Ang pag-aangkin na ang hula sa Joel 2:28-32 ay natupad sa pamamagitan niya ay hindi totoo dahil ito ay natupad lamang noong panahon ni Apostol Pedro sa Jerusalem noong Pentecostes, at ang katuparan ng hula ay hindi umabot sa kanyang panahon noong 1800's.

2.) Ang interpretasyon ng SDA church sa literal na kahulugan ng pagdidilim ng Araw, Buwan, at pagbagsak ng mga bituin sa Joel 2:30-31, na diumano'y natupad noong Dark Ages mula 538 AD hanggang 1798 AD, ay mali. Ang mga pangyayari sa langit na binanggit sa Bibliya ay isang makasagisag na wika na tumutukoy sa paghuhukom ng Diyos, at ito ay natupad bilang paghuhukom ng Diyos sa Jerusalem noong 70 AD dahil sa kanilang pagtanggi kay Jesus bilang ang Mesias.

3.) Ayon sa hula sa Joel 2:28-29, ang mga tumanggap ng Espiritu Santo ay ang mga unang Kristiyanong mananampalataya sa Jerusalem, gaya ng ipinangako ng Panginoong Jesus sa kanila (Lucas 24:49; Gawa 1:8). Ang hula ni propeta Joel ay hindi tungkol sa isang babae lamang na matutupad lamang sa Amerika noong 1844 sa pamamagitan ni Ellen Harmon, kundi tungkol sa mga tunay na mananampalataya, kapwa lalaki at babae, na nagtipon sa Jerusalem upang hintayin ang ipinangakong pagbuhos ng Espiritu Santo sa kanila bilang bahagi ng inauguration ng New Testament church sa ilalim ng New Covenant. (Gawa 2:1-4).

Conclusion:

Ang hula sa Joel 2:28-32 ay natupad noong panahon ng mga apostol sa Jerusalem, kasabay ng Pentecostes, na itinuturing ng mga Kristiyano bilang ang lugar ng kapanganakan at kaarawan ng iglesiang Kristiyano.

Simula noon, ang Espiritu Santo ay aktibong tumutupad sa aspetong ito ng hula sa lahat ng mga mananampalataya simula sa 120 disipulo noong Pentecostes. Maaaring itanong ng isang Adventista, "Ito ba ay nangangahulugan na ang lahat ng 120 disipulong naroroon ay tumanggap ng kaloob ng propesiya, na nagpapahiwatig na silang lahat ay naging mga propeta?" Ang sagot ay oo! Gayunpaman, hindi ito nangangahulugan na lahat sila ay naging mga propeta na maaaring magkaroon ng mga pangitain at mga panaginip mula sa Diyos. Hindi lahat ng may mga pangitain at panaginip ay itinuturing na isang propeta. Kahit ang mga SDA theologian ay kinikilala ang katotohanang ito. Gaya ng nakasaad sa aklat ng mga Sabadista, The Gift of Prophecy, p. 52:

"Sa Bagong Tipan, ang paminsan-minsang panghuhula ay nangyayari nang hindi kinakailangang ipinahihiwatig na ang taong kasangkot ay isang propeta." [9]

Kaya, ang 120 disipulo ay tumanggap ng kaloob ng propesiya, kahit na hindi lahat sila ay mga propeta. Kinikilala rin ng mga awtoridad ng mga Sabadista na ang kaloob ng propesiya ay nahayag sa mga 120 disipulo sa pamamagitan ng speaking in tongues o pagsasalita sa iba't ibang wika. Ito ay pinatunayan ng Seventh-day Adventist Bible Commentary:

"Manghuhula. Ang pagkakapit ni Pedro sa hula ni Joel sa kasalukuyang karanasan sa Pentecostes ay tila nag-uugnay sa kaloob ng propesiya sa kaloob ng mga wika (tingnan sa Joel 2:28)." [10]

Maaari nating itanong sa mga Sabadista kung si Ellen G. White ay nakapagsalita na ba sa iba't ibang wika. At bakit naniniwala ang mga Sabadista na ang kaloob ng Espiritu Santo ay nagpapatuloy pa sa ating panahon, ngunit tinatanggihan nila ang kasalukuyang pag-iral ng pagsasalita sa iba't ibang wika? Ibinubunyag nito na kahit ang mga Sabadista mismo ay nalilito tungkol sa kahulugan ng kaloob ng propesiya, dahil ang kanilang mga teorya tungkol dito ay kulang ng suporta sa Biblia.

Ang Joel 2:20-32 ay natupad na noong unang siglo sa araw ng Pentecostes ayon sa ulat ng Gawa kapitulo 2, pagkatapos ng ibuhos ang Espiritu sa mga disipulo ni Cristo, ang mga Judio ay kalaunan ay humarap sa paghuhukom ng Diyos, na sinasagisag ng pagdidilim ng kanilang mga simbolikong celestial bodies—ang araw, buwan, at mga bituin noong 70 AD. Samantala, nagsimulang tumawag ang mga Gentil sa pangalan ng Panginoon at tumanggap ng kaligtasan, bilang katuparan ng Joel 2:32: 

"Ang sinumang tumawag sa pangalan ng PANGINOON ay maliligtas." 

Ang katuparan na ito ay nagpapatuloy hanggang ngayon, maging sa mga Seventh-day Adventist na nagsisisi sa kanilang mga kasalanan at tumatanggap kay Jesus bilang kanilang personal na Panginoon at Tagapagligtas, sa ikaluluwalhati ng Diyos. Amen!

References:

[1] Ellen G. White Estate, A Critique of the Book Prophetess of Health, (Ellen G. White Estate, 1976), 23.

[2] Seventh-day Adventist 28 Fundamental Beliefs. Second Edition, Silver Springs, Michigan, United States of America, Ministerial Association General Conference of Seventh-day Adventists, 2005, 251.

[3] Frank B. Holbrook, The Biblical Basis for a Modern Prophet, (Biblical Research Institute, 1982), 4.

[4] John Norton Loughborough, Last Day Tokens, (Pacific Press Publishing Company, Mountain View, California, 1904), 50.

[5] Frank B. Holbrook, The Biblical Basis for a Modern Prophet, (Biblical Research Institute, 1982), 4.
[5] Seventh-day Adventist 28 Fundamental Beliefs. Second Edition, Silver Springs, Michigan, United States of America, Ministerial Association General Conference of Seventh-day Adventists, 2005, 379.

[6] Seventh-day Adventist 28 Fundamental Beliefs. Second Edition, Silver Springs, Michigan, United States of America, Ministerial Association General Conference of Seventh-day Adventists, 2005, 379.

[6] Ellen Gould White, The Great Controversy (1888 ed.), (Mountain View, CA: Pacific Press Publishing Association, 1888), 308.

[7] D. A. Delafield, Ellen G. White in Europe 1885-1887, (Washington, D.C.: Review and Herald Publishing Association, 1975), 237.

[8] Ellen G. White Estate, A Critique of the Book Prophetess of Health, (Ellen G. White Estate, 1976), 23.

[9] Dr. Alberto Timm & Dwain Esmond, The Gift of Prophecy, (Review and Herald Publishing Association, 2015), 52.

[10] Francis D. Nichol, Ed., The Seventh-Day Adventist Bible Commentary, (Review and Herald Publishing Association, 1980), 6:143.