1844 INVESTIGATIVE JUDGMENT DEPENDS ON THE ULTIMATE AUTHORITY OF ELLEN G. WHITE!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA JOHN 5:18: "SINIRA NI JESUS ANG SABBATH: BAKIT HINDI ITO PARATANG NG MGA HUDYO?

 

Juan 5:18 

"Dahil dito nga'y lalo nang pinagsikapan ng mga Judio na siya'y patayin, sapagka't hindi lamang sinira ang araw ng sabbath, kundi tinatawag din naman na kaniyang sariling Ama ang Dios, na siya'y nakikipantay sa Dios."

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

#1.) Mula kay Ellen G. White

"Ipinahayag ni Jesus na Siya ay may pantay na karapatan sa Diyos sa paggawa ng isang gawaing parehong banal at may parehong katangian ng ginagawa ng Ama sa langit. Ngunit lalo pang nagalit ang mga Pariseo. Hindi lamang Niya nilabag ang kautusan ayon sa kanilang pagkaunawa, kundi sa pagtawag sa Diyos bilang “Kanyang sariling Ama,” ipinahayag Niya ang Kanyang pagiging kapantay ng Diyos. (Juan 5:18, R.V.; DA 207.3)" (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [1]

#2.) Mula sa Seventh-Day Adventists' Andrews Study Bible:

"5:18 – Nilabag ang Sabbath. Ang mga "Hudyo" sa Ebanghelyo ni Juan ay hindi mapagkakatiwalaang saksi. Ang paratang na ito ay mali (tingnan ang tala sa talata 10). Ginawang ... Diyos. Mali rin ang bahaging ito ng paratang." (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog) [2]

#3.) Mula sa mga debaters ng Sabadistang layman:

Ang nilabag lamang ni Jesus ang tradisyunal na interpretasyon ng mga Rabbi tungkol sa Sabbath, hindi ang tunay na Sabbath ayon sa Biblia.

SAGOT:

Gumagamit ang mga Sabadista ng maraming argumento upang itanggi na tunay ngang sinira ni Jesus ang Sabbath ayon sa Juan 5:18. Sa unang tingin, ang kanilang pagsisikap ay tila kapuri-puri at marangal, sapagkat likas nga naman para sa mga mananampalataya  ang maniwalang ang Panginoong Jesus ay masunurin sa kalooban ng Kanyang Ama sa langit. Para sa mga Sabadista, sinumang nagsasabing nilabag ni Jesus ang Sabbath ayon sa Juan 5:18 ay kakampi ng mga Hudyo na umuusig sa Kanya at kapanalig ng mga kaaway ng Diyos.

Sa kabilang banda, naniniwala ang mga Sabadista na sila ang nasa panig ni Jesus, at ayon sa kanila, ito ay matibay na patunay na ang tunay na tagasunod ni Jesus sa panahong ito ay ang mga Seventh-day Adventists, sapagkat sila ay panig kay Jesus at hindi sa Kanyang mga kaaway pagdating sa isyu ng Sabbath. Ginagamit nila ang ilang mga talata sa Bibliya upang pasinungalingan ang konklusyon na nilabag ni Jesus ang Sabbath ayon sa Juan 5:18. Halimbawa, sa Mateo 5:17 nga naman ay pinatunayan mismo ni Jesus na hindi Siya naparito sa lupa upang sirain ang kautusan.

"Huwag ninyong isiping ako'y naparito upang sirain ang kautusan o ang mga propeta: ako'y naparito hindi upang sirain, kundi upang ganapin." (Mat 5:17)

Sa unang tingin, tila may bisa ang kanilang argumento tungkol sa Mateo 5:17. Gayunpaman, sa mas malalim na pagsusuri, makikita na mali ang kanilang unawa sa talatang ito. Hindi tinutukoy ni Jesus ang Sampung Utos o ang Sabbath sa bersikulong ito. Sa halip, tinutukoy Niya ang pagtupad sa mga propesiya at mga kasulatang nagsasalita tungkol sa Kanya sa Lumang Tipan.

Pansinin ang sinabi ni Jesus sa simula ng Mateo 5:17: "Huwag ninyong isipin na ako'y naparito upang sirain ang Kautusan o ang mga Propeta." Sa talatang ito, hindi binanggit ni Jesus ang Sabbath o ang Sampung Utos. Sa halip, tinukoy Niya ang "Kautusan o ang mga Propeta." Madalas na maling unawain ng mga Sabadista ang talatang ito, tumitigil sila sa salitang "Kautusan" at hindi ipinagpapatuloy sa "o ang mga Propeta," kaya't lumalabas na parang sinasabi ni Jesus na hindi Niya sisirain ang Sampung Utos, partikular ang Sabbath. Gayunpaman, hindi ito ang Kanyang ipinapahayag.

Ang tanong ngayon ay: Ano ang ibig sabihin ni Jesus sa mga salitang "ang Kautusan o ang mga Propeta"? Ayon sa SDA Bible Commentary, ang pariralang ito ay isang teknikal na termino na karaniwang ginagamit ng mga Hudyo noong panahon ni Jesus upang tumukoy sa mga buong Kasulatan ng Lumang Tipan:

“Ang pariralang ‘ang Kautusan at ang mga Propeta’ ay kumakatawan sa dalawang bahagi ng Kasulatan sa Lumang Tipan.” (sa akin ang pagsasalin sa Tagalog)[4]

Samakatuwid, nang sabihin ni Jesus na Siya ay naparito upang tuparin at hindi sirain, hindi Siya partikular na tumutukoy sa Sampung Utos o sa Sabbath, kundi sa buong Kasulatan ng Lumang Tipan.

Marami pang propesiya tungkol kay Jesus ang hindi pa natutupad at mangyayari pa sa hinaharap, tulad ng Kanyang ikalawang pagdating. Ito ang dahilan kung bakit sinabi Niya sa talata 18:

"Sapagka't katotohanang sinasabi ko sa inyo, Hanggang sa mangawala ang langit at ang lupa, ang isang tuldok o isang kudlit, sa anomang paraan ay hindi mawawala sa kautusan, hanggang sa maganap ang lahat ng mga bagay." (Mat 5:18)

Dito, ang binanggit lamang ay "Kautusan" at hindi "Kautusan o ang mga Propeta," ngunit ito pa rin ay tumutukoy sa mga Kasulatan ng Lumang Tipan. Ang talatang ito ay konektado sa argumento sa talata 17 tungkol sa "Kautusan o ang mga Propeta," na tumutukoy sa buong Kasulatan ng Lumang Tipan.

Ito ay isang halimbawa ng synecdoche, isang tayutay kung saan ang isang bahagi ay ginagamit upang kumatawan sa kabuuan.[5]

AKUSASYON LAMANG NG MGA HUDYO?

Isa pang argumento na madalas gamitin ng mga Sabadista upang ipagtanggol ang pananaw na hindi nilabag ni Jesus ang Sabbath ayon sa Juan 5:18 ay na ito ay isa lamang paratang ng mga Hudyo. Ayon sa kanila, ang tunay na nilabag ni Jesus ay ang maling interpretasyon ng mga Hudyo sa kanilang pagsunod sa Sabbath ayon sa kanilang tradisyon, na hindi sinusuportahan ng Kasulatan.

Noong ako ay isang Sabadistang apologist, ang aking argumento ay hindi nilabag ni Jesus ang tunay na Sabbath ayon sa Biblia, kundi hinamon lamang Niya ang kanilang dagdag na interpretasyon kung paano ito dapat ipangilin. Totoo na ang madalas na banggaan sa pagitan ni Jesus at ng mga pinuno ng mga Hudyo ay tungkol sa tamang paraan ng pagsunod sa Sabbath, hindi ang Sabbath mismo.

Upang maunawaan ang aking ibig sabihin, suriin natin ang konteksto ng kontrobersyal na talata sa Juan 5:18. Ito ay may kinalaman sa isang lalaking 38 taon nang may sakit at pinagaling ni Panginoong Jesus sa isang lugar na tinatawag na Betesda, malapit sa Sheep Gate sa Jerusalem.

Basahin natin ang mga pangyayari sa Juan 5:6-10:

"Nang makita ni Jesus na siya'y nakahandusay, at mapagkilalang siya'y malaon nang panahong maysakit, ay sinabi niya sa kaniya, Ibig mo bagang gumaling? Sumagot sa kaniya ang lalaking maysakit, Ginoo, wala ng taong maglusong sa akin sa tangke, pagkalawkaw sa tubig: datapuwa't samantalang ako'y naparoroon, ay nakalusong na muna ang iba bago ako. Sinabi sa kaniya ni Jesus, Magtindig ka, buhatin mo ang iyong higaan, at lumakad ka. At pagdaka'y gumaling ang lalake, at binuhat ang kaniyang higaan at lumakad. Noon nga'y araw ng sabbath. Kaya sinabi ng mga Judio sa kaniya na pinagaling, Ito'y araw ng sabbath, at hindi matuwid na buhatin mo ang iyong higaan." (Joh 5:6-10)

Ang lalaking dating itinuturing na baldado ay hindi nag-angkin na ang pagdadala ng kanyang higaan sa Sabbath ay pinapayagan, at hindi rin ipinakita ni Jesus na mali ang pagkaunawa ng mga Hudyo sa kautusan ng Sabbath. Malinaw na sinabi sa Juan 5:18 na "sinira ang araw ng sabbath."  

Parehong lumabag sa Sabbath si Jesus at ang lalaking pinagaling, sapagkat iniutos mismo ni Jesus na buhatin niya ang kanyang higaan. Ipinapakita ng pangyayaring ito ang isang pagtatalo sa awtoridad sa pagitan ni Jesus at ng Kautusang Mosaiko, hindi lamang sa pagitan ni Jesus at ng interpretasyon ng mga Hudyo.  

Ang higaan ng lalaki ay malamang na binubuo ng isang banig para sa ginhawa at ilang kumot para sa lamig, tulad ng karaniwang ginagamit sa pagtulog. Ang ganitong uri ng higaan ay maituturing na isang "pasanin" na ipinagbabawal sa Sabbath ayon sa Jeremias 17:27, batay sa "Kautusang Mosaiko," hindi lamang sa Halakha o interpretasyon ng mga Hudyo.

"Nguni't kung hindi ninyo didinggin ako upang ipangilin ang araw ng sabbath, at huwag mangagdala ng pasan at pumasok sa mga pintuang-bayan ng Jerusalem sa araw ng sabbath; kung magkagayo'y magsusulsol ako ng apoy sa mga pintuang-bayan niyaon, at pupugnawin niyaon ang mga palacio sa Jerusalem, at hindi mapapatay." (Jer 17:27)

Walang makitang wastong dahilan para buhatin ito sa araw ng Sabbath; maaaring pinagaling ni Jesus ang lalaki at inutusan siya na buhatin ito pagkatapos ng paglubog ng araw. Ipinapakita nito na sinadyang pinili ni Jesus na magpagaling sa araw ng Sabbath at iniutos sa lalaki na gumawa ng isang hakbang na lumalabag sa kautusan ng Sabbath. Alam ng mga Pariseo ang tungkol sa kwento ng sinaunang tipan kung saan isang lalaki ang nahuling nag-iipon ng panggatong sa Sabbath at pinatay sa pamamagitan ng pagbato hanggang sa mamatay bilang parusa sa utos ng Diyos ukol sa kasalanang iyon (Mga Bilang 15:32-36). Kaya naman, sa mahigpit na pagsunod sa kautusan ng Sabbath sa Lumang Tipan, tila pinananatili ng mga lider ng mga Hudyo ang eksaktong mga kinakailangan ng kautusan.

Mahalagang bigyang-diin na hindi sinubukan ni Jesus na bigyan ng katwiran ang kanyang mga gawain ng pagpapagaling o ang kanyang utos na “Bumangon ka, buhatin mo ang iyong higaan, at lumakad” sa ilalim ng mga hangganan ng kautusan ng Sabbath. Sa halip, buong tapang niyang inamin na siya at ang kanyang Ama ay nagtatrabaho—isang malinaw na paglabag sa kautusan ng Sabbath. Pagkatapos, inilipat ni Jesus ang pokus ng pag-uusap mula sa paglabag sa Sabbath patungo sa kanyang malapit na relasyon sa kanyang Ama. Tama ang pagkakaintindi ng mga rabbi ng mga Hudyo na ang pagkapahinga ng Diyos sa ikapitong araw ng paglikha ay hindi nangangahulugang tinatapos niya ang kanyang patuloy na gawain ng pagpapalakas at pagpapanatili ng uniberso.

Ngayon ay malinaw na sinadyang pinili ni Jesus na pagalingin ang lalaking may sakit ng 38 taon sa araw ng Sabbath. Bukod pa rito, sinadyang inutusan ni Jesus ang pinagaling na lalaki na buhatin ang kanyang banig at umuwi sa parehong araw ng Sabbath, na ayon sa mga Hudyo, ay lumalabag sa Sabbath batay sa Kautusang Mosaiko (Jeremias 17:27) at kanilang oral na tradisyon (Mishnah Shabbat 7.2). Ito ay malinaw na sumasalungat sa paniniwala ng mga Sabadista na ang paratang ng mga Hudyo laban kay Jesus sa John 5:18 na siya ay lumabag sa Sabbath ay isang akusasyon lamang at hindi totoo. Naiintindihan din natin na ang ating konklusyon tungkol sa John 5:18 ay hindi sumasalungat sa madalas nilang pahayag na si Kristo ay hindi sisirain ang kautusan kundi tutuparin ito. Ang ibig sabihin ni Jesus sa pagtupad ng kautusan at mga propeta hanggang ang langit at lupa ay lumipas ay tumutukoy sa mga hula sa mga Kasulatan ng Lumang Tipan na may kinalaman sa Kanya.

Mga Dahilan Kung Bakit Kinailangan ni Jesus na "sirain" ang Sabbath ng mga Hudyo

#1. Ang weekly Sabbath ng mga Hudyo ay isang seremonyal na kautusan lamang.

May ilang mahahalagang punto na dapat isaalang-alang upang maunawaan na ang Sabbath ay isang seremonyal na batas, hindi isang moral na batas. Gumamit si Cristo ng mga halimbawa ng seremonyal na mga kautusan upang ipagtanggol ang Kanyang "pagsira" sa Sabbath.

a.) Kinain ni David at ng kanyang mga kasama ang "tinapay ng Presensya" na inilagay sa Banal na Lugar ng Templo. Ayon sa batas ni Moises, tanging mga pari lamang ang pinapayagang kumain nito. Gayunpaman, ang pagkain nila ng tinapay na iyon ay hindi itinuturing na kasalanan ni David. (Mateo 12:3-4).

"Datapuwa't sinabi niya sa kanila, Hindi baga ninyo nabasa ang ginawa ni David nang siya'y nagutom, at ang mga kasamahan niya; Kung paanong siya'y pumasok sa bahay ng Dios, at kumain siya ng mga tinapay na handog, na hindi matuwid na kanin niya, ni ng mga kasamahan niya, kundi ng mga saserdote lamang?" (Mat 12:3-4)

b.) Nilalabag ng mga saserdote ang Sabbath tuwing nagsisilbi sila sa Templo dahil sa dami at bigat ng kanilang mga tungkulin. Gayunpaman, hindi sila itinuturing na nagkasala sa paggawa nito (Mateo 12:5).

"O hindi baga ninyo nabasa sa kautusan, kung papaanong sa mga araw ng sabbath ay niwawalang galang ng mga saserdote sa templo ang sabbath, at hindi nangagkakasala?" (Mat 12:5)

Sa pagkakataong ito, nais kong bigyang-diin na talagang nilabag ni Jesus ang Sabbath dahil ginamit niya ang mga halimbawa ng mga lingkod ng Diyos sa Lumang Tipan na lumabag din sa kautusan, ngunit tulad ni Kristo, nanatiling walang kasalanan. Sa mas simpleng salita, pinagtibay ni Jesus ang kanyang paglabag sa Sabbath ng mga Hudyo, ipinahayag na hindi siya nagkasala, katulad nina David at ng mga pari na lumabag sa kautusan ng Sabbath nang hindi nagkakasala. Sa diwa nito, sinasabi ni Jesus sa mga Pariseo, "Bakit ninyo ako hinuhusgahan sa paglabag ko sa kautusan ng Sabbath, gayong si David ay lumabag din sa kautusan ngunit hindi nagkasala at pati na rin ang mga saserdote sa templo ay nilabag ang Sabbath, ngunit hindi ninyo sila inaakusahan ng kasalanan?"

Sa konteksto ng Juan 5:18, mahalagang itampok na hindi tinangkang ipaliwanag ni Jesus ang kanyang mga gawa ng pagpapagaling o ang utos niyang "Tumayo ka, buhatin mo ang iyong higaan, at maglakad" bilang ayon sa kautusan ng Sabbath. Sa halip, matapang niyang itinaguyod na Siya at ang Kanyang Ama ay parehong patuloy na nagtratrabaho, mga gawain na tahasang ipinagbabawal ng batas ng Sabbath (Juan 5:16-18). Pagkatapos, inilipat ni Jesus ang pokus mula sa paglabag sa kautusan ng Sabbath patungo sa Kanyang malapit na ugnayan sa Kanyang Ama. Tamang naunawaan ng mga rabbi ng mga Hudyo na ang pag-papahinga ng Diyos sa ikapitong araw matapos ang paglikha ay hindi saklaw ang Kanyang patuloy na gawain ng pagpapanatili ng uniberso. Katulad ng ang gawain ng pagpapanatili ng paglikha ay higit pa sa mga hinihingi ng kautusan ng Sabbath, gayundin ang gawain ni Kristo ng pagtubos ay lumalampas pa sa mga regulasyon ng Sabbath ng mga Pariseo at ang literal na pagpapaliwanag ng mga kautusan ng Sabbath sa Lumang Tipan.

Ang layunin ng pagtubos ay ibalik ang mga kalagayan na umiiral noong unang ikapitong araw nang magpahinga ang Diyos sa paglalang. Ang malinaw na wika at estilo ng panitikan ay nagtuturo sa atin na tama ang parehong pahayag—na si Jesus ay lumalabag o hindi binibigyan ng halaga ang Sabbath at tinutukoy ang Diyos bilang Kanyang sariling Ama. Ang mga katotohanang ito ang dahilan kung bakit ang mga Hudyo ay matigas ang desisyon na patayin si Jesus.

2.) Ang weekly Sabbath ng mga Hudyo ay isang anino lamang.

Ang pagsira ni Jesus sa Sabbath ay naglalayong ihanda ang isipan ng mga Hudyo at ng Kanyang mga disipulo na ang Sabbath na matagal nilang sinusunod ay isang pansamantalang anino lamang, bahagi ng seremonyal na aspeto ng kautusan ni Moises sa Lumang Tipan na malapit nang maglaho. Si Jesus bilang ang ipinangakong Mesiyas sa Lumang Tipan, ang katuparan ng Sabbath na isang anino lamang ng Lumang Tipan, ang Cordero ng Diyos na nag-aalis ng mga kasalanan ng mundo (Juan 1:29; Colosas 2:16-17).

Colosas 2:16-17 (The Living Bible) "Kaya't huwag ninyong hayaang may magbatikos sa inyo dahil sa inyong kinakain o iniinom, o kung hindi ninyo ipinagdiriwang ang mga pagdiriwang ng mga Hudyo, mga piyesta, mga seremonya ng bagong buwan, o ang mga Sabbath. Sapagkat ang mga ito ay pansamantalang mga tuntunin na nagtapos nang dumating si Cristo. Ang mga ito ay mga anino lamang ng tunay na bagay—si Cristo mismo." (akin ang pagsasalin sa Tagalog)

Iaalok ni Jesus sa kanila ang tunay na araw-araw na kapahingahan para sa kanilang mga kaluluwa at kaligtasan mula sa kasalanan. Malinaw itong ipinakita sa mga Kasulatan kung paano inihahanda ni Jesus ang isipan ng mga tao, tulad ng makikita sa konteksto ng Mateo 12 at Marcos 2. Bago ikwento ni Mateo ang pagharap ni Jesus at ng Kanyang mga alagad sa mga Pariseo hinggil sa pag-aani ng mga butil sa Sabbath (Mateo 12:1-2), unang ipinaliwanag ni Mateo ang kapahingahan na inaalok ni Jesus sa mga tao sa Mateo 11:28-30:

"Magsiparito sa akin, kayong lahat na nangapapagal at nangabibigatang lubha, at kayo'y aking papagpapahingahin. Pasanin ninyo ang aking pamatok, at magaral kayo sa akin; sapagka't ako'y maamo at mapagpakumbabang puso: at masusumpungan ninyo ang kapahingahan ng inyong mga kaluluwa. Sapagka't malambot ang aking pamatok, at magaan ang aking pasan. . . Nang panahong yaon ay naglalakad si Jesus nang araw ng sabbath sa mga bukiran ng trigo; at nangagutom ang kaniyang mga alagad at nangagpasimulang magsikitil ng mga uhay at magsikain. Datapuwa't pagkakita nito ng mga Fariseo, ay sinabi nila sa kaniya, Tingnan mo, ginagawa ng mga alagad mo ang hindi matuwid na gawin sa sabbath." (Mat 11:28-12:1-2)

Sa aklat ng Ebanghelyo ni Marcos, bago niya ilahad ang pagharap ni Jesus sa mga Pariseo sa bukirin ng mga butil sa Sabbath, unang ipinakikita ni Marcos ang mga turo ni Jesus tungkol sa Bagong Alak at mga Luma na Sisidlan ng Alak.

"Walang taong nagtatagpi ng matibay na kayo sa damit na luma: sa ibang paraan ang itinagpi ay binabatak ang tinagpian, sa makatuwid baga'y ang bago sa luma, at lalong lumalala ang punit. At walang taong nagsisilid ng bagong alak sa mga balat na luma; sa ibang paraan ay pinupunit ng alak ang mga balat at nabububo ang alak at nasisira ang mga balat: kundi ang alak na bago ay isinisilid sa mga bagong balat. At nangyari, na nagdaraan siya sa mga bukiran ng trigo nang araw ng sabbath; at ang mga alagad niya, samantalang nagsisilakad, ay nagpasimulang nagsikitil ng mga uhay. At sinabi sa kaniya ng mga Fariseo, Narito, bakit ginagawa nila sa araw ng sabbath ang hindi matuwid?" (Mar 2:21-24)

Ayon sa SDA Bible Commentary, ang "bagong alak" ay kumakatawan sa ebanghelyo, samantalang ang "lumang sisidlan ng alak" ay tumutukoy sa mga aral ng Hudaismo.

"Ang representasyon ng ebanghelyo sa pamamagitan ng "bago na alak" at ang gawain nito sa proseso ng pagbuburo ay kahawig ng talinghaga ng lebadura ngunit binibigyang-diin ang ibang resulta (tingnan ang Mateo 13:33). Ang "bago na alak" ay kumakatawan sa buhay na katotohanan ng Diyos na kumikilos sa mga puso ng tao... Hindi maaaring pag-ayonin ang mga rebolusyonaryong turo ni Jesus sa mga reaksyunaryong doktrina ng Hudaismo. Anumang pagsubok na ipaloob ang Kristiyanismo sa mga patay na anyo ng Hudaismo, ibig sabihin ay ang piliting pagsamahin ang dalawa at gawing akma ang Kristiyanismo sa anyo nito, ay magiging walang kabuluhan. ...Ang pagtatangka na pagsamahin ang bago at ang luma ay magdudulot ng dalawang ulit na pagkawasak. Ang "alak" ng ebanghelyo ay "mawawasak," at ang "mga bote" ng Hudaismo ay "madudurog."

Ipinaliwanag ng mga teologo ng mga Sabadista na ang mensahe ni Jesus tungkol sa Bago na Alak at Luma na Tapayan ay malinaw na nagpapakita ng kakulangan ng pagkakasundo at pagiging tugma ng mga turo ng Bagong Tipan at mga doktrina ng Hudaismo sa Lumang Tipan, kabilang ang mas malawak na kautusan at mga tiyak na pagsunod tulad ng Sabbath. Binibigyang-diin nila na "ang mga radikal na turo ni Jesus ay hindi maaaring magkasama sa mga konserbatibong doktrina ng Hudaismo." Kaya't hindi na nakapagtataka na patuloy na hinamon ni Jesus ang mga seremonyal na alituntunin tulad ng weekly Sabbath. Ito ang dahilan kung bakit inimbitahan ni Jesus ang mga Hudyo na lubhang nabigatan, kabilang na ang mga nakatali sa pamatok ng kautusang Mosaico, pati na ang Sabbath (Mga Gawa 15:10), upang maghanap ng espiritwal na kapahingahan na matatagpuan lamang sa Kanya (Mateo 11:28-30). Ang paanyayang ito ay sumasaklaw din sa ating mga minamahal na Seventh-day Adventists, na hindi pa ganap na tinatanggap ang katotohanan ng ebanghelyo ng Bagong Tipan ni Kristo.

Conclusion: 

Sa masusing pagsusuri ng mga Kasulatan, nauunawaan natin na ipinapakita ng Juan 5:18 na talagang sinira ni Jesus ang Sabbath ng mga Hudyo at hindi ito isang simpleng paratang mula sa mga Hudyo. Batay sa mga ginawa at argumentong inilahad ni Jesus, malinaw na sinadya ni Jesus na pagalingin ang lalaking may sakit ng 38 taon sa araw ng Sabbath. Bukod dito, iniutos ni Jesus sa lalaking gumaling na dalhin ang kanyang banig at maglakad pauwi sa parehong araw ng Sabbath, na mga gawain na itinuturing ng mga Hudyo bilang paglabag sa Sabbath ayon sa batas Mosaico (Jeremias 17:27) at kanilang tradisyong salit-saling sabi (Mishnah Shabbat 7.2). Pinagtanggol ni Jesus ang mga paglabag na ito sa Sabbath sa pamamagitan ng pagtukoy sa mga gawain ng mga saserdote na paglapastangan sa Sabbath, ngunit hindi itinuturing na kasalanan (Mateo 12:5).

Kailangan maunawaan ng ating mga kaibigang Sabadista na hindi namin sinasabi na nagkasala si Jesus sa pamamagitan ng paglabag sa Sabbath. Hindi ito ang aming pahayag. Kung ang mga saserdote sa templo ay maaaring magsagawa ng kanilang mga tungkulin sa Sabbath nang hindi nagkakasala, tiyak na si Jesus Kristo, na higit pa sa Templo at Panginoon ng Sabbath, ay hindi nagkasala.

Ang aking panalangin ay sana ay maunawaan ng mga Sabadista ang katotohanang ito at matanto na ang pagtanggap kay Jesus na nagtatapos sa weekly Sabbath ay nagbibigay daan upang ituon nila ang kanilang pansin sa Tagapagligtas ng kanilang kaluluwa.

Malinaw na itinuturing ni Jesus ang Sabbath bilang isang ritwal o seremonyal na kautusan na nagsisilbing anino ng Kanyang pagdating, tinutupad ang layunin nito. Kung susuriin ang insidenteng ito ng buo, tila layunin ni Jesus na ilihis ang atensyon ng mga lider ng mga Hudyo mula sa mga kautusan ng lumang tipan patungo sa Kanya bilang bagong sentro ng buhay at kaligtasan. Sa paggawa nito, kinuha ni Jesus ang malaking personal na panganib upang itatag ang Kanyang sarili bilang sentral na figura para sa buhay at paghatol sa bagong tipan.

SUMMARY OF SDA FUNDAMENTAL BELIEF #24 "1844 INVESTIGATIVE JUDGMENT" AND ITS DEADLY MISTAKE!

KASAGUTAN PARA SA MGA SEVENTH-DAY ADVENTISTS VERSE-BY-VERSE SA LUKE 23:56: "NANATILI BANG UTOS ANG PANGILIN NG SABBATH MATAPOS NG RESURRECTION NI JESUS?

 

 

“At sila'y nagsiuwi, at nangaghanda ng mga pabango at mga unguento. At nang araw ng sabbath sila'y nangagpahinga ayon sa utos.” (Luke 23:56)

CHALLENGE NG MGA SABADISTA:

1.) Hindi tama ang paniniwala ng mga Sunday-keepers na inalis na ni Kristo ang Sabbath sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus. Ayon sa Lucas 23:56, nananatili pa rin ang utos tungkol sa Sabbath, kaya’t nagpahinga ang mga alagad bilang pagsunod dito.

2.) Ipinapakita ng may-akda na si Lucas na ang Sabbath ay nananatiling utos para sa mga Kristiyano noong panahon ng pagsusulat niya ng Ebanghelyo ni Lucas noong 60 AD. Tinukoy niya ito bilang "ayon sa utos," na nagpapahiwatig ng kanyang paniniwala na ang pangilin ng Sabbath ay patuloy na isang angkop na araw ng pagsamba para sa mga Kristiyano.

SAGOT:

#1. Sa apat na Gospel writers, si Lucas lamang ang gumamit ng pariralang "Nang araw ng Sabbath ay nagpahinga sila ayon sa utos."

Ang pag-aangkin ng mga Sabadista na diumano ay malinaw na sinusuportahan ng Lucas 23:56 ang ideya na kinakailangan ang mga Kristiyano na ipangilin ang Sabbath ay tila wala sa timing, dahil hindi nito isinasaalang-alang ang mas malawak na konteksto ng Kasulatan, lalo na ang mga sinasabi ng four gospel writers. Kung ikukumpara ang apat na Ebanghelyo, mapapansin na tanging sa Ebanghelyo ni Lucas matatagpuan ang pahayag na, “Nagpahinga sila sa araw ng Sabbath ayon sa utos,” na hindi binanggit nina Mark, Matthew at John. Ipinapahiwatig nito na kung talagang kasinghalaga ng sinasabi ng mga Sabadista ang pangilin ng Sabbath, malamang ay nabanggit din ito sa ulat nina Mark, Matthew at John.

Bakit nga ba kinakailangang isama ni Lucas ang pahayag na ito sa kanyang Ebanghelyo? Dahil ang pangunahing mambabasa niya ay ang mga Gentil. Sa pamamagitan ng pagbanggit na, "Nang araw ng Sabbath ay nagpahinga sila ayon sa utos," nilinaw niya sa mga Gentil, na maaaring hindi pamilyar sa mga kaugalian ng mga Hudyo, ang dahilan kung bakit kailangang bumalik ang mga babaeng alagad sa kanilang mga tahanan pagkatapos bisitahin ang libingan ni Jesus. Higit pa rito, ang mga kasama ng mga babaeng alagad ay pawang mga Hudyo (walang Hentil kahit isa!) na sumusunod sa tradisyon ng paghahanda ng mga pampa-alsa at mga ointment, at pagdiriwang ng Sabbath ayon sa utos.

#2.) Dahil hindi pa lubos na nauunawaan ng mga alagad ang kahalagahan ng kamatayan ni Jesus, patuloy pa rin nilang ipinagdiriwang ang Sabbath kahit pagkatapos Siyang ipako sa krus at ilibing. Sila ay nasa isang panahon ng transition period. 

Hindi angkop na magtatag ng mga doktrina batay sa isang panahon kung kailan hindi pa ganap na hinog ang pananampalataya ng mga alagad at nalilito pa sila sa kahulugan ng kamatayan ni Jesus. Sila ay nasa isang transition period, hindi pa maliwanag sa kanila ang lahat ng nangyari, at hindi dapat asahan bilang tiyak na patnubay sa mga panahong puno pa ng kalituhan.

Ang mga sumusunod na talata ay nagpapakita na noong una, nagduda ang mga alagad sa pagkabuhay na mag-uli ni Jesus, na nagdulot ng pagsaway Niya sa kanila dahil sa kanilang kakulangan ng pananampalataya at katigasan ng ulo.

“Nang siya nga'y magbangon nang unang araw ng sanglinggo, ay napakita muna siya kay Maria Magdalena, na sa kaniya'y pitong demonio ang pinalabas niya. Siya'y yumaon at ipinagbigay alam sa mga naging kasamahan ni Jesus, samantalang sila'y nangahahapis at nagsisitangis. At sila, nang kanilang mabalitaan na siya'y nabuhay, at nakita ni Magdalena, ay hindi sila nagsipaniwala.” (Mrk 16:9-11)

“At pagkatapos siya'y napakita sa labingisa samantalang sila'y nangakaupong nagsisikain; at pinagwikaan sila sa kawalan nila ng pananampalataya at katigasan ng puso, sapagka't hindi sila nagsipaniwala sa nangakakita sa kaniya pagkatapos na siya'y magbangon.” (Mrk 16:14)

“Sinabi nga sa kaniya ng ibang mga alagad, Nakita namin ang Panginoon. Nguni't sinabi niya sa kanila, Malibang aking makita sa kaniyang mga kamay ang butas ng mga pako, at maisuot ko ang aking daliri sa butas ng mga pako, at maisuot ko ang aking kamay sa kaniyang tagiliran, ay hindi ako sasampalataya.” (Jhn 20:25)

Samakatuwid, ang Lucas 23:56 ay naglalarawan lamang ng kaugalian ng mga Hudyong alagad ni Jesus sa panahong iyon. Hindi ito isang utos kundi isang simpleng paglalarawan. Sa paglipas ng panahon, habang lumalalim ang kanilang pag-unawa sa misyon, kamatayan sa krus, at muling pagkabuhay ni Jesus, lumago rin ang kanilang pagkaunawa sa patnubay ng Espiritu Santo. Napagtanto ng mga Jewish Christians na ang utos tungkol sa pangingilin ng Sabbath ay isang anino lamang at pansamantala—natupad at nagwakas kay Cristo, na siyang katuparan nito (Col. 2:16-17; Rom. 10:4; Gal. 3:23-25).

Mas naging malinaw at makahulugan para sa mga unang Kristiyano ang kaugnayan ng mga batas ng Lumang Tipan at ng kamatayan ni Kristo sa krus. Napagtanto nila na ang Kautusan ni Moises—kabilang ang Sampung Utos, ang Sabbath, at maging ang mga alituntunin tungkol sa pagkain—ay pansamantala lamang at natapos sa kamatayan ni Kristo sa krus. Ang pananaw na ito ay malinaw na makikita sa mga sulat ni Pablo:

Efeso 2:14-16 (The Living Bible)

"Si Kristo mismo ang ating kapayapaan. Pinagkaisa niya ang mga Judio at mga Hentil, ginagawa tayong isang pamilya, at winasak ang pader ng paghamak na dating naghihiwalay sa atin. Sa pamamagitan ng kanyang kamatayan, tinapos niya ang galit at alitan sa pagitan natin, na dulot ng mga kautusan ng mga Judio na pumapabor lamang sa kanila at nagtatangi laban sa mga Hentil. Sapagkat namatay siya upang pawalang-bisa ang buong sistemang iyon ng mga kautusan ng mga Judio. Kinuha niya ang dalawang grupong dating magkaaway at pinagkaisa ang mga ito sa kanyang sarili, ginagawa tayong isang bagong tao; sa wakas, nagkaroon ng kapayapaan. Bilang bahagi ng iisang katawan, nawala na ang ating galit sa isa’t isa, sapagkat pareho tayong pinagkasundo sa Diyos. Kaya’t natapos na rin ang alitan sa wakas sa krus." (akin ang salin sa Filipino)

Narito ang isa pang halimbawa mula sa sulat ni Pablo sa iglesia sa Colosas, kung saan ipinahayag niya ang mga limitasyon ng mga kautusan ng mga Hudyo, na tinukoy niyang isang anino lamang ng mga darating, at si Kristo ang siyang katuparan ng lahat ng ito:

Colosas 2:14, 16-17 (The Living Bible)

"At inalis niya ang mga paratang laban sa inyo, ang listahan ng kanyang mga utos na hindi ninyo sinunod. Kinuha niya ang listahang ito ng mga kasalanan at winasak ito sa pamamagitan ng pagpapako sa krus ni Kristo. Kaya't huwag niyong hayaang may magbigay ng puna sa inyo tungkol sa inyong pagkain o inumin, o kung hindi ninyo ipinagdiriwang ang mga kapistahan at piyesta ng mga Hudyo, o mga seremonya ng bagong buwan, o ang mga Sabbath. Sapagkat ang mga ito ay mga pansamantalang tuntunin na nagwakas nang dumating si Kristo. Ang mga ito ay mga anino lamang ng tunay na bagay—si Kristo mismo." (akin ang salin sa Filipino)

Roma 10:4, (Good News Bible)

"Sapagkat tinapos ni Kristo ang Kautusan, upang ang sinumang sumasampalataya ay maituwid sa harap ng Diyos." (akin ang salin sa Filipino)

Ipinapakita ng mga talatang nabanggit sa itaas na habang ang mga unang alagad ni Kristo ay lumalago sa pananampalataya mula sa pagiging mga Sabbath-keeper—dahil sa kanilang hindi pa ganap na pag-unawa—tungo sa mas malalim na pagkaunawa sa mga turo ni Jesus, kanilang natuklasan na tinupad na ni Jesus ang Kautusan ng Lumang Tipan at ang simbolikong kahulugan ng Sabbath. Habang sila ay lumalakad ayon sa gabay ng Espiritu, napagtanto nila na hindi na nila kailangang sumunod sa mga kahilingan ng Kautusan, dahil sila'y naligtas sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos (Roma 10:4; Eph. 2:8-9). Batid ni Lucas ang mga isyung hinarap ng sinaunang Jerusalem Council noong 50 AD, partikular ang pagpapalaganap ng ilang mga Hudyong Kristiyano na kinakailangan pang tuliin at sundin ng mga Gentil na nagbalik-loob ang Kautusan ni Moises, kabilang ang pagsunod sa Sabbath, upang ganap na maligtas. Isa itong mahalagang paksa na tinugunan ng Jerusalem Council (Mga Gawa 15:1-29).

Inilalahad sa Mga Gawa 15:9-11, 28-29 ang opisyal na paninindigan ng iglesia tungkol sa kanilang relasyon sa Kautusan ng Lumang Tipan:

"Sa harap ng Diyos, wala silang kaibahan sa atin. Nang sila'y sumampalataya, nilinis ng Diyos ang kanilang mga puso. Kaya't ngayon, bakit ninyo ipinapataw ang mabigat na pasanin sa leeg ng mga hindi Hudyong tagasunod ni Jesus? Nais ba ninyong magalit ang Diyos? Kami at ang aming mga magulang ay hindi nakaya ang pasaning iyon. Hindi, kami ay naniniwala na kami at ang mga taong ito ay maliligtas sa parehong paraan—sa pamamagitan ng biyaya ng Panginoong Jesus. Sumasang-ayon kami sa Banal na Espiritu na wala na kayong ipapataw na ibang pasanin, maliban sa mga kinakailangang bagay na ito: Huwag kumain ng pagkain na inialay sa mga dios-diosan. Huwag kumain ng karne mula sa mga hayop na pinatay sa pamamagitan ng pagdurog sa leeg o anumang karne na may dugo pa. Huwag makialam sa mga kasalanang sekswal. Kung iiwasan ninyo ang mga ito, makakabuti kayo. Paalam na kami." Mga Gawa 15:9-11, 28-29 (Int'l English ERV, akin ang salin sa Filipino)

Samakatuwid, mali ang pag-aangkin ng mga Sabadista na patuloy na hinikayat diumano ni Lucas ang mga Kristiyano na sundin ang Sabbath ng Lumang Tipan. Dapat igalang ng mga Sabadista ang desisyon ng Jerusalem Council tungkol sa kaugnayan sa mga kautusan ng Lumang Tipan, kabilang na ang pangilin ng Sabbath. Mula pa noong Jerusalem Council noong 50 AD, hindi na kinakailangan ng mga Kristiyano na mangilin ng Sabbath, at nananatiling hindi nagbabago ang paninindigang ito hanggang ngayon.

#3. Si Lucas, na kilala rin bilang may-akda ng Aklat ng Mga Gawa ng mga Apostol, ay binanggit na ang mga unang Hudyong Kristiyano ay patuloy na nagdiriwang ng Sabbath tuwing Sabado sa mga sinagoga ng mga Hudyo, at hindi sa mga pagtitipon ng mga Kristiyano sa iglesia.

Upang lubos na maunawaan ang kahulugan ng Lucas 23:56 at ang kaugnayan nito sa buhay ng mga mananampalataya, makatutulong nang malaki ang pag-aaral sa Aklat ng Mga Gawa ng mga Apostol. Ito ay dahil ang Aklat ng Mga Gawa ay itinuturing na isang pagpapatuloy ng Ebanghelyo ni Lucas, na parehong isinulat ni Lucas. Ayon sa mga iskolar ng Bibliya, ang dalawang aklat na ito ay magkakaugnay at bumubuo ng isang mas malawak na salaysay. Makikita natin ang pagkakahawig ng mga pangyayari sa dalawang aklat, kung saan ang mga ginawa ni Jesus sa Ebanghelyo ay nagpatuloy sa buhay nina Pedro, Pablo, at iba pang mga disipulo sa Aklat ng Mga Gawa.

Paano tayo matutulungan ng Aklat ng Mga Gawa upang maunawaan ang pangilin ng mga unang alagad sa Sabbath? Sinusuportahan ba nito ang interpretasyon ng mga Sabadista sa Lucas 23:56, na nagsasabing patuloy na ipinagdiwang ng mga alagad ni Kristo ang Sabbath kahit matapos Siyang ipako sa krus at ilibing? Higit pa rito, binibigyan ba nito ng kredibilidad ang paniniwala ng mga Sabadista na itinaguyod ni Lucas ang pagsunod sa Sabbath bilang isang wastong araw ng pagsamba para sa mga Kristiyano? Sa kasamaang palad, hindi sinusuportahan ng Aklat ng Mga Gawa ang mga interpretasyon ng mga SDA; sa katunayan, sumasalungat pa nga ang mga tala ni Lucas sa kanilang mga paniniwala.

Si Dr. Samuele Bacchiocchi, isang iskolar ng Seventh-day Adventist, ay nagsagawa ng malalim na pag-aaral tungkol sa pangilin ng Sabbath ng unang mga Kristiyano. Sa kanyang aklat na "Sabbath Under Crossfire," sa pahina 162, matatagpuan ang tumpak na paglalarawan kung paano ipinangingilin ng unang Iglesia ang Sabbath at ang kaugnayan nito sa sinagoga ng mga Hudyo.

"Paano ipinangingilin ng mga mananampalataya sa Bagong Tipan ang Sabbath sa liwanag ng mas malawak na kahulugan ng pagtubos na nagmula sa ministeryo ni Kristo? Sa simula, karamihan sa mga Kristiyano ay dumadalo sa mga pagsamba sa Sabbath sa sinagoga ng mga Hudyo (Mga Gawa 13:14, 43, 44; 17:2; 18:4). Gayunpaman, unti-unting itinatag ng mga Kristiyano ang kanilang sariling mga lugar ng pagsamba. Iminumungkahi ni Mateo na nagsimula na ang proseso ng paghihiwalay sa panahon ng kanyang pagsusulat, dahil binanggit niya na pumasok si Kristo sa "kanilang sinagoga" (Mateo 12:9). Ang panghalip na "kanilang" ay nagpapahiwatig na ang komunidad ni Mateo ay hindi na nakikibahagi sa mga pagsamba sa Sabbath sa sinagoga ng mga Hudyo nang isulat ang Ebanghelyo. Malamang, nagkaroon na sila ng kanilang sariling mga lugar ng pagtitipon para sa pagsamba noong panahong iyon."

Marami talagang mahahalagang ideya si Dr. Bacchiocchi dito na makakatulong sa mga Sabadista, lalo na't isa siya sa mga kilalang iskolar ng kanilang church. Dapat talagang pakinggan ng mga Sabadista ang kanyang mga pananaw gaya ng mga sumusunod:

a.) "Sa simula, karamihan sa mga Kristiyano ay dumadalo sa mga pagsamba sa Sabbath sa sinagoga ng mga Hudyo."

Salungat ito sa interpretasyon ng maraming SDA na ang Lucas 23:56 ay patibay na patuloy na ipinagdiriwang ang Sabbath kahit matapos ang pagkamatay ni Kristo sa krus, hanggang sa kasalukuyan. Bilang isang historyador ng Iglesia ng SDA, tinutulan ni Dr. Bacchiocchi ang interpretasyong ito sa pamamagitan ng pagtutok na "sa una" lamang nagsamba ang mga Kristiyano sa Sabbath, na nangangahulugang pansamantala lamang ito at hindi isang patuloy na gawain. Ayon kay Dr. Bacchiocchi, dumating ang panahon na humiwalay ang mga Kristiyano sa sinagoga ng mga Hudyo at nagtatag ng "kanilang sariling lugar ng pagsamba.

b.) "Gayunpaman, unti-unting itinatag ng mga Kristiyano ang kanilang sariling mga lugar ng pagsamba." 

Ayon kay Dr. Bacchiocchi, ang pariralang "kanilang sinagoga" sa Mateo 12:9 ay nagpapahiwatig na "hindi na nakikibahagi ang buong komunidad ni Mateo sa mga pagsamba sa Sabbath sa sinagoga ng mga Hudyo nang isulat ang Ebanghelyo." Kung ang Ebanghelyo ni Mateo ay isinulat noong mga 50 AD, gaya ng iminumungkahi ng mga iskolar ng Bibliya, malinaw na tumigil na ang mga Kristiyano sa pagdalo sa mga pagsamba sa Sabbath sa sinagoga ng mga hindi mananampalatayang Hudyo.

Marahil isinulat ni Mateo ang kanyang Ebanghelyo pagkatapos maganap ang desisyon ng Jerusalem Council noong 50 AD, na nag-desisyon ayon sa patnubay ng Espiritu na  hindi na kinakailangan para sa mga Kristiyano na sundin pa ang mga kautusan ng Lumang Tipan kasama na ang Sabbath. Ang desisyong ito ay maaaring nakaimpluwensya kay Mateo at sa kanyang komunidad na hindi na magsimba sa Sinagoga ng mga Hudyo tuwing araw ng Sabbath.

Linggo na ang araw ng pagsimba ng mga Kristiyano ayon kay Luke

Madalas gamitin ng mga SDA ang Mga Gawa 13:14, 43, 44; 17:2; 18:4 upang ipagtanggol ang ideya na patuloy na ipinagdiriwang ng mga Kristiyano ang Sabbath, kung saan inilalarawan ang mga apostol, kasama ang iba pang mga Kristiyano, maging Hudyo man o Gentil, na nagsamba sa Sabbath. Gayunpaman, ayon sa pananaliksik ni Dr. Samuele Bacchiocchi, isang kilalang iskolar at historyador ng mga Sabadista, ang mga Kristiyano ay unang sumamba sa sinagoga ng mga hindi mananampalatayang Hudyo nang pansamantala lamang bago sila humiwalay at nagsimulang magtipon "bilang isang iglesia" (1 Corinto 11:18). Nang humiwalay na ang mga Kristiyano sa sinagoga, ang kanilang mga tahanan ang naging lugar ng kanilang pagsamba. Ito ang dahilan kung bakit mababasa natin sa ilang mga talata ang mga pariralang tulad ng "ang iglesia sa kanilang bahay" (Roma 16:5; 1 Corinto 16:19; Colosas 4:15; Filemon 2).

Pero ang tanong, nagsasamba pa rin ba ng Sabbath ang mga unang Kristiyano kahit na ang kanilang mga pagtitipon bilang iglesia ay sa kanilang sariling mga tahanan na at hindi na sa Sinagoga ng mga Hudyo? Kapansin-pansin na wala sa Aklat ng Mga Gawa ni Lucas na nagbanggit na nagpatuloy ang mga Kristiyano sa pagsamba tuwing Sabado matapos nilang humiwalay sa sinagoga. Matagal ko nang tinatanong ang mga Sabadista kung mayroon bang kahit isang talata sa Bibliya na nagsasabing nagsisimba ang mga unang Kristiyano tuwing Sabado sa kanilang mga pagtitipon bilang iglesia. Ngunit wala silang naipapakitang konkretong ebidensya mula sa Bagong Tipan hanggang ngayon. Ano ang ibig sabihin nito? Ibig sabihin, walang matibay na batayan sa Bibliya ang sinasabi nilang ang mga unang Kristiyano ay nagpatuloy sa pagsamba tuwing Sabado matapos nilang humiwalay sa sinagoga. Kung gayon, kung susundin ang lohika ng mga Sabadista, wala din silang mapagbabatayan sa pagsimba nila tuwing Sabado sa kanilang mga iglesia. Dapat ay sa sinagoga pa rin ng mga Hudyo sila nagsasamba kasi iyon ang actual na mababasa Bibliya!

Gayunpaman, kung tatanungin tayo ng mga Sabadista kung mayroon bang talata sa kasaysayan ng sinaunang iglesia sa Aklat ng Mga Gawa na nagsasaad na nagtitipon ang mga Kristiyano tuwing Linggo para sa pagsamba, mayroon tayong tiyak na sagot at maibibigay natin ang kahit isang talata bilang patunay. Ito ay ang Mga Gawa 20:7, na nagsasaad:

Mga Gawa 20:7 (TLB)"Nang araw ng Linggo, nagtipon kami para sa isang serbisyong Komunyon, at si Pablo ang naghayag ng salita. Dahil aalis siya kinabukasan, nagpatuloy siya sa pagsasalita hanggang hatingabi!"(akin ang salin sa Filipino)

Sa pagbubuod ng talatang ito:

(1) Ang pagtitipon ay ginanap "Nang araw ng Linggo," na tumutukoy sa unang araw (hindi ikapitong araw!) ng sanlinggo.

(2) Sinabi ni Luke na sila ay "nagtipon kami para sa isang serbisyong Komunyon," na nagpapahiwatig ng layunin ng pagtitipon o pagsamba.

(3) Sa ibang salin ang ginagamit ay "paghati-hati ng tinapay" isang teknikal na terminong ginamit ng sinaunang iglesia upang tukuyin ang Hapunan ng Panginoon.

(4) Ito ay isang pagtitipon ng mga Kristiyano "bilang isang iglesia"(1 Cor. 11:18) sa labas ng sinagoga ng mga hindi mananampalatayang Hudyo.

(5) Ito ang pinakamaagang matibay na ebidensiya ng pagtitipon ng mga Kristiyano tuwing unang araw ng linggo, o Linggo ayon mismo sa pag-amin ng mga Sabadista.

Kinikilala ng Andrews Study Bible, isang reperensiyang Bibliya ng mga Sabadista, sa kanyang komentaryo sa Mga Gawa 20:7 na ito lamang ang direktang pagbanggit sa Bagong Tipan tungkol sa isang pagtitipon ng mga unang Kristiyano.

"Ito lamang ang malinaw na pagtukoy sa Bagong Tipan tungkol sa pagtitipon ng mga Kristiyano tuwing unang araw ng linggo." [1]

Walang maibibigay na katumbas na talata ang mga SDA para pangtapat sa Mga Gawa 20:7 upang patunayan na ang mga Kristiyano ay nagtitipon bilang isang church tuwing Sabado o araw ng Sabbath, dahil wala talagang ganitong aral sa Bagong Tipan!

Conclusion:

Magkaiba nang malaki ang mga konklusyon ni Lucas at ng mga SDA. Base sa mga mapagkakatiwalaang sanggunian, sa simula ng kanilang paglalakbay bilang mga Kristiyano, nagsimba muna sila sa mga sinagoga tuwing Sabbath. Pero habang lumalalim ang kanilang pananampalataya at mas naunawaan nila ang kahalagahan ng kamatayan at pagkabuhay na mag-uli ni Jesus sa patnubay ng Espiritu Santo, humiwalay na sila sa mga sinagoga at nagsimulang magtipon bilang isang iglesia. Dito, ipinagdiriwang nila ang Hapunan ng Panginoon. Mas mahalaga, tulad ng nakasaad sa Mga Gawa 20:7, nagsimba sila tuwing Linggo bilang pag-alala sa pagkabuhay na mag-uli ni Jesus. Ito ang dahilan kung bakit hanggang ngayon, ang mga Kristiyano ay nagtitipon tuwing Linggo upang ipagdiwang ang pagkabuhay na mag-uli ng Panginoon.

"PAGLALANTAD SA MGA KASINUNGALIAN NI PASTOR BJORN CAPIENDO AT JOHNSON AMICAN TUNGKOL SA “THREE HOLIEST BEINGS” NI ELLEN G. WHITE!"

Ang live na episode ng 'Katotohanan' sa Hope TV kung saan tinalakay nina Johnson Amican at Pastor Bjorn Capiendo ang konsepto ng Trinidad ay nag-udyok sa akin na suriin ang kanilang mga argumento. Habang ang 'Godhead: Three Beings or One Being' ay isang kapana-panabik na paksa, ang kanilang pagtalakay ay tila hindi kumpleto at may mga lohikal na kamalian. Lalo akong nagtaka nang mapansin na ang kanilang mga sagot ay hindi direktang tumatalakay sa mga puntong aking ibinangon sa aking artikulong 'Kasagutan para sa mga Seventh-Day Adventists, Verse-by-Verse sa Mateo 28:19 - "Ama, Anak at Espiritu Santo ay Three Holiest Beings?' Naniniwala ako na ang kanilang pag-iwas na harapin ang mga isyung ito ay nagpapakita ng kanilang kahirapan na magbigay ng matibay na paliwanag para sa kanilang mga paniniwala.

Susuriin ko nang mabuti ang mga pahayag nina Amican at Capiendo tungkol sa Trinidad upang ilantad ang mga kahinaan ng kanilang argumento. Hindi ko hahayaang makaligtas ang kanilang mga pagsisinungaling at pag-iwas sa mga malinaw na ebidensya na sumasalungat sa kanilang paniniwala. Upang matiyak ang katapatan ng aking pagsusuri, ginamit ko ang isang AI video transcriber upang makuha nang eksakto ang kanilang mga sinabi sa loob ng 14 minuto at 26 segundo na talakayan tungkol sa Trinidad. Pagkatapos nito, isa-isa kong susuriin ang bawat punto at ibibigay ang aking mga komento.

#1. JOHNSON AMICAN: "Mula sa viewer po natin sa Facebook. Ang kanyang pangalan ay si Justin Jimenez. Ang sabi po niya, ano ba talaga ang stand ng SDA sa Godhead? Three beings, three persons, or one being, three persons? So, maganda po itong tanong ni kapatid na Justin Jimenez. Malamang ay Adventist siya or di natin alam. So, ito po kasi ay, lalo na, dalawang bagay yung magkikinabang dito, Pastor. Yung issue sa loob ng church na mayroong hindi naniniwala tungkol dun o mayroong pagkakaibang interpretation o pananaw tungkol sa Godhead, makakatulong ito. At the same time, yung nasa labas ng panampalatayang ito ay magkikinabang din sa ating ipaglilingkod. So, pag-usapan natin ito, Pastor, kasi dyan sa beings na yan, ay mayroong kalituhan yan. So, kung paano po ang inyong nakita na kailangan maibigay nating informasyon dito sa nagtatanong sa atin. Sige, Pastor." 

SAGOT:

Tama si Johnson Amican na hindi pa rin nagkakaisa ang mga Seventh-Day Adventists tungkol sa Triniy. Madaling mag-angkin na ikaw ang tunay na church, pero mahirap patunayan. Sa katunayan, maraming internal na problema ang SDA church, at ang doktrina ng Trinity ay isa lamang halimbawa. Naniniwala ako na ang mga turo ni Ellen G. White ang pangunahing dahilan ng mga di-pagkakaisa sa loob ng SDA Church. Kung ang Bibliya lang sana ang kanilang sinusunod, malamang ay mas magkakaisa sila sa mga pangunahing doktrina tulad ng Trinity. Ang mga turo ni Mrs. White na sumasalungat sa tradisyunal na Kristiyanismo, gaya ng kanyang pagtanggi sa Trinity, ay nagdulot ng mga malalaking pagkakahati sa SDA church hanggang ngayon.

#2. BJORN CAPIENDO: "Siguro, Brother Johnson, nais ko pong unahin yung sinasabi po ng ating Handbook. Sa ating Handbook of Seventh-day Adventist theology na ito po ay nasa page 121. Meron po kasi ganito tayong statement na mabubasa. Sige, pakita natin ito para masunda nila. Paano po natin nagamit yung salitang "being" po dyan. Sabi po dito mga kapatid, Handbook of SDA Adventist Theology, 7th Day Adventist Theology, Volume 12, page 121. Ang sabi po niya dito, "the oneness of God refers to the singleness of His being" Ayan. Di ba? Ng ano. "In other words, the oneness of God refers to the fact that according to the Bible, there is only one God as opposed to more than one. The classical, OT statement about the oneness of God, which is also followed by some in the New Testament, pronounces God to be one. "Hear, O Israel, the Lord our God is one Lord." Moses, however, had already explained that the Lord is God and that there is no other. David heard God's covenant promise renewed. and that there is no other."

Ituloy po natin.

"David heard God's covenant promise renewed to him. He praised God and recognized "that there is no God besides Thee". Through the prophet Isaiah, Yahweh Himself called Israel to recognize that "I am He, Before me, no God was formed, nor shall there be any after me." From this text, it clearly follows that according to the Old Testament, there is only one absolute God for Israel."

So makikita mo dito, Brother Johnson, kung paano ginamit ng ating Handbook ang salitang "Being". Ano? Singleness of his being, then ipinagpatuloy po niya yung paliwanag niya na yung mga statement, tinuloy po niya yung mga pananalita po niya, then ginamit po niya dito yung isang nature ng Diyos. Nangangahulugan, yung being dito, sa gamit niya dito, Brother Johnson, ano ho? Ito'y may kinalaman sa nature or essence ng Panginoon. So kapag ginagamit natin yung singular na being, singleness of His being, ito'y nangangahulugan nature ng atin pong Panginoon. Yung likas, yung essence ng atin pong Panginoon. So ito yung context, Brother Johnson, ng paggamit natin ng salitang "Being" sa ating Handbook. 

Now, may mga nagpapadala kasi sa atin, Brother Johnson, na may statement daw kasi si Ellen White, na ang gamit niya ay "Three holiest beings". Okay? "Three holiest beings." Which is, talaga namang may statement na ganoon si Ellen White. Kung mapapansin po ninyo, sa Manuscript 95, ito'y noong 1906, sabi dito ni Ellen White, that "Three holiest beings in heaven."

SAGOT:

Ang mga paliwanag nina Capiendo at Amican tungkol sa Trinity ay nagpapakita ng isang malaking pagkalito o sadyang pagtatangkang linlangin ang kanilang mga tagapakinig. Ang kanilang mga pahayag ay hindi lohikal at puno ng mga hindi tumpak na mga sipi mula sa kanilang sariling mga aklat. Kahit na ang mga deboto nilang tagasunod ay maaaring nasisiyahan sa kanilang mga sagot, ang isang masusing pagsusuri ay magpapakita ng mga malalaking kamalian sa kanilang mga argumento.

Pagkalito sa mga salitang "Being" at "Person" tungkol sa paksang Trinity

Nilinaw naman sa Handbook of Seventh-day Adventist Theology ang pagkakaiba ng "Being" at "Person." Batay sa paragraph na paliwanag ni Capiendo ang salitang "Being' ay kumakapit sa kalikasan ng iisang Diyos o Panginoon at hindi sa tatlong persona nito. Pansinin ang mga sumusunod na pangungusap mula sa siniping Handbook at paliwanag ni Bjorn Capiendo:

a. HANDBOOK: "the oneness of God refers to the singleness of His being" ("Being" tumutukoy sa "One God" or "Godhead" hindi sa tatlong persona na Ama, Anak at Espiritu Santo)

b. CAPIENDO: "Singleness of his being . . . isang nature ng Diyos" ("being" at "nature" ay tumutukoy sa "One God" at hindi sa tatlong persona na Ama, Anak at Espiritu Santo)

c. CAPIENDO:  "Singular na being . . . nature at essense ng Panginoon" ("being" at "essence" ng "One Lord" at hindi sa tatlong persona na Ama, Anak at Espiritu Santo)

Samantalang para kay Ellen G. White ay ikinapit niya ang katawagang "being" sa tatlong persona na Ama, Anak at Espiritu Santo:

"Here is where the work of the Holy Ghost comes in, after your baptism. You are baptized in the name of the Father, of the Son, and of the Holy Ghost. You are raised up out of the water to live henceforth in the newness of life—to live a new life. You are born unto God, and you stand under the sanction and the power of the three holiest beings in heaven, who are able to keep you from falling."[1]

Ang simpleng paliwanag ng Trinity bilang 'One God, in Three Persons' ay karaniwang ginagamit upang ilarawan ang konseptong ito. Gayunpaman, ang pagsusuri sa Handbook at sa mga pahayag ni Capiendo ay nagpapakita na ang salitang 'Being' ay may mas tiyak na kahulugan sa loob ng konteksto ng doktrinang ito. Ang 'Being' ay tumutukoy sa kalikasan o esensya ng iisang Diyos, at hindi sa bawat indibidwal na persona ng Trinity. Samakatuwid, ang salitang 'Being' ay eksklusibong ginagamit upang tumukoy sa iisang Diyos bilang isang buo, at hindi ito tumutukoy sa Ama, Anak, o Espiritu Santo nang magkakahiwalay na tulad ng binanggit ni Mrs. White na "three holiest beings".

Susuriin natin ang mga turo ng early Christians tungkol sa Trinity at ihahambing ito sa mga turo ni Ellen G. White. Makikita natin kung paano nagkakaiba ang kanilang mga pananaw at kung paano sinasalungat ni White ang tradisyunal na Kristiyanong doktrina.

Inaasahan kong ang mga sumusunod na ebidensya mula sa SDA Handbook ay magbibigay ng sapat na basehan upang mapag-aralan muli nina Capiendo at Amican ang kanilang mga posisyon tungkol sa Trinity. Sa pamamagitan ng paghahambing ng kanilang mga pahayag sa opisyal na turo ng kanilang church, malinaw na makikita ang mga pagkakamali sa kanilang mga argumento. Halimbawa, sa pahina 138 ng SDA Handbook, mayroong isang detalyadong paliwanag tungkol sa pagkakaiba ng 'Being' at 'Person' na direktang sumasalungat sa mga sinabi ni Capiendo.

"The direct reference to the Father, Son, and Holy Spirit clearly sets forth the threefold plurality of Divine Persons, while the designations of them all as the “name” of God (in singular) clearly sets forth the oneness of the Divine Being."[2]

Sa SDA Handbook, kailanman ay hindi ginamit ang mga salitang "Being" at "Person" bilang magkapalit na termino dahil hindi ito tama. Salungat ito sa argumento nina Capiendo at Amican na madalas daw ginagamit ang mga ito nang magkasingkahulugan, dahil nagdudulot lamang ito ng mas malaking kalituhan. Tulad ng nabanggit, hindi kailanman inapply ng SDA Handbook, maging ni Bjorn Capiendo, ang salitang "Being" sa Ama, Anak, at Espiritu Santo. Ginagamit ito exclusively para sa kalikasan ng Diyos hindi ng tatlong persona na Ama, Anak at Espiritu Santo.

Kung susundin ang argumento nina Capiendo at Amican, ang kanilang konsepto ay magiging tulad ng Oneness o Modalism, na naniniwala na iisang persona lamang ang Diyos na siya din ang Ama, Anak, at Espiritu Santo at hindi tatlong persona na magkakahiwalay batay sa sinabi ng SDA Handbook na sinipi ni Capiendo: "the oneness of God refers to the singleness of His being." Dahil ayon sa kanila, magkapareho raw ang kahulugan ng "Being" at "Person," kaya maaari raw gamitin ang mga ito nang magkakapalit. Subalit, kung susundan natin sila na ang "Being" ng "Person" ay iisa lang ang resulta ay magiging ganito: "the oneness of God refers to the singleness of His PERSON." Sa ganitong pananaw, lumalabas na ang Diyos ay iisang persona lamang na nagtuturo na ng oneness theology, na malinaw na salungat sa doktrina ng Trinity.

Makikita ang resulta ng paglaban nila Capiendo at Amican sa katotohanan, sa halip na magpakumbaba na lang at magsabi ng katotohanan ng walang itinatago. Kung ganito ang kanilang pananaw, mas angkop na tawagin ang kanilang programa sa Hope TV Channel na "Kasinungalingan!" sa halip na "Katotohanan."

Narito ang paliwanag mula sa SDA Handbook ukol sa pagkakaiba sa paggamit ng dalawang magkaibang terminong "Being" at "Person" kaugnay ng doktrina ng Trinity na sumasalungat sa mga paliwanag ni Capiendo at Amican. Ganito ang nakasaad sa pahina 138:

"In Scripture, God has revealed His transcendent nature as Trinity, namely three distinct divine Persons who act directly and historically in history and constitute the one divine Trinitarian being."[3]

Ayon sa SDA Handbook, binigyang-diin ng reperensyang ito ang malinaw na pagkakaiba sa paggamit ng mga terminong "being" at "person." Kapag nais ipakita ang plurality ng Diyos, ang angkop na terminong gamitin ay 'persons' na tumutukoy sa Ama, Anak, at Espiritu Santo. Samantalang kapag ang tinutukoy ay ang kalikasan o essence ng Diyos, ang tamang termino ay "being."

Mula rito, mas mauunawaan natin na kung ang tanong ay tungkol sa what o kung ano ang Diyos, ang sagot ay mayroon lamang isang "being" na Diyos. Ngunit kung ang tanong ay who o sino ang iisang "being" na ito, ang sagot ay ang Ama, Anak, at Espiritu Santo—ang tatlong "persona" ng nag-iisang "being" na Diyos.

Kahit ulit-uliting basahin ang buong artikulo ng SDA Handbook tungkol sa Trinity, walang makikitang bahagi, maging sina Capiendo at Amican, na ginamit ang mga salitang ito nang magkakapalit o interchangeable. Ito ay dahil sa katotohanang magkaiba ang kahulugan ng "being" at "person" pagdating sa doktrina ng Trinity na matagal ng tinanggap ng Christianity sa buong kasaysayan ng Church.

Ang problema sa mga Sabadistang tulad nina Capiendo at Amican ay lumitaw nang linawin mismo ng SDA Handbook ang tamang paggamit ng mga terminong "being" at "person" kaugnay ng Trinity. Ang problema ay ang maling paggamit ni Ellen G. White ng pariralang "Three Holiest Beings." Ang pagkakamali ni Mrs. White ay iniuugnay niya ang terminong "being" sa tatlong persona—ang Ama, Anak, at Espiritu Santo (WHO)—sa halip na sa likas na esensya ng iisang Diyos (WHAT). Narito muli ang eksakto at kumpletong pahayag ni Ellen G. White mula sa kanyang Manuscript 95 noong 1906:

"Here is where the work of the Holy Ghost comes in, after your baptism. You are baptized in the name of the Father, of the Son, and of the Holy Ghost. You are raised up out of the water to live henceforth in the newness of life—to live a new life. You are born unto God, and you stand under the sanction and the power of the three holiest beings in heaven, who are able to keep you from falling."[4]

Malinaw sa pahayag ni Mrs. White na ang tinutukoy niyang "three holiest beings" ay walang iba kundi ang Ama, Anak, at Espiritu Santo. Gayunpaman, batay sa nabasa natin mula sa SDA Handbook, kapag ang terminong "being" ay ginagamit sa anyong isahan, ito ay tumutukoy lamang sa kalikasan ng nag-iisang Diyos. Hindi kailanman ginamit ang anyong maramihan na "beings" sa SDA Handbook, maging ng mga naunang Kristiyano.

Ang early church ay maingat sa malinaw na pagkakaiba ng singular na "being" at plural na "beings." Halimbawa, sa isang sinaunang statement of belief na tinatawag na Athanasian Creed, makikita na noon pa man ay malinaw na ang tamang paggamit ng mga terminong "being" bilang singular at "beings" bilang plural.

“We worship one God in trinity and the Trinity in unity, neither confusing the persons nor dividing the divine being. . . For the Father is one person, the Son is another, and the Spirit is still another. But the deity of the Father, Son, and Holy Spirit is one, equal in glory, coeternal in majesty. . . Eternal is the Father; eternal is the Son; eternal is the Spirit: And yet there are not three eternal beings, but one who is eternal; as there are not three uncreated and unlimited beings, but one who is uncreated and unlimited. Almighty is the Father; almighty is the Son; almighty is the Spirit: And yet there are not three almighty beings, but one who is almighty. Thus the Father is God; the Son is God; the Holy Spirit is God: And yet there are not three gods, but one God." [5]

Samakatuwid, ang paniniwala ng mga naunang Kristiyano ay lubos na naiiba sa konsepto ng Godhead na itinuro ni Ellen G. White. Para sa mga early Christians, hindi kailanman ginamit ang terminong "three beings" upang tumukoy sa tunay na Diyos ng Bibliya, dahil ito ay maituturing na pagsamba sa "three gods," tulad ng sa mga paganong paniniwala. Sa pananaw ng mga early Christians, "there are not three gods" o "three beings," kundi "one God" o "one being" God.

Kung tunay na sugo ng Diyos si Ellen G. White, dapat sana ay itinuro niya ang paniniwala ng mga naunang Kristiyano na ang Diyos ay isang "being." Hindi siya maliligaw o magtuturo ng maling doktrina gaya ng "three holiest beings," na naglalagay sa mga Sabadista sa paniniwala sa mga huwad na diyos!

#3. BJORN CAPIENDO: "So, paano yan? Ano ba talaga? Being or beings? Ayan. So, titignan naman natin ngayon mga kaibigan at mga kapatid kung paano ginagamit ni Ellen White. Kung paano niya pinapakilala po ang Diyos sa kanya pong sulatin. Maliwanag kasi Brother Johnson sa sulatin ni Ellen White, nagagamit po niya, "three instrumentalities", "three worthies", at "three persons." Okay? Then, yung ginamit niya kanina na three beings, Brother Johnson. So, ganyan ginagamit ni Ellen White para ipakilala niya yung Diyos na kinikilala natin na masusumpungan sa banal na kasulatan.

Now, sa statement ni Ellen White, mga kapatid, alalahanin po natin, si Ellen White ay hindi po siya theologian. Yung mga gamit po niyang salita, Brother Johnson, ito yung mga normal na pananalita. Kumbaga, yung ginagamit nila sa pang-araw-araw, vernacular. Hindi po theological terms yung ginagamit ni Ellen White na ginagamit ng mga Systematic Theology. Hindi po ganun mga kapatid. For example, magbibigay ako ng halimbawa Brother Johnson na may mga salita tayong ginagamit na sa pang-araw-araw natin pamumuhay, pero iba yung meaning niya sa mundo ng pag-aaral ng theology, mas lalo na sa Systematic Theology. For example, yung salitang "Grace". Pag pinag-uusapan natin yan, sa mundo ng theology, mga kapatid, ito yung God's unmerited favor and kindness toward humanity. Pero yung natural meaning nito, kapag nag-uusap tayo sa pang-araw-araw na pamumuhay lang, normal na takbo ng buhay. Halimbawa, sinabi mong, he accepted or she accepted the gift with grace.

SAGOT:

Nang ginamit ni Mrs. White ang terminong "three holiest beings," ginawa ba niya ito bilang bahagi ng isang karaniwang "normal na pananalita" sa "pang-araw-araw na pamumuhay" o "normal na takbo ng buhay"? Ito ang punto na sinusubukang ipalabas ni Capiendo sa kanyang paliwanag upang maiwasan ang impresyon na si Mrs. White ay nagtuturo ng tatlong Diyos. Ngunit ito ba ay katotohanan o kasinungalingan?

Para sa akin, ito ay malinaw na isang hayagang pagsisinungaling ni Capiendo at Amican. Ano ang mga dahilan kung bakit ko nasabing ang programa nila sa Hope Channel Philippines na ito ay mas angkop tawaging "Kasinungalingan" kaysa "Katotohanan"?

Dapat maunawaan nina Capiendo at Amican na nang banggitin ni Mrs. White ang "three holiest beings," ito ay tumutukoy sa Ama, Anak, at Espiritu Santo, at hindi niya ito sinabi sa isang karaniwang araw o sa pang-araw-araw na konteksto ng kanyang buhay. Sa halip, ito ay bahagi ng kanyang sermon sa Oakland Seventh-Day Adventist Church sa Oakland, California, noong araw mismo ng Sabbath, Oktubre 20, 1906 [6].

Samakatuwid, ang pahayag ni Mrs. White tungkol sa "three holiest beings" ay hindi isang "normal na pananalita" sa pang-araw-araw na pamumuhay, kundi isang theological term na ginamit niya sa konteksto ng isang sermon sa araw ng pagsamba ng mga Sabadista. Ang sinasabi ni Capiendo na si Mrs. White ay hindi gumamit ng theological term at nagsalita lamang gamit ang pangkaraniwang wika ay walang katotohanan. Sa halip, ito ay isang kasinungalingan na ipinapasa sa kanilang mga manonood.

Maliwanag na para kay Mrs. White, ang "three holiest beings" ay isang theological term na ginamit niya sa konteksto ng isang sermon tungkol sa papel ng Ama, Anak, at Espiritu Santo sa kaligtasan ng tao—isang napakahalagang theological subject.

#4. BJORN CAPIENDO: "So, nakikita natin dito, yung sa paggamit ni Ellen White, yung salitang "Being". Three holiest beings. Ang being, three holiest beings, ang equivalent ng Brother Johnson ay three holiest persons. . . Kasi may mga pagkakataon kasi na interchangeably ginagamit yung salitang persons. Pwede natin gamitin yung salitang "Being" na nangangahulugan po ay person, Brother Johnson. . . Yung "Beings" naman na gamit ni Ellen White, ang equivalent po nun mga kaibigan at mga kapatid, ay persons. Yung may individuality. Ibig sabihin, hindi tayo pwede mag-conclude pagka nakabasa doon ng sinulat ni Ellen White na plural, ang beings, hindi natin siya bastang mag-ibigyan ng conclusion. "

SAGOT:

Tanging sina Capiendo at Amican lamang ang nagsasabi niyan. Nasagot na natin ito kanina na magkaibang kategorya ang "being" at "person." Ang "being" ay tradisyunal na ginagamit ng mga Kristiyano kapag ang kategorya ay "WHAT", o tumutukoy sa kalikasan ng Diyos. Samantalang kapag ang kategorya ay "WHO", o ang pagkakakilanlan kung sino ang Diyos, ang sagot ay ang tatlong persona ng isang Diyos—ang Ama, Anak, at Espiritu Santo.

Tulad ng nabanggit natin kanina, ito ay magpapabor sa paniniwala ng mga Oneness Pentecostal o UPC, na nagsasabing ang Diyos ay isang persona lamang at hindi tatlo.

#5. BJORN CAPIENDO: "Ganun natin siya iniintindi. Kapag ginamit yung being sa person, plural siya. Pero ginamit siya sa nature, singular siya. Kasi one being lang, one essence lang yung Father, Son, and Holy Spirit. Pantay-pantay sila. Kaya naman ganun ang pagsagot, gumamit tayo ng writings ng ating kinikilalang messenger, sapagat ang tanong po sa atin ay, ano ba talaga ang stand ng SDA sa Godhead? Kaya dahil yun ang tinatanong, kung ano yung ating posisyon, kaya yun po yung sagot namin. Pero kung ang tanong niya ay, ano ba ang Godhead ayon sa Biblia, ay hindi Biblia gagamitin natin. Kapag yung inaalam tungkol po sa ating panampalataya, the Seventh-day Adventist, kung paano natin i-define yung mga word, ay pinili namin na ganito ang informasyon na may ibigay sapagat mayroon nga pong mga pag-usapin sa loob ng panampalatayang ito na mayroon din nga po silang ibang interpretation pagdating dun sa salita nalilito."

SAGOT:

Maganda sana ang paliwanag na iyon ni Capiendo kung ito talaga ang katotohanan. Sa kasamaang-palad, isa na naman itong kasinungalingan dahil hindi ito ang opisyal na posisyon ng mga iskolar ng SDA, maging ni Ellen G. White, na ang Diyos ay isang "being."

Sa isang artikulo na pinamagatang "The Quest for a Biblical Trinity: Ellen White's 'Heavenly Trio' Compared to the Traditional Doctrine," ipinaliwanag ni Jerry Moon, isang Seventh-Day Adventist scholar at head ng Church History Department sa Andrews University ng SDA Church, kung paano naiiba ang pananaw ni Ellen G. White sa konsepto ng pagkakaisa ng isang Diyos kumpara sa tradisyunal na pag-unawa ng "being" na sumasalungat sa paliwanag ni Capiendo.

"She described the unity of the Father, Son, and Holy Spirit in relational rather than ontological terms (one Being God). While the traditional doctrine defined the divine unity in terms of “being” or “substance,” she focused on the volitional and relational dimensions of Their unity, a unity of “purpose, mind, and character.” [7]

Inilarawan din ni Ellen G. White kung paano nagkakaisa ang mga alagad ni Jesus sa paraang katulad ng pagkakaisa ng Jesus at ng Diyos Ama. Narito ang paliwanag ni Jerry Moon:

"The concept of plurality of persons in the unity of relationship becomes more explicit in the NT. For example, Christ prayed that believers in Him may “all” be “one” as He and the Father “are one” (John 17:20–22). Ellen White quotes this passage as proof of the “personality of the Father and the Son,” and an explanation of “the unity that exists between Them.” She wrote: “The unity that exists between Christ and His disciples does not destroy the personality of either. They are one in purpose, in mind, in character, but not in person. It is thus that God and Christ are one.”[8]

Maliwanag mula sa mga awtoridad ng SDA Church na para kay Ellen G. White, ang pagka-isa ng Diyos ay hindi tungkol sa numerikal na pagiging isang "being," kundi tungkol sa "relationship," at ito rin ang posisyon ng mga SDA scholars na tinututulan nina Bjorn at Johnson. Bakit nga ba para sa mga opisyal na tagapagturo at propeta nila, iba ang konsepto ng pagka-isa ng Diyos? Ito ay dahil sa katotohanan na hindi maiiwasan ng sinumang tapat na Sabadista na aminin na ang Diyos na kinikilala ni Ellen G. White ay "the Father and the Son, as two distinct, literal, tangible persons." Ganito ang patotoo sa aklat ng mga Sabadista na The Trinity: Understanding God's Love, His Plan of Salvation, and Christian Relationships.

"Thus she gained visionary confirma­tion of what her husband had written in a Millerite journal a few years earlier. Expounding on Jude 4, about those who “deny the only Lord God and our Lord Jesus Christ,” James White had de­clared that “this class can be no other than those who spiritualize away the existence of the Father and the Son, as two distinct, literal, tangible persons. . . . The way spiritualizes . .. have disposed of or denied the only Lord God and our Lord Jesus Christ is first using the old unscriptural trinitarian creed” (James White, in Day-Star, Jan. 24, 1846). Ellen White evidently agreed with her husband that Christ and the Father were “two distinct, literal, tangible persons,” but we have no record (before the Kellogg crisis of 1905) of her explicitly criticizing any Trinitarian view as did her husband." [9]

Bagaman ang tinutukoy dito ay ang Ama at Anak, malinaw na kasama rin ang Banal na Espiritu sa parehong kalagayan dahil bahagi siya ng "three holiest beings" ni Mrs. White. Dahil dito, hindi maingat sina Capiendo at Amican sa kanilang mga paliwanag sa kanilang programa. Marami silang viewers na maaaring maligaw dahil sa kakulangan ng kaalaman tungkol sa isyung ito. Kaya minabuti ng inyong lingkod na isulat ang response na ito upang mabisto ang kanilang kasinungalingan. Hinahamon ko ang lahat ng mga Pastors at debaters ng mga Sabadista sa Pilipinas na tutulan nila ang aking mga argumento laban sa mga pagkukunwari nilang sila ay mga tunay na mga Trinitarians at hindi mga Tritheists! 

#6. JOHNSON AMICAN: "So, yun pala naman, kaya medyo malilito ka nga pag hindi mo pinag-aralan mabuti, sapagat katulad nga sinasabi ni Pastor Bjorn, ay tinitingnan dito kung anong settings, anong panahon, at ano ang kalagayan, ano ang senaryo nung isulat o nang banggitin ito ng ating kinikilala na mensahero, Ellen White. So, sana ay naging malinaw po ito. Meron ka pang karagdagan dito, Pastor? 

SAGOT: 

Mas nalilinlang ang mga tao sa mga pagmamarunong nina Capiendo at Amican sa programang ito dahil hindi nila ipinakita ang tunay na katotohanan tungkol sa konsepto ng pagka-isa ng Diyos ayon kay Mrs. White at sa mga iskolar ng SDA church. Hindi nagpapakatotoo sina Capiendo at Amican. Pinipilit nilang pagsamahin ang magkaibang pananaw ni Mrs. White at ang kanilang sariling paliwanag, na malinaw na magkaiba kung sabagay ginagawa lang naman ni Capiendo at Amican ito dahil sila ay mga bayaran at inupahan ng mga sponsors at SDA church para magsinungaling at kailangan nila ito para may ipakain sa kanilang mga pamilya kahit pa galing ito sa kasinungalingan. 

Nalaman natin na ang tunay na pagkaunawa ni Mrs. White sa "three holiest beings" ay tumutukoy sa tatlong hiwalay na indibidwal na mga Diyos, bawat isa ay may literal na katawang nahahawakan at may anyo, na hindi tumutugma sa paliwanag ng mga upahang tulad nina Capiendo at Amican sa TV.

#7. BJORN CAPIENDO: Kaya kung titignan mo, Brother Johnson, doon sa King James Version, doon sa Hebrews chapter 1, 3. Ayan, gagamit na tayo ng talata. Tignan po ninyo sa King James Version, sa Hebrews 1:3, anong sabi po diyan? Aha. Yan. "Image of His person." Then, sa God's Word translation, may binanggit naman diyan, "His Son is the reflection of God's glory and the exact likeness of God's being. So, yung mga pagkakataon talaga, Brother Johnson, na ginagamit. exact likeness of God's being. So yung mga pagkakataon talaga, Brother Johnson, na ginagamit siya interchangeably. So ibig sabihin, hindi pwede sabihin na, ay magulo pala si Mrs. White. At sa Biblia, parang may gano'n din na pagkakasalita. Kung kaya tignan natin kung paano siya ginagamit Brother Johnson."

SAGOT:

Sa King James Version ng Hebreo 1:3 ay ganito ang nakasulat:

Hebrews 1:3 (KJV) "Who being the brightness of his glory, and the express image of his person, and upholding all things by the word of his power, when he had by himself purged our sins, sat down on the right hand of the Majesty on high."

Ang salitang "person" sa Hebreo 1:3 ay isang maling pagsasalin ng King James Version mula sa Greek na ὑπόστασις (hypóstasis). Ang salitang ito ay hindi nangangahulugang "person." Sa halip, ayon sa Theological Dictionary of the New Testament, ang ibig sabihin nito ay "being, essence, reality."[10]

Ngunit ang pagsasalin ng King James Version ng salitang Griyego na "hypostasis" bilang "person" sa Hebreo 1:3 ay hindi itinuturing na wasto ng mga makabagong iskolar ng Greek NT. Mas malapit ang ibig sabihin nito sa isang pilosopikal na konsepto kaysa sa makabagong ideya ng "person." Ang konsepto ng "person" na ginagamit sa Christian theology (tumutukoy sa tatlong magkakaibang sentro ng kamalayan sa loob ng Trinidad) ay nabuo lamang kalaunan, bilang tugon sa kontrobersiyang Arianism. Nagsimulang gamitin ang "hypostasis" sa ganitong teolohikal na konteksto, ngunit ang paggamit na ito ay hindi pa kilala noong isinulat ang aklat ng Hebreo. Karamihan sa mga makabagong salin ng Bibliya ay isinasalin ang "hypostasis" sa Hebreo 1:3 bilang "substance," "nature," o "being," na mas tumutugma sa orihinal na kahulugan ng salitang Griyego sa konteksto nito. Bagama't may makasaysayang kahalagahan ang pagsasalin ng King James Version, hindi nito lubos na naipapakita ang tunay na kahulugan ng "hypostasis" ayon sa pagkaunawa noong unang siglo. Samakatuwid, nagbatay sina Capiendo at Amican sa maling pagsasalin ng King James Version ng Hebreo 1:3 upang linlangin ang kanilang mga viewers at ipakita na tama ang kanilang mga inimbentong pananaw.

CONCLUSION:

Batay sa ating pagsusuri muli ay napatunayan natin na ang Seventh-day Adventist scholarship at maging si Ellen G. White ay hindi sangayon sa ginagawang pagbabaluktod ng Pastor na si Bjorn Capiendo at sa layman na si Johnson Amican. Nahayag ang kanilang kasinungalingan nilang dalawa  sa kanilang programang "Katotohanan" sa Hope TV Channel Philippines. Ginagawa lamang ni Capiendo at Amican ang kanilang trabaho dahil parehong bayaran o upahan ang dalawang ito upang pagtakpan ang kamalian ng SDA church tungkol sa Trinity at bigyan ang impression ang kanilang mga viewers na naniniwala din naman sila sa orthodox doctrine of the Trinity pero sa totoo lang ay hindi. Sa halip, batay na din sa pag-amin ng kanilang SDA Handbook ay ang talagang version ng Godhead ay mas malapit sa Tritheism o tatlong diyos ng mga pagano. Ganito ang pag amin ng kanilang SDA Handbook:

"Consequently, the indivisibility of God’s works in history is not conceived by Adventists as being determined by the oneness of essence. . . The danger of Tritheism involved in this position becomes real when the oneness of God is reduced to a mere unity conceived in analogy to a human society or a fellowship of action."[11]

Nasa danger zone na ang position ng mga Sabadista tungkol sa pagkikila sa tunay na Diyos. Ngunit sa kabila ng peligrong ito nagagawa pa ng mga upahang pastor na si Bjorn Capiendo at mangangalakal ng Salita ng Diyos na si Johnson Amican na ipagkakanulo ang katotohanan at ikubli kung ano talaga ang dapat malaman ng kanilang mga viewers. Kaya mga kaibigang Sabadista iisa lamang po ang "KATOTOHANAN" ang dapat natin piliin kung sino ang dapat niyong paniwalaan tungkol sa tunay na kahulugan ng "three holiest beings": si Ellen G. White na tatlong diyos o ang kasinungalingan ni Bjorn Capiendo at Johnson Amican na nagsisinungaling?

PART 1: WHAT IS YOUR ULTIMATE SOURCE OF AUTHORITY?

MAY KINALAMAN BA SA HULA NI ELLEN G. WHITE ANG WILDFIRE SA LOS ANGELES CALIFORNIA USA?

Trending ngayon sa balita ang nagaganap na wildfire sa Southern California, kung saan maraming buhay ang nawala at maraming tao ang nawalan ng mga bahay at ari-arian. Ngunit hindi iyan ang ating pag-uusapan ngayon, kundi ang mga trending na posts ng mga Sabadistang panatiko na kulang sa aral. Inaangkin at ipinagmamalaki nila na ang nagaganap na wildfire sa Los Angeles, California ay naihula na diumano ng kanilang kinikilalang propeta ng Seventh-day Adventist Church na si Ellen G. White.

TOTOO BA O FAKE NEWS?

Para sa akin, ito ay fake news na gawa lamang ng sobrang reaksyon ng ilang Sabadista, dala ng excitement at kakulangan sa kaalaman, at hindi bunga ng maingat at objective na pag-aaral.

Una sa lahat, hindi na bago ang ganitong usapin. Noong naganap ang September 11, 2001 attack ng mga Muslim extremist sa World Trade Center sa New York City, USA, muling kumalat ang tsismis mula sa ilang hindi aral at panatikong Sabadista na ito raw ay katuparan ng hula ni Ellen G. White. Sa kasamaang palad, ang fake news na ito ay kusang namatay nang lumabas ang pahayag mula sa Ellen White Estate—ang institusyong itinatag mismo ni Ellen G. White upang pangalagaan at suriin ang tamang interpretasyon ng kanyang mga isinulat. Tinanggihan ng Estate ang ganitong maling paliwanag ng mga excited at hindi aral na Sabadista, na pilit sinusubukang patunayan, sa limitadong antas ng kanilang pag-iisip, na si Ellen White ay tunay na propeta ng Diyos.

Narito ang opisyal na pahayag ng Ellen G. White Estate noon, sa pamamagitan ni William Fagal, dating Direktor ng institusyon, na binanggit niya sa aklat na 101 Questions - About Ellen White and Her Writings:

"Sa Volume 9 ng Testimonies for the Church, isinulat ni Ellen White ang tungkol sa pagsunog ng mga gusali, at pagkatapos ng 9/11, nakatagpo ang aking iglesia ng mga polyeto na nagsasabing nakita raw niya sa isang pangitain ang nangyari sa bansa noong araw na iyon... Mayroon akong kaibigan na labis kong nirerespeto—kabilang na ang malalim niyang kaalaman sa mga sulat ni Mrs. White—na naniniwala na nakita ni Mrs. White sa pangitain ang pagkawasak ng World Trade Center. Ngunit kailangan kong magkaiba kami ng opinyon. Bagamat may ilang kahalintulad na pangyayari sa pagitan ng mga kaganapan noong Setyembre 11 at ng isinulat ni Mrs. White sa mga pahina 12 at 13 ng volume 9 ng Testimonies, may mga malinaw ding pagkakaiba. ... Higit pa rito, hindi man lang inangkin ni Mrs. White na ang mga gusaling nakita niya sa pangitain ay matatagpuan sa New York; sinabi lamang niyang siya ay nasa New York nang magkaroon siya ng pangitain. Sa aking pananaw, ang mga ito ay mga piraso ng impormasyon na hindi umaayon sa mga kaganapan ng 9/11. Sa palagay ko, kinakailangan ng mga tao na maghanap ng malikhaing paliwanag upang maitugma ang mga pangyayaring iyon sa mga paglalarawan ni Mrs. White. [1]

Kahit Sabadista pa ako noong 2001 nang mangyari ito, hindi ko kaagad tinanggap ang mga fake news na ikinakalat ng ilan kong mga kaibigang Sabadista. Kinailangan ko munang suriin ito at hanapin ang opisyal na paliwanag ng Ellen G. White Estate. Kinikilala ko noon na sila ang mas may access sa mga isinulat ni Ellen G. White at mas may kaalaman at awtoridad na magpaliwanag, dahil sila ang tagapag-ingat ng kanyang mga akda.

At tama nga, hindi kinilala ng mga opisyal ng Sabadista na katuparan ito ng hula ni Ellen G. White. Sa huli, nanahimik na lang ang mga hindi aral at panatikong miyembro na nagpakalat ng mga maling impormasyon.

Sa kasamaang palad, hindi natututo ang ilang hindi aral at panatikong Sabadista. Paulit-ulit nilang ginagawa ang pagpapakalat ng fake news nang hindi nag-iisip at nag-iingat. Ang mas nakakalungkot pa, nang humupa na ang usapin tungkol sa fake news ng World Trade Center, nanahimik na lang sila nang walang kahit anong pag-amin o pagsisisi sa kanilang maling ginawa. Karaniwan na sa kanila ang maghintay lamang na makalimutan ng mga tao ang kahihiyang dulot ng kanilang mga maling pahayag. Kung gaano sila katapang sa pagpapalaganap ng balitang mali, ganoon naman sila kabilis tumahimik kapag napatunayang mali sila.

Mas maganda sana kung nagpakita sila ng katapatan at lakas ng loob na humarap sa publiko upang humingi ng paumanhin sa kanilang “false prophecy.” Ngunit, sa halip na magsisi, tila tradisyon na sa kanila ang pagtatakip sa kanilang mga pagkakamali.

Hindi na ito bago. Sa kanilang kasaysayan noong 1840s, matapos mabigo ang inaasahang pagbabalik ni Jesus noong October 22, 1844, hindi sila nagpakumbaba ni humingi ng tawad. Sa halip, pilit nilang tinakpan ang pagkakamali para lamang hindi aminin na nagkamali sila. Samantala, si William Miller, ang lider ng kilusang iyon, nagpakita ng tunay na Kristiyanong katangian—umamin siya sa kanyang maling kalkulasyon at interpretasyon ng Bibliya. Subalit si Ellen White at ang mga sumunod sa kanya ay piniling takpan ang pagkakamali kaysa aminin ito. Iyan ang malaking pagkakaiba ng isang mapagpakumbabang Kristiyano at ng mga panatikong tagasunod.

Ngayon, pagpasok ng taong 2025, isa na namang fake news ang ikinakampanya ng ilang hindi aral at panatikong Sabadista. Ito ay tungkol sa mga nagaganap na wildfire sa southern bahagi ng Los Angeles, California. Sunod-sunod ang mga post ng mga ito sa social media, na nagsasabing ang mga kaganapan daw na ito ay katuparan ng sinabi ni Ellen G. White noong 1906.

"Chicago at Los Angeles

Mga tagpong magaganap sa Chicago at iba pang malalaking lungsod ang ipinakita sa akin. Habang dumarami ang kasamaan at inalis ang nagpoprotektang kapangyarihan ng Diyos, nagkaroon ng mapanirang mga hangin at bagyo. Ang mga gusali ay nasira sa sunog at gumuho dahil sa lindol. . . Katulad na babala ang ibinigay patungkol sa pagtatayo sa Los Angeles. Paulit-ulit akong pinaalalahanan na hindi tayo dapat maglaan ng malaking pondo para sa pagpapatayo ng magagarang gusali sa mga lungsod." (The Paulson Collection of Ellen G. White Letters, 50 (1906)).

Ang tanong ko sa mga Sabadistang hindi aral at panatiko na mabilis magpost nang hindi muna nag-iisip o nagsusuri:

1. Nabasa mo ba nang maigi ang mga pangungusap na sinisipi mo diyan?

2. Inunawa mo ba nang mabuti ang bawat detalye tungkol sa mga maaaring maganap sa Los Angeles dahil sa kanilang marangyang pamumuhay?

3. Baka naman nagpadalos-dalos ka lang, kaibigang Sabadista, at dahil lang sa nabasa mong salitang “Los Angeles” at sa timing ng trending na wildfire ngayon sa Los Angeles, California, agad-agad mo nang ikinonekta ito sa sinabi ni Ellen G. White noong 1906?

Una sa lahat, hindi lamang sunog ang nabanggit sa siniping pahayag na maaaring magdulot ng kapahamakan. Kasama rin dito ang “mapanirang hangin” (ipo-ipo), “bagyo,” at “lindol.”

"nagkaroon ng mapanirang mga hangin at bagyo. Ang mga gusali ay nasira sa sunog at gumuho dahil sa lindol."

Ayon sa mga balita sa TV, apoy lamang ang tumupok sa southern part ng Los Angeles, California. Kahit may malakas na hangin, ito’y normal lamang dahil mataas ang lugar na tinamaan, sa bandang kabundukan kung saan karamihan ay mga mayayaman at artista ang nakatira. May nabalitaan ba tayo na nagkaroon ng ipo-ipo, bagyo, o lindol doon? Wala, di ba? Gising naman, mga Sabadista!

Pangalawa, ang binabanggit ni Ellen G. White na mapapahamak sa malakas na ipo-ipo, bagyo, apoy at lindol ay ang mga gusali o matataas na building sa lunsod ng Los Angeles hindi sa mga residential houses ng mga artista sa Hollywood na nasa kabundukan!

Katulad na babala ang ibinigay patungkol sa pagtatayo sa Los Angeles. Paulit-ulit akong pinaalalahanan na hindi tayo dapat maglaan ng malaking pondo para sa pagpapatayo ng magagarang gusali sa mga lungsod."

Pangatlo, isa na namang “Great Disappointment” ang nangyari para sa mga Sabadista. Damay ba pati ang mga lider, pastor, at maging ang Ellen G. White Estate sa kalokohang ito? Opo, damay din ang mga nakaluklok at nagpapayaman na pastor nila. Bakit? Kasi wala man lang silang ginagawang programa o hakbang para pigilan ang pagkalat ng kasinungalingan ng kanilang mga miyembro. Hinahayaan lang nila hanggang sa lumaki ang problema.

At kapag lumaki na nga ang problema, saka pa lang sila maglalabas ng opisyal na pahayag. Dapat sana, maagapan nila ito agad. Bigyan nila ng babala ang kanilang mga miyembro sa mga church gatherings at sa social media upang maiwasan ang ganitong mga kalokohan.

Sa totoo lang, kahit noong buhay pa si Ellen G. White, marami nang tsismoso at tsismosang Sabadista na kanyang sinasaway kaugnay sa maling interpretasyon at pagpapakalat ng mga pahayag niya tungkol sa mga mangyayari. Lalo na ngayon sa ating panahon, patuloy pa rin ang ganitong gawain. Ganito ang naging pagtutuwid ni Ellen G. White noon sa mga tsismosang Sabadista:

"Mula nang mangyari ang lindol sa San Francisco, maraming mga tsismis ang kumalat tungkol sa mga pahayag na ginawa ko. May mga nagsabi na habang nasa Los Angeles ako, sinabi ko raw na nahulaan ko ang lindol at sunog sa San Francisco, at ang Los Angeles ang susunod na magdurusa. Ito ay hindi totoo."[2] 

Sino ang dapat sisihin at managot sa Diyos sa Araw ng Paghuhukom dahil sa paulit-ulit na pagpapakalat ng mga kasinungalingang ito sa social media, sa layuning patunayan na si Ellen G. White ay tunay na propeta ng Diyos?

a.) Ellen G. White?

b.) Mga Pastors at Leadership?

c.) Mga hindi aral na mga ordinary members lamang?

Ang sagot para sa akin ay lahat ng nabanggit. Lahat sila ay mananagot sa Diyos sa Araw ng Paghuhukom. Una, si Ellen G. White, bilang isa sa mga nagtatag ng SDA Church, ay hindi kailanman nag-repent o humingi ng tawad mula sa kanyang mga kasalanan, tulad ng mga maling hula niya, tulad ng pagsasara ng pintuan ng awa noong October 22, 1844, at ang paniwala na wala nang kaligtasan para sa mga hindi naniwala sa kanilang aral. Kahit alam niyang nagkamali siya, hindi siya humingi ng paumanhin sa Diyos at sa mga napaniwala niya, bagkus pinagtakpan pa niya ito. Kasama na rito ang kanyang maling hula tungkol sa literal na pagdilim ng araw at buwan noong May 19, 1780, na ayon sa mga siyentipiko ay dulot ng mga historical forest wildfire sa Canada. Gayundin, ang kanyang pahayag tungkol sa paghulog ng mga bituin noong November 13, 1833, na tinatawag ng mga eksperto na “The Great Meteor Showers,” at hindi mga literal na bituin tulad ng inisip ni Mrs. White. Maraming SDA scholars din ang naniniwala rito, ngunit hindi ayon sa paliwanag ni Mrs. White.

Pangalawa, mananagot din ang mga lider ng SDA Church dahil kahit alam nilang maraming maling propesiya si Ellen G. White, patuloy pa rin nilang pinapalusot at tinatago ang mga kamalian sa mga aral niya. Ginagawa nila ito upang manatiling secure sa kanilang mga trabaho at kabuhayan. Dahil dito, madali nilang napapaniwala ang karamihan sa kanilang mga miyembro, na kadalasan ay hindi aral, at pinapaniwalaan nila na si Mrs. White ay tunay na propeta ng Diyos.

At pangatlo, mananagot din sa Diyos ang mga miyembro ng SDA Church dahil umaasa na lamang sila sa mga pag-aaral at turo ng kanilang mga pastor at lider. Hindi sila mahilig mag-aral ng Bibliya nang personal, hindi tulad ng mga Kristiyano sa Berea noong panahon ni Pablo. Bukod sa pakikinig sa mga turo ni Pablo, matiyaga pa silang nagsasaliksik sa Kasulatan at kinukumpara ito sa kanilang narinig na turo upang tiyakin kung tama nga ba ang kanilang natutunan (Acts 17:11).

Conclusion:

Pinopost ng mga hindi aral at panatikong Sabadista ang kakaunting kaalaman nila na sa pakiramdam lang nila ay totoo, ngunit sa huli, saka lang nila malalaman na fake news pala. Sa isang banda, maganda naman ang hangarin ng mga Sabadistang nagpapakalat ng fake news sa publiko, na layunin nilang magbalik-loob ang mga tao na nalulunod na sa mundong makasalanan. Ginagamit nila ang mga kasalukuyang pangyayari bilang scare tactics upang magbalik-loob na sa Diyos. Ngunit, hindi maikakaila na ang layunin ay hindi nagiging tama kung nakabatay ito sa kasinungalingan.w

Ang masasabi ko lang sa mga Sabadista, kung ang layunin nila ay magbigay-babala sa mga tao na magsisi sa kanilang mga kasalanan at magbalik-loob sa Diyos, sana’y mag-ingat din sila sa pagpapakalat ng kasinungalingan. Para sa akin, ang mga babala nilang ito ay maaaring magsilbing babala din sa mga hindi Sabadista na hinihikayat nilang maging miyembro ng SDA Church. Mag-isip nang mabuti bago sumama sa SDA Church dahil sa simula pa lang, kitang-kita na ang isa sa mga nagtatag nito, si Ellen G. White, ay napatunayan na isang bulaang propeta dahil sa kanyang mga maling propesiya. Ganun din, ang mga pastor at lider ng SDA Church ay kumikita ng salapi sa pamamagitan ng mga miyembro nila, at nagtutulungan sila upang itago at pagandahin ang imahe ni Ellen G. White, kaya pinipilit nilang paniwalaan ng mga tao na tunay na iglesia ang SDA Church. Ngunit sa katotohanan, hindi ito isang tunay na iglesia dahil ang kanilang gabay ay isang bulaang propeta. Mark my word mga kaibigan, may lalabas na statement muli ang Ellen White Estate na magtatanggi ulit sa fake news na ipinapakalat ng mga hindi aral na mga Sabadista tungkol diumano sa wildfire sa Los Angeles, California. Pag nangyari ito tiyak mananahimik na naman ang mga nag-iingay na ito ngayon sa social media pero hanggang kelan kaya nila lolokohin na lang ang kanilang mga sarili?

Sources: 

[1] William A. Fagal, 101 Questions - About Ellen White and Her Writings, (Pacific Press Publishing Association , 2010), 114.

[2] Ellen Gould White, Life Sketches of Ellen G. White, (Mountain View, CA: Pacific Press Publishing Association, 1915), 411.